คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [Chapter 16] My Lovely changmin - ตามหา
ตอนที่ 16
แจจุงหันซ้ายแลขวา
“ชางมิน! จุนซูไม่ได้กลับบ้านหรอ?”
ร่างสูงพยักหน้ายุ่งๆของตัวเองก่อนจะตอบออกไป
“ผมให้คิบอมกับคยูออกตามหาแล้ว”
“อื้ม…แล้วนั้นนายทำไรอยู่?”
ชางมินนิ่งไปครู่หนึ่ง
“เรื่องของผมนะช่างเถอะ…แต่พี่นะ อย่าออกไปหายุนโฮคนเดียวอีกละ”
แจจุงนิ่งฟัง
“ยุนโฮเค้าเป็นคนดี…นายจะห่วงอะไร”
“คนดีเค้าไม่เอาพี่ชายผมไปข่มขืนหรอกนะ”
ร่างสูงว่านิ่งๆ สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่กองเอกสาร
แจจุงเดินเข้ามาใกล้
“นายสงสัยยุนโฮ?”
ชางมินไม่ตอบ
แจจุงมองอย่างไม่เชื่อสายตา
เพราะเห็นน้องชายตัวเองกำลังตรวจสอบประวัติของยุนโฮ
จึงได้แต่รวบรวมมาไว้ในมือตัวเอง
“พอได้แล้ว! เสียมารยาท อย่าเอาความเป็นนักเลงของนายมาใช้กับคนของฉัน!”
“ผมทำเพื่อพี่! ปล่อย!” ร่างสูงของน้องชายร้องบอกพลางจะแย่งเอกสารกลับคืน
แต่พี่ชายตัวดีไม่ยอมปล่อย
“พี่นะเชื่อใจมันมากเกินไป!”
“นายเองต่างหากที่เอาแต่มองโลกในแง่ร้าย!!”
ร่างสูงถอนหายใจขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงจึงขอตัวขึ้นข้างบน
เอกสารยังคงอยู่ในคอม กูไปเปิดดูอีกรอบก็ได้!
แจจุงมองตามไปก่อนจะถอนหายใจ
ทิ้งเอกสารพวกนั้นลงถังขยะทันที
ไม่นานประตูก็เปิดออก
“ยุนโฮ? มาได้ไง” เสียงใสร้องถามพร้อมรอยยิ้ม
ร่างสูงยิ้มรับก่อนจะเดินเข้ามาหาใกล้ๆ
“แล้วนี่ชางมินไม่อยู่หรอ?”
แจจุงรีบส่ายหน้า “ม..ไม่อยู่ๆ เราออกไปข้างนอกกันเถอะ”
ว่าแล้วก็ลากยุนโฮออกมาจากบ้านทันที
ร่างสูงมองอย่างสงสัย
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเดินตามอีกฝ่ายออกไปเรื่อยๆ
จนมาอยู่กลางถนน
“แจจุง…”
“เป็นอะไรไปยุนโฮ? วันนี้นายดูแปลกๆนะ?”
“นาย…จำได้ไหม ว่าเมื่อก่อนเราเคยเจอกัน?”
“หืม? ตอนที่นายขับรถเกือบชนฉันนะหรอ? จำได้สิ ฉันโคตรเกลียดนายเลยตอนนั้น 55”
อีกฝ่ายว่าก่อนจะหัวเราะขำขัน
ยุนโฮมองก่อนจะยิ้มให้
‘นายมันขี้ลืมจริงๆ’
ทั้งคู่เดินมาตามทางเรื่อยๆ
มือทั้งสองกอบกุมกันแน่น
อยู่ๆแจจุงก็ชะโงกหน้าขึ้นไปหอมแก้มอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งไม่ทันตั้งตัว
ยุนโฮลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“วันนี้ฉันจะทำให้นายมีความสุขที่สุดเลย…” ร่างสูงกระซิบบอก
‘ตอบแทนที่นายมอบรอยยิ้มให้กับฉันเสมอมา’
‘ส่วนหลังจากนั้น….ขอฉันทำเพื่อคนสำคัญที่สุดในชีวิตของฉันนะ แจจุง’
สองมือกอบกุมไปตามท้องถนน
คนหนึ่งครุ่นคิด
อีกคนยิ้มแก้มปริ
ไม่มีใครรู้ได้
ว่าอนาคตจะจบลงอย่างไร
คอนโดตระกูลปาร์ค
“พี่ยูชอน! พี่ทำอะไรนะ!! ปล่อยผมออกไป”
ยูฮวานที่ถูกขังไว้ในห้องร้องโวยวายเสียลั่นเมื่อพบว่าตนออกไปไหนไม่ได้
โทรศัพท์ในที่ใช้อยู่ทุกวันก็ดันแบตหมด แถมที่ชาร์จก็อยู่ด้านนอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเอาไป
‘นี่กะจะขังตายกันเลยใช่ไหม -*-’
เมื่อเห็นว่าไม่มีปัญญาออกจากห้องไปได้
แถมด้านนอกยังไม่มีคนอยู่
เชื่อได้เลยว่าพี่ชายตัวดี ต้องหนีเที่ยวอีกแน่ๆ
แล้วจะมาขังตูไว้ทำไม -*-
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
แต่แล้วอยู่ๆเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าของใครักคนเดินเข้ามา
“พียูชอน! นั้นพี่ใช่ไหม ปล่อยผมออกไปนะ!! ปล่อยสิ!!”
