คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : งานเลี้ยงต้อนรับ+ตัวอักษรตัวที่สอง
~ตกเย็น~
“เฮ้อ~”
ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ใบหน้ารูปไข่รับลมอยู่ที่ระเบียงบ้านชั้นสอง นัยต์ตาสีโกเมนมองทอดยาวไป รัลถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความหวังลมๆแล้งๆ ทั้งๆที่วันนี้ก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับโคโรเนโร่แท้ๆ ความจริงเธออยากให้เจ้าของงานมาชวนเธอเองมากกว่าที่จะเป็นรีบอร์นแต่เขาจำเธอไม่ได้นี่นา...
...ฉันเนี่ยแย่จังเลยน้า แค่เขาไม่มาชวนก็ดันโกรธซะแล้ว...
ร่างบางหันหลังกลับเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดแต่หากต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงทุ้มคุ้นหูเรียกเอาไว้ก่อน...
“รัล!!!”
เจ้าของชื่อหันกลับไปยังต้นเสียงที่ตอนนี้อยู่สวนหน้าบ้านของเธอ โคโรเนโร่เมื่อเห็นรัลมองมาก็ส่งร้อยยิ้มพร้อมโบกมือไปมา
“โคโรเนโร่...”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แต่ไม่วายที่ลูกศิษย์ตัวดีสามรถอ่านปากได้จึงรู้ว่าร่างบางผู้เป็นอาจารย์นั้นพูดว่าอะไร
“ไง ตกใจใช่ไหมล่ะเว้ยเฮ้ย!?”
“นายมาที่นี่ทำไมล่ะเนี่ย!?”
“มารับคนขี้งอนไงเว้ยเฮ้ย!”
ว่าแล้ว‘คนขี้งอน’ก็สะบัดหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำว่า‘มารับ’ของร่างสูงก่อนจะตะโกนกลับไป
“ใครขี้งอนมิทราบ!?”
“คนที่กำลังคุยกับฉันไงเว้ยเฮ้ย”
“โคโรเนโร่!!!”
ร่างบางตะโกนกลับไปเมื่อร่างสูงพูดอย่างกวนประสาท อะไรกันเธอไม่ใช่คนขี้งอนสักหน่อย...ร่างสูงเมื่อรู้ว่าร่างบางเริ่มจะมีน้ำโหกับคำพูดของตนเองก็หัวเราะร่า ผิดกับร่างบางที่กำหมัดแน่นเตรียมจะต่อยคนปากมากได้ทุกเมื่อ ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมอะไรเยี่ยงนี้-_-;;;
“นี่ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธองอนฉันเรื่องอะไร แต่ฉันอุตส่าห์มารับเธอแล้วนะ...”
“แล้วใครใช้ให้มารับกันเล่า!”
“ก็ฉันอยากให้เธอไปด้วยนี่นาเว้ยเฮ้ย!!!”
สิ้นเสียงนร่างสูงร่างบางก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจใบหน้าสวยหวานแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมก่อนจะตะโกนตอบไปแล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดในห้องทันที
“รู้แล้วน่า!!! เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อนรอตรงนั้นแหละ!!!”
คำพูดของหญิงสาวทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุขรออาจารย์ที่เปลี่ยนชุดอยู่ในบ้าน เขามั่นใจว่าตอนที่เขาคุยกับเธอ เธอต้องหน้าแดงมากแน่ๆ เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าร่างบางจะเพียงแค่โกรธเฉยๆแต่อายมากกว่า ก็คงจะตะโกนแก้เขิน...ละมั้ง...
พลั่ก!
หมัดเล็กถูกประเคนใส่ใบหน้าหล่อของร่างสูงเข้าอย่างจังทำให้ร่างสูงออกจากภวังค์
“สอนกี่ทีแล้วว่าอย่าประมาท ถ้าอยู่ในสนามรบมัวแต่เหม่ออย่านี้ได้ตายกันพอดี!”
