คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ++Chapter 6 เลิก++
Chapter 6
เลิก
“ยังไงๆ ฉันก็จะดูดวงอยู่ดีนั่นแหละ ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งของนายอะไรทั้งนั้น” ฉันกัดฟันพูดในขณะที่มือทั้งสองกำลังโดนไขว้ไปข้างหลัง
“เหอะ” นายโชคดีทำเสียงเยาะมาจากข้างหลังแล้วก็โยนฉันออกมาที่ดาดฟ้า
อ๊ากกกกกกกกก!!! โมโห บ้า!!! ไอ้หมอนี่มันบ้า!!! มันโหดร้าย T0T
ฉันรีบวิ่งลงมาจากดาดฟ้าแล้วตรงไปยังสนามบาสเพื่อมาหาปัง ฉันเห็นเธอทำหน้าตาเหมือนโศกเศร้าอะไรบางอย่างอยู่ใต้แป้นบาส แต่ยังไงๆ ฉันก็ว่าฉันเศร้ากว่าอยู่ดี Y[]Y
ฉันเดินไปนั่งข้างๆ เธอ
“เป็นไง” เพื่อนของฉันเอ่ยออกมาด้วยเสียงเนือยๆ “พี่โชคดีของแกเขาอนุญาตให้แกออกจากชุมนุมสบายๆ อะไรนั่นได้ไหม”
ไม่เอา!!! ตอนนี้นายโชคดีไม่ได้เป็นของฉันอีกแล้ว >O<
“ไอ้บ้านั่นมันไม่ให้ฉันออกอ่า... T[]T” น้ำตาของฉันซึมออกมาอีกแล้วล่ะค่ะท่านผู้อ่าน ฉันต้องไม่ร้องไห้สิ นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายน้ำเน่านะ “ฉันจะฆ่ามัน แงงงงง คอยดูนะ แกคอยดูให้ดีเถอะปัง (ฉันไม่กล้าหรอก -_-;;;)”
“แล้วทำไมแกถึงต้องจงเกลียดจงชังพี่เขาถึงขนาดนี้ พี่เขาไปทำอะไรให้แกไม่พอใจเหรอไง” ปังหันมาถามฉัน
“ก็ใช่อ่ะดิ!!!” ฉันระบายออกมา พร้อมๆ กับนั่งลงใต้แป้นบาสข้างๆ เธอ “มันทรมานฉัน หาว่าฉันไปทำลายชีวิตมันน่ะ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อนเลยนะเว้ยแก แล้วแกก็รู้ใช่ไหมล่ะว่าการพยากรณ์คือชีวิตของฉันน่ะ แต่ไอ้นั่นมันบังคับให้ฉันเลิกดูดวง ทำอย่างกับว่ามันเป็นเจ้าของชีวิตฉัน จะทำอะไรกับฉันก็ได้อย่างนั้นแหละ”
โอ๊ย!!! ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ /(>[]<)\ ปวดกบาลจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“เออๆ ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกับแกวะ” ปังคงจะสงสัยด้วยเช่นเดียวกัน
“ไปถามพ่อมันดูสิ T-T” ฉันพูด เพื่อนสาวของฉันถึงกับผงะ “แต่ฉันจะไม่อยู่ชุมนุมนั้นแล้วนะ ฉันจะมาอยู่กับแก”
ขืนอยู่ชุมนุมนั้นอีกหน่อยร่างกายของฉันคงจะทรุดโทรม ดูไม่มีสง่าราศีแล้วลูกค้าก็จะไม่มาให้ฉันดูดวงแน่ๆ (<-เกี่ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้)
“ไม่ได้นะเว้ย!!! OoO” ปังทำหน้าตกใจเหมือนอะไรไชก้น พลอยทำให้ฉันตกใจไปด้วย “ถ้าเขาไม่ให้ออกแกก็อยู่ต่อไปเถอะ เดี๋ยวติด มผ แล้วจะแย่”
ติด มผ OoO ไม่ผ่านน่ะสิ เจ๊กาญนาผู้ดูแลฝ่ายกิจกรรมนักเรียนเขายิ่งโหดอยู่ด้วย -_-;;; โว้ย!!! เครียด!!! แล้วฉันจะเลือกทางไหนดีล่ะเนี่ย
“แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะปัง” ฉันขอความเห็นแล้วก้มหน้าก้มตาไม่รู้จะหาทางออกทางไหนดี ทางนึงก็เจ๊โหด อีกทางนึงก็ไอ้โหด
“แกก็ทนๆ หน่อยก็แล้วกัน” ปังบอกแล้วลูบหัวฉันเบาๆ
