[FIC GOT7] Never Ending Stories

ลำดับตอนที่ #24 : [OS] when Jaebum wants to pet a cat

แจบอมอยากเลี้ยงแมว

ไม่สิ... จะพูดให้ถูกก็คือเขาอยากเลี้ยงสัตว์ ไม่ได้จำเพาะเจาะจงหรอกว่าต้องเป็นแมว แต่พอได้ลองศึกษาลักษณะนิสัยของสัตว์เลี้ยงแล้วแจบอมรู้สึกว่าแมวน่าจะตอบโจทย์เขาที่สุด

“ไม่ได้..มึงเลี้ยงแมวไม่ได้”

แต่จินยองเพื่อนสนิทกลับค้านขึ้นมาตอนที่เขาชวนมันพาไปเลือกแมว

“ไม่ใช่แค่แมว...จะหมา กระต่าย นก หนู หรือสัตว์ชนิดไหนมึงก็เลี้ยงไม่ได้”

เพื่อนสนิทว่ามาแบบนั้นเล่นเอาคนฟังขมวดคิ้ว

“ไหนมึงลองบอกกูมาซิ..ว่าทำไมมึงถึงอยากเลี้ยงแมว”

จินยองคาดคั้น เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ละความพยายามในการอยากเลี้ยงแมว

“กูแค่อยากให้มีอะไรมาวิ่งเล่นในห้อง....ให้ไม่รู้สึกว่ากูอยู่คนเดียว”

และแจบอมก็ตอบอย่างที่คิด เริ่มแรกเขาอยากเลี้ยงสัตว์ เพราะรู้สึกว่าการอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมมันเงียบเกินไป ถ้ามีสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่างมาอยู่ด้วยคงพอช่วยได้ เมื่อคิดได้แบบนั้นเลยเริ่มหาข้อมูลว่าสัตว์ชนิดไหนเหมาะที่จะเลี้ยงในพื้นที่ไม่กว้างนักอย่างห้องขนาดห้าสิบตารางเมตรบนตึกสูง บวกลบคูณหารแล้วสุดท้ายแจ็คพ้อตก็ตกอยู่ที่การหาแมวมาเลี้ยงน่าจะดีที่สุด

“แล้วมึงก็จะปล่อยให้มันวิ่งเล่นของมันไปคนเดียว ส่วนมึงก็นั่งดูทีวีเล่นเน็ตในห้องเหมือนเดิมงั้นสิ?”

แจบอมพยักหน้า

“นั่นแหละคือสาเหตุว่าทำไมมึงถึงเลี้ยงมันไม่ได้...กูขอห้ามเลย...อย่าได้คิดไปซื้อแมวมาเลี้ยงเชียว!”

.

.

.

เสียงเคาะประตูห้องและเสียงกริ่งที่ดังขึ้นในช่วงสายปลุกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น ห้องสี่เหลี่ยมของเขายังเงียบเหงาเหมือนอย่างเคย ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นนอกไปจากเจ้าของห้องที่แม้จะไม่ได้อยากเลี้ยงแมวมากเท่าตอนแรกแล้วแต่ก็ยังแอบคิดอยู่บ่อยๆว่าอยากหามาเลี้ยงสักตัวอยู่ดี

เจ้าของใบหน้าขาวใต้ฮู้ดสีชมพูอ่อนยืนอยู่หน้าประตู แจบอมขมวดคิ้วเมื่อเปิดประตูห้องแล้วชะโงกหน้าออกไปดูเห็นว่าใครคือคนที่มาหาในวันหยุดแบบนี้

“นายคือ?”

เขาไม่คุ้นหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเลยสักนิด น่าจะไม่เคยแม้กระทั่งเดินสวนกัน

“ผมชเวยองแจ....คุณจินยองบอกว่าให้มาเป็นแมวของคุณ”

.

.

.

“แล้วมึงทำไงอ่ะ? มึงก็ปล่อยให้เด็กมันนั่งเล่นคนเดียวในห้องมึง?”

แล้วแจบอมก็พยักหน้ารับอีก เขามองเพื่อนสนิทที่ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังฉาดแล้วก็ขมวดคิ้ว

“แล้วมึงจะให้ทำไรอ่ะ?”

จินยองส่ายหน้า ยกมือโบกไปมาเป็นเชิงให้เขาหยุดพูดก่อน แจบอมได้ยินเพื่อนบ่นพึมพำว่า คิดถูกแล้วที่ห้ามไม่ให้มันซื้อแมว

“มึงเคยมีสัตว์เลี้ยงไหมครับคุณแจบอม ผมถามคุณแค่นี้”

คราวนี้แจบอมส่ายหน้า จินยองอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะแทนการตบหน้าผาก อยากผ่าสมองเพื่อนสนิทแล้วเอาออกมาส่องกล้องดูว่ามันกำลังคิดอะไรของมันอยู่กันแน่

“งั้นวันนี้มึงกลับไปบอกให้เด็กมันกลับได้เลย ไม่ต้องอยู่แล้ว!”

