คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Chapter 1] My Lovely changmin - ที่รักของคนในบ้าน
ตอนที่ 1
ชีวิตของผมไม่เคยต้องการอะไร เพราะความปรารถนาของผมมักมาเกยอยู่ตรงหน้า
ครอบครัวของเราสอนให้รู้จักช่วยเหลือตัวเอง และดิ้นรนต่อสู้เพื่อความเป็นที่หนึ่ง
แต่ก็นั้นละผมไม่เคยสนมันเลยสักครั้ง
แค่อย่างที่เปนอยู่ แค่นี้ก็มากเกินความพอดี
“เฮ้! ชางมิน อย่าบอกนะวันนี้ก็ไม่เข้าบริษัทนะ! งั้นเงินเดือนงวดนี้ก็ไม่ต้องเอานะเว้ยไอ้น้องชาย!!”
คนถูกเรียกหันไปมอง มีอย่างที่ไหน!?
พี่ภาษาอะไรกล้ามาข่มขู่น้องสุดรักของพี่แจจุงเชียวหรือ
แต่พอหันไปก็จำต้องหุบปากเสียสนิท
“โถ่~! พี่แจจุงเองหรอครับ T^T” พลางทำหน้าตาน่าสงสาร
ใครละจะไปคิด ว่าพี่ชายตัวดีที่คอยหนุนหลังกูอยู่จะมาข่มขู่เอาก็วันนี้
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย! รีบไปแต่งตัว ไปหางานหาการทำซะ ดีกว่ามานั่งเล่นอยู่ที่บ้านแบบนี้”
จะว่าบุญหล่นทับ หรือ ความซวยเข้าแทรกดีละ -*-
แต่เอาเถอะ เมื่อคิมแจจุง หรือพี่สาว เอ้ย! พี่ชายหน้าหวาน คนโตของบ้านเป็นคนออกปากสั่ง
จะให้มานอนกินบ้านกินเมืองอย่างเดิมก็คงจะไม่ได้
เพราะอะไรนะหรอ? ก็เพราะเด๋วจะไม่มีบ้านให้นอนนะสิ-*-
หน้าสวยก็จริงแต่ความดุนี่ใครก็เอาไม่อยู่ คิดแล้วยังสยองอยู่เลย
“55555+ ชางมินหน้าหงอไปเลย~”
และเสียงหัวเราะแนวเหน็บแนมจะเป็นของใครไปไม่ได้
นอกจากพี่ชายคนรองแสนแอ๊บแบ๋ว
ถึงได้บอกไงละ! บ้านนี้คิมแจจุง ใหญ่ที่สุด T^T
“นี่พี่แจจุงคิดยังไงเนี่ย ถึงจะเอาอิมินไปทำงานด้วย”
คิมจุนซู พี่คนรองของบ้านส่งเสียงถามขึ้นทันทีที่เห็นน้องเล็กวิ่งลี้ภัยไปอาบน้ำ
จะไม่ถามเลย ถ้าบ้านนี้ไม่ประคบประหงมเด็กนี้เสียจนออกนอกหน้า
ทั้งพ่อ แม่ หรือพี่ตัวเอง ต่างก็เอาใจสารพัด
ขนาดวันนั้นมันบอกว่าอยากจะกินอาหารฝรั่งเศส
พ่อเลยจ้างกุ๊กมือดีมาทำอาหารให้
แต่เจ้าตัวเล็ก[?] ดันบอกว่าไม่เอา!มันไม่ได้บรรยากาศ
เลยต้องโกยกันไปรับประแดกถึงฝรั่งเศส
แต่พอไปถึงร้านดันเต็ม
พ่อกะจะเปลี่ยนร้าน แต่ไอ้ตัวดีดันบอกจะกินร้านนี้
เลยยอมตามใจเหมาร้านมันแม่งเลย
แต่พออาหารมาเสริร์ฟตรงหน้า ไอ้ชางมินน้องเลวดันบอกว่า “ไม่เอาละ อาหารฝรั่งเศสไม่ดีต่อสุขภาพ ” กระแดะอยากจะกินอาหารอิตลาลี่ขึ้นมาเสียดื้อๆ และมีหรือคนเป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นพี่ผู้รักน้องจะไม่ยอมทำตาม
ทีผมคิมจุนซู ก็ลูก ก็น้องนะ ทำไมละครับ!
