คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ++Chapter 8 ตามล้างผลาญ++
Chapter 8
ตามล้างผลาญ
นี่ฉันกำลังจะตายใช่ไหม ฉันจะต้องมาตายด้วยเรื่องแค่นี้เหรอ เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ไม่ได้เป็นคนเริ่มต้น
ฉันหายใจไม่ออก มันทรมานเหลือเกิน ความรู้สึกของฉันค่อยๆ จางหายไปช้าๆ
นี่คงเป็นความรู้สึกของคนที่ใกล้จะตายใช่ไหม...
แล้วความรู้สึกของฉันก็กลับมาอีกครั้ง ใครบางคนล็อคฉันไว้จากด้านหลัง แล้วพาฉันขึ้นมานอนที่ริมสระแล้วจากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย...
“แอ๊ะ!!! โอ๊ย!!! แค่กๆๆๆ” ความรู้สึกกลับมาพร้อมๆ กับความแน่นหน้าอกเหมือนมีใครเอาอะไรมากดไว้หลายๆ ที
อ๊ากกกกกก!!! ซาลาเปาของฉัน!!! OoO จะแบนไหมเนี่ย
ฉันรู้ว่านี่คือการผายปอดวิธีหนึ่ง... แต่ฉันก็ยังไม่ได้ลืมตาว่าใครเป็นคนคนนั้น...
“พรูด~”
กรี๊ดดดดดดดดด!!! ใครคนนั้นมันเป่าลมเข้ามาในปากของฉันค่ะ อ๊ายๆๆๆๆ ไม่จริงๆ ใครกันนะ ฉันไออยู่เมื่อกี้ยังจะมาเม้าท์ทูเม้าท์อีก O[]o
ฉันลืมตาขึ้น
“อ๊ายยยยยยยยยย!!!” ฉันแหกปากร้องลั่นในขณะที่เขาคนนั้นยังไม่ได้ถอนปากออกและยังคงพ่นลมออกมาไม่ขาด -_-;;; เขาคนนั้นก็คือนายโชคดี T[]T
ฉันรีบลุกขึ้นมาแล้วเช็ดปากอย่างรุนแรงมองไปที่หน้าของนายนั่นด้วยสายตาที่โมโห นายโชคดีตัวเปียกเช่นกัน
“นายผลักฉันแล้วลงไปช่วยทำไม ถ้าอยากให้ฉันตายนักล่ะก็... ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปเลยล่ะ!!! นายโกรธฉันนักไม่ใช่เหรอ... ฮึก... ทำไม... ทำไมนายถึงไม่ให้ฉันจมน้ำไปเลย... มันจะได้สมใจนาย” ฉันว่าออกมาพร้อมๆ กับน้ำตาอีกระลอก
ฉันไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้จริงๆ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย...
เขามองหน้าของฉันแล้วสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย แต่ฉันไม่สนใจหรอกว่าเขาจะสำนึกผิดหรืออะไร สิ่งที่เขาทำกับฉันมันหนักหนาเกินไป
ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วมองมันด้วยสีหน้าอาลัยอาวรณ์
“ฉันอุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อ... ฮือ...” น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม... ความเสียดายกับสิ่งของที่ฉันต้องใช้ความยากลำบากซื้อมานั้นมันมีมากเหลือเกิน คนบางคนคงไม่รู้หรอก เพราะว่าคนพวกนั้นไม่เคยทำอะไรด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง
“มันก็แค่โทรศัพท์มือถือ” นายโชคดีกล่าวออกมาพร้อมๆ กับดูโทรศัพท์มือถือที่ฉันถืออยู่ในมืออย่างไม่สนใจ แต่สีหน้าเขาก็อ่อนลงมาก
“แต่กว่าที่ฉันจะได้มันมามันยากลำบากมากนะ!!!” ฉันตวาดแล้วสะอื้น
“ลำบากเหรอ เฮอะ!!!” นายโชคดีเริ่มเยาะในลำคออย่างที่เขาเคยทำเป็นประจำ
จะว่าอะไรฉันอีกล่ะ >O< ไอ้บ้า!!! นี่ฉันไปขี้รดบนหัวแม่นายเหรอไง ทำไมถึงต้องมาทำเหมือนกับว่าฉันมันเป็นตัวเชื้อโรคหรือตัวไวรัสที่ไม่มีใครต้องการด้วย
“คืนนึงๆ เธอก็ได้เป็นหมื่นๆ แล้วไม่ใช่เหรอไง ลูกค้าเยอะไหมล่ะ” นายโชคดีกล่าวเหมือนกับว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินอย่างนั้นล่ะ