แต่เสียงนั้นก็ไม่ตอบโต้ จนกระทั่ง ประตูตรงหน้าถูกเปิดออก
ตากลมโตเบิกกว้างทันที
“ชางมิน!?”
ยูฮวานร้องเสียงหลง
ตกใจปนอึ้ง
ไม่คิดว่าคนๆนี้จะมาถึงคอนโดของเค้าได้
ไม่รู้ซะมั้งว่าที่นี้มันถิ่นใคร!
“นายเข้ามาทำไม! ออกไป!”
แต่ร่างสูงกลับเงียบ
เดินเข้าไปประชิด
“สองหนแล้วนะยูฮวาน…แค้นอะไรพวกเรานักหนา! ห๊า!!”
“สองหน? แค้น? นายพูดเรื่องบ้าอะไร?”
ร่างสูงขี้เกียจจะพูดส่งซีดีที่พึ่งจะได้รับมาให้อีกฝ่ายทันที
“เอาไปดูให้เห็นกับตาเลยสิ!! คราวก่อนเข้ามาเป็นสปายจนพี่แจจุงเกือบไม่รอด มาคราวนี้ยังส่งพี่ชายตัวดีของนายมาทำแบบนี้กับจุนซูอีก! พวกนายคิดจะทำอะไร! ห๊า!!?”
ชางมินขึ้นเสียงด้วยแรงอารมณ์
ความหงุดหงิดตั้งแต่ดูคลิบยังคงไม่หายไปไหน
ยูฮวานรับซีดีในมือร่างสูงมาอย่างงงๆ
ก่อนจะเปิดออกดู
คลิปที่พี่ชายตัวเองกำลังขมขืนจุนซู
เล่นเอาคนมองได้แต่หลบตา
เพราะหลักฐานก็เห็นอยู่โต้งๆ ว่าใครกันที่ผิด
เห็นอยู่ๆชัดๆว่าจุนซูพยายามขัดขืนแค่ไหน
ชางมินหลับตานิ่ง
หันไปถามยูฮวานที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง
“นายต้องการอะไร! ทำแบบนี้ทำไม!?”
“ช..ชางมินคือฉัน…”
“อะไรละ! จะแก้ตัวอะไร? อยากเจอดีแบบคืนนั้นอีกหรอไง ห๊า!?”
ไม่ว่าเปล่าตรงเข้าไปประชิดจนอีกฝ่ายล้มลงแนบกับเตียงใหญ่
โน้มตัวลงไปและจูบคนตรงหน้าทันที
“อื้ออ!” ยูฮวานพยายามดันอกแกร่งให้ถอยห่าง
เพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
แต่ชางมินยังคงไม่ยอม ส่งลิ้นไปชอนไชรุกล้ำในโพรงปาก
เนิ่นนานกว่าผละออกมา
“แฮ่ก! แฮ่ก! ทำบ้าอะไร!” อีกฝ่ายว่าอย่างเหนื่อยหอบ
เมื่อร่างสูงลุกออกไปแล้ว
“ถ้าไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย รีบๆบอกมาซะ ว่าพี่นายเอาจุนซูไปไว้ที่ไหน!”
