คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Chapter 12] My Lovely changmin - กลับมาอีกครั้ง
ตอนที่ 12
ห้องนอนใต้หลังคที่อยู่ติดกัน เพียงแค่ปีนข้ามไปไม่กี่ก้าว กระจกทรงกลม 2 บานที่พาดผ่าน มันดูคุ้นตา
ห้องนั้น…ของใครกัน?
คิดกับตัวเองได้ไม่นาน อยู่ๆไฟห้องนั้นก็สว่างวาบ!
เผยให้เห็นคนๆหนึ่งที่เดินเข้าห้องมา
และคนๆนั้น….’มินโฮ?’
เด็กคนนั้นที่โผล่พรวดเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับเปิดโปงเรื่องที่เค้าความจำเสื่อม ชางมินมองอีกฝ่ายในใจมันเต้นแปลกๆ รู้สึกเหมือนคุ้นเคย …แต่ไม่ใช่!
“พี่ชางมิน เป็นอะไรหรือป่าว?” ครุ่นคิดในใจจนลืมมองว่าใครคนนั้นได้ปีนเข้ามานห้องแล้วเรียบร้อย
มินโฮยื่นหน้ามาใกล้จนชางมินต้องถอยหลังหนี จนสะดุดขอบเตียงและล้มลงไปกับที่นอน
มินโฮเห็นเข้าก็โน้มตัวลงไปใกล้ๆ
“เป็นอะไรหรือป่าว?”
เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นๆ ขาเนียนยาวพาดผ่านอีกฝ่ายจนร่างสูงสะดุ้ง แต่อีกฝ่ายหาได้สนใจยื่นหน้าไปใกล้และ…ประกบริมฝีปากของตนเข้าหาอีกฝ่ายทันที
ระหว่างที่ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดติดกันอยู่ๆภาพแห่งความทรงจำก็ฉายชัดขึ้นมา
ภาพที่เค้ากำลังขืนใจใครคนหนึ่ง
เรือนร่างทั้งสองกอดรัดกันเป็นเนื้อเดียวพร้อมๆกับน้ำตาของอีกฝ่าย
ชางมินตกใจกับความทรงจำที่ได้เห็น รีบผลักมินโฮออกห่างแล้วตวาดกลับไปดังลั่น
“นายทำอะไรของนาย!”
“ผมรักพี่” อีกฝ่ายบอกเสียงแผ่ว ชางมินนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
หลับตาข่มสติตัวเอง ก่อนจะตะโกนออกไปอีกครั้ง
“ออกไป!”
คนฟังได้ยินน้ำตาค่อยๆไหลริน
ถึงชางมินจะโกรธมากเท่าไหร่ก็แค่ดุ ไม่เคยชกหน้าอย่างที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน และไม่เคยออกปากไล่เด็กไม่มีบ้านอย่างเค้าเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างกลับตาลปัตรเมื่อเด็กคนนั้นเข้ามาในชีวิตของคนๆนี้
‘ปาร์คยูฮวาน’
มินโฮปาดน้ำตาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ชางมินเห็นว่าอีกฝ่ายออกไปแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่ง
กุมขมับตัวเองไปมาหวังจะช่วยบรรเทาอาการปวดตุบๆ
กับภาพจางๆในสมองให้มันหายไปสักที
เพราะยิ่งเห็นเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บขึ้นทุกครั้ง
เค้าเคยสงสัยและถามตัวเองหลายครั้งหลายหน
‘ว่าทำไม…ถึงต้องลืม’
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้คำตอบ
จนวันนี้ …
ชายหนุ่มปาดน้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลลงมาออกอย่างลวกๆ
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะอะไร
ก็แค่…มันไหลออกมาเอง
‘เด็กคนนั้น…’
‘คือนายใช่ไหม..ยูฮวาน’
ชางมินเฝ้าหาคำตอบเรื่องนี้ทั้งคืนก่อนจะข่มตาให้หลับไป
คอนโดตระกูลปาร์ค
“ยูฮวาน…นอนเล่นบนดาดฟ้าเด๋วเป็นหวัดเอาจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
ผู้เป็นพี่ชายร้องบอกอย่างเป็นห่วงเมื่อเดินมาดูจนถึงดาดฟ้าก็เห็นน้องตัวเองนอนตากน้ำค้างอยู่บนนั้น
“พี่ยูชอน…ผมควรลาออกใช่ไหม?”
