คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Chapter 11] My Lovely changmin - พิรุธ
ตอนที่ 11
“ชางมิน! ดีใจด้วยพุ่งนี้หมอบอกว่านายจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
เสียงปิติยินดีดังขึ้นมาพร้อมๆกับรอยยิ้มดีใจของคนเฝ้าไข้นามปาร์คยูฮวาน
ตลอดระยะเวลา 3 อาทิตย์ที่นอนซมลืมเรื่องราวอยู่ที่นี้ ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะถามข้อข้องใจออกไป
“แล้วนี่พี่แจจุงไปไหนซะละ?”
เพราะถ้าเป็นทุกทีจะมาคอยเฝ้าสลับกับจุนซูไม่ห่างไปไหน คนฟังหุบยิ้มลงทันที
“ไปทำงานนะ พอดีมีเรื่องต้องจัดการ พี่เค้าว่างั้น”
ทำไมนายถึงเป็นห่วงเค้าจังนะ เด็กหนุ่มเฝ้าคิด
ชางมินมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย คนๆนี้จากที่ฟังจากพี่ยุนโฮ ญาติก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่เชิง
แต่ไม่รู้ทำไมถึงคอยเทคแคร์เอาใจใส่เค้ามากกว่าใคร
แถมในใจยังเต้นรัวแปลกๆ ‘นี่เราเป็นอะไรไป?’
อยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้า ว่าระหว่างเราคืออะไร
ใช่คำว่ารักอย่างในหนังหรือป่าว?
ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ส่วนอีกคนแข็งทื่อ มองการกระทำนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
กลัวว่าเหตุการณ์เลวร้ายแบบคืนนั้นจะกลับมาอีกครั้ง ชางมินเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป แถมทั้งตัวยังสั่นเทิ้ม ก็รู้สึกไม่ดี
เข้าไปกอดไว้แนบแน่นพลางกระซิบถาม “เป็นอะไร?”
แต่คนในอ้อมกอดกลับไม่ตอบ หลับตานิ่งและ…ร้องไห้
หลังจากคืนนั้นที่ถูกล่วงเกินจากการกระทำที่ไม่มีความปราณีจะโทษชางมินฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะรู้ตัวดีว่าก็ผิดไม่ใช่น้อย ที่เข้าใกล้ชางมินเพราะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง กับไอ้แค่จะมาเป็นสปายส่งข่าวให้กับพี่ยุนโฮ
แถมยังทำให้พี่แจจุงคนสำคัญของเค้าต้องเกือบตาย เป็นใครๆก็โกรธ
ยูฮวานคิดโทษตัวเองเรื่องนี้มาตลอดที่หลอกผู้ชายตรงหน้า แต่ความกลัวที่คนๆนี้เข้าใกล้ ก็ยังคงตราตรึงติดอยู่ในสมอง
จนแล้วจนรอด กลับได้รับโทรศัพท์ในวันรุ่งขึ้น
‘ชางมินอยู่ห้องไอซียู’
ความกลัวในอะไรบางอย่างที่มีมากกว่าก็พาเค้าให้ก้าวขามายังโรงพยาบาลในเวลาไม่กี่อึดใจ
แต่จนแล้วจนรอดเจ้าตัวก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาสักที
จนกระทั่งวันนี้ชางมินลืมตาขึ้นมาเหมือนกับเป็นคนละคน
ราวกับว่าเรื่องในคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
อยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้า ‘ว่านายลืมไปแล้วใช่ไหมว่าคืนนั้นนายทำอะไรไว้กับฉัน…?’
“ยูฮวาน!” เสียงเรียกจากคนข้างกายทำให้เค้าสะดุ้งตื่นจากความคิด มองเห็นชางมินกอดตนอยู่ก็เกิดกลัวขึ้นมาทั้งเนื้อท้งตัวมันสั่นไม่หยุด “ยูฮวาน..เป็นอะไร?” อีกฝ่ายถามอย่างเป็นห่วง จนใจที่เต้นรัว และตัวที่สั่นเทาค่อยๆบรรเทาลง “ป.. เปล่า” เด็กหนุ่มร้องบอกก่อนจะลุกหนี จับหน้าอกตัวเอง มันยังคงเต้นรัว ‘หรือว่าฉันจะรักนายเข้าให้แล้ว’
คิดอะไรอยู่ในวังวนก็ต้องตกใจเมื่อมีใครอีกคนเดินเข้ามา
“พี่ชางมิน…ผมได้ยินว่าพี่ฟื้นแล้ว!”
ร่างสูงมองไม่ยังคนมาใหม่ก่อนจะยิ้มส่งให้
ในใจเฝ้าหาคำตอบ ‘เด็กนี้…ใครว่ะ!’