แค่อยากจะกินส้มตำหน้าบ้านยังต้องเดินออกมาซื้อเองเลย รถสักคันยังไม่ตกถึงมือเสียด้วยซ้ำ T^T
ออกนอกทะเลไปไกลพอสมควร
คิมจุนซู ถึงกับต้องซะบัดบ๊อบ ถามพี่ชายคนโตไปอีกหน
“ว่าไงละครับพี่แจจุง! คิดยังไงถึงบังคับน้องมันไปทำงานได้ละเนี่ย?”
แต่คำตอบก็ยังไม่ออกจากปาก
มีแต่รอยยิ้มกรุ่มกริ่มที่คนมองได้แต่ขนลุกกันเป็นแถว
คิดได้คำเดียว ‘สยอง’
บอกแล้ว…บ้านนี้มันรวยแบบไม่ปกติ T^T
.
.
.
บริษัทตระกูล คิม
เมื่อสามพี่น้องเดินเข้าบริษัทมาได้ไม่กี่ก้าว
ลูกน้องทั้งหลายต่างหันมองและยิ้มทักทาย
พี่ชายสองคนรู้หน้าที่ดี[เพราะเข้าบริษัทบ่อย] ก็ได้แต่ยิ้มและไล่ให้ไปทำงานเหมือนอย่างเคย
มีแต่น้องเล็กร่างโย่ง แค่วันนี้กระแดะใส่สูธ กูก็อายจะแย่อยู่แล้ว
ยังมีพนักงานน่ารักๆมายิ้มหวานใส่ อิชิมแทบมุดดินหนี -*-
“ชางมิน! ยืนให้มันดีๆสิ เอ็งเป็นถึงท่านประธานบริษัทเชียวนะ”
พี่คนรองเอ็ดตะโร เมื่อหันมาเห็นน้องกูเอาเสื้อขึ้นมาปิดหัว ถ้ามันหาปี๊บเจอก็คงเอามาครอบหัวไปแล้วเรียบร้อย
“………..”
จนมาถึงห้องๆหนึ่ง
ชางมินไม่รอช้า ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างกับคนไปรบในสมรภูมิ
“พี่แจจุง~! ผมอยากกลับบ้าน T^T” น้องกู ออกมาตรการแหลๆสดๆ
จนพี่คนรองได้แต่ส่ายหน้า
ถ้าน้องมันแหลมา พี่แจจุงได้ยอมตกลงและส่งมันกลับแน่นอน
“ไม่ได้!!”
เฮ้ย!! ไม่ได้ ไม่ใช่แค่ชิมชางมินเท่านั้นที่ตกใจ แต่ไอ้คนฟังอีกคนแทบกระดิกหู?
ทุกทีแหลไป มีแต่คนเชื่อและยอมใจอ่อน
นี่ยังไง?
“ผมไม่ทำ ผมไม่อยู่ ผมจะกลับ!” น้องมันว่าเสียงแข็ง
แต่พี่มันไม่ฟัง เดินตรงเข้ามากระซิบข้างหู
“นายอยากได้รถสปอร์ตไม่ใช่หรอ หืมน้องรัก?”
คนฟังตาโต ยิ้มตาหยี ก่อนจะจับมือพี่ชายเขย่าไปมา
“ได้เลยฮะ! ผมจะตั้งใจทำงานสุดขีดเลย~”
นั้นละผล…บอกแล้ว ไม่มีใครเอาพี่แกอยู่สักคน T^T
บริษัทตระกูลคิม บริเวณในห้องน้ำที่ไร้ผู้คน
‘แจจุงลูกพ่อ … ว่าไงลูก ได้ผลไหม?’