คนเป็นพี่มองดูน้องชายก็นึกสงสาร
ตัวเองดันเป็นสปายเข้าไปล้วงความลับของบริษัทคู่แข่ง
แต่ดันหลงมันเสียหัวปรักหัวปรำ
แถมงานยังล้มไม่เป็นท่า บ้านที่พึ่งซื้อมาก็ต้องขายต่อเพราะฝั่งนั้นดูท่าจะเข้มงวดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“ถ้าเอ็งไม่อยากตาย…ก็จัดการชางมินซะ / หรือไม่ก็ หนีไปต่างประเทศเลยเป็นไง ไอ้น้องชาย”
ยูชอนว่าเสียงเรียบ
ไม่ใช่ว่าเค้าเป็นพี่เลวๆที่บังคับน้องให้ทำอะไรไม่ดี
แต่นี้ก็เพื่อตัวมันเอง จะปล่อยชางมินเอาไว้ก็ไม่ได้ เพราะน้องกูนี่ละจะเดือดร้อน
“พี่มีพาสปอร์ตให้ผมหรือป่าวละ?”
น้องมันว่าพี่มันกุมขมับ
“เฮ้อ! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ว่างานของเรา อย่าเอาหัวใจเข้ามามีเอี่ยว!”
ยูฮวานนิ่ง ไม่ตอบโต้ใดๆ
รู้สิ รู้มานานแล้ว
“งั้นเอางี้! แล้วแต่แกละกันว่าจะทำยังไงต่อไป แต่ถ้าฝ่ายนั้นคิดจะเล่นงานแกเมื่อไหร่ไอ้น้องรัก
พี่ชายแกไม่อยู่เฉย คงรู้ใช่ไหม?”
ยูชอนพูดคำขาดก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไป
ปล่อยให้น้องชายนอนคิดถึงอนาคตของตัวเอง
ที่จริงตอนนี้ก็ออกจะง่าย เพราะชางมินมันจำอะไรไม่ได้
แต่เพราะเหตุผลนั้นด้วยละมั้ง
ถึงทำให้เค้าไม่กล้าเจอหน้าชางมิน
‘เพราะมันดู…บริสุทธิ์เกินไป’
ยูชอนที่เฝ้ามองน้องตัวเองจากมุมหนึ่งของตึก
ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อปลายสายหาใครอีกคนทันที
YH “หวัดดีฮะ ชองยุนโฮพูดครับ”
YC “ไอ้เพื่อนห่า!”
YH “อ้าวสาด! ไรของเมิงว่ะไอ้ปาร์ค?”
YC “ฉันไม่น่ามาเป็นเพื่อนแกเลยว่ะ ดูดิ น้องกูน้ำตาตกใน”
ยุนโฮได้ยินก็ขำออกมา
ก็จริงอย่างที่ยูชอนมันพูด เพราะเป็นเพื่อนกัน เลยหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เอาเหอะน่า! ไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกัน แล้วแกจะเอาไง ถอนตัวก็ได้ ฉันไม่บังคับ”
“เลิกเหอะว่ะ!”
“อื้ม..แกเลิก แต่ฉันไม่เลิก!”
ยุนโฮว่าเสียงเรียบ
จนยูชอนได้แต่ถอนหายใจ
“เอ็งคิดให้ดีๆ ทำแบบนี้มีแต่ต้องเสียแจจุงไป แกรักเค้าไม่ใช่หรอไง?”
คนฟังนิ่งไป พยายามคิดตาม แต่แล้วรอยยิ้มก็ฉายชัดมาพร้อมๆกับความมั่นใจในการตัดสินใจ
“ฉันบอกแกแล้ว อะไรที่ฉันต้องการ ไม่มีทางที่ฉันจะไม่ได้มันมา และอะไรที่ฉันไม่ต้องการ แกคงรู้ดีว่าฉันจะทำยังไง!”
ว่าแล้วคนพูดก็ตัดสายไป
จนคนฟังได้แต่ถอนหายใจจ้องมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างเว้าวอน
“พี่ยูชอน!” ยูชอนสะดุ้งทันทีที่อยู่ๆน้องชายก็เข้ามาในตึกแถมยังตะโกนเสียดังลั่น
“อะไรของเอ็ง หายใจจะวาย!”
“ผมตัดสินใจแล้ว…ผมขอถอนตัวจากงานนี้!”
