คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ++Chapter 5 ห้ามดูดวง++
Chapter 5
ห้ามดูดวง
น้ำตาของฉันไหลพราก ไอ้โชคดีนั่งเอาขาพลาดบนโต๊ะและมองฉันอย่างเหยียดหยาม ฉันไปทำอะไรเขาตอนไหน ยังไม่ทันได้รู้จักกันดีด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงทำเหมือนกับว่าฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นนักหนา ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน
“นายโชคดี” ฉันเรียกชื่อเขาแล้วน้ำตาไหลพราก พยายามที่จะดิ้นให้เชือกหลุดออกจากตัวแต่ก็ทำไม่ได้ “คนข้างนอกเขารออยู่นะ”
ฉันคิดถึงปังเพื่อนสาวที่รอฉันอยู่ข้างนอก เพื่อนฉันจะรู้บ้างไหมนะ ว่าตอนนี้ฉันกำลังเสียใจในสิ่งที่ตัวฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำตอนไหน
ฉันไปทำอะไรแกตอนไหนเล่าไอ้เลว!!! T[]T
“เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันให้ชีสไปประกาศว่าคนเต็มชุมนุมแล้ว ไม่รับเพิ่ม” เขาเอ่ยน้ำเสียงสบายๆ แล้วผิวปาก
คนเต็มแล้ว!!! อย่างนั้นปังกับฉันก็ไม่ได้อยู่ชุมนุมเดียวกันอีกแล้วน่ะสิ ToT อะไรกัน อุตส่าห์จะได้อยู่กับเพื่อนรักแท้ๆ
“นาย... นายมันเลว” น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสาย
นายโชคดีลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินตรงมายังฉัน ฉันตกใจ รู้สึกว่าตัวเองพยายามจะถอยหนี แต่ก็ได้แค่รู้สึก เพราะโดนมัดอยู่ เลยถอยไม่ได้ -_-;;;
“ถ้าฉันเลว แล้วสิ่งที่เธอทำกับฉันล่ะ” เขาเอามือช้อนคางฉันขึ้นมาแล้วมองลึกลงไปในตาของฉัน สีหน้าเขาโกรธแค้น
“แล้วฉันไปทำอะไรนาย!!!” ฉันตวาดใส่หน้าหมอนั่นด้วยเสียงที่ฉันใช้พลังทั้งหมดเปล่งออกมา
“ทำอะไรไปยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ฮะ!!!”
“ก็ไม่รู้น่ะสิฉันถึงได้ถาม!!!”
“เฮอะ!!!” นายโชคดีส่งเสียงเยาะในลำคอ แล้วหันหลังทำท่าจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่ปากของฉันมันคัน อยากจะด่าให้รู้แล้วรู้รอด
“ไอ้ชั่ว!!!”
เขาหยุดเดิน ฉันรู้ว่าเขาได้ยิน แต่เขาทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อไป
อย่างนี้ต้องด่าอีก - -+++ ให้รู้ซะบ้างว่าฉันก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาปรักปรำ เพราะฉันไม่ใช่นางเอกละครน้ำเน่าที่จะมาร้องไห้ง่ายๆ (แต่เมื่อกี้เสียน้ำตาไปสองลิตรครึ่ง -_-;;;)
“ไอ้เลว!!!” ตอนนี้เขาหยุดเดินจริงๆ แล้ว ฉันเห็นเขากำหมัดแน่น มันทำให้ฉันเริ่มสะใจขึ้นมาที่เห็นนายโชคดีโกรธ
“ไอ้บ้า!!!” คราวนี้เขาหมุนตัวกลับมาจ้องหน้าฉันราวกับจะเขมือบเข้าไปทั้งตัว
อ๊ากกกกกกกก!!! ทำไมนายต้องทำหน้าโหดขนาดนั้นด้วยเนี่ย >O< แต่ก็ดี ยิ่งโหดก็แสดงว่ายิ่งโกรธ แล้วฉันก็ยิ่งสะใจ ^^
นายโชคดีตรงรี่เข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้” เขาทำท่าขู่ฉันแล้วคลุกเข่าลงกับพื้นเพื่อให้สายตาฉันและเขาอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
“ทำไม ฉันจะพูด ฉันจะพูด” ฉันยั่วโมโหเขา “ไอ้หน้าตัวเมีย แกรังแกได้แม้แต่กระทั่งผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรที่นายอุตริคิดขึ้นมา ถามหน่อยเหอะ ประสาทหลอนหรือไง ที่อยู่ๆ ก็มาบอกว่าฉันไปทำลายชีวิตของน... OoO”
เสียงของฉันหายไป ริมฝีปากเป็นกระจับของนายโชคดีได้มาประกบกับริมฝีปากบางของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขายังไม่ยอมที่จะถอนริมฝีปากออกง่ายๆ ความตกตะลึงเข้ามาแทนที่ความสะใจที่ได้ทำไปเมื่อครู่ ฉันพยายามที่จะเอาแขนที่ถูกมัดผลักเขาออกไปแต่ก็ทำไม่ได้ ปากอยากจะตะโกนออกไป ก็ได้แค่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันก็จำไม่ได้เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกแล้วหายใจหอบ
“...”