“เชิญนายเอาความคิดลามกๆ ของนายไปใช้กับคนอื่นเถอะ” ฉันพูดอย่างเดือดดาลจ้องมองไปที่ใบหน้าของนายโชคดีที่เริ่มกลับมากวนประสาทอีกครั้งแล้วพยายามจะดันตัวเองลุกขึ้นยืน
- -+++
อ๊ะ!!! เอาอีกแล้ว ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้น TwT ความน่ากลัวเริ่มมาเยือนชีวิตกูอีกแล้วล่ะสิ Y Y
ฉันดันตัวเองลุกขึ้นเป็นที่เรียบร้อย ชุดนักเรียนที่เคยขาวๆ กลับกลายเป็นสีเทาๆ อย่างอุบาทว์ ฉันต้องใช้แปรงซะจนมือหงิกแน่ๆ T[]T
ฉันสะบัดก้นใส่นายโชคดี
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันที่โรงอาหารก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะพาไปซื้อโทรศัพท์ใหม่” นายโชคดีเอ่ย ฉันหยุดฟังแป็บนึง ก่อนที่จะเดินไปหาปังและเลิฟซึ่งตอนนี้คงสงสัยแล้วว่าฉันไปตกส้วมตายที่ไหน
ช่วงพักกลางวันของวันถัดมา ฉันก็มานั่งอยู่หน้าห้องเรียนมองไปยังทิวทัศน์ทุ่งนาที่แสนจะสบายตากับปัง วันนี้เธอต้องขึ้นมาบนห้องเพราะฉันบังคับค่ะ ฉันยังกลัวสายตาของใครบางคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ไม่หาย อีกอย่างฉันก็กลัวนายโชคดีเหมือนกัน
“แกต้องระวังตัวไว้ดีๆ นะเว้ย” ปังบอกฉัน ลมพัดมาปะทะใบหน้า “เดี๋ยวนี้คนมันเริ่มจิตใจต่ำทรามลงทุกวัน”
“นั่นสิ” ฉันว่าอย่างเห็นด้วยพลันสายตาก็มองลงไปเห็นพี่ชีสกำลังคุยอะไรกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ผู้ชายคนนั้นหล่อมากๆ เลยล่ะค่ะ ^^
“นั่นพี่ชีสนี่นา ปัง” ฉันชี้ให้ปังดูเธอ “เขาสวยดีเนอะ ฉันอยากสวยได้แบบเขาบ้างจัง ^^ ดูดวงตาโตๆ เป็นประกายนั่นสิ”
อิจฉาจังเลย >_<
“แล้วพี่ผู้ชายที่เขายืนคุยด้วยนั่นใครน่ะ หล๊อหล่อเนอะ สงสัยจะเป็นแฟนกัน” ฉันยังพร่ำเพ้อต่อไปแล้วมองสองคนนั้นอย่างเพ้อฝัน
เหมาะกันอย่างกับก้อนอึ แมลงวัน -_-;;;
“ลัคกี้!!! แกอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยว่ะ” ปังบอกฉัน แล้วเอามือของเธอมาจับหน้าของฉันกลับไป แต่ฉันก็ยังหันกลับไปมองต่อ
อ้าว!!! หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย O_O
“โห!!! เพราะแกคนเดียวเลยปัง ดูสิพี่สองคนนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้” ฉันบ่นอย่างเสียดายพลางผลักหน้าปังไปเบาๆ หนึ่งที
“แหม!!! แล้วทำไมต้องไปสนใจสองคนนั้นด้วย” เพื่อนของฉันบอกก่อนที่จะผลักหัวฉันคืนจนกระดูกต้นคอเกือบเคลื่อน >o<
“ขออภัยอาจารย์ที่กำลังสอนทุกท่านนะคะ น้องลัคกี้กรุณาไปพบประธานชุมนุมสบายๆ ที่ดาดฟ้า เวลานี้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
ลัคกี้... ประธานชุมนุมสบายๆ... ดาดฟ้า... เหรอ ก... ก... ก... กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! >O< ฉันต้องไปพบนายโชคดีอย่างงั้นน่ะเหรอ O[]O
ฉันนั่งเงียบ... ก้มหน้าก้มตา ความรู้สึกหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจดวงน้อย เมื่อวานนายนั่นเกือบจะทำให้ฉันกลายเป็นพรายน้ำ วันนี้เขาจะต้องโยนฉันลงมาแน่ๆ เลย T^T ปังมองหน้าฉันก่อนจะเอ่ยปากพูด...