น้องชายพูดคำขาด สีหน้าจริงจัง
จนคนเป็นพี่ได้แต่ถอนใจเฮือกใหญ่
จะว่าไปงานนี้เค้าก็ไม่น่าดึงยูฮวานเข้ามามีเอี่ยวด้วยตั้งแต่แรกจริงๆ
“แล้วแต่แกเถอะ … แต่จำให้ดี ถ้าพวกนั้นคิดเล่นงานแกเมื่อไหร่นะยูฮวาน ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ รู้ดีใช่ไหม?”
“เอาเถอะน่า! พี่ไม่ต้องมายุ่งเลย ผมจัดการของผมเองได้!”
ว่าแล้วน้องมันก็เดินออกไปทันที
ยูชอนเรียกลูกน้องเข้ามา ก่อนจะสั่งการ อะไรบางอย่าง ‘จับตาดูไว้’
บ้านเล็กตระกูลคิม
“พี่แจจุง ชางมินยังไม่ลงมาอีกหรอ?”
จุนซูร้องถามขึ้นทันทีที่พึ่งจะกลับเข้าบ้านมา
แจจุงส่ายหน้า “ยังเลย…ไม่รู้เป็นอะไรของมันอีก ตอนนี้ก็ให้คยูกับคิบอมไปอยู่เป็นเพื่อน”
.
.
[บนห้องนอน]
“ชางมิน…”
“……..”
“ที่นายพูดเมื่อกี้…เป็นความจริงหรอ?”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
สีหน้าจริงจัง
จนคนเป็นเพื่อนเริ่มวิตกกังวล
“แล้วนาย..ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เรื่องอะไร? ยูฮวาน…หรือที่ฉันยิงพี่แจจุง?”
“ก็ทั้งสองเรื่องนั้นแหละ!!” คิบอมร้องด่าก่อนจะเข้าไปนั่งใกล้ๆ
ชางมินหันมอง “แล้วแกคิดว่า ยิงพี่ตัวเองเกือบตาย ควรมานั่งดีใจไหมละ?”
“ไอ้ห่านี้! ถามด้วยความเป็นห่วง -*-”
จนคยูที่ฟังการสนทนาก็ได้แต่ขำ
“แต่ทั้งยูฮวานและพี่แจจุงของนาย ก็ยังไม่ตายนี่ใช่ไหม?”
ชางมินพยักหน้ารับ “แต่สิ่งที่ฉันทำมันไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ”
“เอาน่า! ไหนๆก็ไม่มีใครตาย และนายก็ได้ความทรงจำกลับคืนมา แทนที่จะฉลอง! เราไปบอกพวกข้างล่างกันดีกว่า พวกนั้นต้องดีใจมากแน่ๆ!” คยูร้องบอก
แต่ชางมินก็ขัดขึ้นมา “เด๋ว! อย่าพึ่งไปบอกใคร…”
“ทำไมละ? พี่แจจุงกับ พี่จุนซูต้องดีใจมากแน่ๆ”
ชางมินพยักหน้า “ใช่…แต่ฉันยังไม่ไว้ใจคนรอบข้างเราเท่าไหร่นัก ขอเวลาฉันสักพัก”
“นายไม่ได้หมายถึงยุนโฮใช่ไหม?”
“………..”
ชางมินนิ่งหันมองไปทางหน้าต่าง
นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
หลังจากที่มินโฮกลับไป
อยู่ๆหัวมันก็ปวดจี๊ด จากนั้นภาพต่างๆก็ฉายชัดขึ้นมา
จนกระทั้งเค้าหมดสติไป
ตื่นขึ้นมาอีกที ความทรงจำก็กลับมาเสียแล้ว
“ชางมิน!”
“เฮ้ย! อะไร!?” เค้าสะดุ้งเมื่ออยู่ๆไอ้สองคนนี้ก็ตะโกนเรียก
“ตั้งแต่เอ็งกลับมายังไม่ลงไปข้างล้างเลย พี่แจจุงเค้าเป็นห่วง”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะพากันเดินลงไปด้านล่าง
ไม่ลืมที่จะย้ำ “อย่าพึ่งไปบอกใคร”
มันเหมือนเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่อยู่ๆ คนความจำเสื่อมจะหายเป็นปริบทิ้งภายในสามอาทิตย์
สงสัย ผมคงอึดจนพระเจ้าไม่อยากจะรับกลับไป
“ชางมิน!! ทำไรอยู่ข้างบนไม่ลงมา พี่เป็นห่วงนะ”
คนเป็นน้องหันมองคนถามอย่างไม่เชื่อหู
“กินอะไรผิดสำแดงหรือป่าวพี่จุนซู”
คนเป็นพึ่ได้ยินก็ถึงกับควันออกหู
เป็นห่วงดีๆไม่ชอบ -*-
แต่เถียงกันไปได้ไม่กี่คำ ประตูหน้าบ้านก็เปิดออกพร้อมกับใครสองคน
“ยุนโฮ/ ยูฮวาน?”