ฉันพยักหน้ารับฟังความคิดเห็นของเธอ ก่อนที่จะทอดสายตาไปยังบาสอีกสนามที่มีคนเล่นกันอยู่หลายคน
“แกแน่ใจเหรอว่าจะไม่ให้ฉันย้ายมาอยู่ชุมนุมเดียวกับแกน่ะ” ฉันถามปังสายตายังคงจับจ้องไปยังผู้เล่นบาส
“แน่ใจสิ ทำไมเหรอ” ปังถาม แต่ฉันไม่ตอบอะไร
ก็ผู้ชายน่ะสิ -.,- ชุมนุมนี้มีผู้ชายเต็มไปหมด โฮวววว!!! ฮ่าๆๆๆๆ ^O^ (บางทีอาจจะมีเนื้อคู่ที่ฉันตามหาอยู่ที่นี่ก็ได้นะ)
“แล้วแกจะเลิกดูดวงจริงป่ะเนี่ย” ปังเริ่มตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาอีกหลังจากเงียบกันไปหลายนาที
เฮือก!!! จะวกกลับมาเรื่องนี้ทำไมเนี่ย >O<
“ไม่เลิก!!!” ฉันบอกออกไปอย่างนั้น แต่ยังไงฉันก็ต้องรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ก่อน สงสัยฉันจะต้องดูดวงเฉพาะแต่ที่ตลาดแล้วล่ะค่ะ ขืนมาเปิดดูดวงที่โรงเรียน มีหวังมันต้องมาชำแหละฉันแน่
กรี๊ดดดดดด!!! >o< กลัวๆๆๆๆ
แล้วช่วงเช้าก็ไม่ได้เรียนเพราะนักเรียนไม่ยอมขึ้นเรียนกัน -_-;; ส่วนช่วงบ่ายหลังจากกินข้าวเสร็จก็เรียนตามปกติ จนกระทั่งกลับบ้าน
ฉันเก็บกระเป๋าแล้วเดินเคียงคู่กับปังลงไปยังลานจอดมอเตอร์ไซค์ของนักเรียนหลังโรงเรียน
“วันนี้แกคิดยังไงถึงเดินมาส่งล่ะเนี่ย” ฉันเหลือบสายตาถามเพื่อนสาว ในขณะที่ขาก็ก้าวฉับๆ ไปอย่างรวดเร็ว
“คิกๆๆๆ >///< มาหาเลิฟน่ะ” นี่คือสิ่งที่เพื่อนฉันตอบกลับมาค่ะ ไม่พูดเปล่ายังบิดตัวไปมาอีกต่างหาก
คิดจะเขมือบเด็กเหรอ -_-;;; เดี๋ยวไอ้เลิฟน้องฉันก็เจอตั้งข้อหาพรากผู้เฒ่าหรอก
แล้วหลังพุ่มไม้ใกล้ๆ กันนั่นเอง ฉันก็เห็น... เห็น... เห็นนายโชคดียืนมองอยู่ นายนั่นมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อำมหิตอย่างบอกไม่ถูก
พั่บๆๆๆๆๆ (<- มันเป็นเสียงขาสั่นน่ะค่ะ -w-)
ฉันหยุดเดิน สายตามองไปยังนายโชคดี เขามองมาที่ฉันเช่นเดียวกัน แถมยังยิ้มแปลกๆ ให้ด้วยล่ะ ปังหันมามองฉันอย่างงงๆ
“เป็นอะไร” เธอถามพลางมองหน้าฉัน ก่อนที่เธอจะมองตามสายตาของฉันไป
นายโชคดีเดินยิ้มแล้วตรงมายังเราทั้งสองคน ขาของฉันสั่นพั่บๆ ราวกับกำลังจะบิน -_-;;; แถมยังมีเหงื่อแตกพลั่กๆ
ปังยิ้มแห้งๆ ไปให้เขา
“หวัดดีจ๊ะน้องลัคกี้” นายนั่นทักฉันด้วยความกวนพร้อมๆ กับยักคิ้วข้างขวาขึ้น “จะกลับบ้านแล้วเหรอจ๊ะ”
“เออ!!!” ฉันตอบห้วนๆ
“พูดไม่เพราะเลยนะจ๊ะ” นายผู้กวนบาทาส่ายนิ้วชี้ไปมา ฉันเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาอีกแล้ว แต่คิดว่าฉันไม่เสวนาด้วยดีกว่า
ฉันจูงปังเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่เขาขวางฉันไว้
อ๊ากๆๆๆๆๆ >O< ฉันอยากตาย แต่ก่อนตายฉันขอฆ่านายก่อนได้ไหมเนี่ยยยยย!!! ไอ้กวนประสาท นายจะกักฉันไว้ทำไม
“หลีกไปสิฉันจะกลับบ้าน” ฉันบอกกับนายนั่นก่อนที่จะเดินไปอีกทาง เขายังคงขวางไว้อีก “จิ๊!!! นายจะขวางฉันไว้ทำไมเนี่ย”
“น้องลัคกี้จำสัญญาของเราได้ไหมครับ”