ยูฮวานนิ่งงัน อยู่ๆตัวก็สั่นเทา
ไม่ใช่ว่าไม่กลัว แต่ไม่รู้ต่างหากถึงได้ไม่บอกออกไป
ชางมินมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
แต่ก็ไม่แสดงความรู้สึกออกไป
เพราะรู้ดีว่าอะไรที่สำคัญกว่ากัน
“ถ้ากลัวนักก็บอกมาซิ! หรืออยากจะให้ใช้กำลัง ง้างด้วยปาก ถามด้วยร่างกาย แบบก่อนดีไหม?”
ร่างสูงว่าก่อนจะขึ้นไปคร่อมร่างบางบนเตียง
ใบหน้าแนบชิดกันไม่ถึงเซ็น
ยูฮวานหลับตาปี๊ ตัวสั่นเทา
ชางมินเห็นเข้าก็ได้แต่ถอนหายใจและถอยออกมา
“ฉันให้เวลา 10 วิ!”
ร่างสูงว่า
พลางหลับตา นับ 1-10
ยูฮวานยังคงนิ่ง
เรียวปากค่อยๆเผยอออกมาอย่างสั่นๆ
“ม..ไม่รู้ ฉันไม่รู้”
ชางมินได้ยินก็หลับตานิ่ง
ตรงเข้าประชิดร่างบางที่นอนสั่นอยู่บนเตียง
ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาให้ แล้วเดินจากไป
ยูฮวานค่อยๆลืมตาขึ้น
เห็นอีกฝ่ายเดินออกจากห้องไป
ก็มองตาปริบๆ
‘นายจะดีกับฉันมากไปหรือป่าว?’
“คิบอม! คยู! เรียกรวมพลพวกเรา ออกตามหาจุนซูให้เจอ”
ชางมินตะโกนสั่งทางโทรศัพท์ ก่อนจะขึ้นรถไป
แต่ก็ต้องชะงัก
เมื่อเห็นคนที่สั่นอยู่บนเตียง
ตอนนี้เดินมาตัดหน้ารถ
“เฮ้ย!! ทำบ้าอะไรของนาย อยากตายมากใช่ไหม?”
ร่างสูงตะโกนลั่น ทันทีที่รถเหยียบเบรกหัวแทบทิ่ม
ยูฮวานก้มหน้าสำนึกผิด
“ขอฉันไปด้วย”
“ไม่ได้ นายไปก็เกะกะป่าวๆ”
ชางมินว่าอย่างไม่สนใจใยดี
แต่คนฟังหาได้สนใจ
ถือวิสาสะขึ้นไปนั่งบนรถหน้าตาเฉย
ชางมินก็ได้แต่จำต้องยอม และขับออกไป
จนกระทั่งมาถึงที่บังกะโลหลังหนึ่งทันทีที่คิบอมโทรมาบอกว่าหาตำแหน่งเจอแล้ว
“รออยู่ในรถเข้าใจไหม?”
ชางมินว่าทันทีที่มาถึง
เพราะเชื่อว่ายูชอนคงเตรียมการมาอย่างดี
ไม่งั้นคงไม่ปล่อยคลิปออกมาถึงมือเค้า และไม่ระบุตำแหน่งตัวเองจนคนอื่นสามารถตามตัวได้ง่ายขนาดนี้
คิดได้ดังนั้นก็เปิดประตูเข้าไป
บ้านพักที่เงียบสงัด
บ่งบอกว่าไร้ผู้คน
ชางมินค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง
ผิดกับอีกคน??
“เฮ้ย! ออกมาทำไม ฉันบอกให้รอในรถ -*-”
แต่คนฟังหาได้สนใจ
เดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว
“ก็นี้มันบ้านฉัน!”
“เออ! ฉันรู้ว่าบ้านนาย แต่มันไม่เหมือนเดิม อย่าเดินซี้ซั้วได้ไหม!!”
“บ้านหลังนี้เป็นยังไง ฉันต้องรู้มากกว่านายสิ! หลับตาเดินยังได้เลย….”
พูดยังไม่ทันขาดคำ บันไดบ้านพักที่ต่อขึ้นไปยังชั้นบนก็เกิดทรุดลงมา แถมยังมีเข็มปริศนาพุ่งตรงมายังทางที่ยูฮวานอยู่อีก ดีที่ชางมินรับไว้ได้ทันทั้งสองอย่าง
“เห็นไหม! บอกอะไรเคยฟังซะที่ไหน นายมันดื้ออย่างกับเด็กอนุบาล!”
