ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC GOT7] Never Ending Stories

    ลำดับตอนที่ #25 : [OS] Roll [Iron/Youngjae]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 856
      9
      23 พ.ย. 59

    Hop in the bed 

    How we roll





    ฮอนชอลยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงตอนได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึก ชายหนุ่มขมวดคิ้ว คีบบุหรี่ออกจากปากแล้วบดมันลงกับที่เขี่ยก่อนจะเดินไปส่องตาแมวบนประตู

    ร่างเล็กในฮู้ดสีดำคลุมหัวยืนอยู่ข้างนอก แม้จะมีผ้าปิดปากสีเดียวกับเสื้อคาดอยู่แต่เขาก็รู้ว่าเจ้าของแก้มขาวและริมฝีปากอิ่มแดงที่ซ่อนอยู่ข้างใต้นั้นเป็นใคร

    มาที่นี่ได้ยังไง?

    ฮอนชอลคิดและลังเลใจว่าเขาควรจะเปิดประตูหรือไม่เปิดดี ทว่ามือเจ้ากรรมไวกว่าสมองเสียอีก มันสั่งให้เขาจับลูกบิดประตูไว้ แต่ยังไม่เปิดออกเพราะได้ยินเสียงตัวเองร้องห้ามอยู่ในใจต่อมา

    อย่าเปิด

    แม้จะห้ามตัวเองไว้แบบนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เขากลับเปิดประตูออกไปพบคนที่ยืนอยู่ด้านนอกอย่างง่ายดาย

    “มาทำไม?”

    ชายหนุ่มถามคนที่มาหาเอากลางดึก ชะโงกหน้าออกไปดูว่าไม่มีใครตามมาหรืออยู่ภายในบริเวณที่จะเห็นได้ว่าก๊อตเซเว่นยองแจมายืนอยู่หน้าห้องของเขา

    “หลีกไป ผมจะเข้าห้อง”

    ทว่าเด็กหนุ่มกลับไม่ตอบคำถามนั้น มือเล็กผลักท่อนแขนที่เขากางไว้ตรงวงกบประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาด้านในแม้จะยังไม่ได้รับอนุญาต

    ฮอนชอลถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับปิดประตูลงกลอน

    เขารู้จักนิสัยดื้อรั้นของคนที่เพิ่งมาใหม่ รู้ดีเสียด้วย

    “มาทำไมอีก”

    น้ำเสียงและรูปประโยคนั้นเต็มไปด้วยการผลักไส ซึ่งก็ใช่... เขาต้องการผลักไส ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี

    แต่คนฟังกลับไม่คิดอย่างเดียวกันกับเขา

    “เมื่อไหร่พี่จะหยุดพูดแบบนั้นซะที”

    น้ำเสียงที่เคยอ่อนหวานกระชากห้วน ยองแจหันกลับมามองด้วยสายตาโกรธเคือง ฝ่ามือเล็กยกขึ้นแล้วฟาดลงมาบนแก้มเขาเต็มแรง

    “คนเห็นแก่ตัว”

    ฮอนชอลค่อยๆหันกลับมา ปลายลิ้นแตะเบาๆด้านในปากที่ยังเจ็บชา ได้รสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดติดปลายลิ้นให้รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจและไม่ออมแรง

    ทว่าคนด่าทอและใช้กำลังกลับเป็นฝ่ายร้องไห้เสียเอง หยดน้ำตาอุ่นไหลผ่านแก้มขาว ฮอนชอลถอนหายใจ ปล่อยให้อีกคนใช้กำปั้นทุบลงแรงๆบนอกระบายความอัดอั้น

    “พี่มันเห็นแก่ตัว”

    ยองแจพูดพร่ำคำนั้นและร้องไห้ไม่หยุด แรงจากกำปั้นเล็กๆผ่อนลงจนหยุดไปในไม่ช้า เจ้าบ้านยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เขารอจนกว่าเจ้าของดวงตาบวมช้ำจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน

    “กลับไปเถอะ”

    เขาพูดซ้ำแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ ร่างเล็กเดินเข้าไปที่เตียงนอนด้านในห้อง ยกมือขึ้นปลดเสื้อฮู้ดของตัวเองออก เปิดเปลือยผิวกายขาวสว่างที่ซ่อนไว้ใต้ร่มผ้า

    “ยองแจ! หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!

    ฮอนชอลกระโจนเข้าไปห้ามไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะถอดกางเกงอีกตัวออกสำเร็จ คว้าเอาฮู้ดสีดำที่เจ้าตัวถอดออกไปมาให้

    “ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปซะ...”

    ทว่าเขารู้ดี ยองแจเวลารั้นจะเอาให้ได้ดั่งใจนั้นดื้อแค่ไหน รู้ดีพอๆกับที่รู้จักตัวเองว่าสุดท้ายแล้วเขาจะต้องเป็นฝ่ายตามใจน้องในที่สุด

    “ไม่กลับ...”

