คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณหมอคนใหม่
อนที่ 5 ุหมอนใหม่
โรพยาบาลพิศาลศาสร์ในเ้ารู่อวันนี้ยัเหมือนเ่นับทุวัน เหล่าบรรานไ้และาินไ้่าพาันออมาเินเล่นในสนามที่โรพยาบาลัไว้ให้เพื่อบรรเทาวามึเรียที่เิาารเ้าโรพยาบาล ้วยึ้นื่อว่าโรพยาบาลแล้วน้อยนนัที่อยาะเ้ามาเยี่ยมเยียน
พลอยพิมอบรรยาาศรอบัว้วยวามเยิน เสียพูถามไถ่อนไ้และเสียอธิบายอนาพยาบาลัเ้าหูมาเป็นระยะๆ หล่อนทำานับโรพยาบาลพิศาลศาสร์เป็นที่แรและยัิที่ะทำานที่นี่ไปอีหลายปี นว่าพลายพพี่ายนเียวอหล่อนะลาให้ลับไปทำที่โรพยาบาลในัหวัที่บ้านเินั่นแหละ
“น้อพลอย วันนี้มาแ่เ้าเลยนะะ” เสียทััึ้นมาอย่านุ้นเยันีเมื่อพลอยพิเินมาถึหน้าหวออฝ่ายผู้ป่วยในึ่หล่อนเป็นพยาบาลประำอยู่ หิสาวหันมายิ้มให้่อนะเอ่ยอบอย่าเ่นทุรั้
“วันนี้พลอย้อเ้าเวรอนเ้า่ะ แล้วพี่แววล่ะะ ออเวรแล้วหรือ” แววาวพยาบาลรุ่นพี่ที่พลอยพิสนิทยัไหล่ะอบเสียประใรบาน
“โอ๊ย ออไม่ไ้หรอ่ะ ็ุน้อน้ำฝน พยาบาลสุสวยอเราอแลเวรวันหนึ่ วันนีุ้น้อเธอมีนัเทสำัับแฟน”
“อ้าว ั้นวันนี้พี่แวว็ไม่ไ้พัเลยสิะ”
“๊ะ แ่รั้นี้ไม่เป็นไรหรอ เพราะวันนี้ที่แผนเราะมีเรื่อพิเศษ”
“เรื่ออะไระ” พลอยพิเห็นท่าทายิ้มน้อยยิ้มให่อพยาบาลรุ่นพี่แล้ว็อถามไม่ไ้
“วันนี้ะมีุหมอศัลยแพทย์นใหม่มาประำที่นี่ ไ้่าวว่าบมาาเมือนอเมือนาเียวนะ หน้าา็หล่อเหลาเอาาร”
“ั้นเรื่อพิเศษอพี่แววเป็นเรื่อทีุ่หมอนใหม่ ‘หล่อเหลาเอาาร’ ใ่ไหมะ” พลอยพิถามอย่านรู้ัน
“ถู้อแล้ว่ะน้อพลอย” แววาวยิ้มรับับำถามึ่สรุปอรุ่นน้อ “แหม พยาบาลอย่าเราวันๆ ็อยู่แ่ในโรพยาบาล ถ้าไม่หวัับุหมอเป็นแฟนแล้วะหาผู้ายาไหนมาเป็นแฟนล่ะะน้อพลอย”
“็นไ้ผู้ายไะพี่แวว มีอยู่เ็มโรพยาบาล” พลอยพิแนะนำ่อนะไ้รับ้อนวให่ลับมาเ็มๆ
“พี่อเลือนิหนึ่ไ้ไหมะ” แววาวเน้นเสียำว่า ‘นิหนึ่’ เพราะเห็น้วยับำพูอพลอยพิเ่นัน
“ถ้าั้นพลอยอัวไปรวูนไ้ผู้ายสัรู่นะะ เผื่อะเออะไรนิหนึ่อย่าที่พี่แววพู”
“๊ะ ามสบายเถอะ ถ้าุหมอนใหม่มาเมื่อไหร่ พี่ะริ๊ร๊าไปบอ” แววาวพยัหน้ารับรู้่อนหยอำพูอีรอบ พลอยพิยิ้มให้ับนพู่อนเินออไปาแผนพร้อมแฟ้มนไ้ในมืออีหอบให่