.

.

.

“นายจะกลับเลยก็ได้ จินยองฝากบอกมาแบบนั้น”

กลับมาถึงห้อง แจบอมก็นำสาส์นที่เพื่อนฝากมาแจ้งให้เด็กตัวขาวรับทราบ ยองแจหันมามองหน้า เลิกคิ้วเหมือนสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก่อนจะพยักหน้าเหมือนเข้าใจ

“งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยแล้วกันนะครับ?”

หลังจากแจบอมพยักหน้าให้ เจ้าแมวตัวขาวที่เคยอยู่ร่วมห้องมาเป็นเวลาเดือนเศษๆก็เก็บข้าวของกลับออกไป ทิ้งแจบอมเอาไว้กับพื้นที่ว่างเท่าเดิมแต่เขากลับรู้สึกว่ามันกว้างขึ้นเป็นเท่าตัว

.

.

.

สุดท้ายแจบอมก็ไปหาแมวมาเลี้ยงจนได้ เขาไม่สนใจคำทัดทานอะไรจากจินยองอีกแล้ว หลังจากยองแจกลับไป ห้องสี่เหลี่ยมของเขามันเงียบเหงากว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ฉะนั้นต่อให้จินยองจะค้านว่าอย่างไร เขาจึงไม่สนใจจะฟังมันเลยสักอย่างเดียว จินยองไม่เป็นเขาจินยองคงไม่มีทางเข้าใจ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ขับรถไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงแล้วเลือกแมวมาสักตัว แจบอมตัดสินใจหลังจากนั่งๆนอนๆมองห้องว่างเปล่ามาเกือบเดือน ขอยืมแมวจากญาติสนิทมาลองเลี้ยงดู อายุขัยของสัตว์เลี้ยงนั้นยืนยาวไม่ใช่เล่น ดังนั้นแจบอมจึงอยากลองดูก่อน ถ้าหากว่าเขาเข้ากับแมวที่เป็นแมวจริงๆได้ดีแล้วล่ะก็ เขาจะได้ไปหาซื้อมาเป็นของตัวเองสักตัว

“ไงโนรา… ลองมาอยู่บ้านนี้สักพักแล้วกันนะ…”

แมวสีขาวแต้มดำกับดวงตาสีฟ้าเป็นประกายร้องเมี้ยวพร้อมกับตรงเข้ามาคลอเคลียท่อนแขน แจบอมลูบหัวมัน ขนเรียบลื่นให้สัมผัสนุ่มนวลทว่าเขารู้สึกว่ามีอย่างอื่นที่ให้สัมผัสได้นุ่มนวลกว่านี้

สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นและปลายนิ้วเรียวเล็กที่สอดเข้ามาในกลุ่มผม

ยองแจมักจะเอื้อเฟื้อตักนุ่มๆของตนเองให้เขานอนเล่นโทรศัพท์หรืออ่านหนังสือ แต่ส่วนใหญ่แจบอมจะเล่นได้อยู่ไม่ถึงชั่วโมง เพราะหลังจากนั้นเขามักจะเผลอหลับไปกับความผ่อนคลายยามเจ้าแมวตัวนั้นสางผมเขาเล่นเสียมากกว่า

โนราผละจากท่อนแขนก่อนจะกระโดดไปเกาะอยู่บนขอบโซฟา มันใช้หางเรียวยาวปัดมาโดนหน้าเขาสองสามทีแล้วกระโดดผลุงลงไปเล่นที่อื่น

ผิดกับยองแจ…

แมวตัวนั้นไม่เคยเป็นฝ่ายเข้ามาออดอ้อนขอเล่นด้วยแล้วจากไปก่อนอย่างนี้ ตรงกันข้าม แมวตัวขาวนั้นจะทนรอจนกว่าเขาจะเป็นฝ่ายเบื่อแล้วเดินจากไปเองมากกว่า จากนั้นถึงจะลุกไปทำกิจวัตรส่วนตัวที่อยากทำบ้าง

“…. ยองแจ… ยองแจ….”

.

.

.

