คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ย้อนอดีตอลวลป่วนคนอลเวง
“หยุดนะเว้ยเฮ้ย!”
“ไม่หยุดหรอกเฟ้ย วันนี้ฉันจะเอาเลือดนายมาล้างเท้าให้ได้เลยไอ้ทหารหัวขี้!”
“อะไรนะ! หัวขี้งั้นเหรอ ยัยโหดหัวลูกหว้า!”
“หัวลูกหว้างั้นเหรอปากดีนักนะแก!!!”
เปรี๊ยะ!
+++-_- vs -_-+++
ตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องสบตากับดวงตาสีโกเมนอย่างไม่กระพริบหลังจากที่วิ่งไล่(ฆ่า)กันมานานเพราะโคโรเนโร่ได้พูดจากระตุกต่อมโทสะเข้าอย่างจัง เหล่าอัลโกบาเลโน่ที่เหลือมองภาพตรงหน้าอย่างอ่อนใจ คิดว่าจะมาเที่ยวแล้วจะสวีทหวานเหมือนหนังน้ำเน่าแท้ๆแต่กลับมาทะเลาะกันซะพ่อสื่อ/แม่สื่อล่ะเหนื่อยใจ!
....
...
..
.
ย้อนกลับไปหนึ่งวัน ณ ที่ประชุมลับนัมเบอร์ 2(ไม่ใช่ห้องน้ำแล้วนะT-T//อัลโกบาเลโน่)
เนื่องจากคราวที่แล้วฟงเป็นคนหาที่ประชุมลับๆให้ จนทำให้เหล่าอัลโกบาเลโน่แทบจะสลบคาที่ประชุม -_-;;; มติจึงลงเป็นเอกฉันท์ว่าไม่ว่าชาตินี้ ชาติไหน อีกนานสักเท่าไหร่ก็จะไม่ให้หมอนี่ดูแลเรื่องสถานที่เด็ดขาด! ภาระงานหาที่ประชุมลับสองจึงตกไปเป็นของ...มาม่อน...ผู้ที่ตอนนี้ได้รับหน้าที่บรหารเงินในคลังของวาเรีย...ลางร้ายลอยมาเห็นๆเลยแฮะ...
ภาพที่ประชุมแห่งใหม่ตรงหน้าทำให้ทุกคนได้แต่อึ้ง! ทึ่ง! ค้าง!O[]O
...เงียบดีแท้...
เปรี้ยง!
ปัง!
ฉึก!
โครม!
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”
เงียบเหมือนอยู่ในสนามรบ?!?
ทันทีที่เท้าได้เหยียบเข้ามาทุกคนได้แต่ช็อคค้างกับภาพตรงหน้าที่เห็น=_=;;;
ที่ประชุมลับ 2 ประสาทวาเรีย!!!
สภาพปราสาทไม่ต่างอะไรไปจากสนามรบจริงๆ ปราสาทที่พังไปกว่าครึ่งที่ยังไม่ได้รับการซ่อมแซม ผนังและเฟอร์นิเจอร์ถูกมีดเสียบพรุนไปทั่ว ก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าวาเรียเป็นที่ที่รวบรวมคนผิดปกติที่สุดในวองโกเล่ แต่แบบนี้มันเหนือความคาดหมายไป(ไม่)หน่อยนะ
“โว้ยยยยยยยยยย!!!!! มาม่อนในที่สุดแกกลับมาซักที!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากที่ไหนซักแห่งก่อนที่ร่างโปร่งเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวสลวยจะเดินออกมาหาร่างบางในชุดคลุม ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความดีใจอย่างต็มเปี่ยม ริมฝีปากบางยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...บุคคลผิดปกติ....คนที่ 1 เสียงผิดปกติ...สเปลบี สควอโล่...