“...”
ความเงียบเข้ามาครอบงำ ความเจ็บใจและแค้นเคืองนายโชคดีของฉันมันทำให้น้ำตาไหลออกมา เสียงสะอื้นจากฉันดังไปทั่วห้อง
เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไร ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน เขาแค้นอะไรฉันนักหนา เขาทำแบบนี้เพราะแค้นในสิ่งที่ฉันไม่รู้เรื่อง
“นายทำแบบนี้กับฉันทำไม นายทำแบบนี้กับฉันทำไม” ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล คนที่ฉันคิดว่าเป็นเนื้อคู่ จู่ๆ ก็มาเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แต่ฉันก็รู้สึกดีที่ยังไม่ได้คบกับเขาจนจริงจังเกินไป ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะต้องเสียใจมากกว่านี้ก็ได้
“อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคย” เขาถามคำถามที่น่าขยะแขยงออกมา
ฉันเกลียดนาย ฉันไม่เคยรู้สึกเกลียดใครเท่านี้มาก่อนเลย
“ก็ไม่เคยน่ะสิ ไอ้บ้า” เสียงของฉันสั่นเครือ น้ำตายังคงไหลไม่หยุด การเหยียดหยามศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของเขามันทำให้ความเกลียดที่มีฉันต่อเขาเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
นายโชคดีเบ้ปากอย่างเหยียดหยามแล้วก็เดินมาแก้มัดออกให้ฉัน
“อย่ามาทำตัวอ่อนต่อโลกไปหน่อยเลย คนอย่างเธอน่ะ มันเจนโลกซะยิ่งกว่าผู้หญิงหากินซะอีก” คำพูดโสโครกหลุดออกมาจากปากของเขา
ผ... ผู้หญิงหากิน มันจะมากไปแล้วนะ!!!
เชือกที่มัดฉันอยู่เริ่มคลายออก ตอนนี้ฉันสามารถที่จะเคลื่อนไหวไปมาได้สะดวกแล้ว ดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาของฉันมองไปที่เขาอย่างโกรธแค้น
“เธอไปได้แล้ว!!! แล้วถ้าเธอยังไม่เลิกทำลายชีวิตของฉัน เธอโดนหนักยิ่งกว่านี้แน่ แล้ววันศุกร์ คาบชุมนุม เธอต้องมาเข้าชุมนุม เพราะฉันรับเธอแล้ว ไม่งั้นเธอก็จะไม่ผ่านวิชาชุมนุมนะ”
ให้ฉันหาชุมนุมใหม่ให้ได้ก่อนเถอะ!!! ฉันจะมาลาออกให้เร็วที่สุด
ต่อจากนั้นเขาก็ผลักฉันออกนอกห้องอย่างรุนแรง ทำให้ฉันเซออกมายืนอยู่ที่ดาดฟ้าที่ไร้ผู้คน ฉันปาดน้ำตาออก ความไม่เข้าใจหลั่งไหลเข้ามาในสมอง
ฉันไปทำลายชีวิตนายตอนไหน!!! >O< และที่สำคัญ!!! จูบแรกของฉัน ต้องมาเสียให้ไอ้บ้านั่น ไอ้บ้าโชคดีที่มันมาหรอกจีบฉัน แล้วเกิดประสาทหลอนคิดว่าฉันไปทำลายชีวิตมัน ฉันไม่เคยทำลายชีวิตใครทั้งนั้นแหละ แต่นายน่ะ ทำลายชีวิตฉัน รู้ไหม T^T
ฉันเดินลงมาที่ห้อง ก่อนที่จะเห็นปังเพื่อนสาวนั่งรอฉันอยู่
“ลัคกี้ เราไม่ได้อยู่ชุมนุมเดียวกันอีกแล้วววววววว T[]T” ปังรีบวิ่งเข้ามากอดฉันเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้อง ฉันก็กอดเธอเหมือนกัน
ไม่ได้อยู่ด้วยอ่ะดีแล้วล่ะ -_-;;; ไอ้บ้านั่นมันโหด แถมโรคจิต อีกต่างหาก T[ ]T ชุมนุมสบายบ้านแกเหรอ จับฉันไปนั่งมัดอ่ะ
“ใช่ๆ” ฉันพูดพลางปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด “แต่แกไม่ได้อยู่อ่ะดีแล้ว นี่ฉันก็กำลังจะไปหาชุมนุมใหม่ แล้วก็จะไปลาออกจากชุมนุมสบายๆ นั่น”
“อ้าว!!! ทำไมล่ะ” ปังมองหน้าฉันแล้วถามออกมาอย่างงงๆ “ชุมนุมนั้นพี่โชคดีเนื้อคู่อะไรของแกก็เป็นประธานอยู่ไม่ใช่เหรอไง”
“นายนั่นมันไม่ใช่เนื้อคู่ฉันแล้วล่ะ!!!” ฉันบอกเธอด้วยเสียงที่โกรธเคือง ปังมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
ฉันแปลกขนาดนั้นเลยหรือไงเนี่ย -_-^^^
“อะไรของแกอีกล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าตำราปู่ชิวที่แกสืบทอดมาน่ะผิดพลาด” ปังมันเริ่มลามไปถึงปู่ของฉันค่ะ
บอกแล้วไงว่า ตำราของปู่ชิว ไม่เคยผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว ฉันมั่นใจ ^^
“ไม่หรอกน่ะ ฉันว่าเนื้อคู่ของฉันมันใกล้เข้ามาแล้วล่ะ แต่ว่าไอ้บ้านั่นมันไม่ใช่เนื้อคู่ของฉันหรอก เพราะว่ามันจ...”
