คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] A Childhood Memories : A Towel [BJAE]
A Childhood Memories
Part2: A Towel [BJae]
คุณเคยเจออะไรแปลกๆไหม?
สถานที่แปลกๆ
เหตุการณ์แปลกๆ
หรือสิ่งมีชีวิตแปลกๆ….
ในช่วงชีวิตของชายหนุ่มอายุยี่สิบห้าปี อิมแจบอมเคยเจอสิ่งมีชีวิตแปลกๆ อยู่เพียงครั้งเดียว ก็คือตอนเขาอายุสิบห้า แจบอมออกจากบ้านพร้อมกับ G-Wheel สีดำตัวโปรดที่เป็นงานอดิเรกของเขาในตอนนั้น
เครื่องยนต์สองจังหวะคู่ใจเป็นเพื่อนเล่นที่แจบอมชอบที่สุดรองมาจากการออกไปข้างนอกกับเพื่อนๆ เขาชอบขี่มันวนๆไปรอบสวนสาธารณะในหมู่บ้านตอนเย็นหลังเลิกเรียน แจบอมชอบเวลาลมยามเย็นปะทะกับใบหน้า
ไม่ชอบก็อย่างเดียว ตอนที่บางทีมันก็งอแง…. ควบคุมไม่ได้ดั่งใจแล้วพาเขาล้มหัวทิ่มไปพร้อมกับมัน
โครมมมมมมมมม!!!!
อย่างตอนนี้ อิมแจบอมที่ถูกเจ้าเพื่อนคู่ใจที่สะดุดหลุมเททิ้งจนกลิ้งลงไปในแม่น้ำริมทาง แต่ก็โชคดีที่เขาว่ายน้ำเป็น การตกลงมาจึงไม่เป็นอุปสรรคอะไรนอกเสียจากเจ็บเนื้อเจ็บตัวนิดหน่อยจากรอยถลอก แจบอมค่อยๆเดินขึ้นริมฝั่งอย่างเซ็งๆ มองสองล้อที่นอนแหม่บอยู่กับพื้นแล้วส่ายหัว คงถึงเวลาที่ต้องพามันไปซ่อมจริงๆเสียทีหลังจากที่ทำท่าว่าจะพังมาหลายรอบแล้ว
โดนแม่สวดยับแน่…
และตอนที่แจบอมกำลังจะขึ้นไปบนฝั่ง สิ่งมีชีวิตแปลกๆก็โผล่มาตอนนั้น
“พี่ พี่หนาวป่าว”
สิ่งมีชีวิตที่ถูกคลุมด้วยผ้าขนหนูสีน้ำเงินกับแดงที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นลายซุปเปอร์แมนยืนอยู่ริมขอบ จ้องเขาด้วยดวงตาเล็กๆสองข้างที่มี
“ยอนแจให้ยืม”
แล้วก็ยื่นผ้าขนหนูที่ตัวเองเอามาคลุมเป็นผ้าคลุมอยู่มาให้ แจบอมเหลือบตามองอย่างลังเล แต่พอลมพัดมาโดนก็รู้สึกหนาวจริงๆเลยตัดสินใจรับน้ำใจของเด็กนั่นมาคลุมก่อน พร้อมกับรับมือป้อมๆที่ยื่นมาช่วยพยุงขึ้นไปข้างบนด้วย
“ขอบใจนะ ชื่อยอนแจใช่มั๊ย? บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวใช้เสร็จพี่ซักไปคืน”
“ไม่ใช่ยอนแจ ชื่อยอนแจ ชเวยอนแจ”
แจบอมเลิกคิ้วเผื่อว่าตัวเองจะฟังผิด แล้วไอ้-ไม่ใช่ยอนแจ ชื่อยอนแจ-นั่นมันต่างกันตรงไหนวะ!
“ยอนแจ? ไหนสะกดซิ”
เหวี่ยงผ้าขนหนูลายซุปเปอร์แมนขึ้นห่อตัวพร้อมกับกึ่งลากกึ่งจูงตัวปัญหาไปตามทางกลับบ้าน
“ย-อ-ง-แ-จ ยอนแจ!”
“บ้าแล้ว สะกดงั้นก็ต้องอ่านว่ายองแจสิ ย-อ-ง-แ-จ ยองแจ!”
“ก็ใช่ไง ยอนแจ ผมชื่อยอนแจ!”
อิมแจบอมกลอกตาขึ้นฟ้า ที่แท้ไอ้เด็กข้างๆนี่ก็พูดไม่ชัด ปัญหาคือพูดไม่ชัดแค่ชื่อตัวเองด้วย แต่คำอื่นงี้ชัดแจ๋ว!