“อะไรกัน‘มบ.’แค่ฉันไม่อยู่ไม่กี่วันก็คิดถึงฉันขนาดนี้แล้วงั้นเหรอ”
เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับอมยิ้มนิดๆกับคำว่า‘มบ.’ที่ตนใช้เรียกผบ.สุดสวยนั้นทำให้ใบหน้าของเจ้าของนัยต์ตาสีอะความมารีนขึ้นสีแดงระเรื่อตัดกับผิวขาวนวลของเจ้าตัวยิ่งนัก
“มบ.ที่ไหนกัน(.///. )”
“อ้าว ไหงพูดงี้ล่ะ ก็สควอโล่เป็นเมียบอสไม่ใช่รึไงกัน เมียบอสก็ต้องเรียกมบ.สิถึงจะถูก”
ร่างบางอะไรอธิบายยาวดวงตาที่อยู่ใต้ผ้าคลุมมองสควอโล่ที่วิญญาณใกล้ออกจากร่างเพราะคำพูดที่ตนพูดมา แถมยังหน้าแดงหนักกว่าเก่าด้วย นั่นสินะ ก็เพราะน่ารักขนาดนี้ไงบอสถึงได้รักได้หลงสควอโล่ถึงขนาดนี้
ใบหน้าสวยหวานราวกับอิสตรี...
ดวงตาสีอะความารีนฉายแววหยิ่งทะนง...
ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่ออวบอิ่มน่าจุมพิต...
ร่างโปร่งแลดูบอบบางน่าทนุทนอมและดูแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน...
ถ้าบอสคิดริอาจไปมีเมียน้อยก็ถือว่าโง่เต็มที
“หึ ล้อเล่นน่าสควอโล่แล้วตกลงมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ บอกไว้ก่อนนะคุยกับฉันนาทีละ 10,000 เยน”
ร่างบางในชุดคลุมสีเข้มเอ่ยถามพร้อมกับหยิบดินสอ เครื่องคิดเลข สมุดบัญชีและสมุดจดรายรับ-รายจ่ายของตนเองออกมาอย่างสบายอารมณ์(เพราะจะได้เงินเพิ่ม) ฉลามคลั่งชะงักไปเล็กน้อยกับความงกของคนตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจบอกปัญหาขั้นวิกฤติสุดๆของวาเรียที่ได้กำเนิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่แล้ว
“แกรู้ไหมว่าการที่แกหายหัวออกไปจากปราสาททำให้ไอ้พวกสวะทั้งหลายผลาญเงินในคลังของวาเรียไปไม่รู้เท่าไหร่ ไอ้บอสเวรตะไลก็ผลาญเงินไปซื้อเนื้อกับเหล้า ยัยเจ๊กระเทยถึกก็เอาไปถอยเสื้อกับขนเฟอร์ปัญญาอ่อน ไอ้เด็กโรคจิตนั่นก็ถลุงเงินไปตระเวนซื้อซูชิทั่วอิตาลี ส่วนไอ้เด็กหัวกบกวนส้นนั่นก็เอาเงินไปซื้อหมวกแอปเปิ้ล จนตอนนี้เงินซื้อมาม่ายังแทบไม่ค่อยจะมีเลยโว้ย! ฉะนั้น!แกต้องมาคุมเงินในวาเรียโดยด่วน ก่อนที่วาเรียจะเปลี่ยนอาชีพจากนักฆ่าไปเป็นขอทานเข้าใจไหม!!!!!!!!!!!”
...บัดนี้ หลามได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า...
...การที่ไม่มีไอ้อัลโกบาเลโน่ขี้งกนี่สักคนวาเรียจะตกต่ำขนาดไหน หลามเข้าใจแล้ว...
...หลาม...บรรลุแล้ว!!!...
เป๊าะ
ดินสอหักคามือ=[]=;;;
ร่างบางกำดินสอ(ที่หักไปแล้วครึ่งหนึ่ง)ในมือแน่นอย่างระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน ยิ่งกว่าการเดือดของน้ำที่อุณหภูมร้อยองศา(เกี่ยว?) ก่อนจะประกาศกร้าวอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเงินในคลังได้หายสาบสูญไป
“เรียกวาเรียมาประชุมด่วนเดี๋ยวนี้!!!!!”