แจจุงกับชางมินร้องเรียกพร้อมกันก่อนจะถามออกไป
“ทำไมมาด้วยกันได้ละ?”
ยุนโฮยิ้ม ก่อนจะหันมองยูฮวาน ที่ได้แต่ยิ้มแฮะๆ
“พอดีเจอน้องเค้าหน้าบ้านนายนะ”
ชางมินมองอย่างใช้ความคิด
ก่อนจะปั้นยิ้มออกไป
เพราะไม่รู้จะทำตัวอย่างไรกับยูฮวาน ในตอนที่เค้าจำเรื่องราวได้หมดแล้ว
“ชางมิน! มาช่วยกันหน่อยสิ” จนพี่แจจุงเรียกให้เข้าไปช่วยในครัว
ร่างสูงถึงได้ปลีกตัวไปรับจานอาหารสุดน่ารับประทานมาตั้งบนโต๊ะ
แต่ยังไม่ทันจะได้กิน อยู่หน้าบ้านก็เกิดระเบิด
ตูมมมมมมมมม!!
ต่างฝ่ายต่างตกใจ
แจจุงทำท่าจะเดินไปดู แต่ชางมินรั้งไว้
ก่อนจะส่งสายตาไปให้คิบอมกับคยูที่อยู่อีกทาง
ซึ่งสองคนนั้นก็ทำหน้าที่ได้ดีจนเกินคาด เพราะเพียงไม่กี่นาที คยูก็พาจุนซูกับแจจุงเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งพลางล็อกประตูเสร็จสรรพ
ส่วนคิบอมก็ออกมาดูด้านนอก แล้วจัดการตรวจสอบ ก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกตินอกเหนือจากระเบิดลูกเมื่อกี้
“ชางมิน…เอาไงต่อ?” คิบอมกระซิบถาม
เพราะยุนโฮกับยูฮวานยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ดูเหมือนว่ายุนโฮพยายามมองหาแจจุง
ส่วนยูฮวานเอาแต่คุดคู้อยู่ใต้โต๊ะพลางหลับตาแน่น
“ยูฮวาน…ยูฮวาน ไม่เป็นไรนะ?”
ชางมินเข้าไปใกล้ ก่อนจะกระซิบถาม
คนถูกเรียกค่อยๆลืมตาขึ้น หันมองคนพูด
ก่อนจะโผเข้ากอดอีกฝ่ายทันที
ชางมินตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้กอดแต่โดยดี
จนกระทั่งเสียงฝีเท้าจำนวนมากวิ่งกรูเข้ามา
ชางมินรีบจับยูฮวานให้ลุกขึ้นยืน
“พี่ยุนโฮ ไปก่อนเถอะฮะ คยูเค้าพาพี่แจจุงไปที่ปลอดภัยแล้ว”
คนฟังได้ยินก็เกิดอาการหงุดหงิดเล็กน้อย
“ไปไหน?”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ” ชางมินตอบ
“แล้วนายละ?”
ชางมินพยักหน้า พลางหันไปทางคิบอม “คิบอมเค้าอยู่กับผมฮะ”
ยุนโฮพยักหน้ารับก่อนจะขอตัวแล้วหนีออกไปทางหลังบ้าน
คิบอมสะกิดชางมินให้รีบไป
แต่ก็ไม่ทันเพราะหน้าประตูเต็มไปด้วยคนชุดดำเสียแล้ว
“มินโฮ? นายทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น?” ชางมินตะโกนถามขึ้นทันทีที่เห็นคนของตัวเองอยู่กับอีกฝ่าย
ซึ่งถ้ามองดูดีๆ ฝ่ายนั้นเป็นสมุนของบริษัทชองกรุ๊ปไม่ผิดแน่!
