คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การกลับมาของบอสและตัวอักษรตัวที่สาม
[Mammon Day’s]
“มาม่อนคร้าบ~”
เสียงทุ้มของฟงเรียกชื่อของฉันไม่ยอมหยุด หลังจากที่ฉันพบว่าอาหารทังหลายทั้งแหล่ที่อุตส่าห์ขนมาหายไปในพริบตาด้วยฝีมือของหมอนั่นกับสัตว์ทั้งป่า! เหอะ ไอ้พวกไม่รู้จักคุณค่าของเงิน รู้ไหมว่ากว่าจะหาเงินได้แต่ละบาท แล้วซื้ออาหารได้แต่ละมื้อมันยากเย็นแค่ไหน แต่นายกลับ...ฮึ่ย! น่าโมโหจริงๆ
“มาม่อน ผมขอโทษ~”เสียงนายดูสำนึกผิดโคตรเลยล่ะ-_-^^^
“...”
เหอะ ฉันน่ะยังไม่หายโกรธหรอกนะ แต่แค่...ใจอ่อนกับใบหน้าของนายไปแค่นิดนึงเท่านั้นแหละ แค่นิดนึงเท่านั้นนะ!
“หมั่นไส้พวกมีคู่จังวุ้ย...”
รีบอร์นพึมพำออกเบาๆแต่เหมือนว่าจงใจให้ฉันได้ยิน(ฉันเดินอยู่ข้างๆหมอนี่)กลับกันน้ำเสียงมันดูไม่ได้เดือดร้อนหรือหมั่นไส้ อิจฉาหรืออะไรเลยสักนิด ฟงหันหน้าที่มีรอยยิ้มดุจเทพบุตรมาหารีบอร์นก่อนตอกกลับไปด้วยถ้อยคำที่แสนสุภาพแต่แฝงไปด้วยอนุภาพรุนแรง
“คนไร้คู่อย่างคุณไม่เข้าใจหรอกครับ”ที่ทำเอาคนอย่างรีบอร์นชักค้างไปเลย-_-^^^
ฉันมองหน้ารีบอร์นที่ถูกหมวกสีดำสนิทปิดไปบางส่วนอย่างเห็นใจ แทงใจดำสินะ...
และเพราะฉันมองหน้ารีบอร์นด้วยความเห็นใจจนไม่ทันได้ระวังตัว มือหนาของใครบางคนก็รวบตัวฉันไปกอดจากทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อคมยกมาเกยที่ไหล่ของฉันก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้แต่ว่า...ฉันไม่ยิ้มกับนายนะยะ! ฉันใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการแกะมือที่เหนียวยิ่งกว่าปลาหมึกออกจกเอวและแน่นอนว่ามันเป็นผลเลยสักนิด แถมยังรู้สึกว่ามือนั่นจะติดแน่นยิ่งกว่าเดิมซะอีก-_-^^^
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย-_-!”
“ง้อคนขี้งอนน่ะครับ^^”
ฉันกระทุ้งศอกไปข้างหลังหวังว่ามันจะโดนท้องคนข้างหลังเผื่อว่ามันจะทำให้มือปลาหมึกนี่หลุดได้บ้างแต่ฟงกลับจับศอกฉันไว้แถมยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นอีก-///-ฉันเริ่มจะดิ้นมากขึ้นกว่าเก่าแต่ผลก็เหมือนเดิมคือมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย!!!
“ปล่อยฉันนะฟง!!!”
“ผมปล่อยแน่ครับ ถ้าหากคุณยอมยกโทษให้ผม”แน่ะ ยังจะมาต่อรอง
“งั้นนานก็ปล่อยฉันสักทีสิ-*-!”
ยิ้มอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์บ่งบอกว่าฉันจะซวยในอีกไม่ช้า-_-;;; มือหนาเลิกโอบเอวฉันแต่กลับเลื่อขึ้นมาจับที่แก้มฉันแทนก่อนจะ...
จุ๊บ!