“แล้วเรื่องการประชุมของพวกเราล่ะ-O-”>>>อัลโกฯพร้อมใจกันประสานเสียง
“ช่างมันปะไรสำหรับฉันเรื่องเงินสำคัญที่สุด!!!!!”
“T_T”>>>เถียงไม่ออกถึงกับน้ำตาตกในกันเป็นแถบๆ
และแล้ว...อัลโกบาเลโน่ก็หมดบทพูดกลายเป็นตัวประกอบไปในปริยาย
อาเมน ( _ _ )
ณ ห้องโถงปราสาทวาเรีย
เหล่าสมาชิกน่ารัก น่าถีบของวาเรียทุกคน(ยกเว้นป๋าแซนและคุณหน้าปลาจวด)ได้มานั่งอยู่ด้วยกันกับตัวประกอบอย่างอัลโกบาเลโน่(//ไรท์โดนเป่าดับ)อย่างพร้อมเพรียงโดยเรียกประชุมในหัวข้อ ‘ปัญหาเงินในคลังของวาเรียในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา’ โดยมีประธานคือร่างบางที่ส่งจิตสังหารไปทั่วจนคนมองถึงกับเหงื่อตนโดยเฉพาะพวกตัวก่อปัญหาที่ยังรู้สึกว่าเสียวสันหลังกันอย่างไม่มีสาเหตุ
เอาแล้วไง บรรลัยแล้วตู ;w;
ยิ่งจิตสังหารที่ส่งมาให้เฉพาะจุดอย่างเจาะจงยิ่งเพิ่มดีกรีความเย็นที่สันหลังมากขึ้นไปอีก ร่างบางภายใต้ชุดคลุมสีเข้มที่สุดแสนจะมิดชิดตัวสั่นอย่างเจ้าเข้าร่าง ไม่ว่าใครก็อดที่จะแอบกลืนน้ำลายไม่ได้แต่...อย่างวาเรียมันก็ต้องใจดีสู้เสือก่อนล่ะนะ...ใครจะไปยอมรับง่ายๆกันล่ะ...
“ชิชิชิ มาม่อนมีอะไรก็รีบๆพูดมาสักที่สิ เรียกมาตอนนี้เจ้าชายเสียเวลาฆ่าแมลงสาบหมดเลยนะ~”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับรุ่นพี่เบล meว่านะ คุณอัลโกบาเลโน่กำลังเข้าทรงเพื่อบอกเลขงวดนี้กับเรามากกว่า”
“ต๊าย จรองเหรอ เจ๊ไม่เห็นรู้เลยว่ามาม่อนจังเข้าทรงได้ด้วย แหม แบบนี้วันหลังเจ๊จะมาขอดูเนื้อคู่ให้หน่อยนะว่าเป็นใคร~”
...วอนตายกันจริงๆ...
“ตอนที่ฉันไม่อยู่พวกนายเอาเงินไปทำอะไรกัน...”
คำถามง่ายๆถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆและเย็นยะเยือก เล่นทำให้สามหน่อของวาเรียสะดุ้งเฮือก ก่อนพร้อมใจมองหนาบุคคลที่เค็มยิ่งกว่าเกลือแห่งวาเรียพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สิ่งที่ดวงตาทั้งสามคู่มองเห็นก็คือดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งมายังพวกตนแต่ถูกปกปิดไว้ด้วยผ้าคลุมสีเข้ม! หลบสายตากันแทบไม่ทัน! ก่อนจะพร้อมใจกันอีกคราเบนสายตาไปหาผบ.ที่ถูกเลื่อนยศเป็นมบ.ที่กำลังมองพวกตนด้วยสายตาหน่ายๆจากความสามารถการอ่านความคิดคนจากสายตาแล้วก็ได้ความว่า‘เออ ฉันบอกมันเองแหละ’ ทำให้คำสาปแช่งผบ.สุดส(ซ)วยดังลั่นภายในใจของทั้งสามคน
...ขอบุญกุศลอันน้อยนิดที่ลูกได้ทำมา บันดาลให้สควอโล่โดนบอสะกดจนตายด้วยเถิด สาธุ!...