ร่างสูงว่าเข้าให้ก่อนจะเดินนำไป
“เอาเร็ว! เดินดีๆ ส่งมือมาสิ!” ชางมินร้องบอกก่อนจับมืออีกฝ่ายให้เดินมาด้วยกัน
จนถึงชั้นบน ห้องๆหนึ่งที่เปิดแง้มเอาไว้
ร่างกายเปลือยเปล่าของใครอีกคนมีเพียงแค่ผ้านวมสีขาวผืนใหญ่เท่านั้นที่กำบังความหนาวนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่มีสติ
“จุนซู!” ทั้งคู่ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า
ก่อนที่ยูฮวานจะรีบวิ่งเข้าไปช่วย
ชางมินก็คว้าไว้ได้ทัน
“จะบ้าหรอ! บอกแล้วให้ระวัง!”
“อ่ะ..เออ โทษที” ยูฮวานร้องบอกทันทีที่เกือบตายเพราะกระสุนจากที่ไหนก็ไม่รู้
“ยูชอน น้องตัวดีของพี่มาด้วย ทำอะไรก็ระวังมันจะโดนลูกหลงไว้บ้างก็แล้วกัน”
ชางมินตะโกนบอก
เพราะเค้าแน่ใจว่าคนๆนั้นอยู่ที่นี้แน่นอน
และก็จริงอย่างที่คิด
“นายมันเล่นสกปรกจริงๆชางมิน”
“พี่ยูชอน! พี่ทำบ้าอะไร จุนซูเค้าผิดอะไร พี่ทำแบบนี้ทำไม?”
ยูฮวานที่เห็นพี่ชายตัวดีโผล่ออกมาก็ถามรัวกลับไปทันที
จนคนเป็นพี่ได้แต่มอง “ก็ทำแบบเดียวกับที่ชางมินมันทำกับแกไง ยูฮวาน!!”
ทั้งคู่สะดุ้ง “พี่รู้หรอ?” ยูฮวานถามกลับไปเสียงค่อย
ไม่กล้าสู้หน้าพี่ชาย
“มันดูยากมากเลยสิ! ร่องรอยบนตัวแกขนาดนั้น คิดว่าฉันโง่เห็นเป็นมดกัดหรอไง ยูฮวาน!”
“งั้นแสดงว่า…ที่ทำไป เพื่อแก้แค้นผม?”ชางมินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นมา
ยูชอนหันมองตัวต้นเหตุ
สายตาที่ดูก็รู้ว่าโกรธเคืองเค้าแค่ไหน
ทำไงได้ ก็เล่นงานน้องชายสุดรักเพียงคนเดียวของเค้าซะขนาดนี้
“แล้วทำไมถึงลงกับจุนซู?” ทั้งคู่ถามออกไปพร้อมกัน
ชางมินมองหน้ายูฮวานแว่บหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองที่เดิม
“ทีแกยังลงกับน้องฉัน ฉันลงกับพี่แก มันจะต่างกันตรงไหน?”
“ต่างสิฮะ! ชางมินไม่ได้ลงกับผมเพราะผมเข้าไปสืบความลับเสียด้วยซ้ำ! แต่เค้าทำกับผมแบบนั้น เพราะผมไม่บอกที่อยู่ของพี่แจจุงให้เค้าต่างหาก!!”
ยูชอนนิ่ง ชางมินเองก็นิ่งเช่นกัน
ไม่คิดว่าคนที่เค้าทำร้ายสารพัดจะยังคงปกป้อง
‘นายมันไร้เดียงสาเกินไป’
เงียบกันไปชั่วครู่ คนบนเตียงก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงทะเลาะกันดังลั่น
เค้ามองสภาพตัวเองอย่างงงๆ
ก่อนจะมองไปที่คนสามคนก็เข้าใจได้ทันที
ว่าตัวเองคงตกเป็นเครื่องมือของคนๆนั้นเข้าให้เสียแล้ว
ชางมินเห็นพี่ตัวเองลืมตา ก็เลิกสนใจ ตรงเข้าไปหาจุนซูทันที
“เป็นไงมั้ง?”
