คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : [OS] Roll [Iron/Youngjae]
Hop in the bed
How we roll
ฮอนชอลยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงตอนได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึก
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว คีบบุหรี่ออกจากปากแล้วบดมันลงกับที่เขี่ยก่อนจะเดินไปส่องตาแมวบนประตู
ร่างเล็กในฮู้ดสีดำคลุมหัวยืนอยู่ข้างนอก
แม้จะมีผ้าปิดปากสีเดียวกับเสื้อคาดอยู่แต่เขาก็รู้ว่าเจ้าของแก้มขาวและริมฝีปากอิ่มแดงที่ซ่อนอยู่ข้างใต้นั้นเป็นใคร
มาที่นี่ได้ยังไง?
ฮอนชอลคิดและลังเลใจว่าเขาควรจะเปิดประตูหรือไม่เปิดดี
ทว่ามือเจ้ากรรมไวกว่าสมองเสียอีก มันสั่งให้เขาจับลูกบิดประตูไว้ แต่ยังไม่เปิดออกเพราะได้ยินเสียงตัวเองร้องห้ามอยู่ในใจต่อมา
อย่าเปิด
แม้จะห้ามตัวเองไว้แบบนั้น
แต่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
เขากลับเปิดประตูออกไปพบคนที่ยืนอยู่ด้านนอกอย่างง่ายดาย
“มาทำไม?”
ชายหนุ่มถามคนที่มาหาเอากลางดึก
ชะโงกหน้าออกไปดูว่าไม่มีใครตามมาหรืออยู่ภายในบริเวณที่จะเห็นได้ว่าก๊อตเซเว่นยองแจมายืนอยู่หน้าห้องของเขา
“หลีกไป ผมจะเข้าห้อง”
ทว่าเด็กหนุ่มกลับไม่ตอบคำถามนั้น
มือเล็กผลักท่อนแขนที่เขากางไว้ตรงวงกบประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาด้านในแม้จะยังไม่ได้รับอนุญาต
ฮอนชอลถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับปิดประตูลงกลอน
เขารู้จักนิสัยดื้อรั้นของคนที่เพิ่งมาใหม่
รู้ดีเสียด้วย
“มาทำไมอีก”
น้ำเสียงและรูปประโยคนั้นเต็มไปด้วยการผลักไส
ซึ่งก็ใช่... เขาต้องการผลักไส ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี
แต่คนฟังกลับไม่คิดอย่างเดียวกันกับเขา
“เมื่อไหร่พี่จะหยุดพูดแบบนั้นซะที”
น้ำเสียงที่เคยอ่อนหวานกระชากห้วน
ยองแจหันกลับมามองด้วยสายตาโกรธเคือง ฝ่ามือเล็กยกขึ้นแล้วฟาดลงมาบนแก้มเขาเต็มแรง
“คนเห็นแก่ตัว”
ฮอนชอลค่อยๆหันกลับมา
ปลายลิ้นแตะเบาๆด้านในปากที่ยังเจ็บชา
ได้รสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดติดปลายลิ้นให้รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจและไม่ออมแรง
ทว่าคนด่าทอและใช้กำลังกลับเป็นฝ่ายร้องไห้เสียเอง
หยดน้ำตาอุ่นไหลผ่านแก้มขาว ฮอนชอลถอนหายใจ
ปล่อยให้อีกคนใช้กำปั้นทุบลงแรงๆบนอกระบายความอัดอั้น
“พี่มันเห็นแก่ตัว”
ยองแจพูดพร่ำคำนั้นและร้องไห้ไม่หยุด
แรงจากกำปั้นเล็กๆผ่อนลงจนหยุดไปในไม่ช้า เจ้าบ้านยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เขารอจนกว่าเจ้าของดวงตาบวมช้ำจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
“กลับไปเถอะ”
เขาพูดซ้ำแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ
ร่างเล็กเดินเข้าไปที่เตียงนอนด้านในห้อง ยกมือขึ้นปลดเสื้อฮู้ดของตัวเองออก
เปิดเปลือยผิวกายขาวสว่างที่ซ่อนไว้ใต้ร่มผ้า
“ยองแจ! หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”
ฮอนชอลกระโจนเข้าไปห้ามไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะถอดกางเกงอีกตัวออกสำเร็จ
คว้าเอาฮู้ดสีดำที่เจ้าตัวถอดออกไปมาให้
“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปซะ...”
ทว่าเขารู้ดี
ยองแจเวลารั้นจะเอาให้ได้ดั่งใจนั้นดื้อแค่ไหน รู้ดีพอๆกับที่รู้จักตัวเองว่าสุดท้ายแล้วเขาจะต้องเป็นฝ่ายตามใจน้องในที่สุด
“ไม่กลับ...”