พลอยพิหายไปพัให่็เินลับมาที่หน้าหวอ ึ่อนนี้ไม่มีพยาบาลอยู่แม้แ่นเียวเพราะไ้เวลาที่พยาบาละ้อออรวนไ้่อนทีุ่หมอประำัวนไ้แ่ละนะเ้ามารวอีรั้หนึ่ หิสาววาแฟ้มนไ้ในระร้าเ็บเอสารึ่พอีับที่โทรศัพท์มือถือส่เสียร้อึ้นมา
ไอ้ฝน ายยาะมั ำลัิว่าะโทรหาอยู่พอี พลอยพิิในใเมื่อเห็นหน้าอโทรศัพท์บอื่อผู้ที่โทร.เ้า
“ว่าไ๊ะ เพื่อนรั” หิสาวรอเสียลไป่อนวามหมั่นไส้นที่อยู่ปลายสายะแล่นึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อไ้ยินประโยอบลับอเพื่อนสาว
“ันะโทร.มาถามว่าบริหารเสน่ห์เป็นยัไบ้า มีนไ้ผู้ายถึท้อบ้าหรือยั”
“อ้าว ไอ้นี่ วนประสาทไม่เว้นวันแลยนะ ว่าแ่แมีธุระอะไรหรือเปล่าเนี่ยถึโทร.มาหาันไ้ ปิเวลานี้แ้อหัวปั่นอยู่ับารปิ่าวส่บ.ไม่ใ่เหรอ” พลอยพิอลับพลาถามไถ่ถึสาเหุที่เพื่อนโทรศัพท์มาหา
“ันทำเสร็ไปเป็นาิแล้ว็ไอ้บทวามสัมภาษ์ไฮโไฮ้ออะไรนั่นแหละ ั่อเทปอยู่ั้นานว่าะทำเสร็” ปรายฝนโวยวายเมื่อถูระุ้นถึเรื่อเทปสัมภาษ์ านนี้หล่อนนั่ทำที่บ้าน้วยไม่อยาให้ใรมาไ้ยินำอบที่ไม่วรไ้ยิน
“แ่ที่โทร.มาเพราะะบอว่าวันนี้ันะไปหาแที่โรพยาบาลนะ แ่เป็นอนบ่ายๆ อเลียร์าน่อน”
“เป็นอะไรหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เยเห็นแมาหาันที่โรพยาบาล” พลอยพิถาม้วยวามแปลใ เพื่อนหล่อนนนี้เป็นโรไม่่อยถูับเ็มสัเท่าไร
“เออ เป็น” ปรายฝนพูเสียระาเมื่อนึถึสาเหุที่ทำให้หล่อน้อแวะเวียนไปโรพยาบาล “มือบวมน่ะ ไม่รู้ว่าระูี่ไหนมันร้าวหรือเปล่า ปวมือพิลึ”
“อ้าว ไปฟัับใรมาล่ะ” พลอยพิถามเสียสูอย่าแปลใ นานแล้วนะที่ปรายฝนไม่ไ้ออฤทธิ์ออเอย่านี้
“ไอ้พลอย ปาีริๆ ันไม่ไ้ไปฟัับใรมาทั้นั้นแหละ ็แ่เมื่อสอวัน่อนมือมันันไประแทับอแ็เ้า มัน็เลยบวมึ้นมาเยๆ” ปรายฝนสะบัเสียใส่้วยวามหมั่นไส้ในวามรู้ีเินเหุอเพื่อนสนิท ไม่นึว่าปลายาเรียวๆ อนายนั่นะทำให้มือหล่อนบวมไ้นานี้
“แหม ทำเป็นไม่พอใ ันพูแทใำล่ะสิ” พลอยพิแล้แหย่เพื่อนอย่านึสนุ