‘แน่นอนอยู่แล้วฮะ ฝีมือคิมแจจุงซะอย่าง^^’
‘ดีมากลูกพ่อ หึหึ’
‘หึหึ’
คนฟังคนอื่นว่าไงผมไม่รู้
แต่ผมคิมจุนซู ขนลุก TT
ห้องทำงานของท่านประธาน
ตอนนี้ผมละอยากจะบ้า
ไม่น่าไปหลงกลรับปากพี่แกเลย
แค่รถคันเดียว -*-
เอาชิมมินเป็นได้ถึงขนาดนี้
ไม่น๊า!! เอาชีวิตแสนสงบของชิมชางมินกลับมาาาา~
ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตู ทำให้วิญญาณ ท่านประธานกลับมาชั่วคราว
“เชิญครับ”
ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมๆกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“สวัสดีฮะ ผมปาร์คยูฮวาน เด็กใหม่^^”
ชายหนุ่มหน้าหวาน ร่างสูง แต่ดูยังไงก็ยังเตี้ยกว่าเค้าละนะ
เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ไม่น่าเชื่อบนโลกนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับพี่แจจุง -*-
“…………………”
“…………………”
ตั้งแต่เด็กหนุ่มเดินเข้ามา
ห้องก็เงียบกริบทันที
ผมเป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์แย่ เพื่อนผมหลายคนว่ามาอย่างนี้
แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่
แค่ไม่รู้จะพูดอะไรให้ถูกหูคนฟัง
เลยถือคติ ไม่พูด กูไม่ผิด
แต่ที่สงสัยอย่างหนึ่ง
ไอ้เด็กใหม่นี่! มันจะเข้ามาห้องกูทำไม
เข้ามานั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้าหวาน ปากแดงๆ ทำไมมัน…เฮ้ย! นี่เค้าคิดอะไร?
“อ..เอ่อ..ว่าไงครับ?”
ผมเอ่ยถามออกไป เมื่อเห็นว่าถ้านั่งนานกว่านี้ ผมคงประสาทแดก
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
แต่ชางมินย่นคิ้วอย่างไม่พอใจ
กูสิต้องสงสัยเมิงจะเข้ามาหากูทำไม!!
“อ้าว…ปกติ เวลามาสัมภาษณ์ คุณต้องเป็นคนสัมภาษณ์ผมไม่ใช่หรอครับ?”
เด็กหนุ่มหน้าหวานถามกลับไป
อิมินนิ่งสนิท
อ้าวกรรม! จะให้ถามอะไรละ กูเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่เห็นโดนใครเค้าสัมภาษณ์ [ก็แน่ละสิ!เอ็งเป็นประธานบริษัทนี่ ไอ้ฟายยย!]
เอาว่ะ! คติที่สองประจำตระกูล
‘ตามน้ำ’
“เอิ่มม… คุณชื่ออะไรครับ?”
“…ปาร์คยูฮวานฮะ” เสียงเล็กออกแนวขึ้นเสียงเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอารมณ์เต็มที่
ถ้ามันเหวี่ยงได้คงตะโกนออกไปแล้ว ‘ไอ้ห่า! กูบอกเมิงตรงหน้าประตูเสือกไม่จำ!!’
“อายุเท่าไหร่ครับ?”
“22” นี่เมิงไม่ได้อ่านรายละเอียดกูเลยใช่ไหม เค้าต่อประโยคในใจ หลับตานับ 1-10 ก่อนจะยิ้มหวานมาให้
“คิดยังไงมาทำงานที่นี้ครับ?”
เอิ่มมม ปาร์คยูฮวาน ขมวดคิ้วเป็นปม อยากจะถามกลับไป
‘ใครกัน….ส่งคุณมาเป็นประธานบริษัท!’