ไม่แปลกที่ชางมินจะไม่รู้ เพราะยุนโฮไม่รู้จักถึงได้ไม่ได้เล่าให้ฟังถึงเรื่องราว คาดการณ์ว่าความคงจะแตกในสักวัน
“พี่ชางมิน…ทำตัวแปลกๆนะ” เด็กหนุ่มร้องบอกก่อนจะเดินเข้ามาประชิดจนยูฮวานต้องถอยห่าง
ชางมินถอยหลังกรูดเมื่อคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้าใกล้ ใช้ไออุ่นจากร่างกายวัดไข้คนป่วย
ชางมินผลักออกเบาๆก่อนจะถามออกไปด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรหรือป่าวครับ?”
แต่คนตรงหน้ากลบสงสัยยกกำลังสอง “พี่ผิดปกติจริงๆ?”
ว่าแล้วเค้าคนนั้นก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ทั้งคู่ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องมองหน้ากัน
แต่ไม่นานเกินรอประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
คราวนี้ไม่ใช่เค้าคนนั้น แต่เป็นพี่แจจุง พี่ยุนโฮ จุนซู และใครอีกคนก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ คงไม่มีอะไร?
“เป็นไงบ้างชางมิน? เห็นยูฮวานบอกว่าพุ่งนี้ก็ออกจากร.พได้แล้วนี่ ?” จุนซูร้องถามพลางกระโดดไปมา
“ฮะ..” ผมตอบกลับไปอย่างมึนๆ
จุนซูหันมองก็เกิดอาการงงงวย ‘ น้องกูมันป่วยแล้วมารยาทดีชิหาย’.
ส่วนแจจุงเงียบกริบตลอด ผมมองพี่เค้าอย่างสงสัย
ก่อนจะหันไปถามใครอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้กัน
“พี่ยุนโฮ พี่แจจุงเค้าเป็นอะไรนะ?”
ทั้งห้องได้ยินก็หันมองคนถาม ซึ่งยุนโฮเองก็คงลืมอะไรบางอย่าง ตอบกลับไปอย่างไม่ได้คิด “หิวมั้ง~”
คิ้วเรียวของคนถูกพ่วงในคำถามขมวดเป็นปม เปิดประเด็นถามทันที
“นี่พวกนาย…ญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ชางมินมองไปที่ยุนโฮตาปริบๆ ส่วนคนถูกมองเริ่มเห็นลางไม่ดี เพราะตั้งแต่ชางมินฟื้น เค้ายังไม่เคยเจอกับชางมินในช่วงที่อยู่กันครบมาก่อนแล้วจะหาข้ออ้างไปใช้ได้ว่ะ!
ส่วนตัวต้นเหตุยืนทำหน้างง เหมือนลืมเรื่องเล่าในคืนแรกที่ยุนโฮเคยเล่า แล้วตอบแจจุงกลับไป
“แล้วทำไมจะดีไม่ได้ละ?”
เล่นเอาทั้งห้องเงียบเป็นเป่าสากหันมองคนพูดตาไม่กระพริบ
แล้วไอ้ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันจนเกือบยิงกันตาย มันเรียกว่าญาติดีบ้านเตี่ยเอ็งหรอว่ะคับ!
‘แบบนี้ผิดปกติ‘
แต่ยังไม่ทันจะได้แก้ตัวใดๆ ประตูหน้าห้องก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเด็กหนุ่มคนเดิม
“ที่เค้าเป็นอย่างนี้…ก็เพราะพี่ชางมินเค้าความจำเสื่อมจะสิฮะ!”
สิ่งมีชีวิตทุกคนในห้องหันมองคนพูดก่อนจะตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“มินโฮ!”
ว่าแล้วก็หันไปทางจำเลย แต่ชางมินก็ยังคงทำตาปริบๆเสมือน เสียงที่ได้ยินไม่ผ่านเข้าระบบประสาท
แถมยังหันมองไปทางยุนโฮตาปริบๆเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ จนแล้วจนรอด ยุนโฮที่โดนต้อนไล่จนมุม
ก็จำต้องเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เช้าวันรุ่งขึ้นชางมินได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย เค้ากลับมายังบ้านเล็กๆหลังเดิม [เห็นพี่แจจุงบอกมาอย่างนั้น] กับห้องใต้หลังคา กระจกทรงกลมที่แสนคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
ฝุ่นที่จับตัวเต็มไปหมดทำให้เค้าต้องปัดมันออก
มองไปยังอีกฝากหนึ่งหัวใจก็เต้นรัวทั้งๆที่ ห้องใกล้เรือนเคียงก็ปิดมิดชิดไม่มีใครอยู่
‘ห้องใครกัน?’
ความคิดเห็น