“อย่ามาหาเรื่อน่า พลอย” ปรายฝนปิเสธ่อนหาทาับทเพื่อให้เรื่อพ้นัว “ไม่เอาแล้ว ันไม่พู้วยแล้ว พลอยไปูนไ้่อเถอะ ถ้าันไปถึโรพยาบาลเมื่อไระโทร.ไปหา แ่นี้นะ”
“เี๋ยว ไอ้ฝน” พลอยพิร้อเรียหา็ไม่ทันาร ปรายฝนิวาสายไป่อนแล้ว
“ไอ้นี่ พูนิพูหน่อยทำเป็นร้อนัว ูท่าะมีเรื่อสนุะแล้วมั้” พลอยพิรำพึับนเอเบาๆ เมื่อนึถึอาารอเพื่อนสนิท
ปรายฝนถอนหายใเฮือให่หลัิวาสายาเพื่อนสนิทมาไ้ อย่าไ้ให้พลอยพิสะิใอะไรเป็นอันาไม่เ่นนั้นเพื่อนหล่อนะลายร่าาพยาบาลสาวผู้ใีมาเป็นทนายสาวอมโหไ้อย่ารวเร็ว หล่อนเยโนมาแล้วและยัเ็ับารถูพลอยพิัฟอไม่หาย นอะไรล้ววามลับเ่ะมั เ่ว่าพี่ายหล่อนเสียอี
“ฝน เป็นอะไรไป ถอนหายใเฮือให่เียว” ัยวุิถามเสียัมาาโ๊ะ้าๆ ปรายฝนหันไปยิ้มให้่อนอบ
“ไม่มีอะไรหรอ พี่ัย ฝนถอนหายใเรื่อยเปื่อยนะ” นถอนหายใเรื่อยเปื่อยเินเ้ามายืนที่โ๊ะัยวุิพลามอไปที่หน้าออมพิวเอร์ ภาพทั้หมในนั้นเป็นภาพที่หล่อนถ่ายมาาพาราไ์ลับเพื่อนำมาประอบอลัมน์ามที่บ.้อาร
“ถ่ายสวยนะเนี่ย ิะมาแย่อาีพพี่หรือไ” ัยวุิแวะลมือแ่ภาพให้เหมาะสำหรับารีพิมพ์
“พี่ัย็พูเินไป ฝนยัไม่ล้าเทียบรัศมีพี่หรอ” ปรายฝนแย้เสียเบาพลาไล่มอภาพอื่นๆ ภาพเ้าอลับที่หล่อนถ่ายมาอนที่นถูถ่ายยัไม่ไ้ั้ัวูเป็นผู้ายที่สุภาพบุรุษมาเสียนนึภาพผู้ายแสนเ้าเล่ห์และร้ายาอย่าที่หล่อนไ้พบประสบมาไม่ออ
“ลับเาแ่สวยีนะ อนานเปิัวรั้แรยัไม่สวยนานี้เลย” ัยวุิวนุยเมื่อเห็นปรายฝนมอภาพและนิ่เียบไป
“ไม่สวยไ้ไล่ะพี่ัย เ้าอลับมีแหล่เินทุนะนานั้น เินมีเท่าไหร่็ทุ่มแ่ไปสิ” ปรายฝนพูเสียุ่น นัย์าวาวโรน์ึ้นมาแวบหนึ่
“ถ้าฝนะหมายถึารทีุ่ศิลามีพ่อเป็นเ้าอโรพยาบาลแล้วะเอาเินมาทำลับไ้น่ะ ฝนิผิแล้ว ุศิลาเาไม่ยุ่เี่ยวับิารอพ่อเาเลยนะ ูเหมือนะไม่ถูัน้วย้ำ” ัยวุิแ้วามเ้าใผิอปรายฝน
“มิน่าล่ะ...” ปรายฝนลาเสียยาวพลาอธิบายเพิ่มเิมเมื่อัยวุิทำหน้าสสัย “็พอฝนถามถึเรื่อิารอพ่อเาน่ะ อบเสียแ็ึ้นมาเียว”
“นานั้นเียว” น้ำเสียแปลใอัยวุิทำให้ปรายฝนยัไหล่
