ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC GOT7] Never Ending Stories

    ลำดับตอนที่ #10 : [OS] ตัวร้าย #2

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.6K
      24
      27 ก.ย. 57

    ตัวร้าย

     

     






     

    “บี เอาเด็กมึงไปเก็บเดี๋ยวนี้”

     




     

    เสียงเย็นๆจากเพื่อนในห้องดังขึ้นหลังจากที่มีเสียงเคาะประตูก๊อกๆจากบุคคลที่เพื่อนทุกคนของแจบอมรู้จัก ชายหนุ่มถอนหายใจพรู วางเกมส์ในมือลงบนเตียงแล้วเดินไปแง้มประตู

     




     

    “นี่รอบที่ห้าแล้ว เมื่อไหร่จะกลับไปนอน?”

     




     

    เอ่ยปากถามชเวยองแจ ตัวต้นเหตุที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หลังบานประตูพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

     




     

    2.24 am

     




     

    เจ้าเด็กตรงหน้าเคาะประตูห้องพักปีสี่ทั้งรุ่นมารอบนี้รอบที่ห้าแล้ว รอบแรกมาตอนสี่ทุ่ม แล้วก็มาเคาะเรื่อยๆทุกชั่วโมง แจบอมขมวดคิ้วถามตั้งแต่รอบแรกแล้วว่ามีอะไร และคำตอบที่ได้ก็ทำให้ต้องกุมขมับด้วยความปวดหัว

     




     

    “ปีสี่ต้องนอนรวมกันทั้งรุ่นอ่ะ แล้วเพื่อนผู้หญิงพี่แจบอมก็มีแต่คนสวยๆ ผมกลัวพี่เผลอใจอ่ะ”

     




     

    “ไร้สาระน่ะ พวกนี้เพื่อนฉันทั้งนั้น”

     




     

    แต่ถึงจะบอกไปแบบนั้น ชเวยองแจก็ยังไม่ละความพยายาม เพียรพยายามมาเคาะห้องทุกชั่วโมงจนเพื่อนที่รวมๆกันอยู่ในห้องยื่นคำขาดให้แจบอม

     




     

    “งั้นมึงก็ออกไปนอนกับมัน จะได้เลิกวุ่นวายซะที”

     




     

    แต่ก็นะ จะให้อิมแจบอมทะเล่อทะล่าเดินเข้าไปนอนในห้องพักของปีหนึ่งทั้งรุ่น มันก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน

     





     

    “กลับไปนอนได้แล้ว นี่มันตีสามกว่าแล้ว” รอบที่ห้าที่แจบอมออกปากไล่ให้ยองแจกลับไปนอน

     




     

    “ไม่ง่วง” แล้วก็เป็นคำตอบเดิมเหมือนกับสี่รอบที่แล้ว ไม่ง่วง ถ้าไล่อีกก็คงจะตอบว่า ไม่ไป

     




     

    “แต่พวกเพื่อนฉันง่วงแล้ว ถ้านายมาเคาะแบบนี้ทั้งคืนแล้วจะนอนกันยังไง?”

     




     

    “ก็ไม่ต้องนอนไง” ตอบพลางยิ้มกว้าง แจบอมถึงกับต้องเอามือตบหน้าผากตัวเองด้วยความทึ่ง

     




     

    “จะบ้าหรือไง กลับไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ปีหนึ่งมีกิจกรรมต่อนี่ เดี๋ยวก็ไม่ตื่นมาทำกิจกรรมกับเพื่อนหรอก”

     





     

    ค่ายรับน้องปีหนึ่ง รู้งี้แจบอมไม่มาซะก็ดี จะได้ไม่มีปัญหา

     




     

    “งั้นไม่เคาะแล้วก็ได้ แต่พี่แง้มม่านไว้นิดนึงได้ป่าว จะได้เช็คว่าในห้องไม่มีอะไร” ยองแจยื่นข้อเสนอ

     




     

     

    “มันชักจะไม่ตลกแล้วนะชเวยองแจ” แจบอมพูดเสียงเข้ม หวังจะให้อีกฝ่ายยอมแพ้แล้วกลับห้องไป

     




     

    “ผมก็ไม่ได้ตลกนะ พี่บอกว่าไม่มีอะไรแต่ใครมันจะไปโล่งใจได้ล่ะ ผมเฝ้าของผมมาตั้งนานนะ แล้วถ้าอยู่ดีๆคืนนี้พวกพี่เกิดเผลอใจขึ้นมา ผมทำไงอ่ะ?”