แต่ก็จำต้องเรียกสติ เพราะไม่งั้นตำแหน่งเรขาอาจหลุดลอยไป
“ผมรักงานนี้ครับ”
สั้นๆง่ายๆ ก่อนที่ท่านประธานจะยิ้มยียวนและถามออกมาอีกครั้ง
“แล้วใจคุณ…เป็นเพศไหนกัน?^^”
เท่านั้นละ!! ไม่ว่าจะตำแหน่งแม่บ้าน เรขา หรือประธานบริษัท
กูไม่เอาแล้ว!!
“ไอ้ห่า!! กูใช่เพื่อนเล่นเมิงหรอ!!” เค้าเผลอขึ้นเสียง ขึ้นคำหยาบคาย
จนคนถูกด่าได้แต่ขำออกมายกใหญ่
“55555 นึกว่าจะตอบตามน้ำซะแล้ว ผมชักจะถูกใจ ยินดีด้วย ผมรับคุณเข้าทำงาน ^^”
ชายหนุ่มหัวเราะลั่นก่อนจะยื่นมือไป พร้อมกับยิ้มละไม
แต่เด็กหนุ่มเชิดหน้าไม่สนองใดๆก่อนจะเดินออกไป
พี่สาวตระกูลคิมของเค้าก็เดินเข้ามาพอดี
“อ้าวยูฮวาน? มาสัมภาษณ์งานหรอ? ฉันว่าฉันโทรไปบอกนายเมื่อคืนแล้วนี่ ว่าฉันไม่ว่างให้นายไปติดต่อด้านบนนะ”
เด็กหนุ่มย่นหน้าอย่างใช้ความคิด
อ้าวกำ กูละเมอตอบเค้าไป
เท่านั้นหน้าใสก็แดงซ่าน ชางมินหัวเราะขำ
“พี่แจจุงฮะ ผมสัมภาษณ์แทนแล้ว รับเถอะฮะ ^^”
แล้วยิ่งได้ยินเสียงด้านหลัง ยูฮวานก็หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม
ก่อนจะลุกลี้ลุกลนขอตัวกลับบ้าน
“พรุ่งนี้เริ่มทำงานได้เลยนะ” แจจุงตะโกนตามหลัง
ก่อนจะหันมาหาน้องตัวเอง
“นายไปแกล้งอะไรเค้านะ ชางมิน ?”
พี่ชายหน้าสวยร้องถามก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ชางมินสะดุ้งก่อนจะปรับสีหน้าและนั่งลงในมาดประธานหนุ่ม
“แล้วตกลงพี่จะให้ผมทำงานอะไรละครับ? ถ้าให้ผมไปขัดห้องน้ำผมไม่เอาด้วยนะ พี่ก็รู้ผมแพ้น้ำยาล้างห้องน้ำ / แต่ถ้าพี่จะให้ผมไปเป็นคนสวนตัดหญ้าหน้าบริษัท ผมก็แพ้แดดอยู่ดี / และถ้าพี่จะให้ผมเข้าประชุม พี่คงรู้นะว่าผมสมาธิสั้น / แล้วถ้าพี่ อยากให้ผมไปพบลูกค้า พี่ก็รู้ผมเป็นคนไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ / และถ้า …”
อิมินจำต้องหุบปากสนิทเมื่อพี่ชายพูดดักทางขึ้นมา
“พอๆๆ ฉันรู้ความตอแหลของแกดีชางมิน -*-”
“โถ่! พี่จุนซู ก็มันจริงนี่! ให้ผมอ่านหนังสืออยู่บ้านยังจะดีซะกว่า~”
“เอาน่า! งานของนาย แค่เข้ามาบริษัททุกวันแค่นั้นพอ^^”
พี่ชายคนโตร้องบอก ก่อนจะยิ้มกริ่ม
ชางมินขนลุก ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่
สรุปแล้วท่านประธาน…มีหน้าที่แค่นี้เองจริงๆนะหรอ?
หลอกเด็กเถอะฮะพี่แจจุง T^T
……………………………………………………………………………….
ความคิดเห็น