ร่างบางบ่นยาว เทศนาลูกศิษย์ตัวดีที่ไม่เคยแม้แต่จะฟังเธอสอนซักครั้งแน่นอนคราวนี้ก็เช่นกัน=_= ร่างสูงกวาดสายตามองชุดที่ร่างบางใส่ ก็น่ารักดีนี่-.,-
(รัลใส่ชุดนี้ค่ะ m -_- m ชุดเดิมนั่นแหละ//ไรท์เตอร์)
“นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่า”
ร่างบางถามร่างสูงที่เหม่อลอยไปยิ่งกว่าเดิม ถามไปงั้นทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ไม่ได้ฟังตั้งแต่แรกเลยล่ะเว้ยเฮ้ย”
คำตอบที่ว่ามันไม่ได้ฟังอะไรที่เธออุส่าห์พร่ำสอน(บ่น)เลยสักนิดเดียว-_-!
“จะไปกันได้รึยัง”
“ครับๆอาจารย์”
~งานเลี้ยงต้อนรับสาละมีคุณรัล~
(สนับสนุนงานโดยอัลโกบาเลโน่นำโดยรีบอร์น -_-)
งานเล็กๆที่จัดบริเวณบ้านของโคโรเนโร่(รอบๆเป็นป่า)เชิญแค่คนสำคัญๆอย่างพวกเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม(วองโกเล่) ดีโน่คาบัคโรเน่ที่มากับผู้พิทักษ์เมฆา+พวกโรมาริโอ้ที่แอบตามมาอย่างลับๆ แล้วก็อัลโกบาเล่โน่ทุกคนยกเว้นยูนิ(เพราะเธอตายไปแล้ว)
“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่งานเลี้ยงต้อนรับโคโรเนโร่ที่ความจำเสื่อมไปหลังจากกลับมามีชีวิตอีกครั้ง-w-”
รีบอร์นในชุดสูทสีดำสนิทได้มาเป็นพิธีกรให้แก่งานนี้ทำให้หลายๆคนเสียวสันหลังไปตามๆกันว่าพ่อคุณจะทำอะไรพิเรนๆอีกแน่ๆเพราะเห็นได้จากรอยยิ้มที่แสยะออกมาทำให้แต่ละคนได้แต่กลืนน้ำลาย
“เอาล่ะเพื่อเพิ่มความสนุกให้แก่งานฉันจึงจัดเกมสนุกๆไว้ให้โดยเฉพาะ...”
พอพูดถึงเกมแทบทุกคนแทบจะหันหลังเดินกลับบ้านถ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ร่างสูงในชุดสูทพูดต่อไป
“หากใครคิดหนีเราก้จะมีวิธีการลงโทษแบบใหม่ไฉไลกว่าเดิม โหดคูณสอง คูณสาม สี่ ห้าแล้วแต่ฉันจะบัญชา รับรองได้ลุกไม่ขึ้นเป็นอาทิตย์แน่ๆ(ลงโทษอะไรเนี่ย-.,-)หึ หึ หึ หึ”
รีบอร์นว่าพลางหัวเราะอย่างผู้มีชัย ที่เหลือก็ได้แต่หน้าซีดหนีก็ตาย ไม่หนีก็ซวย ไม่น่ามาเลยT_Tพ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยหนูด้วยTOT เสียงกรีดร้องในใจดังระงมไปทั่วและรู้สึกว่ารีบอร์นจะรับรู้เป็นอย่างดีเลยยิ่งแสยะยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“เกมแรกฉันจะจับฉลากชื่อคนมาสองคนมาที่หน้าเวทีและจะจับฉลากอีกครั้งเพื่อจะสั่งให้ทำอะไร เกมง่ายๆโหลๆแค่นี้หวังว่าสมองระดับนี้คงเข้าใจกันนะ-w-”
ถึงเกมนี้จะเล่นกันเยอะก็เถอะแต่ถ้าคนคิดเป็นรีบอร์นก็ไม่ไหวแฮะ...
“คู่แรก...”
