ความรัก ช่วงเวลาแห่งการรอคอย

เนื้อเรื่อง

...ชีวิตจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากว่าเปนเปนใครสักคนที่มีค่าแก่การรอคอย...

รอยยิ้มเล็กๆ แต้มขึ้นบนดวงหน้าหวาน ตากลมโตเป็นประกาย แก้มใสๆอมชมพูบัดนี้แดงระเรื่อ ดุจดาว สาวน้อยหน้าหวานตอนนี้กำลังนั่งยิ้มหวานให้กับโน๊ตบุ๊คคู่ใจ จนไม่รู้สึกถึงการมาของใครคนนึง ตัวหนังสือที่ผ่านตาไปเมื่อครู่ทำให้ใจดวงน้อยๆพองโต เค้าก็กำลังคิดถึงเรา ยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ

อีกด้านหนึ่ง แพรวา สาวสวยสุดเปรี้ยว กำลังเท้าสะเอวมองมายังดุจดาว เพื่อนสนิทซี๊ปึ็ก ที่ทำท่าจะกลืนไอเครื่องสี่เหลี่ยมตรงหน้าจนไม่สนใจหล่อน "คิดถึงพี่รัชจัง ดาวรักพี่รัชที่สุดเลย"  คำพึมพำเพ้อๆ ของดุจดาว ดูจะแก้ข้อข้องใจได้เปนอย่างดี โหที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง นึกว่าอะไร ปากไวเท่าความคิด "อ๋อที่แก ทำท่าอย่างกับจะแต่งงานกะคอมนี่ที่แท้ก็เพราะสุดที่รักนี่เอง ดีใจจนไม่สนใจชั้นเลยนะ" เสียงใสๆประชดประชันแกมหยอกล้อ ใบหน้่าสวยสะบัดใส่เพื่อนรักอย่างงอน

ดุจดาวสะดุ้งนิดๆเมื่อเสียงหวานใสกระทบโสตประสาท สาวหน้าหวานหันไปมองผู้มาใหม่ "อ้าวแพร มาตั้งแต่ตอนไหนอะ ช่างเถอะ เอาเปนว่าแกมาดูีนี่เรว" มือเล็กๆกวักเรียกเพื่อนรัก ให้เดินมาหา เมื่อเห็นร่างเพรียวยังยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าสวยๆนั้นงอง้ำขึ้น แต่ก็ไม่ทำให้ดุจดาวสนใจ "เร็วสิ จะยืนอยู่เฉยๆทำไม รากงอกหรอแก" เสียงหวานเอ่ยเรียกเพื่อนรักอีกครั้ง คราวนี้ร่างเล็กลุกจากเก้าอี้เดินไปลากร่างสูงเพรียวอย่างที่นางแบบหลายคนยังอาย

แพรวาเดินตามเพื่อนรักอย่างเสียมิได้ ก่อนจะตัดใจเลิกงอนคนสมองช้า หันไปสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมกวาดผ่านตัวหนังสือที่ทำให้สะดุดตาตั้งแต่ชื่อเรื่อง หันมายิ้มรู้ทันเพื่อนนิดๆก่อนจะ กลับไปสนใจสิ่งที่อ่านค้างไว้ต่อ

เวลาผ่านไปไม่นาน เมื่อเพื่อนสนิททำท่าจะอ่านจบแล้ว เสียงหวานๆก็เอ่ยคำถามที่ เหมือนเจ้าตัวจะตอบเองเสร็จสรรพ "เปนไงแก น่ารักที่สุดเลยเน้อ" พูดจบทำท่าจะละลายกลางอากาศ "วันนี้เรากำลังเซงๆอยู่ ออนเอ็มเจอพี่รัช คุยกันซะเต็มอิ่มเลย พอพี่เค้าออกไปก็แอบเศร้านิดนึง พอดีหันไปเหนสเปซพี่เค้าอัพ เราก็กะจะเม้นซะหน่อย เข้าไปปุ๊บก้อ... อย่างที่เหนแหละ" ก่อนที่ดุจดาวจะเพ้อไปหนักกว่านี้ เสียงใสๆก็รีบพูดขึ้น "แหวะ เลี่ยน หวานกันเหลือเกินนะ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าเปนคนเดียวกับที่นั่งร้องไห้ เสียใจกะชั้นเมื่อวาน" "แหมๆ ช่วงเวลา แห่งการรอคอยใครสักคน. . . ชื่อเรื่องไม่บอกเลยนะว่าให้แก" คำพูดสุดท้ายทำเอาแก้มใสแดงระเรื่อ ดีใจปลื้มใจ สุขใจ ที่เค้าคิดถึง

แล้วจู่ๆ ร่างเล็กก็กระโดดเข้ามากอด ทำเอาแพรวาตั้งตัวไม่ทัน ยิ่งได้เหนน้ำตาของคนที่เมื่อครู่ยังยิ้มหน้าบาน หล่อนยิ่งทำตัวไม่ถูก คนมีความรักนี่อารมณ์แปรปรวนจิงวุ้ย "เฮ้ย ดาว กะ แกเปนอะไร ร้องไห้ทำไม" แพรวาเริ่มเสียงสั่นๆ เมื่อเหนน้ำตาเพื่อน "ชั้น ชั้น คือว่า ชั้นดีใจอะแก ดีใจที่สุดเลย ชั้นคิดมาตลอดว่าเค้าจะเปนอย่างที่ชั้นเปนรึเปล่า หรือชั้นคิดไปคนเดียว ยิ่งเค้าเปนไม่เคยพูดชั้นยิ่งกลัว" มือเล็กๆปาดน้ำตาลวกๆ "แต่ตอนนี้ ชั้นดีใจที่สุดเลย"

"เหนมั้ย ชั้นบอกแกกี่รอบไม่เชื่อชั้น บอกแล้วว่าอย่าเครียด ที่รักแกเค้ารักแกที่สุด อยู่ไทยก้อเหนยัยแก้วบ่นให้ฟังบ่อยๆิว่าพี่ชายมันเพ้อถึงแกอยู่ทุกวัน " เหลือบมองเพื่อนรักที่อยู่ในอ้อมกอด "แกต้องอดทนนะ เหมือนที่พี่รัชเขียนนะแหละ ต้องทำใจให้เข้มแข็ง กับอารมณ์ต่างๆ ที่คอยรบกวนและคอยชักจูง ออกนอกลู่นอกทางเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่วันหนึ่ง เราพบว่าคนคนหนึ่ง คือ คนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด ใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน มันไม่ใช่เรื่องง่าย และคนที่จะฝ่าฝัน กับการบีบคั้นแห่ง การรอคอย กลับมาหาเราได้ ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา "  ร่างเล็กๆ กอดเพื่อนแน่นขึ้นเหมือนจะสัญญา ใช่ เราต้องอดทน "แกเดินมาครึ่งทางแล้ว อีกแค่ครึ่งปีเท่านั้นดาว สู้เค้า" เสียงของเพื่อนแทรกเข้าในโสตประสาทก่อนที่ร่างเล็กจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน

ชีวิต . . . จึงจำเป็น ต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากว่าเป็นใครสักคน  . . . ที่มีค่าแก่การรอคอย

*******************************


เรื่องนี้เปนเรื่องสั้นเรื่องแรกในชีวิต อ่านแล้วเปนยังไงก้อช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะค้า ^^


ต้นรัก ดอกไม้ สายน้ำ