คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Chapter 10] My Lovely changmin - ผลกรรม
ตอนที่ 10
“ไอ้ซีวอน!!”
“เออ!! กูเอง!! เมิงฆ่าน้องกูแล้ว คิดหรอว่ากูจะลืม เสียได้ ที่ความเป็นเพื่อนไม่ได้ช่วยให้ความแค้นของกูลดลงได้เลย”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
เสียงปืนดังขึ้น กลับเป็นซีวอนที่ล้มลงไป แต่ไม่ได้มาจากยุนโฮ
ทั้งคู่มองไปยังคนยิงอย่างงุนงง
จนใครอีกคนเดินเข้ามา
“มินโฮ!!!!”
“พี่ชางมิน…”
ร่างสูงเดินมาหาน้องชายที่ถือปืนรอ ก่อนจะมองไปที่ใครอีกสองคนที่ยืนอยู่กันคนละมุม
คนหนึ่งเค้าไม่รู้จัก
แต่อีกคนเค้าจำได้ไม่มีวันลืม
“พี่ยุนโฮ! พี่ทรยศพี่แจจุงและพวกเรา ผมจะไม่มีวันลืมเลย”
เค้าคว้าปืนจากมินโฮก่อนจะยิงไปที่คนตรงหน้าทันที
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
เลือดไหลเจิ่งนองไปทั่วพื้นห้อง
แต่ชองยุนโฮกลับไม่รู้สึกอะไร เค้าลืมตาขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ
และสิ่งที่เห็นกำลังทำให้เค้าเป็นบ้าตาย
“แจจุง!!! // พี่แจจุง!!!”
ชางมินเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
ปืนในมือตกลงพื้นทันที
วิ่งเข้าไปประคองทั้งน้ำตา
“พ..พี่แจจุง ผ..ผมขอโทษ..พี่แจจุง…”
ชางมินออกอาการพร่ำเพ้อสติหลุดเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองนอนจมกองเลือด
ด้วยฝีมือของตัวเราเอง
และไม่ทันที่ใครจะได้ตั้งตัวซีวอนลุกขึ้นมาหวังยิงยุนโฮ
แต่ระดับปืนอย่างนี้มีหวังโดนชางมินไปด้วยแน่ๆ
มินโฮคิดได้ดังนั้นก็เอาตัวรับแทน
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ซีวอนหน้าซีดเผือด
ภาพในอดีตหวนกลับมา
รูปร่างหน้าตา ของเด็กวัย 10 ขวบฉายซ้อนทับมา
‘มิ..นโฮ…นี่น้องฉันหรอ? ม..ไม่จริง ฉันยิงน้องตัวเอง’
ซีวอนก็เกิดอาการเดียวกันมองดูน้องชายแน่นิ่งอยู่กับพื้น
น้ำตาก็ไหลรินลงมาวิ่งเข้าไปประคองแล้วแบกขึ้นหลังก่อนจะพาออกจากบ้านไป
“ม..หมอ..หมออๆ!!”
.
.
“พ..พี่แจจุง..ม..ไม่นะ!!” ส่วนชางมินก็ยังคงพึมพัมแบบไม่มีสติ
และเป็นจังหวะเดียวกันที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
บอดี้การ์ดของชองกรุ๊ปที่ได้ยินเสียงก็กรูกันเข้ามา
เมื่อเห็นร่างสูงคนเดียวที่หน้าไม่คุ้นตากำลังลุกขึ้นยืน เพื่อจะแบกร่างแจจุง
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ลูกกระสุนก็ทะลุผ่านเสื้อเชิ้ตสีดำนั้นทันที
ชางมินไม่มีสติ หรือไม่มีความรู้สึก อันนี้ก็ไม่รู้
หรือเป็นเพราะว่าปืนมันเก็บเสียงและเป็นบอดี้การ์ดมือดี
ถึงทำให้ไม่มีใครรับรู้อะไรเลย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
ลูกกระสุนนัดที่สองฝังลงกลางอก ร่างสูงยืนนิ่ง มองดูพี่ชายที่ช่วยไว้ไม่ได้
ก่อนจะล้มลง
“ชางมินนนนนนนนนน!!!!”