“เหอะ มบ.ไปบอกคุณอัลโกบาเลโน่ขี้งกนี่ทำไมล่ะครับ meว่าอย่างมบ.ทำหน้าที่ให้คุณลุงบอสหน้าบากกดไปก็พอแล้ว”
เสียงเรียบๆของเจ้าของใบหน้าตายๆแต่กลับสัมผัสถึงความกวนตี_เต็มสตรีมอย่างไร้ลิมิต คนฟังเสียสุขภาพจิตเกินร้อย เล่นทำให้สควอโล่ที่ขี้โมโหอยู่แล้ววีนแตกไปเลย
...บุคคลผิดปกติ...คนที่ 2 ปากผิดปกติ...ฟราน...
“โว้ยยยยยยยยยย!!!!!!!! อะไรกันฟะ!ใช่ว่าฉันจะอยากยุ่งเรื่องของพวกแกนักหรอกนะ แต่ที่แกเล่นผลาญงบกันแบบเล่นไม่เห็นหัวใครแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน! แกคิดบ้างไหมถลุงเงินกันแบบนี้ต่อไปจะมีอะไรกิน!สมองมีก็หัดคิดซะบ้าง!ไม่ใช่เท้าราน้ำ!ส่วนเรื่องมบ.ปัญญาอ่อนนั่นก็เลิกเรียกกันซักทีมันน่ารำคาญ!!!!!!!!!!!!!”
ร่างโปร่งโวยวายอย่างหงุดหงิด พลางมือเรียวก็แกว่งดาบในมือไปทั่ว
...ปิดหูกันถ้วนหน้า...
เสียงที่สุดแสนจะทรงพลังดังไปทั่วบริวณ เหล่านกน้อยนานาชนิดที่อยู่แถบนั้นได้แต่บินหนีอย่างไม่คิดชีวิต กระจกทุกบานในปราสาทแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหล่าลูกระจ๊อกต่างชวนกันพาไปเฝ้ายมบาลหมดทั้งแถบ เสียงท่านช่างยิ่งใหญ่นัก!-[]- มาม่อนได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย ไอ้สภาพปราสาทที่เป็นอยู่มันก็เละพออยู่แล้วนะ!จะมาเสริมออพชั่นกระจกแตกให้อีกทำไม! มาม่อนไม่เข้าใจ เงิน...เงินของฉัน!
“ชิชิชิ เสียค่าซ่อมปราสาทเพิ่มอีกแล้วนะมาม่อน”
เสียงหัวเราะอันโรคจิตที่เป็นเอกลักษณ์ถูกส่งออกมาพร้อมๆกับการตอกย้ำความจริงที่แสนปวดร้าว
...บุคคลผิดปกติ...คนที่ 3 จิตผิดปกติ...เบลเฟกอล...
“ต๊าย~ คงช็อคมากเลยสินะ”
เสียงดัดจริตให้แหลมถูกส่งเข้ามาในโสตประสาทอีกครา เมื่อเห็นว่าร่างบางใกล้คลั่งเต็มที
...บุคคลผิดปกติ...คนที่ 4 เพศผิดปกติ...ลุซซูเรีย...
“เอาแล้วไง แล้วจะทำยังไงกับวาเรียล่ะครับ”
“ประกาศเคอร์ฟิวและมาตรการรัดเข็มขัด ต่อการนี้ทุกคนต้องกินมาม่าคนละ 1 ซองต่อวันจนกว่าเงินในวาเรียจะกลับเป็นเหมือนเดิม! ลุซซูเรียเอาขนเฟอร์ทั้งหมดที่ซื้อไปมาให้ฉัน เบลนายต้องงดกินอาหารจนกว่าน้ำหนักจะเท่าเดิม ส่วนฟรานนายก็เอาหมวกแอปเปิ้ลนั่นมาให้ฉันด้วย!”