หอมแก้มฉันต่อหน้าอัลโกบาเล่โล่ทั้งหมดO_O
แชะ! แชะ! แชะ!
กล้องที่ฉันไม่รู้ว่าถูกหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่ถูกร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทกดชัตเตอร์รัว ริมฝีปากของรีบอร์นกระตุกยิ้มออกมาอย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด! ไม่เพียงแต่นั้นสคัลกับเวลเด้ยังถึงกับอมยิ้ม(พวกนายคิดว่าตัวเองยิ้มแล้วดูดีรึไง!!!>>>เริ่มพาล)หรือแม้แต่รัลที่หันไปกระซิบกับโคโรเนโร่
“นี่โคโรเนโร่ คู่นี้เค้าได้กันแล้วเรอะ?”กราซซซซซซซซซ ฉันอยากจะบ้าตายแม้ยัยรัลก็ยังคิดแบบนี้เลยเรอะ!?! โคโรเนโร่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่หันมามองหน้าฉันก่อนยิ้มให้บางๆประหนึ่งหมอนั่นกำลังแสดงความยินดี...
“ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าอาจจะมีข่าวดีเร็วๆนี้แหละเว้ยเฮ้ยJ”กรี๊ดดดดดดด ข่าวดีอะไรของแก๊ และไอ้ที่ยิ้มแบบนั้นกันน่ะมันหมายความว่ายังง๊ายย~
“หึๆๆๆๆ รูปสวีทสุดหวานแหววของบุคคลที่งกที่สุดในประศาสตร์กับคนที่เธอเคยบอกว่าเกลียดขี้หน้ามากที่สุดจะขายในตลาดมืดได้สักกี่เยนกันนะ~”ไอ้บ้ารีบอร์น ฉันเกลียดแก๊T^T
“อีตากิ้งก่าชุดคอสเพลย์-*-!!!!”
“มีอะไรงั้นเหรอ ยัยลูกหมาใส่ชุดคลุมจอมงก:)”อ๊าก หมอนั่นมันกวนประสาทฉันง่ะT^T
“ฮึ่ย!”
สุดท้ายฉันก็แพ้หมอนั่นไปตามระเบียบ ชิ ทีอย่างนี้แหละแกล้งกันจังเดี๋ยวรอให้ไปถึงบ้านนั่นก่อนเถอะนายจะต้องคุกเข่าขอบคุณท่านมาม่อนคนนี้อย่างแน่นอน แต่ว่า...จะให้เจอกับใครคนนั้นจริงๆมันก็กระไรอยู่ ไหนๆนายก็แกล้งฉันแล้วนี่ ให้ฉันแกล้งนายกลับสักหน่อยจะเป็นไร!!! หึ...หึ...หึ...หึ...หึ...J
...
..
.
พวกฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆจนถึงบ้านไม้หลังหนึ่ง บ้านที่เราเจอกันครั้งแรกแม้จะผ่านไปนานมากแล้วสภาพบ้านก็ยังคงดีเหมือนเดิมเป๊ะ รีบอร์นเดินไปเปิดประตู สงสัยจะอยากจะเจอ’ใครบางคน’จนตัวสั่นสินะ แต่...มาม่อนคนนี้จะขัดขวางสักนิดคงไม่ว่ากันนะ
แอ๊ด~
“รีบอร์นนนนนนนนนนนน~~~~~~~~~~~~”
ร่างสูงบางของใครบางคนกะโจนออกมาประตูพร้อมกับเสียงหวานแต่ให้ความรูสกเย็นยะเยือก ผมยาวสีชมพูสลวยแผ่กระจายราวกับกำลังถ่ายโฆษณาซัลซิล-_-^^^ แขนอ้ากว้างเตรียมตะครุบเจ้ของชื่อพึ่งเรียกไปจนร่างสูงกระโดดหลบแทบไม่ทัน
หน้ารีบอร์นดูเหวอๆเหมือนกับตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น โฮะๆๆๆมาแกหมดแล้วล่ะ รีบอร์นเอ๋ย:P
“แมงป่องพิษ!!!!!”