ยุนโฮร้องลั่นหันมองคนยิงก่อนจะตะโกนกลับไป
“พวกนายทำบ้าอะไร!!! ไปตามหมอมาเด๋วนี้ หรือไปเอาเรือมา ฉันจะพาพวกเค้าส่งโรงพยาบาล!!”
และยิ่งเลวร้ายใหญ่ เมื่อเห็นจุนซูกับพรรคพวกที่พึ่งจะบุกเข้ามา
“พ..พี่แจจุง…ชางมิน” ว่าแล้วสติก็ทำท่าจะหลุด
ดีที่มีคนมารับไว้ได้ทัน
“ยูชอน….ฮือออ ฮึก! พี่แจจุงด้วย ชางมินด้วย ทำไมละ…ทำไม!!”
“พวกนายหยุดร้องไห้เด๋วนี้!! มาช่วยกันพาส่งโรงพยาบาล เร็วเข้าสิ!!”
ยุนโฮระเบิดอารมณ์ตะโกนก้องทั้งน้ำตาแบกร่างแจจุงไว้แนบอกก่อนจะพากันไปส่งโรงพยาบาล
.
.
.
โรงพยาบาล
“ตอนนี้คุณคิมแจจุงปลอดภัยแล้ว…พักผ่อนที่โรงพยาบาลอีกสักเดือนสองเดือนก็กลับบ้านได้ ดีที่มีการปฐมพยาบาลเบื้อต้น เพราะลูกกระสุนฝังลงไปแน่น อาจทำให้มีอาการปวด ยังไงก็ช่วยให้เค้าทานยาตามเวลา”
คนเป็นหมอพร่ำบอกทันทีที่ออกจากห้องไอซียู
“คุณเชวซีวอน ตอนนี้พักอยู่ในห้อง 201 ไม่มีอะไรน่าห่วงแค่ช็อกและหมดสติไป ส่วนคุณเชวมินโฮ ตอนนี้พักฟื้นอยู่ในห้อง 202 แล้วครับ ”
คนฟังหน้าห้องเบาใจกันไปเปาะหนึ่ง
ยูฮวานฟังอย่างสงบก่อนจะตั้งสติแล้วถามออกไป
“แล้วชางมินละฮะ”
“อ…เออ ตอนนี้คุณชางมิน ยังผ่าตัดไม่เสร็จครับ”
.
.
.
1 สัปดาห์ต่อมา
แจจุงยังคงมาเฝ้าที่ห้องพิเศษ 453 ทุกวันอย่างนี้เหมือนอย่างทุกที
โดยข้างเตียงก็มียูฮวานนั่งสถิตไม่ไปไหน
ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ออกจากห้องไอซียู
แต่บัดนี้คนที่เฝ้ารอยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเสียที
“ชางมิน…”
“ชางมิน….”
‘ใครเรียกนะ? นั้นชื่อเราหรอ?’
“ชางมิน…”
“เฮ้ย!!!!!” ร่างสูงลืมตากระโดดขึ้นมาจากเตียงหลังจากที่หลับไปเต็มๆ 1 สัปดาห์
เล่นเอาคนนั่งเฝ้าสะดุ้งไปตามๆกัน
“ชางมิน ^^”
“ผมรู้ฮะว่าผมคือชางมิน?” ชายหนุ่มร่างสูงที่นอนเหยียดยาวบอกหันหน้ามองคนเรียก ก่อนจะไล่สายตาไปทีละคน
“อย่ามากวนได้ไหมไอ้บ้า!” จุนซูว่าทั้งน้ำตา ตบไหล่น้องไปแรงๆหนึ่งที
“???”
“ใช่ๆ กวนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ -*-” แจจุงร้องบอกอย่างไม่สบอารมณ์
แต่ชางมินก็ยังคงมองแบบงงๆต่อไป
ยูฮวานเลยสะกิด “เป็นอะไรหรือป่าว?”