“ขะ...ขนเฟอร์สุดเลิศของช้านนนT[]T”
“เจ้าชายไม่ยอมอดข้าวนะ เจ้าชายไม่ได้อ้วนสักหน่อย(>.< )( >.<)(>.< )( >.<)”
“meไม่ให้หมวกแอปเปิ้ลที่น่ารักของmeหรอน้า”
ฟราน...หลายเรื่องแล้วนะแก...กวนพระบาทฉันหลายครั้งนะเฮ้ย!
“เบล...”
“อะไรอ่ะมาม่อน-3-”
“ฉันอนุญาตให้นายกินได้แค่อย่างเดียว...”
“อะไรอ่ะ มาม่อนใจดีที่สุดเลย*_*”
“...กบ”
เบลเฟกอลยิ้มกว้างดวงตาของราชวงศ์ที่ซ่อนไว้อยู่ใต้ผมสีทองเบนไปมองเจ้าของเรือนผมสีเขียวน้ำทะเลที่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคงหน้าตายเหมือนเดิม แต่มีใครรู้สึกเหมือนเขาหรือเปล่าว่าร่างบางจะขยับออกห่างจากเขาเป็นโยชน์ เบลฉีกยิ้มก่อนเดินไปหากบที่พยายามเขยิบหนีก่อนช้อนตัวคนร่างเล็กให้อยู่ในอ้อมกอด
“เฮ้ๆ รุ่นพี่โรคจิตปล่อยmeลงเดี๋ยวนี้นะครับ”
“ชิชิชิ เจ้าชายจะกินกบให้อิ่มไปเลยล่ะ”
ไม่รอให้ร่างบางผู้เป็นรุ่นน้องตั้งตัว ร่างสูงเรือนผมสีทองก็อุ้มร่างบางออกจากห้อง(โถง)ไปยังห้อง(นอน)ทันที
ปัง!
เงียบ...
นกบินผ่าน...
Midori tanabiku namimori no~♫
เสียงยันประตูดังขึ้นอีกครา เรียกสายตาทุกคู่หันกลับไปมองได้เป็นอย่างดีก่อนพบร่างสูงนัยต์ตาสีโกเมนฉายแววไม่สบอารมณ์ ผมสีปีกกาแลดูมีเสน่ห์ดึงดูด บุคคลที่เป็นบอสของเหล่าวาเรีย!
...บุคคลผิดปกติ...คนที่ 6 กระเพาะผิดปกติ...แซนซัส
ด้านหลังยังมีทาสผู้ซื่อสัตย์ที่ตามบอสแห่งวาเรียไปเกือบทุกที่
...บุคคลผิดปกติ...คนที่ 7 หน้าตาผิดปกติ...เลวี่ อาแทน
“เสียงดังกันอยู่นั่นไอ้สวะ รู้ไหมหนวกหู”
“อย่ามายุ่งน่าไอ้บอสเวร เค้ากำลังปรึกษา(?)เรื่องเงินในคลังกันอยู่ แกกลับไปกระดกเหล้าของแกต่อเถอะว่ะ”
เสียงหวานตอกกลับไปอย่าไม่เกรงกลัว ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมก่อนเดินไปกระชากข้อมือบางจนร่างโปร่งเซถลาเข้าสู่อ้อมกอด สควอโล่ หน้าแดงจัดพลางดิ้นเพื่อออกจากอ้อมกอด แต่มีหรือที่แรงของฉลามจะสู้แรงของสิงโต(ผู้หิวโหย)ได้ มือหนากระชับเอวบางให้มาแนบชิดกันกว่าเดิมก่อนจะกระซิบที่ข้างหูจนคนฟังถึงกับหน้าขึ้นสีหนักกว่าเก่า
“เดี๋ยวนี้แกกล้าเถียงฉันแล้วรึไง ไอ้ฉลามสวะ...”