ฉันหยุดไว้แค่นั้น ถ้าบอกว่าจูบก็อายเขา
อ๊ากกกกกกกก!!! ตอนนี้ปากยังคันยิบๆๆๆๆ นายนั่นไปกินปลาร้าเน่าจากไหไหนหรือเปล่าก็ไม่รู้ -_-^^^ แค้นๆๆๆๆ
“เขาทำอะไรแก” ปังมองฉันอย่างจับผิด
“มัน... เอ่อ... มัน... มันแกล้งฉัน!!!” ฉันบอกมันไปตามตรง ทั้งๆ ที่จริง ตอนแรกไม่ได้กะจะพูดคำนี้ “ฉันก็เลยไม่อยากอยู่ชุมนุมนั้นอีกแล้ว”
“แหมๆ เมื่อกี้ไม่ได้จะพูดคำนี้นี่นา” นังปังว่าแล้วยิ้มอย่างล้อๆ จากนั้นเราสองคนก็พากันเดินไปหาชุมนุมใหม่กัน ซึ่งชุมนุมต่างๆ ก็เต็มกันเกือบหมดแล้ว
เฮ้อ!!! นี่ฉันไม่ยอมง่ายๆ หรอกนะ ฉันจะไม่ยอมให้นายโชคดีมาทรมานฉันด้วยความโรคจิตที่มันคิดขึ้นเอง ฉันจะต้องหาชุมนุมที่อยู่ในซอกหลืบที่คนยังไม่เต็มให้ได้ (- -;;;)O
ฉันเดินเคียงข้างกับปังมาตามระเบียงทางเดินด้วยความท้อแท้ที่ยังหาชุมนุมลงไม่ได้ซะที จนในที่สุดเราสองคนก็เดินสวนกับพี่ผู้หญิงที่ฉันเจอที่ชุมนุมสบายๆ (โห๊ดโหด -_-;;;) ที่ชื่อว่า ชีสอะไรซักอย่าง
เธอยิ้มให้เราทั้งสองคนแล้วเดินมาหา
“ว่าไงคะน้องปัง” เสียงของเธอไพเราะเหลือเกิน เธอมีรูปหน้าเรียว ตาโตเหมือนตุ๊กตา จมูกดูเด่นอยู่กลางใบหน้า แก้มและปากอมชมพูระเรื่อ มันทำให้เธอดูสวยมาก “ทำไมไม่ไปสมัครชุมนุมบาสล่ะคะ”
“เอ่อ... คือว่า... ปัง” ดูเหมือนปังจะพูดไม่ออก เห็นปฏิเสธเสียงแข็งตั้งแต่ตอนที่ฉันชวนครั้งแรกแล้ว ส่วนพี่ชีสเอียงคอถาม เธอน่ารักมากๆ จนฉันอดที่จะอิจฉาไม่ได้
“นะคะ... ไปสมัครเถอะค่ะ ชุมนุมของพี่คนยังไม่ครบเลย ^^” พี่ชีสยิ้มแล้วเดินมากระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างๆ หูของเพื่อนฉัน สีหน้าปังเปลี่ยนไปในทันที “อย่าลืมไปสมัครนะคะ”
กรี๊ดดดดด!!! น่ารักๆ ตัดหัวพี่เขามาใส่หัวฉันดีกว่ามั้งเนี่ย -_-;;;
“พี่เขาพูดอะไรกับแกเหรอ” ฉันถามปังเพื่อนของฉันทันทีที่พี่ชีสเดินจากไป
“อ๋อ... ก็ไม่มีอะไรมากหรอก พี่เขาแค่... เอ่อ... เอ่อ... จะให้ของรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ถ้าไปสมัครชุมนุมเขาน่ะ เพราะว่าชุมนุมของเขาคนน้อย เดี๋ยวเปิดชุมนุมไม่ได้”
ของรางวัลเหรอ!!! OvO ต้องไปๆ
“งั้นเราไปสมัครชุมนุมบาสกันเถอะ” ฉันพูดด้วยความมุ่งมั่นแล้วจูงมือปังวิ่งไปตามระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว แต่ปังกลับรั้งฉันไว้ ฉันหันมาด้วยความงงงวย
กะจะเอาของรางวัลคนเดียวล่ะสิท่า - -+++
“อะไรของแกเนี่ย” ฉันถาม