     




     

    แจบอมถึงกับอึ้งไปหลังจากได้ยินประโยคยาวเหยียดจากเด็กหนุ่มรุ่นน้อง

     





     

    ให้ตายเหอะ! ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยโดนเด็กตื๊อขนาดนี้

     




     

    “เออ งั้นก็ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ”

     




     

    เพราะพูดอะไรต่อไปอีกฝ่ายก็คงจะยังดื้อดึงตามมาเฝ้าจนได้ แจบอมเลยเลือกที่ไม่สนใจ หันหลังเดินกลับเข้าห้องไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะแง้มผ้าม่านไว้ให้อย่างที่ยองแจขอ

     




     

    ก็แค่จะได้ไม่ต้องมีเสียงเคาะประตูให้พวกเพื่อนมันรำคาญจนด่าเขาอีกรอบเท่านั้นแหละนะ

     




     

    สมาชิกในห้องเริ่มแยกย้ายกันไปนอนเมื่อแจบอมเดินกลับเข้ามาพร้อมกับสัญญาว่าคืนนี้จะไม่มีเสียงเคาะประตูกวนอีก แต่ก่อนที่จะนอน แจบอมก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความผ่านโปรแกรมแชทบอกให้เด็กนั่นกลับไปนอนได้แล้ว

     

    .




     

    .


     

    .

     


     

    5.35 am

     




     

    ในที่สุดอิมแจบอมที่ทั้งคืนนอนพลิกตัวไปมาหลับๆตื่นๆอยู่ตลอดก็ต้องยอมแพ้ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากเตียง ขยี้ตางัวเงียแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค

     




     

    -เดี๋ยวค่อยนอนตอนเช้า-

     




     

    เป็นข้อความตอบกลับข้อความเดียวจากชเวยองแจหลังจากที่แจบอมส่งไปบอกว่าให้กลับไปนอนได้แล้ว แจบอมบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วลงจากเตียง เดินไปเปิดประตูห้องพักแล้วก็พบว่าทุกอย่างเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ยองแจยืนอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้าย กำลังจะเดินกลับห้องตัวเองหลังจากเดินมาเช็คแจบอมเป็นรอบที่แปด

     




     

    “ไม่ต้องไล่นะ กำลังจะกลับแล้ว”

     




     

    เจ้าเด็กดื้อตาปรือ จนแจบอมนึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะเผลอหลับกลางทางระหว่างเดินแล้วล้มพับไปที่ไหนซักที่

     




     

    “ไม่ได้จะไล่ ก็บอกแล้วใช่มั๊ยว่าไม่มีอะไร เพื่อนกันทั้งนั้น” แจบอมเดินลงบันไดไปหา มองเด็กที่พยายามต่อสู้กับเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองแล้วถอนหายใจ

     





     

    “อื้อ เชื่อแล้ว โล่งใจละ เดี๋ยวผมกลับไปงีบแป๊บนะ”

     




     

    “แล้วทำเป็นพูดดีว่าจะอยู่ถึงเช้า” แจบอมเหน็บ นึกขำคนที่เหมือนจะลงไปกองกับพื้นด้วยความง่วงอยู่ตลอดเวลา

     




     

    “ก็นี่ไงเช้าแล้ว” ยองแจหาว ยกหลังมือปาดน้ำตารื้นที่กองอยู่หางตา

     




     

    “ยังไม่เช้าซะหน่อย พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย” ยักไหล่ให้แล้วเดินสวนจนคนง่วงต้องคว้าแขนไว้

     





     

    “ไปไหนอ่ะ?” ยองแจรีบถามแล้วหาวโชว์เป็นรอบที่สอง

     




     

    “ไปดูพระอาทิตย์ขึ้น”

     





     

    ไปด้วยได้มั้ยฮะ ไม่ได้คาดหวังกับคำตอบ แค่หลุดปากออกไปด้วยความเคยชิน แต่แล้วดวงตาที่กำลังหรี่ปรือก็ต้องเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจกับรอยยิ้มมุมปากที่ได้รับจากแจบอม

     





     

    ยังไม่เช้านี่ จะทำอะไรก็ทำ


















    END.





    uwith_b


    แอบแว่บมาลงตอนใหม่ ๕๕๕ ตัวร้ายคงจะเขียนเป็นซีรีย์จริงจังแล้วค่ะ ๕๕ (ก็มาซะขนาดนี้)
    เรื่องของตัวร้ายที่ตามจีบรุ่นพี่ปากแข็งเนาะ ๕๕๕ ไม่มีสาระอะไรนะอย่าถือสาหาความกันล่ะ
    จะมีแต่แจนที่งี่เง่าระดับสิบกับพี่แจบอมที่ปากแข็งใจร้ายระดับร้อย

    ตอนที่แล้วเห็นมีขอจินมาร์คมาด้วย ฮี่ฮี่ เอาเป็นว่าไม่สัญญา(เพราะตอนนี้ยังคิดไรไม่ออก) แต่ถ้ามีโอกาสก็จะเขียนนะคะ
    ทั้งจินมาร์คทั้งแจคแบม ๕๕๕ ลูกหมีก็มีคู่นะ ฝากติดตามกันด้วยนะค้าาา

    หวีดหรือสกรีมในทวิตเตอร์แล้วติดแท้ก #ทูแจตัวร้าย 

    ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และฟีดแบคทุกอันน้าาา 

    เลิฟยูวชุบุ จู๊บ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×