“ผมทำทุกอย่างเพื่อพี่! พี่นั้นแหละที่ไม่เคยตาสว่าง โดนมันหลอกแล้วหรอกอีก ทั้งพี่และพี่แจจุง!!”
“จะมากไปแล้วนะมินโฮ!!นายไม่มีสิทธิมาว่าพี่ชายฉัน!!”
คนฟังนิ่งไป ก่อนจะเลิกสนใจและหันกลับมาสั่งการคนทางนู้น
“ผู้ชายคนนี้เด๋วฉันจัดการเอง พวกนายเก็บกวาดคนอื่นให้เรียบร้อย”
เสียงสั่งเฉียบขาดดังขึ้นมาพร้อมๆกับลูกน้องที่กรูกันเข้ามาจับตัวพวกเค้าไว้
“กำจัดสองคนนั้นทิ้งซะ!”
“ต..แต่คุณมินโฮ คุณยูฮวานเป็นน้องของคุณยูชอน เพื่อนของคุณยุนโฮนะครับ!”
ลูกน้องคนสนิทฝั่งนั้นร้องบอก
ชางมินที่ยืนมองอยู่หันไปทางยูฮวานที่เอาแต่หลบสายตาก็เข้าใจทันทีว่ามันคือเรื่องจริง
“นี่คือคำสั่ง! ฉันก็น้องพี่ซีวอน เพื่อนยุนโฮเหมือนกัน! กล้าขัดฉันหรอ!!”
มินโฮตะโกนก้องยิ่งทำให้ชางมินตกใจเข้าไปใหญ่
ซีวอน…
ถ้าเค้าจำไม่ผิด
ครั้งหนึ่งเคยเป็นศัตรูกับบริษัทชองกรุ๊ป
จากในประวัติ ว่าด้วยการตายของน้องชายซีวอนทำให้ ทั้งคู่บาดหมางกัน
แต่ถ้านี้คือเรื่องจริง…มินโฮก็คือน้องของคนที่ตามไปแก้แค้นยุนโฮที่เกาะส่วนตัว?
“จัดการมัน!!” มินโฮตะโกนสั่งอีกครั้ง
และเป็นผลให้ชางมินหลุดออกมาจากความคิด
“เด๋ว!! ถ้านายยังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อน เป็นพี่ และเป็นญาติคนหนึ่ง …ปล่อยเค้าไป”
คนฟังหลับตานิ่ง
ไม่คิดว่าจะต้องมาฟังคำต่อรองให้ศัตรูจากคนที่ตัวเองกำลังปกป้อง
“ถ้าหากทำเพื่อพี่ แม้ตัดญาติ ผมก็จะทำ!”
“…………”
“เอาสิ! รอช้าอยู่ทำไม ฉันสั่งไม่ได้ยินหรอไง จัดการพวกมันซะ!!”
“มินโฮ…นายจำได้ไหม นายเคยบอกฉันว่า เพราะฉันรับนายมา นายถึงมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ และไม่ว่าจะคำสั่งไหนของฉัน…นายก็จะทำ”
“………..” คนฟังนิ่ง
เริ่มรู้สถานการณ์ไม่สู้ดี
“เพราะฉะนั้น! ฉันขอสั่ง ให้นายปล่อยทุกคนไป!”
มินโฮได้ยินชัดเต็มสองหู ขาทั้งสองก็ทรุดลงกับพื้นทันที
น้ำตาค่อยๆไหลริน
จังหวะเดียวกัน
ลูกน้องชุดดำคนหนึ่งก็คว้าปืนขึ้นมาหมายจะยิงมินโฮที่นั่งร้องไห้
ชางมินเห็นเข้าก็รีบดึงมินโฮออกมา แล้วจัดการสวนลูกดอกในกระเป๋าให้มันทันที
ฟึ่บบบบบ!
และก็เป็นอย่างที่คิด ชายคนนั้น ตายคาที่
ส่วนลูกน้องคนอื่นๆ “ออกไปจากบ้านของฉัน!”
เมื่อเห็นเจ้าของบ้านไม่ต้อนรับก็พากันโกยออกไปอย่างไม่เหลือร่องรอย
ชางมินมองมินโฮที่อยู่ในอ้อมกอดของตนก็ต้องตกใจ
เมื่ออยู่ๆคนตรงหน้าดันสลบไป “มินโฮ!!”
ความคิดเห็น