รีบอร์นตะโกนก่อนรีบวิ่งหนีคุณเธอไปด้วยความเร็วแสงโดยชีก็วิ่งตามรีบอร์นไปติดๆพร้อมกับเรยกชื่อรีบอร์นไปตลอดทาง-_-’’ ฟงกับรัลมองตามรีบอร์นไปก่อนจะพึมพำเบาว่าโชคดีนะ-w- เวลเด้ หมอนั่นก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากงานวิจัยมันอยู่แล้วเพราะฉะนั้นก็ช่างหัวมันเถอะ=_=สคัลก็ไม่รู้ว่าไปตายที่ไหน โคโรเนโร่ก็...
“เมื้อกี้นี่มันจูออนตกถังสตรอเบอรรี่เรอะเว้ยเฮ้ย???”พูดความคิดอุบาทว์ๆของตัวเองออกมาอย่างไม่แคร์สื่อ-_-^^^
ส่วนฉันน่ะเหรอ
“อุ๊ย กิ๊กคนที่ 4 ของนายนี่J”
ไม่นานนักรีบอร์นก็เดินกลับมาพร้อมกับเบี้ยงกี้ ร่างสูงของหมอนี่เดินมาใกล้ฉันมากเรื่อยๆจนฟงต้องเอาตัวมาขวางไว้
“ฉันมีเรื่องกับยัยนี่ไม่ใช่นาย-*-”
“คุณเข้าใกล้มาม่อนมากไปแล้วนะ ผมหึง”บางทีฉันก็ว่าหมอนี่กล้าเกินไปนะ-///-
“เออ เอางั้นก็ได้ ตกลงเบี้ยงกี้เป็นภาพมายาใช่ไหม-*-”นายพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง~
“อะไรเหรอ:)”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ-*-”โถ่ ถ้ารู้อยู่แล้วนายจะวิ่งหนีทำไมเล่า
ฉันหัวเราะเบาๆก่อนดีดนิ้วไปหนึ่งที ร่างของเบี้ยงกี้ค่อยๆเลือนรางและหายไปในที่สุด รีบอร์นสบถออกมาแล้วก็ยกเอสเปรสโซ่ที่ไม่รู้เอามาจากไหนขึ้นมาจิบ
“เฮ้ๆ ตกลงยัยจูออนหัวสตรอเบอรี่เมื้กี้นี้เป็นผีจริงๆเรอะเว้ยเฮ้ย!?!”
โคโรเนโร่โพล่งประโยคโง่ๆออกมาจนโดนรัลเขกกะบาลไปหนึ่งที่ เออ ก็สมควรอยู่=_=
“แล้วแต่ละคนจะนอนห้องไหนกัน เท่าที่จำได้มันมีแค่สามห้อง”
รีบอร์นพูดขึ้นมาอย่างสงสัย อา นั่นสินะ ฉันก็ลืมคิดไปเสียสนิทเลย
“ฉันมีฐานทัพอยู่ใกล้ๆฉันจะไปนอนที่นั่น ส่วนนายสคัล นายต้องไปเป็นข้ารับใช้ฉัน!”
ไม่ให้ใครยอมรับหรือปฏิเสธเวลเด้ก็ลากสคัลจากไปทันที ฉันหันหน้าไปมองแต่ละคนทีนี้ก็บ่งห้องให้นอนห้องละสองสินะ(_ _)(-_-)(_ _)แต่คุณคิดว่ามันจะแบ่งห้องแบบคู่ใครคู่มันงั้นเหรอ คุณคิดผิดแล้วล่ะเพราะว่าฉันน่ะ...
“ฉันจะนอนกับรัล ส่วนพวกนายสามคนก็ไปนอนเบียดกันอีกห้องละกัน”
“มันมีอยู่สามห้องไม่ใช่เหรอเว้ยเฮ้ย!”โง่กันจริงๆเลยเจ้าพวกนี้-_-
“แล้วไงก็จะให้นอนสอง”
“มีสิทธิอะไรเล่า!”สิทธิงั้นเหรอ...