“เป็นฮะ…พวกคุณเป็นใคร?”
เท่านั้นแหละห้องทั้งห้องเงียบกริบ
หันมองคนพูดเป็นตาเดียว
“555555555 ผมล้อเล่น พี่แจจุงหายแล้วใช่ไหม ผ..ผมขอโทษ”
โป๊กกกกกกกก!!
“ไอ้เด็กเวร!” >> คำสถาปนาจากพี่ชายสุดหล่อคิมแจจุง
“ไอ้เด็กนรกส่งมาเกิด!” >> คำสถาปนาจากพี่ชายสุดคาริสม่าคิมจุนซู
“ฮือออออออ ไอ้บ้า!” >> และนี่จากปาร์คยูฮวาน
ชางมินยิ้มให้
เค้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
จากคนๆหนึ่ง
‘ชองยุนโฮ’
คืนก่อน ผมฟื้นขึ้นมาแล้วรอบหนึ่ง
มองไปรอบห้องมันก็มืดสนิท
ทั้งๆที่ในห้องก็ออกจะสว่าง
มีคนเฝ้ามากมาย แต่ผม…กลับจำไม่ได้ ว่าพวกเค้าเป็นใครกัน
จนประตูเปิดผางออก
ชายอีกคนก็เดินเข้ามา
“ชางมิน? ฟื้นแล้วหรอ ขอบคุณพระเจ้า!”
“ค..คุณเป็นใคร?” ผมถามออกไปอย่างกล้าๆกลัว
มองคนตรงหน้าอย่างงงๆ
“นี่นายยังไม่หายแค้นฉันใช่ไหมถึงแกล้งกันอย่างนี้ ?”
“แล้วผม..เป็นใคร”
เท่านั้นแหละ ชางมินก็ถูกลากออกมานอกห้อง
พร้อมกับคำเฉลยเรื่องราวทั้งหมด
“และฉันนี่ละ ชองยุนโฮที่ทำให้พวกนายต้องเจอเรื่องพวกนี้”
“………”
“ได้ฟังอย่างนี้ พอจำอะไรได้บ้างไหม?”
“ยังเลยฮะ”
สิ้นสุดคำพูด ยุนโฮเกิดอาการกระอักกระอ่วน
“แล้วนายโกรธฉันไหม?”
“ตัวผมคนนั้นคงโกรธคุณแน่ๆ อันนี้ผมทราบฮะ”
“แล้วตอนนี้ละ?”
“ผมแค่หวังว่า จะไม่มีครั้งที่สองที่พี่จะทำกับพี่แจจุงแบบนี้อีก ผมจะลองเชื่อ ว่าพี่รักเค้าจริงๆ”
ร่างสูงพยักหน้า “ขอบใจ”
“เพราะเรื่องในครั้งนี้ ผมเองก็ผิดเหมือนกัน”
.
.
นี่อาจเป็นบทลงโทษของผม
ที่คนอื่นต้องรับความเจ็บปวดทั้งหมด โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
“ไอ้เด็กเวร!”
ชางมินสะดุ้ง หันมองคนเรียกก่อนจะส่งยิ้มให้
“โถ่พี่แจจุงคำนั้นนะเก็บไว้ใช้กับพี่เถอะฮะ”
“ไอ้น้องเลว!”
พี่มันว่าเข้าให้ ก่อนจะขอตัวออกไปทำงานทำการ
เหลือก็แต่ใครอีกคนที่ยังคงนั่งจ้องมองเค้าไม่วางตา
“ยูฮวานแล้วนาย…ไม่ไปทำงานหรอไง?”
คนถูกเรียกออกจะเกร็ง รู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าชางมิน
และไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรให้ทำเหมือนกับว่าเรื่องในคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเหมือนผู้ชายคนนี้เค้าก็ทำไม่ได้
“ฉันเป็นเรขา ต้องคอยเฝ้านาย”
เด็กหนุ่มว่าสั้นๆ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น
“ทานอะไรหน่อยไหม?”
ชางมินพยักหน้า และไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟให้จนถึงเตียง
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น