“เอ่อ...”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่ขึ้นไปหาฉันที่ห้อง หืม~”
“กะ...ก็คนคะ...เค้ากำลัง..จะประชะ...ชุมกันอยู่นะ...นี่///”
ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจเบาๆก่อนจะจรดปลายจมูกลงไปสูดความหอมจากแก้มใสที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ คนถูกหอมค้างไปซักพัก แซนซัสยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยมือหนาเปลี่ยนเป็นมาอุ้มร่างโปร่งในท่าเจ้าสาวก่อนจะสาวเท้าออกไปจากห้องทันที
“ฉันทนไม่ไหวแล้วว่ะ เราไปกันเถอะ”
“โว้ยย! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะไอ้บอสเวรตะไล!”
“แกมันน่ารักเกินไปแล้ว”
ร่างสูงเดินออกไปโดยไม่สนใจสายตาของทุกคนหรือมือที่ทุบหน้าอกตัวเองสักนิด
...วาเรียนี่มันหน้าด้านกันหมดเลยหรือเปล่าเนี่ย...
นั่งกระพริบตาปริบๆ...
นกบินผ่านอีกรอบ...
asa tsuyu kagayaku namimori no~♫
“ฮึกๆ บอส สควอโล่มันดีกว่าผมตรงไหนกัน ทำไมบอสไม่เลือกผม ฮือ ผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้บอสหันมารักให้ได้T-T!”ว่าแล้วก็วิ่งออกไป
“เฮ้อ เบลจังก็กำลังกินกบ บอสก็พาสควอโล่ขึ้นห้องไปแล้ว ทิ้งเจ๊ไว้คนเดียวสินะ มาม่อนจัง เค้าขอไปตกหนุ่มได้ปะตัวเธอ~”
“อยากทำอะไรก็ทำ แค่ไม่มายุ่งกับเงินในคลังก็พอ”
“อ๊ายยยย~ น่ารักที่สุดเลย งั้นไปก่อนนะจ๊ะ จุ๊บ♥~”
แล้วก็หายไปอีกราย ทิ้งจุ๊บที่น่าสยดสยองไว้เบื้องหลังให้คนมองขนลุกเล่นไปตามๆกัน
“ประชุมกันได้แล้วน่า...”
เสียงทุ้มดังเตือนสติให้แต่ละคนหลุดออกจาภวังค์ของแม่กระเทยสาวเหลือน้อยนั่นที่แม้แต่รีบอร์นยังรู้สึกขนลุกกับออร่าสีชมพูวิ้งๆที่แผ่ออกมาด้านหลัง แต่เพราะต้องวางมาดให้เป็นนักฆ่าสุดโหด(มาดแกไม่เหลือตั้งแต่แต่งชุดคอสเพลย์ไปสอนทูน่าแล้วล่ะ-*-//ไรท์เตอร์)ร่างสูงเลยต้องยืนสงบเยือกเย็นดั่งกำลังไว้อาลัยกับการจากไปของทูน่า
“คุณไม่กลัวเลยเหรอครับ”--->ฟง
“ไม่!”//ในใจ//กลัวสิเฟ้ย!
“ไม่รู้สึกสยองบ้างเหรอ”--->เวลเด้
“ไม่!”//ในใจ//สยองโคตรเลยล่ะ-_-;;;
“หรือว่ารุ่นพี่มีรสนิยมเดียวกับลุซซูเรีย”--->สคัล
“ไม่!!!”
“หาO[]O ไม่ปฏิเสธ รุ่นพี่รีบอร์นนิยมไม้ป่าเดียวกันงั้นเหรอ!”
“ไม่มีทางต่างหากเฟ้ย! ไอ้เบ๊บ้า!”
พลั่ก!