“็แหล่ะพี่ัย ถ้าฝนเป็นพ่อเา็ปวหัวเหมือนัน มีลูายทั้น็ันไปเปิลับ เปิบาร์ แทนที่ะมา่วยิารพ่อ หึ ผู้ายห่วยๆ พรรนั้นะมีอะไรี” ยิ่พูปรายฝนยิ่ไม่อบใในัวอายหนุ่มมาึ้น
“ิมาไปหรือเปล่า พี่็ว่าเาูเป็นผู้ายที่เ้าท่านหนึ่นะ” ัยวุิแย้เมื่อเห็นอาารอรุ่นน้อ
“่าเถอะ พี่ัย อย่าพูถึเาีว่า ยัไฝน็ยุ่เี่ยวับเาแ่รั้นี้รั้เียวเท่านั้น” ปรายฝนับท่อนที่วามรู้สึไม่อบายหนุ่มะเพิ่มึ้นสูมาว่านี้
ฝ่ายผู้ป่วยในยามบ่ายแ่่อน้าเียบเพราะนไ้่าพาันพัผ่อนอยู่ในห้อพัเือบทั้หม เหลือเพียพยาบาลประำหวอและผู้ที่มีส่วนเี่ยว้อเท่านั้นที่เินสวนันไปมาบ้าเป็นบารั้ ปลายทาเินอั้นปราร่าสูสมส่วนใบหน้าเ้มมายอายหนุ่มที่เินเีย้าอยู่ับหัวหน้าศัลยแพทย์เรียสายาอนรอบ้าให้หันมามอ้วยวามสนใไ้ และวามสนในั้นยิ่เพิ่มเป็นทวีูเมื่อเห็นุาวน์สีาวัวให่สวมลุมทับร่าสมส่วนนั้น ุสนใทั้สอนนั้นเินมาเรื่อยๆ นมาหยุที่เาน์เอร์ึ่พยาบาลประำหวอนั่ทำานันอยู่
“สวัสีทุน”
“ุหมอฤษ์ สวัสี่ะ” เหล่าบรราพยาบาลที่ยัอยู่ประำหวอล่าวทัทายุหมอฤษ์ หัวหน้าศัลยแพทย์้วยวามุ้นเย
“อยู่ันเือบรบเลยนี่ พอีเลย วันนี้ผมมีุหมอนใหม่มาแนะนำให้รู้ั” หมอฤษ์พู่อเมื่อวาาสำรวไปรอบๆ
“่ะ พวเรา็ำลัรออยู่เ่นัน” แววาว พยาบาลรุ่นพี่ล่าวิลพลาเหลือบมอุหมอนใหม่ที่ยืนยิ้มอยู่้าๆ
“นี่ือ ุหมอศิธาน ุหมอศัลยแพทย์นใหม่ ุหมอมือีมีีรีเป็นถึหมอนัเรียนนอเียวน่า ะมาเริ่มานับเราั้แ่วันนี้เป็น้นไป” หมอฤษ์ล่าวแนะนำพลาบบ่าหมอศิธาน้วยท่าทีเป็นันเอ
“ไม่ถึนานั้นหรอรับ” หมอหนุ่มรุ่นน้อเอ่ยแย้เสียเบา
“เอาน่า ะถึนาที่ผมพูหรือเปล่า พวุ็อยู่อไป็แล้วัน” หมอฤษ์เอ่ยสำทับอีรั้
“ผมฝาหมอศิธาน้วยนะ เี๋ยวผม้ออัว่อน มีาน้าอยู่อีเยอะ”
“เิเลย่ะ ุหมอฤษ์ พวเราะูแลุหมอศิธานให้เอ” แววาวพูลั้วหัวเราะเมื่อหมอฤษ์หันมาทำสีหน้ารู้ทันแล้วหันไปบอับหมอหนุ่มนใหม่้วยน้ำเสียเป็นห่วเป็นใย
“ถ้าพวนี้แนะนำอะไรที่นอเหนือาแนะนำัวแล้วล่ะ็ุอย่าไปเื่อนะ พวนี้น่ะมีแฟนันหมแล้ว”
“โธ่ ุหมอฤษ์ะ พูอย่านี้็ั่อทาพวเราหมสิะ” พยาบาลที่เหลือแล้พาันโอรวพลาหัวเราะิัับอาารส่ายหน้าอย่าระอาอหัวหน้าศัลยแพทย์ที่เินาไป หมอศิธานมออาารหยอล้ออพยาบาลับหัวหน้าอเา้วยวามสนใในวามสนิทสนม