“สิทธิของคนถือครองกุญแจทั้งสามห้องไงล่ะ! ชัดพอไหม!!!”
“...”
“^^;;;”
“=_=;;;”
“-{}-“
ไม่คิดสินะว่าฉันจะมีมันน่ะ-^- ฉันเชิดหน้าขึ้นอย่างผู้ชนะ ควงกุญแจสองดอกในมืออย่างสบายใจ
“แล้วอีกดอกนึงล่ะ?”
รีบอร์นถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อสังเกตเห็นว่าในมือของฉันมีเพียงกุญแจสองดอกเท่านั้น
“ไม่แปลกนี่”
“...”
“ก็อีกดอกนึงฉันให้ใครอีกคนไปแล้วนี่”
“...”
“คนที่นายอยากเจอมากที่สุด”
“...???...”
“อย่าทำหน้างงแบบนั้นสิ”
“...”
“ไม่รู้จริงๆงั้นเหรอ”
“...”
“งั้นบอกให้ก็ได้”
“...”
“‘ลูเช่’ไงล่ะ”
“...!!!”
ฉันมองหน้าแต่ล่ะคนที่ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยกับชื่อที่ฉันพึ่งจะพูดไป แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะก็ในเมื่อเธอตายไปแล้วนี่นา...
“อย่ามาล้อเล่นน่า!!!”
รีบอร์นตะคอกใส่ฉันอย่างโมโห
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อยนี่ ถึงแม้ว่าลูเช่จะตายไปแล้วก็จริงแต่ว่าการกลับคืนมาของอัลโกบาเลโน่หลังจากจบศึกกับมิลฟีโอเล่ด้วยเหตุที่ว่าอัลโกบาเลโน่นภาได้จากไปตั้งแต่ยังเด็กทำให้ไม่มีใครมาเป็นบอสของอัลโกบาเลโน่พลังจากจุกนมจึงได้เลือกผู้จะมาเป็นอัลโกบาเลโน่ธาตุนภาคนใหม่โดยเลือกจากบอสคนเก่า แล้วก็ลูเช่เป็นผู้ถูกเลือก เธอจึงกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง”
ถ้านายจะด่าว่าล้อเล่นก็จงไปบอกพลังของจุกนมนั่นเถอะ...
“ใช่ค่ะ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรอกนะคะ”
เสียงหวานใสดังมาจากเบื้องหลังเรียกสายตาของทุกคนให้หันกลับไปมองได้เป็นอย่างดี
“ลูเช่...”
รีบอร์นพึมพำเบ่าๆราวกับไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ลูเช่ส่งยิ้มบางๆมาให้อย่างอ่อนโยนเหมือนกับวันแรกที่เจอกันไม่มีผิด...