เท้างามๆจากรีบอร์นถูกประเคนใส่หน้าคนปากเสียอย่างงดงามและรุนแรง หากเป็นคนปกติคนเรียกเลือดได้ไม่น้อยแต่ติดที่ว่าคนโดนมันถึกเกินมนุษย์มนาน่ะสิมันเลยไม่เป็นอะไร
ร่างสูงในชุดสูทสีดำถอนเท้าออกมาทำให้สคัลถึงกับกล่าวขอโทษพร้อมกับคุกเข่าสำนึกผิดที่เผลอไปพูดอะไรไม่เข้าหู
...เกิดเป็นเบ๊จนๆ ต้องทนหน่อยน้อง(?)...
“นี่ แล้วตกลงจะเอายังไงต่อ”
“นั่นสิครับ”
“หึ หึ หึ เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้ว”
เสียงหวานเย็นยะเยือกดังออกมาจากด้นหลังของเวลเด้ ดวงตาใต้ผ้าคลุมเหล่มามองรีบอร์นพร้อมกับรอยยิ้ม่ถูกแสยะออกมาแลดูคล้ายจะเยาะเย้ยร่างสูงอยู่กลายๆ
“ก็แค่เราพารัลกับโคโรเนโร่ไปเที่ยวในป่าด้วยกันก็จบ”
“โอ้ๆ อะไรมาดลใจให้เธอคิดอย่างนั้นล่ะ มาม่อน”
“ก็เมื่อวานเบลมันไปเช่าละครของประเทศไทยมาดูฉันเห็นมันน้ำเน่าดีเลยลอกมาน่ะ”
“แล้วจะไปพักที่ไหนล่ะครับ^^”
“ที่ที่เราเจอกันครั้งแรกไงล่ะ...”
“แล้วมันจะได้ผลงั้นเหรอ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้ แถมคราวนี้ฉันยังพาคนที่รีบอร์นอยากเจอมากที่สุดไปด้วยนะJ”
“O_O/O[]o/={}=”
หลังจากร่างบางเพียงคนเดียวในกลุ่มพูดจบ ที่เหลือก็ได้แต่ทำหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสามคู่หันไปมองรีบอร์นที่ยังทำหน้าเรียบเฉยอย่างสงสัย ไม่น่าเชื่อ...ว่าหน้าอย่างมันจะอยากเจอใครด้วย อเมซิ่งสุดๆ นี่มันเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าการเปลี่ยนสัปปะรดให้เป็นแตงโมอีกนะ!(มีอะกับทรงผมของผมงั้นเหรอ (‘ ‘)//เดม่อน+มุคุโร่)
“แล้วรุ่นพี่อยากเจอใครงั้นเหรอ”
“ความ-ลับ”
“อะไรกัน!”
“ขี้โกงนี่!”
“น่าสนใจดีนี่ครับ^^”
“งั้นตกลงตามนี้ พวกนายไปชวนโคโรเนโร่ เดี๋ยวทางรัลฉันจัดการเอง!”
“เดี๋ยวสิ!”
“ปิดประชุม ใครยังคิดเสนอหน้าอยู่ต่อฉันคิดวิละ200,000!”
สิ้นเสียงร่างบางประกาศิต เหล่าอัลโกบาเลโน่ก็รีบย้ายสังขารตัวเองออกจากปราสาททันที เพราะรู้ดีว่ามาม่อนน่ะพูดจริงทำจริงโดยเฉพาะเรื่องเงิน!
...บุคคลผิดปกติ...คนสุดท้าย ขี้งกผิดปกติ...มาม่อน...
อย่ามายุ่งกับเงินในกระเป๋าฉันนะ!
.
..
...
....
รู้บ้างไหมว่ากว่าจะทำให้ทั้งคู่ยอมมาเที่ยวน่ะมันยากเย็นขนาดไหน พอเจอหน้ากันแล้วก็ไล่ฆ่ากันอีก ไม่ทะเลาะกันซักวันมันจะตายหรือไง!
“ไอ้ทหารปัญญานิ่ม!”
“ยัยยมบาลหัวน้ำเงิน!”
แกร๊ก...
แกร๊ก...