ดวงตากลมเงยขึ้นสบตาเขา แม้จะวาวฉ่ำไปด้วยน้ำตาแต่กลับยังทอประกายแรงกล้าในความตั้งใจของตนเอง
“พี่มันคนเห็นแก่ตัว....จองฮอนชอล””
ยองแจผลักเขาลงบนที่นอน
ฝ่ามือเล็กเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มันเลื่อนต่ำลงไปปลดซิบกางเกงยีนของฮอนชอลแล้วรูดลงไปกองที่หน้าขา
เด็กหนุ่มยกตัวขึ้นนั่งคร่อมทับ
โถมทั้งตัวเข้าหาแล้วจูบเขาอย่างรุนแรงจนได้รสเลือดฝาดเฝื่อนบนปลายลิ้น
อารมณ์โกรธและความขุ่นเคืองมากมายถูกระบายด้วยรสจูบเร่าร้อน
ฮอนชอลพยายามห้ามไม่ให้มันถลำลึกมากเกินไปกว่านี้
แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจโหยหาสัมผัสจากผิวเนื้อและปลายลิ้นของยองแจมากไม่ต่างกัน
ทั้งที่เขาพยายามมาโดยตลอดด้วยการผลักไสให้ยองแจจากไป
จากไปแม้ในกระทั่งตอนที่เขาต้องการให้ใครสักคนมาอยู่เคียงข้างเขากลับยังบังคับให้อีกฝ่ายหันหลังให้
ยองแจไม่สมควรอยู่ที่นี่
ไม่สมควรอยู่กับเขา ไม่ว่าจะในฐานะหรือสถานการณ์ใดๆก็ตาม
เขาทำเพราะไม่อยากให้น้องต้องมาจมจ่อมอยู่ที่นี่
อยู่กับคนแบบนี้...
คนอย่างจองฮอนชอล
“พี่รู้ดี.....รู้ดีกว่าใคร...”
ยองแจกระซิบเสียงเบา เด็กหนุ่มเชิดหน้า
อ้าปากหอบอากาศเข้าปอดยามกดตัวเองลงมารับเขาจนสุดทาง ฮอนชอลจูบปลอบที่ขมับบาง
ผิวแก้มขาวแดงเรื่อและร้อนผ่าว
สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้กับสัมผัสที่คุ้นเคยและโหยหามาโดยตลอด
ใช่ ฮอนชอลรู้ดี....
เขาเห็นแก่ตัวอย่างที่ยองแจบอก
เขารู้ดีว่าการผลักไสให้ยองแจออกห่างในช่วงเวลาที่เขาต้องการใครสักคนมากที่สุดจะทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิด
โดยเฉพาะเมื่อยองแจเองก็ต้องคิดถึงเรื่องอนาคตและหน้าที่การงานของตัวเองควบคู่ไปด้วย
เมื่อเขายื่นข้อเสนอที่เป็นเหมือนลูกกวาดอาบยาพิษด้วยการไล่ให้ยองแจออกไปจากชีวิตของเขา
เด็กหนุ่มจึงรับมันไว้ด้วยคิดว่าคงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้วในตอนนั้น
ทว่าเมื่อปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป หลังจากรสหวานของลูกกวาดนั้นหมดลง
ยาพิษที่ซ่อนไว้จะทำให้ยองแจรู้สึกผิดและโทษตัวเอง
โทษที่ปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับความยากลำบากและโหดร้ายเพียงลำพัง
และเมื่ออีกฝ่ายพยายามจะหาทางกลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง
ฮอนชอลจึงปฏิเสธเพื่อทำให้ยองแจรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
ผิดที่ตัวเองทำให้เขากลายเป็นอย่างนี้
เพราะรู้อย่างนั้น เขาถึงได้ออกปากไล่ยองแจไป
เขาเห็นแก่ตัวจริงๆ....
อย่างไม่มีข้อสงสัย
“ทำแรงกว่านี้...”
แต่ยองแจก็มีวิธีที่นำมาใช้เพื่อทำให้เขารู้สึกผิด
ร่างกายหอมหวานเย้ายวนที่ทอดตัวอยู่บนเตียงแคบเอ่ยเย้า เรียวขาขาวตวัดโอบรอบเอวสอบพร้อมกับรัดแน่นให้เขาย้ำกายใส่อย่างไม่ต้องออมแรง
เด็กหนุ่มจิกหลังเขาจนเลือดซิบ
พร้อมกับบังคับให้เขาบดขยี้ตัวเองให้เจ็บช้ำไปพร้อมๆกัน
ยองแจคิดว่าการยอมให้เขาทำรุนแรงกับร่างกายนี้ได้อาจจะช่วยคลายความโกรธเคืองที่มีอยู่ให้ลดลง
รวมถึงทำให้ยองแจเองผิดน้อยลงที่เป็นฝ่ายจากฮอนชอลไปทั้งอย่างนั้น ทว่ามันไม่ใช่อย่างที่น้องคิดเลยสักนิด
ความเจ็บปวดในจิตใจก็ส่วนหนึ่ง แต่สัมผัสทางกายนั้นมันคนละเรื่องกัน
แต่ยิ่งเขาพยายามทำอ่อนโยน
ยองแจก็ยิ่งเร้าให้ทำรุนแรง
พวกเขาต่างก็เห็นแก่ตัวพอกัน ไม่มีใครดีไปกว่าใครเลยสักนิด
เมื่อถูกฮอนชอลบังคับให้รับความรู้สึกผิดที่จากไป
ยองแจก็บังคับให้เขาทำเพื่อรับความรู้สึกผิดที่ต้องเป็นฝ่ายทำให้ตนเองเจ็บปวดบ้าง
ไม่มีใครได้ประโยชน์อะไรเลยจากความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวแบบนี้
ไม่มีเลยสักคน....
End.
ไม่มีอะไรมากไปกว่าฟังเพลง roll ของพี่ฮอนชอลแล้วรู้สึกว่า
เห้ย นี่มันคือสิ่งที่พี่ทำกับน้องนิ ไม่ใช่หรือไงคะ 55555555555555
ใจจริงอยากเขียนให้มันแรงกว่านี้แหละ แต่แบบ ไม่ดีหรอกค่ะ ฟังเพลงเอาก็พอแล้วเนอะ
เอนจอยค่ะ
ความคิดเห็น