“เดินทางมาเหนื่อยมากินข้าวก่อนสิคะ^^”
ทุกคนหันหน้ามามองกันก่อนจะเดินตามลูเช่ไป ฉันมองหน้ารีบอร์นที่กำลังก้มลงมามองหน้าฉัน ฉันยกยิ้มให้หมอนั่นก่อนจะเดินแซงรีบอร์นออกมาเพราะคำพูดของรีบอร์นล่ะมั้งที่ทำให้ฉันยิ้มได้ คำว่า“ขอบคุณ”กับของขวัญสุดแสนเซอร์ไพรส์ ของขวัญที่หมอนั่นต้องการมากที่สุดไงล่ะJ
บรรยากาศในโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น มีทั้งเสียงหัวเราะ ทั้งรอยยิ้ม ความสุขเกินกว่าที่ไหนๆ มื้อกลางวันจบลงก่อนี่พวกฉันจะแยกไปพักผ่อน แต่ว่ารีบอร์นกับบอกว่าให้ฉันกับฟงอย่าพึ่งลุกไปไหน
“มีอะไรงั้นเหรอรีบอร์น”
ฉันถามรีบอร์นบนโต๊ะอาหาร โคโรเนโร่กับรัลลุกไปไหนแล้วไม่รู้ ส่วนลูเช่บอกว่าจะไปทำของหวาน
“จำคืนที่เราจัดปาร์ตี้ต้อนรับไอโคโรเนโร่ได้ไหม”
นายจะพูดถึงมันทำบ้าอะไรเนี่ย! ฉันกับฟงมองหน้ากันก่อนฉันจะหลบตามไปก่อน
“ฉันรู้ว่าพวกแกแอบไปสวีทที่ไหนสักแห่งจนไม่รู้เรื่องอะไร”ที่ไหนสักแห่งมันก็ที่นี่นี่แหละ-*-//
“แต่ฉันแอบสะกดรอยตามตอนโคโรเนโร่กำลังไปส่งยัยรัล”อ้าว สตอล์กเกอร์นี่หว่า-o-(มุขนี้ฉันใช้ไปแล้วย่ะ!//ไรท์เตอร์//ดูได้จากตอนที่ 3 ตอนงานเลี้ยงต้อนรับ+ตัวอักษรตัวที่สอง)
“ฉันได้ยินมาว่าสองคนนั้นพูดถึงเกมอะไรสักอย่าง”
“มันอาจจะหมายถึงเกมที่นายให้พวกนั้นเล่นก็ได้”
“ไม่ใช่มันเป็นเกมที่พวกนั้นคิดขึ้นมาเองฉันอัดเสียงพวกนั้นมาด้วย”โอว สตอร์กเกอร์ของแท้เลยนี่หว่า
[(“จะกลับเองจริงๆงั้นเหรอ...”)
“...”
(“แน่นอน!”)
“...”
(“เรื่องเกมล่ะ”)
“...”
(“อืม...‘m’ก็แล้วกัน”)]
“นี่แหละคือเสียงที่ฉันอัดมาได้ พวกนายคิดว่าไง”
“น่าสงสัยนะครับ”
“ฉันว่าตอนนี้พวกนั้นอาจจะอยู่ด้วยกันเพราะฉะนั้น...”
“รีบไปเถอะครับ”
...
..
.
รีบอร์นโบกมือมาเป็นสัญญาณบอกว่าหมอนี่เจอเป้าหมายแล้ว โคโรเนโร่กับยืนอยู่ในสวนหลังบ้าน ฉันแอบอยู่ที่กำแพงด้านหลังโคโรเนโร่ทำให้ได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจน
“เกมนั่นน่ะเหรอ”
เสียงของรัลเอ่ยขึ้นมาทำเอาใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะอยากรู้อยากเห็น(เรื่องชาวบ้าน)
“ใช่แล้วล่ะเวยเฮ้ย!เธอให้ฉันมาแค่สองตัว มันทำให้ฉันตรัสรู้ไม่ได้หรอกนะเว้ยเฮ้ยว่ามันคือคำอะไรน่ะเว้ยเฮ้ย”อ้อ ประมาณว่าให้ตัวอักษรมาแล้วให้เรียงเป็นคำสินะ
“อืม...”
รัลดูเหมือนจะคิดอยู่พักนึงก่อนจะพึมพำออกมา
“วันนี้เอา‘O’ดีกว่า”
“ขอบใจเว้ยเฮ้ย”
โคโรเนโร่บอกก่อนจะวิ่งเข้าบ้านโดยผ่านพวกฉันที่หลบอยู่ข้างหลังกำแพงไป ‘M’ ‘O’ดูท่าว่าจะสนุกจังฉันขอเล่นด้วยคนดีกว่า:)
จู่ๆรัลก็พึมพำอะไรออกมาที่ทำให้พวกฉันถึงกับตกตะลึงกับคำๆนั้น
ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นผู้เล่นไม่ได้แล้วสิ
[End Mammon Day’s]
ความคิดเห็น