“เป็นไงบ้าง… มึงกับโนรา”

จินยองเอ่ยปากถามถึงหลังจากรู้ว่าเพื่อนสนิทแอบไปเอาแมวมาเลี้ยงจนได้ ถึงจะเป็นแค่การยืมมาลองเลี้ยงดูก่อนแต่มันก็ดีกว่าปล่อยให้แจบอมไปซื้อมาเลี้ยงด้วยตัวเอง ชายหนุ่มสั่นศีรษะกับตัวเองเบาๆด้วยความระอา เขาเคยคิดว่าแจบอมไม่เหมาะกับการเลี้ยงสัตว์อย่างไร ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่แบบนั้น

“ก็ดี….มั้ง…ก็โอเคแหละ”

แจบอมตอบไปตามความจริง เขาคิดว่าตัวเองคิดถูกที่ตัดสินใจเลือกแมว โนราไม่ได้ต้องการเล่นกับเขาตลอดเวลา หล่อนจะมาคลอเคลียก็ต่อเมื่อรู้สึกว่าอยากเล่นด้วยเท่านั้น และแจบอมก็จะเล่นด้วยอย่างที่เจ้าแมวต้องการ หลังจากพออกพอใจ โนราจะก็จากไป ก็เข้ากันดีกับเขาที่อยากจะเล่นกับมันเฉพาะเวลาที่อยากเล่นเท่านั้น แต่ว่า…

“แล้วมึงยังรู้สึกเหมือนอยู่ห้องคนเดียวอยู่ป่ะ?”

นั่นแหละเป็นสิ่งที่โนราไม่สามารถตอบสนองให้เขาได้

แจบอมพยักหน้า เขาถอนหายใจพร้อมกับยิ้มเจื่อนเหมือนคนไม่ได้อยากยิ้ม

“……ตลอดอ่ะ”

จินยองหัวเราะร่าหลังจากได้ยินคำตอบ เพื่อนสนิทหัวร่องอหายจนแทบตกเก้าอี้ หลังจากกลับมานั่งทรงตัวดีๆได้แล้วจินยองก็ตบหัวเขาดังป้าบ

“กูถึงบอกไงว่ามึงไม่เหมาะกับสัตว์เลี้ยงทุกชนิด!”

.

.

.

แจบอมกลับห้องอีกครั้งหลังจากหมดวัน หอบหิ้วถุงอาหารแมวและของใช้ต่างๆที่แวะซื้อระหว่างทางกลับเข้ามา ทว่าเมื่อเปิดไฟด้านในห้องแล้วเขาถึงนึกขึ้นได้

แจบอมพาโนรากลับไปคืนญาติมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว

ชายหนุ่มวางถุงข้าวของไว้ข้างประตูทางออก เอาไว้วันว่างค่อยเอาไปให้ญาติก็แล้วกัน ไหนๆเขาก็ซื้อมาแล้ว

ห้องสี่เหลี่ยมเดิมๆของแจบอมเงียบเหงาไม่ต่างจากที่มันเคยเป็น ทั้งที่เขากับโนราเข้ากันได้ดี แต่สุดท้ายแจบอมก็ตัดสินใจพามันกลับไปคืนเจ้าของที่แท้จริง เพราะถึงโนราจะอยู่ เขาก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในห้องนี้คนเดียวอยู่ดี

ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนบนโซฟา วางศีรษะลงบนพนักเท้าแขน ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมันออกมากดเข้าเกมส์ที่โหลดมาเล่นแก้เบื่อ เล่นไปได้ไม่กี่รอบ เสียงเคาะประตูและเสียงกดกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น

มันคุ้นเคยเสียจนแจบอมรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

แจบอมลุกจากโซฟาช้าๆ ขมวดคิ้วพยายามต่อสู้กับความคิดและความหวังในใจของตัวเอง

คงไม่ใช่หรอกน่า…

อาจจะไม่ใช่ก็ได้

เขาบอกตัวเองอย่างนั้น แต่ใจก็รู้ดีว่ามันคาดหวังให้ด้านหลังบานประตูนั้น มีใครบางคนที่เขาอยากเจอกำลังยืนอยู่

ประตูห้องเปิดออกช้าๆเหมือนขี้เกียจ เจ้าของใบหน้าขาวใต้ฮู้ดสีชมพูยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนอย่างที่เขาคาดหวังไว้ไม่มีผิด

“คุณจินยองบอกว่าคุณยังอยากเลี้ยงแมวอยู่….”

แจบอมอมยิ้ม เขาเปิดประตูให้กว้างขึ้นอีกหน่อยพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาได้

“….อืม….ใช่…..ฉันอยากเลี้ยงแมวอยู่ตลอดนั่นแหละ”

END.

ไม่มีสาระอะไรเลยชิงๆ ตามชื่อเรื่องเลย ก็แค่พี่แจบอมอยากเลี้ยงแมวเท่านั้นเองค่ะ 

5555555555555555555555555555 

อ่านให้สนุกฮะ ด้วยรักจากน้องหวาน

themy�butter