“ไปสิลัคกี้ เดี๋ยวพี่โชคดีก็ว่าเอาหรอก”
“งั้นแกไปกับฉันหน่อยได้ไหม เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยฉันได้ไง ฉันกำลังถูกปองร้ายอยู่นะ” ฉันพยายามที่จะขอร้องเพื่อนสุดที่รัก
“ไม่อ่ะ” นังเพื่อนสารเลวตอบกลับมา -_-;;; >>> T^T
“เออ!!! ฉันไปเองก็ได้ จำไว้นะ” ฉันพูดพร้อมๆ กับทำสีหน้างอนๆ ก่อนที่จะลุกเดินออกมาจากบริเวณนั้นไปที่บันไดคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้
ฉันค่อยๆ เดินขึ้นไปบนบันไดที่ไม่มีผู้คนสัญจรกันซักเท่าไหร่ ห้องเรียนของฉันอยู่ชั้นห้าค่ะ แต่ต้องเดินขึ้นมาอีกสามชั้นกว่าจะถึงดาดฟ้า หุ่นของฉันถึงได้สเลนเดอร์เหมือนกุ้งแห้งอย่างนี้ -_-;;;
ตุบ~ ตุบ~ ตุบ~
ฮ... เฮือก OwO ค... ใครเดินตามมา เรื่องเสียวๆ ทำไมต้องเกิดขึ้นกับฉันไม่เว้นแต่ละวันนะ >O<
ฉันพยายามควบคุมสติไว้ให้มั่น แล้วเดินต่อไปด้วยความมั่นใจ คิดซะว่ามันเป็นเสียงที่ฉันหลอนขึ้นมาเอง บันไดมืดๆ มันทำให้อาการหวาดกลัวของฉันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
ตุบ~ ตุบ~ ตุบ~
เสียงฝีเท้าดังชัดเจนยิ่งขึ้น จนความกลัวของฉันพุ่งกระฉูดเหมือนตอนท้องเสีย -_-^^^ ก่อนที่ฉันจะประจักษ์ว่าตอนนี้ไม่ใช่มีแค่คนที่เดินตามหลังมาเท่านั้น แต่มีคนกำลังเดินลงบันไดมาด้วย
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ฉันคิดว่าคนที่ตามฉันขึ้นมาคงอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงเมตร ฉันคิดว่าควรหันไปดูได้แล้วว่าคนนั้นเป็นใคร เพราะไม่เช่นนั้นถ้าคนที่เดินตามหลังฉันมาเกิดมีมีด มันอาจจะมาปาดคอหอยฉันขาดในไม่ช้า
ควับ~
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >[ ]<”
“แกตายซะเถอะ!!!”
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
นังคนที่เดินตามฉันมาข้างหลังชูคัทเตอร์ที่ทอแสงวิบวับขึ้นมาแล้วทำสีหน้าโรคจิต ฉันที่ไม่มีทางสู้จึงถีบมันโดยสัญชาตญาณ นังนั่นกลิ้งขลุกๆๆๆ ตกบันไดไป
ฉันรีบหันกลับวิ่งขึ้นบันได
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกก!!! O[ ]O”
“แกต้องตาย!!!”
เมื่อหันกลับมาฉันก็เจอผู้หญิงอีกคนนึง มันตบเข้าที่ใบหน้าฉันอย่างรุนแรง จนเจ็บชาลามไปถึงจั๊กแร้เลย T^T
นังคนที่ตกบันไดไปเมื่อตะกี้ลุกขึ้นมาในที่สุด ก่อนที่มันจะเข้ามาล็อคฉันจากด้านหลังโดยที่ฉันแทบไม่รู้ตัว
มือของคนที่ตบฉันค่อยๆ เหวี่ยงมาอีกครั้งอย่างสโลวโมชั่น
“หยุด!!!” ฉันสั่งด้วยเสียงทรงพลัง มือของนังนั่นตกลงทันที “พวกแกต้องการอะไรจากฉัน พวกแกมาตบฉันทำไม!!!”
ใบหน้างามๆ ของฉัน T{}T โฮว!!!