“ุหมอฤษ์็เป็นอย่านี้แหละะ เป็นันเอับพวเรา” หนึ่ในลุ่มเอ่ยบอเมื่อเห็นสีหน้าอุหมอนใหม่ หมอศิธานหันมามอนพู นัยน์าพึพอใปราึ้นมาแวบหนึ่แล้วาหายไปอย่ารวเร็ว่อนที่นถูมอะทันไ้รู้สึ
“ฮะแฮ่ม” เสียระแอมไออพยาบาลนอื่นทำให้หมอศิธานหันมายิ้มให้
“แนะนำัวัน่อนนะะ ิันแววาว ส่วนนี้็ร สิรินยาและสุท้ายพยาบาลนทีุ่ยับุหมอัหน้าเราเมื่อี้็ือพลอยพิ่ะ ส่วนพยาบาลนอื่นๆ ุหมอไ้รู้ัอนเปลี่ยนเวร” แววาวล่าวแนะนำัวเอและนอื่นๆ อย่า่ายๆ หาไม่วายแอบิัพยาบาลรุ่นน้อ หมอศิธานยิ้มให้พยาบาลสาวทีละนามื่อที่ไ้รับารแนะนำมา้วยวามรู้สึเป็นมิร
“ยินีที่ไ้รู้ัับทุนนะรับ” เสียทุ้มห้าวเอ่ยออมาอย่าริใ
“ยินีที่ไ้รู้ัเ่นัน่ะ” เสียอบรับอทุนทำให้หมอศิธานรู้สึผ่อนลาย เายัไมุ่้นับารทำานในโรพยาบาลสัเท่าไร แ่็ิว่าไม่ยาที่ะปรับัว ารทำานในโรพยาบาลับารทำานใน่ายอาสาไม่แ่าันมานั
ารสนทนาแลเปลี่ยน้อมูลเบื้อ้นอแ่ละนและ้อมูลทั่วไปอโรพยาบาลให้หมอหนุ่มนใหม่รับทราบเป็นไป้วยวามสนุสนาน หมอศิธานเ้าับทุนไ้ในเวลาอันรวเร็ว เสียหัวเราะและเสียสนทนาัึ้นเป็นระยะๆ เรียวามสนใาร่าสูโปร่ในุาเสีเ้มเ้าับเสื้อเิ้และรอเท้าผ้าใบที่สีบ่บอถึอายุารใ้านให้หยุยืนมอ้วยวามสนใ ปรายฝนเินลิ่วๆ เ้าไปหาเมื่อมอเห็นนที่หล่อน้อารพบ
“พลอย” พลอยพิะัับเสียเรียุ้นหู พยาบาลสาวหันลับไปมอ้นเสียที่อยู่้านหลัแล้วรอยยิ้มแหยๆ ็ปราึ้นเมื่อเห็นสีหน้ายุ่ๆ อนเรีย
“ันโทร.หาแเป็นาิแล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ็บอไว้แล้วนี่น่าว่ามาถึแล้วะโทร.หา” ปรายฝนใส่เพื่อนเป็นุโยลืมสนใบุลรอบ้าหนึ่นที่มอมาที่หล่อน้วยวามรู้สึแปลใ
“ฝน๋า พลอยอโทษ พลอยมัวแุ่ยเพลินไปหน่อย” พลอยพิเินละาวสนทนาที่เหลือเพียหมอศิธาน แววาว และัวหล่อนเพื่อไปลาแนเพื่อนให้เ้ามายืนใล้ๆ
“พี่แวว สวัสี่ะ” ปรายฝนเินเ้ามาใล้่อนยมือไหว้พยาบาลรุ่นพี่อพลอยพิอย่านุ้นเยัน นัยน์ามโลอบมอนที่เหลือ่อนะสะุึเมื่อสบาเ้าับสายาู่หนึ่ึ่ับ้อมอหล่อนอยู่