เอาอีกแล้วววว มันมาพูดอะไรอีกแล้ววววว ฉันไปสัญญาอะไรอีก!!! >[ ]< ไอ้นี่มันก็ช่างแต่งเรื่องแต่ง
ราวได้ดีเหลือเกิน น่าจะไปทำอาชีพนักเขียนคอลัมน์ซุบซิบดารานะเนี่ย
“ฉันไม่เคยสัญญาอะไรกับนายนะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่โชคดีคนนี้จะช่วยทวนความจำให้นะครับ น้องลัคกี้สัญญากับพี่ว่าน้องจะมาอยู่ชุมนุมของพี่ แล้วก็จะเป็นแฟนกับพี่ แล้วน้องลัคกี้ก็ยังสัญญาอีกว่าจะไม่ดูดวงอีกต่อไป”
ส... สัญญา!!! นี่น่ะเหรอเรียกว่าสัญญา นี่มันเป็นการบังคับกันชัดๆ เลยไม่ใช่หรือไงนะ!!! >o<
“ค่ะ!!!” ฉันกล่าวออกมาด้วยความประชดประชันพร้อมๆ กับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
แต่ถึงยังไงฉันก็ยังจะดูดวงที่ตลาดอยู่ เพราะที่นั่นลูกค้าเยอะ เอิ๊กๆๆๆๆ ^o^
“ดีมากเลยครับน้องลัคกี้ แล้วพี่จะคอยสะกดรอยตามดูนะครับว่าน้องทำตามที่สัญญากับพี่ไว้หรือเปล่า” นายโชคดีว่าแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
สะ-กด-รอย O[]o กรี๊ดดดดดดด!!! อย่างนี้ฉันก็ไปดูดวงที่ตลาดไม่ได้น่ะสิ
“ค่ะ จะทำอะไรก็เชิญค่ะ” ฉันประชดอีกครั้ง “แล้วคราวนี้พี่โชคดีจะช่วยกรุณาหลบให้น้องลัคกี้คนนี้หน่อยได้ไหมคะ ลัคกี้จะกลับบ้านค่ะ”
“ครับ” นายโชคดีกล่าว “บ๊ายบาย”
ฟอด~
OoO^^^
แก้มฉันโดนกระทำชำเรา อ๊ายยยยยยย!!!
ในขณะที่ฉันกำลังยืนอึ้งเพราะเพิ่งถูกนายโชคดีหอมแก้มไปนั้น นายนั่นก็เดินยิ้มหนีไป ปล่อยให้ฉันจับแก้มของตัวเองอยู่กับปัง หน้าร้อนผ่าวๆ ขึ้นมา
ปังมองมาที่ฉัน เหมือนว่าเธอจะอึ้งเหมือนกัน
“ไปกันเถอะ T^T” ฉันบอกกับเธอ ก่อนที่จะจูงเธอไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ยังคงอึ้งไม่หาย แก้มฉันตอนนี้มันไม่เวอร์จิ้นอีกแล้ว
ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!
ฉันไม่กล้าที่จะไปดูดวงที่ตลาดอีกแล้ว ฉันเลยกลับมาที่บ้านกับเลิฟสองคน น้ารินกับหอคอยมาถึงแล้ว ส่วนน้าภัทรไม่กลับบ้าน
ฉันยังคงเดินจับแก้มของตัวเองเมื่อเดินเข้าห้องนอนไป ก่อนที่จะนั่งลงบนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วทอดสายตาไปข้างนอก
โอ๊ย!!! หัวใจจะวายตาย ทำไมต้องมาทำอะไรน่าเกลียดๆ อย่างนี้ต่อหน้าเพื่อนฉันด้วยนะ ถ้าทำในที่ลับๆ หน่อยจะไม่ว่าเลย เอ๊ย!!! ไม่ใช่ -_-;;;
ตึ่งๆ โป๊ะ ตึ่งๆ~ ตึ่งๆ โป๊ะ ตึ่งๆ~
อ๊ะ!!! โทรศัพท์ดัง
“ฮัลโหลค่า~” ฉันว่าใส่โทรศัพท์อย่างเนือยๆ
“นั่นหนูลัคกี้ใช่ไหมจ๊ะ นี้น้าอรเองนะ” เสียงหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้นมาจากปลายสาย ฉันรู้ทันทีว่าเป็นน้าอร เพราะเธอบอกฉันเอง
“อ๋อค่ะ ว่าไงคะน้าอร”
“คือว่าผลการทำนายไปถึงไหนแล้วจ๊ะ ตอนนี้น้าไม่สบายใจเลย เขาชอบชวนน้าทะเลาะอยู่เรื่อย” น้าอรบอก เสียงของเธอดูกังวลมากจริงๆ “ตอนนี้น้าก็ให้นักสืบตามสืบอยู่ แต่ก็ไม่ได้เรื่องเลยจ๊ะ”
เอาแล้วจุ้ย!!! ยังไม่ได้เริ่มเลยอ่ะ -_-^^^ แล้วอีกอย่างตอนนี้ฉันกำลังถูกสะกดรอยจากไอ้บ้าโชคดีอยู่ด้วย คงจะต้องเก็บเป็นความลับซะหน่อย
