คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Chapter 13] My Lovely changmin - เจ็บ
ตอนที่ 13
‘พี่ชางมิน ผ..ผม จะให้ผมอยู่ที่นี้จริงๆหรอฮะ?’
‘ทำไมละ นายไม่ชอบหรอ?’
เด็กน้อยวัย 7-8 ขวบร้องถามเด็กอีกคนที่อายุไล่เลี่ยกัน
ต่างพ่อ ต่างแม่ ต่างสายเลือด
เป็นเพียงแค่เด็กที่ถูกทิ้งไว้กับกองเลือดบนกองขยะ
เกือบจะไม่รอดถ้าคนๆนี้ไม่ผ่านไปช่วยเอาไว้และรับมาดูแล
แถมยังให้สวัสดิการดีเยี่ยมเสมือนตัวเองเป็นน้องแท้ๆ
“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อพี่ชางมินฮะ!”
คำสาบานที่บอกออกไปต่อหน้าพ่อแม่บุญธรรม เค้ายังจำได้ไม่มีวันลืม
เมื่อพวกท่านเข้ามาบอกว่า “ครอบครัวของเรามีแต่เรื่องเสี่ยงอันตราย ไม่ใช่ความสงบสุขอย่างที่เห็นหรอกนะ”
กับความจริงที่ได้รับรู้ เมื่อตอนอายุ 15 ไปพร้อมๆกับการฝึกพิเศษ
ที่ชางมินไม่มีวันรู้
‘ผมทำได้เพื่อพี่ชางมิน’
เค้าพร่ำบอกคำนี้เสมอๆ
ไม่ใช่แค่เพราะเป็นผู้มีบุญคุณ
แต่เพราะเค้า…หลงรักคนๆนี้จนหมดหัวใจ
.
.
“มินโฮ…เป็นไงมั้ง?” คำถามแรกที่ผมได้รับจากคนที่ผมรักเมื่อฟื้นขึ้นมาจากเหตุการณ์
ผมมองหน้าคนถาม อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลลงมา
พี่เค้าดีเกินไป…
ทั้งๆที่ผมพยายามฆ่าคนที่เค้ารัก
แต่เค้าก็ยังคอยนั่งเฝ้าผมอยู่อย่างนี้
“ปวดหัวไหม? เด๋วฉันตามหมอให้นะ”
ชางมินบอกก่อนจะทำท่าเดินออกไปก็ถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้
“ผมไม่เป็นไร”
“งั้นก็นอนพักซะ…”
ชางมินบอกและเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วก็จัดการห่มผ้าให้ก่อนจะเดินออกจากห้องมา
ยังดีที่ไม่ได้โดนลูกหลง พักฟื้นอยู่ที่บ้านสักพักก็คงหาย
นี่ก็เรียกหมอประจำตระกูลมาดูแล
ชายหนุ่มครุ่นคิด
เดินออกมาหน้าห้องก็เจอคนในบ้านอยู่กันครบชุด
“มินโฮเป็นไงบ้าง?”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ พักสักหน่อยก็หาย แค่ช็อกนะ”
จุนซูเห็นชางมินคุยกับแจจุงถึงได้หันไปกระซิบถามยูฮวานที่ยืนหน้าห้องนานแล้ว
“ทีนายได้ยินนะ ไม่ผิดแน่ใช่ไหม? ชางมินมันพูดเรื่องแบบนั้นได้ แสดงว่าความทรงจำมันกลับมาแล้วนะสิ!?”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ”
เด็กหนุ่มตอบไปตามความจริง
ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันอีกชางมินก็โผล่พรวดเข้ามา
“อยากรู้อะไรก็ถามผมตรงๆสิฮะพี่จุนซู!”
ทั้งสองสะดุ้งหันมองคนถาม
ก็ได้แต่ยิ้มแฮะๆ แล้วถามออกไป “สรุปแล้วความทรงจำนายไม่ได้หายไปหรอ?”
เป็นยูฮวานเสียเองที่ออกปาก
ชางมินนิ่งไปครู่หนึ่ง “เปล่า … มันหายไปจริงๆ”
“แล้วตอนนี้…มันกลับมาแล้ว อย่างนั้นใช่ไหม?”