“แล้วนี่ไปไงมาไงล่ะเนี่ย ไม่เคยเห็นแถวนี้เลย ไม่ได้อยู่หมู่บ้านนี้หรอ” คำถามนั้นจริงๆแล้วแจบอมจะหมายความว่า ทำไมถึงออกมาเล่นคนเดียวพร้อมกับความคิดอุตริเอาผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินแดงมาทำเป็นผ้าคลุมได้
“ไม่ได้อยู่ แม่มาหาป้า เลยพาผมมาเล่นกะมาร์ค แต่ผมไม่อยากเล่นกะมาร์ค ไอ้ยูคยอมชอบมาแย่งมาร์คไปเล่น ละมาร์คก็ยอมให้มันแย่ง”
เจ้าหนูทำหน้ามุ่ยเมื่อพูดถึงมาร์ค แจบอมเองก็รู้จักมาร์คเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง แม่ของมาร์คเคยมาชวนแจบอมไปเรียนศิลปะป้องกันตัวเป็นเพื่อนแต่เขาปฏิเสธเพราะชอบเต้นบีบอยมากกว่า แล้วแจบอมก็รู้จัก-ไอ้ยูคยอม-ที่อีกฝ่ายพูดถึงด้วย
“แบบนี้นายก็อายุเท่ายูคยอมน่ะสิ โตแล้วนะทำไมยังพูดไม่ชัด”
เหมือนไปสะกิดต่อมหงุดหงิดของเจ้าหนูนั่น อีกฝ่ายยกสองมือขึ้นกอดอก หันมามองแจบอมตาขวางก่อนจะชูมือยกนิ้วโป้งมาทางเขาพร้อมกับตะโกนว่า
“เลาเด็กกว่าไอ้ยูคยอมตะหาก! โป้ง!!”
แล้วก็วิ่งหนีไปเลย
และนั่นก็เป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายที่อิมแจบอมได้มีประสบการณ์พบเจอสิ่งมีชีวิตประหลาดๆที่ออกเสียงชื่อตัวเองไม่ชัดกับผ้าขนหนูสีน้ำเงินแดงลายซุปเปอร์แมน
แต่ก็จำได้ไม่เคยลืม
.
.
.
วันนี้อิมแจบอมในวัยยี่สิบห้าปี ผู้ซึ่งเลิกขี่ G-wheel ไปพร้อมๆกับเลิกเต้นบีบอยเพราะอาชีพการงานไม่อำนวยแล้วนั้น กำลังเดินทางกลับบ้านด้วยรถบัสประจำทางสายเดิมที่นั่งอยู่ทุกวันตั้งแต่เด็กจนโต
ถึงแม้ว่าย่านที่แจบอมอาศัยอยู่จะไม่ใช่ย่านชื่อดังหรือมีผู้คนอาศัยอยู่หนาแน่นมากนัก แต่ในตอนเย็นของวันศุกร์นั้น แม้กระทั่งย่านเงียบๆอย่างนี้ บนรถประจำทางผู้คนก็ยังคับคั่ง และอิมแจบอมที่เป็นชายหนุ่มก็ยินดีที่จะยืนจับราวเพื่อสละที่นั่งให้กับหญิงสาวที่หอบของมาพะรุงพะรัง
โคตรแมนเลยว่ะ---คือสิ่งที่เขาคิดในใจ
แต่แล้วจู่ๆรถประจำทางก็เบรกกะทันหันจนแจบอมเสียหลัก มิหนำซ้ำกระเป๋าเอกสารที่ถือมายังถูกคนข้างหลังที่ยั้งตัวไว้ไม่อยู่ ชนจนกลิ้งหลุดออกจากมือ
“โอ๊ะ ‘โทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ”
และในจังหวะที่กำลังจะหันไปเพื่อบอกว่าช่างมันเถอะ แจบอมก็พบว่าเรื่องประหลาดๆได้เกิดกับเขาเป็นครั้งที่สองแล้ว
-YOUNGJAE CHOI- ป้ายชื่อบนชุดนักเรียนไฮสคูลโรงเรียนนานาชาติในละแวกนี้เด่นหราอยู่บนหน้าอกด้านซ้ายของคนที่ชนกระเป๋าแจบอมร่วง
และแจบอมก็มั่นใจว่านี่เป็นยองแจเดียวกับ-ยอนแจ-เมื่อสิบปีที่แล้ว เพราะรูปร่างหน้าตาที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก นอกเสียจากสูงขึ้นแล้วก็ดูน่าเอ็นดูขึ้นเท่านั้นเอง
แจบอมหยุดแล้วจ้องมองเด็กตรงหน้า อีกฝ่ายก็นิ่งไปและจ้องหน้าเขาเหมือนกัน แต่มีสีหน้าเหมือนกับคลับคล้ายคลับคลา คงจะพยายามนึกแต่ก็อาจจะนึกไม่ออก ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร เพราะในอีกไม่กี่วินาที อีกฝ่ายจะต้องจำเขาได้แน่ เพียงแค่แจบอมถามคำถามเดียวเท่านั้น
แล้วเขาก็ยิ้ม
“ไงชเวยอนแจ โตป่านนี้แล้ว พูดชื่อตัวเองชัดรึยัง?”
END.
uwithb : กว่าจะมา โคตรนานเลย จริงๆคือคิดไม่ออก โคตรบ้าเลย ๕๕๕ นี่คู่เมนตัวเองแท้ๆ ฮือ และคนละฟีลกับยูคมาร์คเรื่องก่อนแบบ ๕๕๕ พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย~ ก็เอาเป็นว่าเอนจอยนะคะ รู้สึกว่ามันสั้นและจบไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ถ้าว่าสั้นไปก็อ่านสองรอบนะ จะพอดีเลย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอให้สนุกนะคะ
ความคิดเห็น