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยิงกันให้ตายไปข้าง-_-^^^
ยิ่งดูยิ่งปวดหัว ยิ่งมองยิ่งปวดใจ ยิ่งเห็นยิ่งอยากตาย!!! มันจะแค้นอะไรกันนักกันหนาชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมอะไรกันไว้ ชาตินี้ถึงได้ไล่ฆ่ากันถึงขนาดนี้
“ให้ตาย...ลูกกระสุนมันแพงนะ อย่าเอามาเล่นกันสิ”
มาม่อนพูดขึ้นมาลอยๆ มือเรียวก็กดเครื่องคิดเลขคำนวณค่ากระสุนที่ทั้งคู่ยิงใส่กัน สคัลนั่งมองอย่างเซ็งๆ เวลเด้เอางานวิจัยมานั่งปั่นต่อ รีบอร์นนั่งขัดปืน ฟงปูผ้าจัดปิกนิคน้ำชากับสัตว์ทั้งป่า ซาลาเปา ชา เกี๊ยวซ่า เอาอะไร เฮียแกผลาญเรียบ!
“เอ๊ะ”
“อ๊ะ”
“กระสุนหมด/กระสุนหมด”
ในที่สุดสวรรค์ก็บังเกิดขึ้น รู้สึกพระเจ้าจะทรงเมตตาอัลโกบาเลโน่ตาดำๆขึ้นมาทำให้กระสุนของทั้งสองคนหมดพร้อมกับสร้างความดีใจกับอัลโกบาเลโน่ที่เหลือเป็นอย่างยิ่งแต่...
...มีใครเคยบอกบ้างไหมว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่าไปเร็วเสมอ...
“แต่ไม่เป็นไรฉันมีสำรอง!”
“ฉันก็มีเว้ยเฮ้ย!”
แกร๊ก
แกร๊ก
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล่อยให้ที่เหลือนั่งกุมขมับกันต่อไป=_=
“ปล่อยมันไปเถอะ-_-”
ปลงซะเถิด...
(ด้านฟงล่ะ)
ทั้งหมดได้แต่ชะงักมองดูเศษซากอาหารที่อุตส่าห์ขนมาบัดนี้กลับหายไปในพริบตาด้วยฝีมือของอัลโกบาเลโน่วายุและเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่คลอเคลียร่างสูงอยู่ไม่ห่าง...
...อุตส่าห์หนีทางนั้นมาแล้วแท้ๆ พอมาทางนี้ก็เจอเรื่องปวดหัวอีกจนได้...
“ฟง...แก...”
“หืม?”
“ไปตายซะ!!!!!”
“อาๆ...มันอันตรายนะครับ”
ในที่สุดเสียงปืนก็ดังไปทั่วโดยไม่มีใครคิดจะห้าม ดังไปจนถึงบ้านพักที่มีร่างบางนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก ดวงตาเรียวแหงนมองท้องฟ้าก่อนจะหลับตาพริ้ม ริมฝีปากขยับยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ยังร่าเริงกันเหมือเคยเลยนะคะ”
...ตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ...
...คุณรีบอร์น...
...คุณยังจำฉันได้อยู่รึเปล่า...
...คนๆหนึ่งที่เคยทิ้งคุณไปเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
To be continued...
อ่า สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนค่ะ เดียร์มาอัพตอนใหม่ให้แล้วนะ>3< หลังจากที่หายไปนาน เค้าขอโทษT-T พอดีว่าโรงเรียนเปิดเทอมแล้วการบ้านตอนนี้ก็ท่วมหัวเค้าจนปั่นไม่หวาดไม่ไหวแล้ว อ่า...วันนี้ก็ถือเป็นวันดี เลยรีบปั่นจนเสร็จไปอีกหนึ่งตอน เฮ้ๆอ่านแล้วเม้นบ้างไรบ้างนะ เม้นแต่ละเม้นจะเป็นกำลังใจให้เดียร์ปั่นฟิคเสร็จไวๆ
สุดท้ายและท้ายสุด
บายนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^^//โค้ง
ความคิดเห็น