ร่างสูงถามพลางเอาเสื้อตรงข้างเตียงมาสวมให้กับคนตรงหน้า
จุนซูไม่พูดอะไร พยายามจะกั้นน้ำตา
ชางมินก็ไม่ถามต่อให้มากความ
ช่วยพยุงคนตรงหน้าแล้วพาออกไปขึ้นรถ
ยูชอนเองก็เงียบไปตั้งแต่คำพูดนั้นของยูฮวาน
ชางมินก็หาได้สนใจรีบพาจุนซูออกไป เพื่อพาไปโรงพยาบาล
ยูฮวานเห็นชางมินเดินไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
หันมองพี่ชายตัวเองก็นึกสงสาร
เค้ารู้ว่ายูชอนมีใจให้กับจุนซู
เพราะสายตาคนเรามันไม่เคยปิดกั้นได้เลยสักครั้ง
ทางด้านชางมิน
เมื่อดันร่างอวบๆของคนเป็นพี่ขึ้นไปบนรถแล้วเรียบร้อย
ก็จัดการมานั่งฝั่งคนขับแล้วขับออกไป
ทั้งคันรถเงียบกริบ ก่อนที่ชางมินจะหาเรื่องมาชักจูงให้คนข้างกายสนใจ
“หิวป่าว?”
“…..”
อีกฝ่ายไม่ตอบ เพียงแค่ส่ายหน้าไปมาพลางมองไปที่กระจก
ชางมินถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อยากไปเที่ยวไหม?”
และคำตอบก็ยังคงเดิม
จนชางมินเลิกถามไปเอง
เกิดมากรุ๊ปเดียวกันก็งี้
เกิดจะใบ้รับประทานก็เป็นกันทั้งคู่
จนกระทั่งคนข้างกายเอ่ยขึ้นก่อนเป็นคำแรกในรอบปี
“ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน….”
ร่างสูงพยักหน้ารับ
ก่อนจะขับไปตามทางเรื่อยๆ
สังเกตคนข้างกายไปพลาง
ก็เห็นว่าจุนซูกำลัง…ร้องไห้?
“ไอ้พี่ขี้แย~” น้องมันเอ่ยแซว
จุนซูไม่ได้ว่าอะไร แต่ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ชางมินจับศีรษะของคนเป็นพี่ให้พิงซบลงมาที่ไหล่ของตน
พลางลูบหัวไปมา
จุนซูเหลือบมอง ในใจเฝ้าคิด ‘ตกลงกูเป็นน้องเอ็งใช่ไหม?’
แต่เอาเถอะ! ตอนนี้ เค้าต้องการที่พักใจที่สุด
ชางมินขับมาจนถึงทะเลสาบตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แค่ว่า พอเค้าลืมตาตื่นขึ้นมา ลมเย็นๆก็พัดผ่านจนรู้สึกได้
ร่างสูงของน้องชายยังคงยืนพิงรถอยู่บริเวณด้านหน้า
เค้าค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปสมทบ
“เด๋วเป็นหวัดหรอก มายืนทำไมตรงนี้?”
“เก็บไว้ถามตัวเองเถอะ ชางมิน!”
คนเป็นพี่ร้องบอกทันที ที่เดินมาสมทบได้ไม่ถึง นาที คนเป็นน้องก็ออกปากถามเป็นเชิงไล่
ชางมินขำ ก่อนจะมองออกไปยังทะเลสาบด้านหน้า “อยากกลับหรือยัง”
จุนซูพยักหน้า ก่อนจะพากันเดินขึ้นรถไป
.
.
ไม่ถึง 10 นาทีก็กลับมาถึงบ้านในที่สุด
แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเข้าบ้านมา ไฟทั้งหลังยังคงปิด
และที่น่าประหลาดใจ … คือในบ้านไม่มีใครอยู่
“พี่แจจุง?”
พวกเค้าทั้งคู่ร้องถาม
แต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดกลับมา
ชางมินคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อหาพี่ชายทันที
แต่ก็พบว่าปิดเครื่องไปเสียแล้ว
จึงตัดสินใจโทรหาบอดี้การ์ดจำเป็นสองคน
ซึ่งสองคนนั้นก็มัวแต่ตามหาจุนซูเลยไม่ได้สังเกตว่าแจจุงหายไปไหน
จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ
จุนซูทรุดลงนั่งกับพื้น
น้ำตาค่อยๆไหลลงมา
“อย่าร้องน่า!” ชางมินว่าเข้าให้
เค้าเองก็อยากจะร้องเหมือนกัน
ที่มาเกิดเรื่องติดๆกันจนตั้งตัวแทบไม่ทัน
ความคิดเห็น