มุมปายึ้นอย่าถูใอายหนุ่มผู้นั้นทำให้ปรายฝนรุ่นๆ ในใ มีวามรู้สึเหมือนเอศัรูู่อาา หิสาวสบาับอีฝ่ายนิ่อย่าไม่ยอมแพ้เมื่อฝ่ายนั้นไม่ยอมหลบสายาเ่นัน แววาวาววับในวาู่นั้นทำให้ปรายฝนไม่พอใอย่าไม่ทราบสาเหุ สายาที่มอลับไปึมีวามุ่นเือแฝอยู่ในที
“น้อฝน นีุ่หมอศิธาน๊ะ ุหมอนใหม่อที่นี่ ส่วนนี่็ปรายฝน เพื่อนสนิทอพลอยพิและอพวพยาบาลที่นี่่ะ” แววาวอาศัยัหวะเียบอนทัู้่ล่าวแนะนำพลาลอบสบาับพลอยพิเมื่อสัเเห็นว่ามีวามผิปิระหว่านทัู้่
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ ุปรายฝน” หมอศิธานล่าวทัทายพลาส่มือให้อีฝ่าย ามริบอเาับ้ออยู่ที่ใบหน้าอปรายฝน เาอยาะรู้ว่าหล่อนะมีปิิริยาเ่นไร
“ยินีที่ไ้รู้ั่ะ ุหมอศิธาน” ปรายฝนเอ่ยเสียเรียบ มือเรียวยัวาอยู่้าัว ทำไมหล่อนึรู้สึไม่อบสายาอผู้ายนนี้นะ มันูุ้นเยเินไปอย่าไรบอไม่ถู
“อโทษ้วย่ะ ันมือเ็บ” นั่าวสาวพู่อพลาปรายาไปที่มือออีฝ่าย หมอศิธานยัไหล่ับำพูอหล่อนนึอยาแล้นรหน้าึ้นมาระทันหัน
“ุปรายฝนเ็บมือหรือรับ ผมูให้็ไ้นะ” เสียทุ้มที่เอ่ยึ้นมาลอยๆ ทำให้ปรายฝนหยุะั สายาุ่นเียววัมอนพู
ใรอยาใหุ้รัษาให้ไม่ทราบ ุหมอศิธาน
“เออ ใ่ ฝนใหุ้หมอศิธานูให้็ไ้ ถ้าฝนะลไปหาหมออนนี้นะ รออีาิหนึ่ว่าะไ้รว ลีนินอเวลานไ้เยอะะาย” พลอยพิรีบสนับสนุนพลาึแนเพื่อนให้เินามหล่อนไปที่ห้อรวที่ไม่มีใรใ้
“พลอย แะไปรบวนุหมอเาทำไม เาอามีธุระที่ไหน็ไ้” ปรายฝนัเพื่อนเสียแ็พลาืนัวเอไว้ไม่ให้ไหลไปามแรึอเพื่อน
“พี่ว่าน้อฝนใหุ้หมอศิธานูให้็ีนะ เนี่ย ูสิ มือบวมนานี้ถ้า้าไปว่าอาะเป็นมาึ้น็ไ้นะะ” แววาว่วยสนับสนุนอีแรพร้อมยมือวาอปรายฝนใหู้เพื่อเป็นารยืนยัน
“ไม่ีมั้ เรใุหมอ” ปรายฝนยั่อรอ มือ้าที่ีแะ้อมือพลอยพิเป็นพัลวัน
“ไม่้อเรใรับ ผมเ็มใ แล้ววันนี้ผม็เพิ่มาทำานเป็นวันแร้วย อให้ผมประเิมนไ้ที่เป็นนันเอเถอะรับ” หมอศิธานพูเสริมเมื่อเปิประูห้อรวและเ้าไปยืนรอปรายฝนอยู่แล้ว รอยยิ้มสนุสนานระบายอยู่เ็มใบหน้า
ใรเป็นนันเอับุ อย่ามามั่วนะ