“เอ่อ... คือว่า... คือว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นหนูจะไปที่ตลาดนะคะถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด แล้วหนูจะช่วยน้าอรอย่างเต็มที่เลยค่ะ อย่าลืมค่าตอบแทนนะคะ”
ฮ่าๆๆๆ ค่าตอบแทนนี่สำคัญที่สุด - -+++
“จ๊ะๆ แล้วน้าจะรอนะจ๊ะ” แล้วสายก็ตัดไป
เฮ้อ!!! งั้นต้องเอากระดานออกมาทำนายแล้วล่ะ
ฉันหยิบกระดานสีเขียวๆ ที่มีลายมือของน้าอรจดอยู่ แล้วลงมือทำนาย พยายามที่จะไม่คิดถึงนายโชคดีอะไรนั่น เพราะมันทำให้ฉันหัวใจจะวาย
“อ้าว!!! คุณ มาได้ยังไงคะ” ฉันได้ยินเสียงน้ารินพูดกับใครบางคนที่ชั้นล่าง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้าภัทรคนเดียว
แต่ดูเหมือนว่าน้าภัทรจะไม่ตอบอะไร
“ผมทนไม่ไหวแล้วนะคุณ!!!” เสียงน้าภัทรดังขึ้นมาที่ห้องนอนของฉัน น้ำเสียงของเขาฉายแววอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด
“ใจเย็นๆ สิคะ” น้ารินว่า
“ผมไม่ยงไม่เย็นแล้ว!!!” น้าภัทรตวาดแล้วมีเสียงของตกแตกดังเพล้ง ซึ่งก็คงจะเป็นเสียงบางอย่างที่น้าภัทรเควี้ยงไป “ผมเบื่อเต็มทนแล้วคุณ ผมไม่อยากอยู่แล้ว”
“แต่คุณคะ” น้ารินพยายามที่จะไม่ทะเลาะด้วย
“แต่อะไร!!!”
“แต่ว่าคุณยังมีลูกนะคะ คุณจะทิ้งเขาไม่ได้ เขาต้องการพ่อ” น้ารินเอ่ย “คุณจะปล่อยเขาให้ขาดความอบอุ่นไม่ได้”
น้าภัทรดูเหมือนจะพูดไม่ออก
ฉันที่ได้ยินเสียงทะเลาะกันก็ใจไม่ดี เพราะน้าทั้งสองไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนเลย แล้วอีกอย่างฉันก็สงสารหอคอยด้วย
ถ้าน้ารินกับน้าภัทรเลิกกันจริงๆ หอคอยก็คงจะเป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุด
โอ๊ยยยยย!!! ทำไมชีวิตของฉันถึงได้มีแต่เรื่องวุ่นวายนะ >O<
“นะคะคุณ” น้ารินเปรยขึ้นมา “ถือว่าเห็นแก่ลูกของคุณ”
ใช่แล้วๆ น้าภัทรจะต้องเห็นใจหอคอยนะ ถ้าหอคอยขาดพ่อไปหอคอยจะต้องขาดความอบอุ่นแน่ๆ เพราะว่าเขารักน้าภัทรมาก
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ ลุ้นอยู่ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
“ผมจะขอเลิก” น้าภัทรพูด ฉันช็อคขึ้นมาทันที
“อะไรนะ!!!” น้ารินดูตกใจกับประโยคเมื่อครู่ ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กันกับการตัดสินใจของน้าภัทร ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้ เขาทะเลาะกันเรื่องอะไรมา
“ผมบอกว่าผมจะขอเลิก” น้าภัทรย้ำคำเดิม
ผู้ชายก็คงเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมดทั้งโลกสินะ ไม่เคยรักใครจริงหรอก ก็คงเห็นผู้หญิงเป็นแค่สิ่งของ เมื่อเก่าแล้วก็ทิ้งไปหาใหม่ เหมือนอย่างที่น้าอรต้องเจอ
อ๊ากกกกกกก!!! ฉัน-เกลียด-ผู้-ชาย-ที่-สุดดดดดด >[ ]<
เม้นต์ๆ ด้วยคร้าบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น