    ดวงตากลมเงยขึ้นสบตาเขา แม้จะวาวฉ่ำไปด้วยน้ำตาแต่กลับยังทอประกายแรงกล้าในความตั้งใจของตนเอง

    “พี่มันคนเห็นแก่ตัว....จองฮอนชอล””

    ยองแจผลักเขาลงบนที่นอน ฝ่ามือเล็กเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มันเลื่อนต่ำลงไปปลดซิบกางเกงยีนของฮอนชอลแล้วรูดลงไปกองที่หน้าขา เด็กหนุ่มยกตัวขึ้นนั่งคร่อมทับ โถมทั้งตัวเข้าหาแล้วจูบเขาอย่างรุนแรงจนได้รสเลือดฝาดเฝื่อนบนปลายลิ้น อารมณ์โกรธและความขุ่นเคืองมากมายถูกระบายด้วยรสจูบเร่าร้อน

    ฮอนชอลพยายามห้ามไม่ให้มันถลำลึกมากเกินไปกว่านี้ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจโหยหาสัมผัสจากผิวเนื้อและปลายลิ้นของยองแจมากไม่ต่างกัน ทั้งที่เขาพยายามมาโดยตลอดด้วยการผลักไสให้ยองแจจากไป จากไปแม้ในกระทั่งตอนที่เขาต้องการให้ใครสักคนมาอยู่เคียงข้างเขากลับยังบังคับให้อีกฝ่ายหันหลังให้

    ยองแจไม่สมควรอยู่ที่นี่ ไม่สมควรอยู่กับเขา ไม่ว่าจะในฐานะหรือสถานการณ์ใดๆก็ตาม

    เขาทำเพราะไม่อยากให้น้องต้องมาจมจ่อมอยู่ที่นี่ อยู่กับคนแบบนี้...

    คนอย่างจองฮอนชอล

    “พี่รู้ดี.....รู้ดีกว่าใคร...”

    ยองแจกระซิบเสียงเบา เด็กหนุ่มเชิดหน้า อ้าปากหอบอากาศเข้าปอดยามกดตัวเองลงมารับเขาจนสุดทาง ฮอนชอลจูบปลอบที่ขมับบาง ผิวแก้มขาวแดงเรื่อและร้อนผ่าว สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้กับสัมผัสที่คุ้นเคยและโหยหามาโดยตลอด

    ใช่ ฮอนชอลรู้ดี.... เขาเห็นแก่ตัวอย่างที่ยองแจบอก

    เขารู้ดีว่าการผลักไสให้ยองแจออกห่างในช่วงเวลาที่เขาต้องการใครสักคนมากที่สุดจะทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิด โดยเฉพาะเมื่อยองแจเองก็ต้องคิดถึงเรื่องอนาคตและหน้าที่การงานของตัวเองควบคู่ไปด้วย เมื่อเขายื่นข้อเสนอที่เป็นเหมือนลูกกวาดอาบยาพิษด้วยการไล่ให้ยองแจออกไปจากชีวิตของเขา เด็กหนุ่มจึงรับมันไว้ด้วยคิดว่าคงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้วในตอนนั้น ทว่าเมื่อปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป หลังจากรสหวานของลูกกวาดนั้นหมดลง ยาพิษที่ซ่อนไว้จะทำให้ยองแจรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

    โทษที่ปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับความยากลำบากและโหดร้ายเพียงลำพัง

    และเมื่ออีกฝ่ายพยายามจะหาทางกลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง ฮอนชอลจึงปฏิเสธเพื่อทำให้ยองแจรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ผิดที่ตัวเองทำให้เขากลายเป็นอย่างนี้

    เพราะรู้อย่างนั้น เขาถึงได้ออกปากไล่ยองแจไป

    เขาเห็นแก่ตัวจริงๆ.... อย่างไม่มีข้อสงสัย

    “ทำแรงกว่านี้...”

    แต่ยองแจก็มีวิธีที่นำมาใช้เพื่อทำให้เขารู้สึกผิด ร่างกายหอมหวานเย้ายวนที่ทอดตัวอยู่บนเตียงแคบเอ่ยเย้า เรียวขาขาวตวัดโอบรอบเอวสอบพร้อมกับรัดแน่นให้เขาย้ำกายใส่อย่างไม่ต้องออมแรง เด็กหนุ่มจิกหลังเขาจนเลือดซิบ พร้อมกับบังคับให้เขาบดขยี้ตัวเองให้เจ็บช้ำไปพร้อมๆกัน

    ยองแจคิดว่าการยอมให้เขาทำรุนแรงกับร่างกายนี้ได้อาจจะช่วยคลายความโกรธเคืองที่มีอยู่ให้ลดลง รวมถึงทำให้ยองแจเองผิดน้อยลงที่เป็นฝ่ายจากฮอนชอลไปทั้งอย่างนั้น ทว่ามันไม่ใช่อย่างที่น้องคิดเลยสักนิด ความเจ็บปวดในจิตใจก็ส่วนหนึ่ง แต่สัมผัสทางกายนั้นมันคนละเรื่องกัน

    แต่ยิ่งเขาพยายามทำอ่อนโยน ยองแจก็ยิ่งเร้าให้ทำรุนแรง

    พวกเขาต่างก็เห็นแก่ตัวพอกัน ไม่มีใครดีไปกว่าใครเลยสักนิด เมื่อถูกฮอนชอลบังคับให้รับความรู้สึกผิดที่จากไป ยองแจก็บังคับให้เขาทำเพื่อรับความรู้สึกผิดที่ต้องเป็นฝ่ายทำให้ตนเองเจ็บปวดบ้าง

    ไม่มีใครได้ประโยชน์อะไรเลยจากความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวแบบนี้

    ไม่มีเลยสักคน....

     

     




    End.

    ไม่มีอะไรมากไปกว่าฟังเพลง roll ของพี่ฮอนชอลแล้วรู้สึกว่า

    เห้ย นี่มันคือสิ่งที่พี่ทำกับน้องนิ ไม่ใช่หรือไงคะ 55555555555555

    ใจจริงอยากเขียนให้มันแรงกว่านี้แหละ แต่แบบ ไม่ดีหรอกค่ะ ฟังเพลงเอาก็พอแล้วเนอะ

    เอนจอยค่ะ

     


    themy�butter

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×