ปรายฝนบ่นอุบอยู่ในใหา็ทำอะไรไม่ไ้ เมื่อพลอยพิผลันไ้ำเป็นเ้ามาในห้อพร้อมปิประูห้อรวให้เรียบร้อย้วยเหุผลเรื่อวามถู้อามระเบียบึ่ปรายฝนเถียไม่ึ้น
“เอาล่ะรับ ุปรายฝน ผมอูมือ้วยรับ” หมอศิธานเริ่ม้นารรว้วยารแบมือบนโ๊ะรอูมือ้าวาอปรายฝนที่เริ่มบวม
“ันอถามอะไรนิหนึ่ไ้ไหม” หมอศิธานยิ้มับน้ำเสียเอาเรื่ออปรายฝน เอหน้าเารั้แร็ั้ท่าะเป็นศัรูันเลย เา็อยารู้ว่าเพราะสาเหุอะไรเหมือนัน
“เิถามไ้เลยรับ” หมอศิธานเอ่ยอนุาเสียลั้วหัวเราะ สายามริบมอสบาับปรายฝนพร้อมรอยยิ้มนิๆ แววาประายวาววับในสายาู่นั้นยิ่ทำให้ปรายฝนทนเ็บวามสสัยเอาไว้ไม่ไ้
“ุหมอับันเยรู้ัันมา่อนไหม”
“แล้วุิว่าเยไหมล่ะ” ำอบย้อนถามเล่นเอาปรายฝนเม้มริมฝีปาแน่น ถ้าไม่ิว่าเป็นุหมอนะ ระโให้าร้าวเหมือนนเมื่อวัน่อนไปแล้ว
“ถ้าำไ้ว่าเยรู้ัะถามุหมอหรือไ” ปลายฝนย้อนเสียเ้ม เอนหลัพิพนัเ้าอี้สบสายาับฝั่ร้าม หมอศิธานยิ้มมุมปา่อนั้ำถามบ้า
“ทำไมรับ หน้าผมเหมือนหน้าแฟนอุฝนหรือรับ”
“แหวะ” ปรายฝนเบ้ปาพูอุบอิบ “ผู้ายห่วยๆ พรรนั้น ันไม่เอามาทำพันธุ์ให้เสียระูลหรอ” หมอศิธานะัึับำพูอุบอิบที่เาไ้ยิน ‘ไม่อยาไ้มาทำพันธุ์’ ำนี้เ็บนั
“เราไม่เยรู้ัันรับ หน้าผมะโหลมั้รับ ุปรายฝนถึำผิน” หมอหนุ่ม้อาออีฝ่ายที่มอมายัเาอย่าไม่เื่อำพู ปรายฝนเม้มปาแน่นแววารุ่นิ
“่ามันเถอะ ันอาะิมาไปเอ็ไ้”
นิมาพูับทพลายืนมือ้าที่เ็บใหุ้หมอนใหม่ประเิมารรว นัยน์ามโลอบสำรวอีฝ่ายเมื่อเา้มหน้า้มาสนใับมือ้าวาอหล่อนะนึเปรียบเทียบหมอหนุ่มนนี้ับผู้ายอีนที่ทำให้มือหล่อน้อเ็บ บาทีหล่อนอาะิมาริๆ ็ไ้ ทั้สอนไม่มีส่วนไหนล้ายันเลย สีผิว สีผม บุลิท่าทา อาีพาราน เ้าอลับับุหมอหนุ่ม่าันราวฟ้าับเหว
“ะสำรวผมอีนานไหมรับ ระวันะมอมาๆ ืนนี้ะฝันถึ” แววาล้อเลียนและำพูที่เอ่ยถามไม่มีปี่มีลุ่ยทำให้นที่ลอบสำรวนรหน้าอึอัไปั่วรู่ ำพูแ้่าิอยู่ในลำอ
“มือุปรายฝนไม่เป็นอะไรมาหรอรับ ระูไม่หั แ่ระบมนิหน่อยเท่านั้น ทายาแ้ฟ้ำ ทานยาแ้อัเสบ แล้ว็อย่าเอามือไประแทอะไรอี รับรอไม่เินสัปาห์หายแน่นอนรับ” หมอศิธานบอผลารรวพลายิ้มำอาารอหิสาว แ้มใสที่ปราศาารแ่ึ้นสีเรื่อมานิเมื่อถูเาับไ้ นัยน์ามโสบาเาเพียแวบเียว็วัหลบไปทาอื่นเหมือนเ็ที่ถูผู้ให่ับโหไ้