“ไม่ต้องถาม เพราะฉันก็ไม่รู้ มีคนจ้างฉันมา แล้วฉันก็ต้องทำตามหน้าที่!!!” นังคนที่ล็อคแขนจากข้างหลังตอบ “ตบเอาเลือดชั่วๆ ของมันออกมา”
พวกแกน่ะสิชั่ว!!! >O< ต้องเป็นนายโชคดีแน่ๆ ที่มันจ้างนังพวกนี้มา
“ทำอะไรกันน่ะ!!!” เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่ง นังพวกนี้มีสีหน้าตกใจก่อนที่จะหนีไป
ขอบคุณๆๆ T/\T
ฉันถึงกลับทรุด ก่อนที่ใครคนนั้นจะเข้ามารับไว้ได้ทัน เขามีใบหน้าขาวเนียน คิ้วของเขาหนาราวกับชินจัง ตาสองชั้นฉายแววอ่อนโยน จมูกโด่งเป็นสันเด่นสง่า กับริมฝีปากหนาเป็นกระจับมีสีอมชมพู เขาคือคนที่คุยอยู่กับพี่ชีสเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานั่นเอง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” เสียงของเขาช่างไพเราะกินใจเสียนี่กระไร -.,-
“ไม่เป็นอะไรค่ะ”
ละลายๆๆๆ ต้องเป็นเนื้อคู่ของฉันแน่ๆ เลย เขาต้องเป็นผู้ชายที่ฉันรอมาเป็นเวลาสิบหกปีแน่ๆ ฉันว่าฉันไม่ผิดหรอกคราวนี้
“เดี๋ยวพี่พาน้องไปส่งที่ห้องพยาบาลนะครับ” พี่เขาส่งยิ้มบางๆ มาให้ฉันก่อนที่เขาจะค่อยๆ พยุงฉันลงไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นสอง
จนในที่สุดเขาก็พาฉันมาถึงห้องพยาบาลจนได้ ในห้องพยาบาลไม่มีใครอยู่เลย คงเป็นเพราะอาจารย์ไปทานข้าว
บรรยากาศแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆ -.,-+++
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เอาไว้ให้นักเรียนที่ป่วยนอนพัก
“ขอบคุณค่ะพี่...” ฉันหยุดไว้แค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าจะเรียกชื่อเขาว่าอะไร เนื่องจากยังไม่รู้จัก
“พี่ชื่อว่าน้ำครับ” เขาเอ่ยออกมาอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณค่ะพี่น้ำ ที่มาช่วยลัคกี้ไว้ ถ้าพี่น้ำไม่ช่วยลัคกี้ ลัคกี้ต้องแย่แน่ๆ” ฉันกล่าวขอบคุณด้วยเสียงที่ซาบซึ้งอย่างที่สุด
เทพบุตรลงมาโปรดแท้ๆ ^^
“งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นเรียนก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับก็แล้วกันนะ” พี่น้ำบอกก่อนที่จะโบกมือให้ฉันแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป
ได้เวลานอนหลับแล้ว อิอิ ^^ แต่ก็ยังนอนไม่หลับ เนื่องจากยังคิดกระวนกระวายเรื่องที่นายโชคดีเรียกฉันขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อล่อให้ฉันไปติดกับ
นายนั่นมันยังไม่เลิกบ้าอีกเหรอไงวะ!!! >O< คอยดูเถอะ ถ้าซักวันฉันเกิดทนไม่ไหวขึ้นมาล่ะก็ หลายๆ คนคงรู้นะคะว่ามันจะเป็นยังไง ฉันก็จะหนีไปยังไงล่ะ -_-;;;
เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงเวลากลับบ้านโดยที่ฉันไม่ได้เข้าเรียนภาคบ่ายเลย ไม่รู้ว่าปังจะเป็นห่วงฉันหรือเปล่า จริงสิเย็นนี้นายโชคดีให้ฉันไปรอที่โรงอาหารเพื่อที่จะไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่นี่นา แต่ฉันไม่ไปหรอก ถ้าเกิดนายนั่นมันบ้าขึ้นมาจับฉันฆ่าระหว่างเดินทางล่ะ
ตอนนี้หลายคนคงจะเดินออกจากโรงเรียนแล้ว แต่ฉันยังไม่ลุกขึ้นจากเตียง เนื่องจากพี่น้ำบอกว่าจะมารับตอนเย็น ฉันจึงรอต่อไป
เอิ๊กๆๆๆๆ ^O^ ป่านนี้นายโชคดีอาจจะรอเงกแล้วก็ได้ แต่มาคิดดูอีกที นายนั่นน่ะเหรอจะมารอฉัน เขาอาจจะหลอกล่อให้ฉันไปโดนหมาขี้เรื้อนในโรงอาหารกัดก็ได้ -_-;;;
เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามา ฉันคิดว่าต้องเป็นพี่น้ำแน่ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พี่น้ำเดินยิ้มเข้ามาราวกับเป็นดาราดัง
เดี๋ยวฉันก็จับกดลงเตียงซะหรอก >.<
“ค่อยยังชั่วหรือยังครับน้องลัคกี้ เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน” พี่น้ำถาม แล้วต่อด้วยการอาสาพาไปส่งบ้าน
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่เดี๋ยวลัคกี้ต้องไปบอกน้องก่อนว่าไม่ต้องรอ” ฉันค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้น ก่อนที่จะเดินไปทางหน้าประตู พี่น้ำตามหลังมา
ใครคนหนี่งเดินผ่านมาพอดี เขาดูมีท่าทางอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อดูจากการหายใจฟืดฟาด เขาหันมามองฉัน ฉันรู้ว่าฉันต้องตายแน่ๆ
นายโชคดี แว้กกกกกกกกกกก!!! o[]O
“อยู่นี่เองยัยตัวดี” นายโชคดีเดินตรงมายังฉันอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันน่ะเหรอ วิ่งจู๊ดไปอย่างรวดเร็ว พี่น้ำวิ่งตามหลังฉันมาเช่นกัน
“หยุดนะ!!! หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หยุด!!!” เสียงนายโชคดีดังมาจากข้างหลัง ฉันเหลือบไปเห็นเขาวิ่งตามมา
“ฉันไม่หยุด!!! ที่นายหลอกล่อฉันขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อให้ฉันโดนรุมทำร้ายมันยังไม่พอใจนายหรือไง!!!” ฉันตะโกนไปข้างหลัง
“ฉันไม่ได้ประกาศให้เธอขึ้นไป ใครที่ไหนก็ไม่รู้เป็นคนทำ!!!” นายนั่นว่า
นายนี่มันหน้าด้านจริงๆ >O< ก็ฉันได้ยินประกาศซะโจ๊งครึ่ม ยังจะมีหน้ามาบอกว่าไม่ได้เป็นคนทำอีก!!!
“เดี๋ยวพี่พาหนีเอง” พี่น้ำอาสาอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งจูงมือนำหน้าฉันไป ฉันวิ่งตามไปอย่างช่วยไม่ได้
กรี๊ดดดดดดดด!!! เหมือนในหนังเลย พระเอกจูงมือนางเอกวิ่งหนี อิอิ ^^
“แล้วนั่นเธอจะไปกับใคร!!! เธอเป็นแฟนฉันนะ” นายโชคดียังคงวิ่งตามฉันกับพี่น้ำมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
ใคร!!! ใครเป็นแฟนนาย อย่ามามั่วนะ >O<
“แล้ววันนี้เธอก็นัดกับฉันว่าจะไปเดินห้างด้วยกัน!!! แล้วทำไมเธอไม่ไปโรงอาหารตามนัด!!! ฮะ!!! ยัยลัคกี้”
“ฉันไม่ได้ไปนัดกับนาย นายน่ะพูดเองเออเองคนเดียวเลย แฮ่กๆ” ฉันเริ่มเหนื่อยแล้วล่ะตอนนี้ พี่น้ำเขาลากฉันวิ่งมาที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ฉันเหลือบไปเห็นปังกับเลิฟน้องชายยืนรออยู่ด้วยความกระวนกระวายใจ “เลิฟ!!! กลับไปก่อนเลย เดี๋ยว... พี่กลับเอง แฮ่กๆ”
ฉันยังคงวิ่งต่อไป... จนในที่สุดก็มาถึงรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่คันเล็กๆ น่ารัก พี่น้ำกระโดดขึ้นรถแล้วสตาร์ท ฉันกระโดดขึ้นตาม ก่อนที่รถจะเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว
ฉันหันกลับไปมองนายโชคดีแล้วแล่บลิ้นอย่างเยาะเย้ย ^,^
ฮ่าๆๆๆ คราวนี้นายแพ้ฉัน
นายโชคดีมองฉันด้วยสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วเขาก็วิ่งไปที่รถช็อปเปอร์ของเขา ก่อนจะบิดตามมาอย่างบ้าคลั่ง OoO
นายจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน!!! O[]o
ฝากเม้นต์กันด้วยนะครับ
อยากอ่านๆ คอมเม้นต์? ของนักอ่านอ่าครับ
ความคิดเห็น