แจจุงที่ได้ยินบทสนทนาก็เข้ามาร่วมแจมด้วย
ชางมินถอนหายใจยกใหญ่
คงปิดไม่มิดเสียแล้ว
ก็ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป
“ใช่”
ยิ่งชางมินยอมรับว่าความทรงจำกลับมา
มันยิ่งทำให้คนฟังอย่างยูฮวานกลัวมากขึ้นกว่าเดิม
กลัวว่าผู้ชายน่ากลัวคนนั้นจะกลับมาด้วย
และกลัวว่าชางมินจะไม่ให้อภัยที่เค้าเข้ามาตีสนิทเพราะหวังผลอะไรบางอย่าง
“และผมมีเรื่องจะขอร้อง…อย่าบอกยุนโฮ / รวมทั้งนายด้วยยูฮวาน บอกตามตรงฉันไม่ไว้ใจพี่ชายของนาย”
ชางมินว่าไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
จุนซูเห็นชางมินเดินเข้าห้องไป แต่ยูฮวานดันทำหน้าเบื่อโลก
ก็สะกิดให้ตามมันไป
แต่เจ้าตัวดันไม่กล้า
ก็ได้แต่คอยเชียร์
จนกระทั่ง ก๊อกๆ!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ชางมินลุกขึ้นไปเปิด
“ยูฮวาน?”
“…..”
“มีธุระอะไร?”
ชางมินถามสั้นๆ
เพราะเค้าเองก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรกับยูฮวานดี
“ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเชิญให้เข้าห้องมา
ยูฮวานออกอาการสั่นเล็กน้อย
จนชางมินยังรู้สึกได้
ท่าทางเรื่องคราวนั้น จะทำให้นายกลัวมากเลยสินะ?
“ฉันปาร์คยูฮวาน เป็นสปายให้กับชองกรุ๊ป เพราะพี่ฉันปาร์คยูชอนกับชองยุนโฮเป็นเพื่อนกัน เค้าทั้งคู่วางแผนอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เค้าให้ฉันเข้ามาในบริษัทนี้ก็เพื่อส่งข่าวคราวของพวกนายทั้งหมดไปให้พวกเค้าไม่ว่าจะประวัติ สถานที่ต่างๆที่พวกนายไปเที่ยว เดินเล่น หรือไปไหนก็ตาม พูดง่ายๆ ถูกสะกดรอย
ฉันแค่จะมาสารภาพ … ”
ร่างสูงนิ่งฟัง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนๆนี้ทำงานอะไร
ตั้งแต่แรกที่ถูกใจรับเข้ามาทำงาน
ก็สงสัยว่าทำไมประวัติดูแปลกๆพิกล
เลยลองสืบดู
ถึงได้รู้ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะอยากจะลองเชื่อในหัวใจของตัวเองดูบ้าง
“แค่นี้ใช่ไหม?” ชางมินถามกลับเสียงเรียบ
จนอีกฝ่ายชักไปต่อไม่ถูก
“จะให้ฉันทำยังไง? บอกมาเลยสิ! จะเอาปืนมายิงฉันตรงนี้เลยก็ได้!”
ยูฮวานตะโกนก้องทันทีที่เห็นสีหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่าย
ชางมินยิ้มเยาะ
ก่อนจะคว้าปืนบนโต๊ะขึ้นมา
เล็งไปที่ศรีษะของคนตรงหน้าที่จ้องมองเค้าตาไม่กระพริบ
แต่เข้าก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นเทิ้มบนตัวของอีกฝ่าย
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะลั่นไกปืนออกไป
แป๊ก!
“นายยังโชคดี ที่ปืนมันไม่มีลูก”
เหมือนหัวใจหยุดเต้น
เมื่อได้ฟังคำสุดท้ายจากปากของคนๆนั้น
ยูฮวานแทบลืมหายใจ
ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป
ชางมินเห็นดังนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน
‘มันจะมีลูกได้ยังไง…ในเมื่อปืนกระบอกนี้มันไม่อยากจะยิงนายหรอกนะยูฮวาน’
.
.
.
“ยูฮวาน! ไม่เป็นไรใช่ไหม”
เสียงพี่ชายสุดหวงน้องดังขึ้นทันทีที่เห็นสภาพน้องชายตัวเองเดินเข้าคอนโดมาด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
“ผ..ผมไม่เป็นไร”
“เพราะมันใช่ไหม! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามันทำอะไร ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้!”
สีหน้ายูชอนดูโหดกว่าเดิมจนยูฮวานยังรู้สึกเกรง
ได้แต่บอกซ้ำๆออกไป “ผมไม่เป็นไร ชางมินไม่เกี่ยวหรอกฮะพี่ยูชอน”
ยิ่งได้ยินว่าปกป้องมันเท่าไหร่คนฟังก็ยิ่งเดือดดาล
แต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์
เพราะไม่งั้นน้องจะกังวลได้
“ไปนอนพักผ่อนเถอะ คงเหนื่อยสินะ”
ยูชอนว่าพลางดันร่างนอนชายเข้าห้องนอน ห่มผ้าให้เสร็จสรรพ
‘ส่วนแกชางมิน! ฉันจะให้บทเรียนชิ้นใหม่สำหรับแก’
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น