“แ่นี้ใ่ไหมะ ั้นันอัว่อน อบุสำหรับารรว่ะ” ปรายฝนพูรัวเร็วพลาผุลุทันทีที่ึมือลับมาไ้ ร่าสูโปร่้าวับๆ ออไปาห้อรวโยไม่รอฟัำอนุา
“ฝน ทานี้” พลอยพิที่ยืนรออยู่หน้าหวอโบมือให้เพื่อนพร้อมรอยยิ้มหวาน “ผลเป็นยัไบ้า”
“ไม่เป็นอะไรมาหรอรับ ทายาแ้ฟ้ำ ทานยาแ้อัเสบนิหน่อย็หายแล้วรับ” นอบผลารรวมายืนพูอยู่้าๆ พร้อมแววาล้อเลียนที่มอมายัปรายฝน และแววาุ่นเืออปรายฝนที่มอลับไปทำให้นนออย่าพลอยพิมออาารสอนนี้สลับันไปมา
ันพลาอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย
“ออเวรหรือยัพลอย ะไ้ลับพร้อมัน” ปรายฝนถามเพื่อน พยายามไม่สนใสายาที่ยัมอหล่อนอยู่
“ออเวรแล้ว ็รอฝนอยู่นี่แหละ” พลอยพิบอ่อนหันไปถามไถุ่หมอนใหม่ที่ยัยืนอยู่้วย
“แล้วุหมอล่ะะ ะลับบ้านเลยหรือเปล่า”
“ยัรับ ผมยัไม่ไ้ัอในห้อทำานเลย ว่าะัให้เสร็่อนแล้ว่อยลับ”
“อ้าว ิันนึว่าุหมอไม่มีธุระที่ไหน่อเสียอี็เลยให้่วยูอาารอปรายฝน อโทษ้วยนะะที่รบวน” พลอยพิอุทาน้วยวามใ
“ไม่เป็นไรรับ อย่าิว่าเป็นารรบวนเลย ผมเ็มใ่วย”
“แ่ันไม่เ็มใให้่วย” ปรายฝนพูอุบอิบพอไ้ยินเพียสอนับเพื่อนสนิท
“ปรายฝน” พลอยพิเรียเพื่อนเสียรอไรฟัน ไอ้นี่ หาเรื่อเาไปทั่ว ปรายฝนยัไหล่ไม่สนใอาารอเพื่อน ็มันริ หล่อนไม่ไ้อยาให้เามา่วยหรือมารัษาอาารให้เสียหน่อย เสนอัวเอทั้นั้น
“ไปเ็บอเถอะพลอย ันอยาลับบ้านแล้ว” ปรายฝนบอเพื่อนเิบัับอยู่ในที พลอยพิำ้อแยไปเ็บอทั้ที่อยาอยู่ห้ามทัพ ไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นในห้อรวทั้สอนถึไ้มีอาารแบบนี้
“ผมลับ่อนนะรับุปรายฝน” หมอศิธานเอ่ยบอเมื่อลับร่าบุลที่สามแล้ว
“็ไปสิะ ันไม่ไ้รัุ้หมอไว้นี่” หมอศิธานหัวเราะับำอบเสียุ่นอปรายฝน ร่าสูยับเ้ามาใล้พร้อมพูเสียเบาราวระิบ “ถ้ายัสำรวผมไม่หนำใ วันหลัเิใหม่นะรับ ผมะรอ”
“รอไปเถอะ ันไม่ลับมาสำรวุหรอ” ปรายฝนะโน่อว่าามหลัเพราะร่าสูเินหนีไปหลัทิ้ำพูเ็บใไว้ให้
ความคิดเห็น