เด็กชายทองก้อน

ในยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เทคโนโลยีสามารถเข้าถึงได้ทุกที่ ไม่เว้นแม้แต่ในหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่นี้ เป็นชนบทที่ยิ่งกว่าชนบทซะอีก อยู่ต่างจังหวัดไม่พอ ยังอยู่ต่างอำเภออีก ไม่เพียงเท่านั้น ที่นี่ห่างไกลจากตัวอำเภอถึง 20 กิโลเมตร แต่ถึงแม้ว่าจะห่างไกลแค่ไหน การติดต่อสื่อสาร หรือการใช้อินเทอร์เน็ตก็ยังดีอยู่บ้าง ด้วยความที่หาข้อมูลเป็นสิ่งไร้ขีดจำกัด การที่อยากจะเห็น อยากจะรู้อะไร มันก็เป็นสิ่งที่ง่ายดายไปเสียหมด แค่ใช้โทรศัพย์เพียงเครื่องเดียวเท่านั้น

ด้วยยุคสมัยที่โทรศัพย์เป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องมีทุกคน และอินเตอร์เน็ตก็ยังมีทุกๆ ที่ เมื่อ 10 ปีที่แล้วใครจะไปคิดละว่า ไปเก็บเห็ดอยู่ก็สามารถปักหมุดบนแผนที่ได้ ว่าจุดๆ นี้เห็ดออกเยอะนะ หรือจะถ่ายรูปแล้วสามารถอัพลงติ๊กตอก เฟสบุ๊คได้เลย ยิ่งเป็นเด็กในสมัยนี้ยิ่งเก่ง สามารถใช้โทรศัพย์ได้คล่อง เหมือนกับว่าเป็นอวัยวะอีกส่วนหนึ่งของร่างกายก็มิปาน รวมไปถึงเด็กคนนี้ครับ "เด็กชายทองก้อน"

"ทองก้อน" เมื่อมีใครเอ่ยชื่อ ทุกคนที่อยู่ในละแวกนี้จะต้องร้อง "อ้อ....." กันทั้งนั้น ถึงแม้จะเป็นเด็กเพียงอายุ 10 ขวบ แต่เป็นคนช่างพูด ช่างสงสัยนี้ ไม่มีใครเกิน ทองก้อนอาศัยอยู่กับยายและน้า ส่วนพ่อกับแม่ ไปทำงานหาเงินที่กรุงเทพฯ นู้น นานๆ ก็จะกลับมาเยี่ยมที ด้วยเหตุนี้ โทรศัพย์จึงเป็นสิ่งจำเป็น ทั้งใช้ในการติดต่อกัน และยังใช้ในการเรียนออนไลน์ในยุคที่โควิดระบาดหนักอีกด้วย และนั่นคือที่มาของเรื่องราวทั้งหมดที่เล่าต่อไปนี้