ไม่ฟังเสียงประท้วง รีบอร์นก็จับฉลากทันทีพร้อมกับประกาศชื่อผู้ที่จะเป็นหนูทดลองคู่แรกให้ชาวโลกได้รับรู้
“คนแรกฟง คนสองมาม่อน”
ประเดิมด้วยอัลโกบาเลโน่ เฮียแกเล่นเพื่อนตัวเองก่อนเลยรึเนี่ย วองโกเล่ช่วยสวดส่ง อัลโกบาเล่โน่ได้แต่กลืนน้ำลาย คาบัคโรเน่พร้อมใจไว้อาลัย ร่างบางในชุดคลุมสีเข้มปกปิกร่างกายร่างกายตั้งแต่หัวจรดจรดเท้าทำให้ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพศใดก้าวขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับร่างสูงในชุดประจำชาติของจีนทั้งคู่เดินมาหยุดตรงหน้าของรีบอร์น คนหนึ่งยิ้มอีกคนหน้าบึ้ง...เหมาะสมกันเหลือเกิน-_- ใครๆก็รู้ถึงความที่อัลโกบาเล่โน่สายหมอกอย่างมาม่อนไม่กินเส้นกับอัลโกบาเลโน่วายุแต่หากคราวนี้กับต้องมาเล่นเกมคู่กันอะไรจะบังเกิดก็ยังไม่มีใครทราบ ...
“เอาล่ะนะสิ่งที่สองคนนี้จะต้องทำคือ...”
“...”
“จูบกัน!!!”
“!!!”
หายนะบังเกิดแล้วไง-_-;;; รีบอร์นคิดอะไรอยู่นะถึงให้สองคนนี้มาทำอะไรแปลกๆยิ่งเกลียดกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ให้มาจูบกันเนี่ยนะ-_- จูบกันนะเฮ้ยไม่ใช่กัดกันจะทำกันได้เหรอ ดูเหมือนว่ารีบอร์นจะรู้ดี(อีกแล้ว-_-)เลยยิ่งแสยะยิ้มขึ้นไปอีก กลัวคนเขาจะไม่รู้ใช่ไหมว่าแกคิดอะไรอยู่!
“รีบอร์น นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่!”
เสียงติดหวานตะโกนถามร่างสูงในชุดสูทที่ยังคงไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างมีน้ำโห อะไรกัน ให้เธอจูบไอ้หมอนี่เนี่ยนะ! สั่งให้ไปจูบหมาข้างถนนยังดีเสียกว่า!
“ทำอะไรหรอ ก็สั่งให้พวกนายจูบกันไง”
“รีบอร์น!!!”
“เอาน่าๆ...ถ้าเธอไม่พอใจฉันให้เงินนายเพิ่มอีกสามล้านยูโร!!!”
เอาเงินฟาดงี้เลยเหรอ-_-;;; -->ความในใจของทุกคน
“ตกลง!!!!!!”
โลภมาก-_-;;; -->ความในใจของทุกคน(อีกครั้ง)
“เร็วสิฟง จูบฉันเลย”
ทั่วงานตกอยู่ในความอึ้งไม่เว้นแม้แต่รีบอร์นไม่คิดไม่ฝันว่าหนุ่มชาวจีนที่ใจเย็นอย่างฟงจะกระชากร่างบางของมาม่อนเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม!!!O_O สักพักร่างในอ้อมกอดก็ใช้มือทุบไปที่อกของร่างสูงอย่างแรงจนในที่สุดฟงก็ยอมปล่อยก่อนจะอุ้มมาม่อนฟาดบ่าเดินออกจากงานไปอย่างไม่สนใจใคร
“-[]-”
“O_O”
“O[]O”
“-O-”
“=[]=”
ดูท่าว่าจะโกรธจริงๆแฮะ รีบอร์นกลับมาวางมาดเหมือนเดิมพร้อมกับจักฉลากใหม่อีกครั้ง...
“คู่ต่อไป เจ้าห่วยสึนะกับโรคุโด มุคุโร่”
เอาอีกแล้วจ้า มันเริ่มอีกแล้ว ไม่เข็ดเลยใช่ม้ายยTOT
ไม่มีใครขัดได้ ร่างเล็กๆของบอสแห่งวองโกเล่ขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับผู้พิทักษ์สายหมอก รีบอร์นมองหน้าศิษย์ผู้เป็นที่รัก(?)ก่อนจะจับฉลากอีกครั้ง
“ให้ไปวิ่งรอบป่าสี่รอบวิดพื้นอีกสามร้อย กระโดดตบอีกเก้าร้อย ห้ามมีข้อโต้เถียงเจ้าห่วย!”
รีบอร์นชักปืนออกมาขู่ก่อนจะเก็บลงเมื่อเห็นว่าผู้พิทักษ์สายหมอกลากสึนะให้ไปวิ่งด้วยกันจนลับตาก่อนจะจับฉลากไปเรื่อยๆจนถึง...
“คู่ต่อไป รัล มิลจิกับโคโรเนโร่”
ร่างบางที่กำลังสะลึมสะลือก็ตื่นขึ้นทันทีต่อไปตาเธอแล้วเหรอเนี่ย=_+ ร่างบางเดินขึ้นไปบนเวทีโดยมีโคโรเนโร่ยืนอยู่ก่อนแล้ว รีบอร์นจับฉลากอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าเบ้ รัลกับโคโรเนโร่ใจชื้นขึ้นมาอย่างน้อยก็ไม่ทำอะไรพิสดารมาก...มั้ง?
“ให้ทั้งสองคนจับมือแล้วบอกรักกัน”
“หา!!!/ทำอะไรนะเว้ยเฮ้ย!”
“อะไร อะไร แค่นี้เองทำไมคราวนี้ดวงไม่ดีเลยแฮะ ความจริงอยากจะจับได้อันที่เขียนว่าให้มีฉากอย่างว่ากันมากกว่านะเนี่ย~”
...นี่ แกอยากดูหนังสดรึไง!!!...
อยู่ดีๆมือหนาของร่างสูงก็มาจับที่มือเรียวพร้อมกับโน้มหน้ามากระซิบข้างหู...
“Ti amo,Lal”
“Ti amo,Colonello”
พูดเสร็จทั้งคู่ก็เดินลงจากเวทีไปเฉยๆท่ามกลางเสียงโห่แซวของคนในงาน
“ฉันไปส่งยัยนี่ก่อนนะเว้ยเฮ้ย”
“ตามใจเรื่องของแก”
ร่างสูงพาร่างบางมาส่งที่หน้าบ้านซึ่งห่างจากงานพอสมควรรัลยืนยันเองว่าไม่ต้องไปส่งแม้โคโรเนโร่จะตื้อไปส่งให้ได้ก็เหอะ สุดท้ายรัลก็ได้กลับบ้านเองโดยไม่มีลูกศิษย์กวนโอ๊ยไปส่งล่ะนะ...
“จะกลับเองจริงๆงั้นเหรอ...”
“แน่นอน!”
“เรื่องเกมล่ะ”
“อืม...‘m’ก็แล้วกัน”
-Where is Reborn-
ในขณะที่ทั้งงานกำลังสนุกกันอยู่เขาผู้ซึ่งเป็นพิธีกรก็ฝากฝังงานไว้กับยามาโมโตะ ทาเคชิส่วนตัวเองก็ปลีกตัวตามโคโรเนโร่กับรัลมาอย่างลับๆ(สตอล์กเกอร์นี่หว่า-O-//ไรท์เตอร์)(พลั่ก!!//โดนรีบอร์นโบก)
“จะกลับเองจริงๆงั้นเหรอ...”
“แน่นอน!”
“เรื่องเกมล่ะ”
“อืม...‘m’ก็แล้วกัน”
ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปม ‘เกม’ ‘m’ อะไรกันสงสัยต้องสืบ!!!
อ่า จบไปอีกตอนแล้วสินะ-_-;;;
ไม่คิดเลยว่าการแต่งฟิคเรื่องนึงมันจะยากขนาดนี้เพราะฉะนั้น เม้นให้เดียร์ด้วยน้า~\^O^/
ความคิดเห็น