“เอ่อ... คือ... แล้วแกไม่ไปลาออกจากชุมนุมสบายๆ ก่อนเหรอ ถ้าชื่อแกไปอยู่สองชุมนุมแล้วจะซวยเอา” ปังกล่าวออกมาด้วยความหวังดี
“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ” ฉันว่าแล้วก็จูงมือของเธอต่อมา แต่เธอก็รั้งฉันไว้อีกครั้ง -_-;;;
“เออๆ ไปลาออกก็ได้วะ” ฉันยอมแพ้แล้วก็วิ่งกลับขึ้นไปบนดาดฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวคนเดียว ความจริงฉันน่าจะมากับปังนะเนี่ย
มันน่ากลัวง่ะ T^T ก็เพิ่งเสียเฟิร์สคิสให้กับไอ้โรคจิตนั่นไปนี่นา
เมื่อฉันมาถึงหน้าเพิง ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนเต็มปอดก่อนที่จะค่อยๆ เอามือที่สั่นเทาไปบิดลูกบิดประตู ตอนนี้ฉันมายืนประจันหน้ากับนายโชคดีอีกแล้ว -w-
นายโชคดีจ้องฉันอย่างงงๆ แล้วยิ้มออกมา
“เฮอะ!!! ติดใจหรือไง”
ติดใจบ้านแกสิ!!! >.< ฉันน่ะไม่ได้ติดใจหรอก แต่รู้สึกว่ากลิ่นของปลาร้ามันจะติดปากฉัน แหวะๆๆๆๆ >,<;;;
ฉันยืนกำหมัดแน่น กัดฟันระงับความโกรธที่หลั่งไหลเข้ามาในตัวอีกครั้ง
“เปล่า” ฉันว่าด้วยเสียงที่ห้วนที่สุดในชีวิต ยังคงจ้องอาฆาตไปที่นายนั่นอย่างไม่ละสายตา ดวงตาที่เชิดขึ้นเล็กน้อยของเขาทำให้เขาดูน่ากลัว จนฉันต้องรีบหลบ -_-;;;
ฮึ้ยๆๆๆๆ ทำไมถึงไม่กล้าที่จะเข้าไปตบนายโชคดีซักฉาดสองฉาดนะ >..<
“แล้วมาทำไม” นายนั่นถามด้วยน้ำเสียงกวนส้นเท้าอย่างที่สุด
“ฉันจะมาลาออกจากชุมนุมของนาย แล้วฉันจะไปอยู่ที่ชุมนุมอื่น” ฉันพูดความต้องการให้เขาฟัง เมื่อเขาฟังจบเขาก็ส่งเสียงเยาะๆ ในลำคอ
ไอ้โรคจิตเอ๊ย!!! ไว้ฉันกล้าเมื่อไหร่ฉันจะมาฆ่านายนะ
“เฮอะ!!! ไม่ให้ออก”
อ๊ากกกกกกกกกก!!! นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนี้นะ ฉันจะอยู่ชุมนุมอะไรมันก็สิทธิ์ของฉันนี่นา ฉันไม่อยากอยู่ชุมนุมนี้ >o<
“ฉันจะออก แล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์ด้วย!!!” ฉันตวาดใส่เขา หมัดยังคงกำแน่น
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ก็ฉันไม่ให้เธอออก” เขาพูดด้วยความกวนมากกว่าเดิม “เพราะว่าฉันส่งชื่อเข้าฝ่ายกิจกรรมนักเรียนไปแล้ว”
ส... ส่งชื่อไปแล้ว!!! 0o0 โอ้ว!!! ชีวิตฉันนนนนนน
ฉันยืนนิ่งพูดไม่ออก ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มสะใจของเขา มันก็ยิ่งทำให้ฉันแค้นมากยิ่งขึ้น ฉันอยากจะฆ่าเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ยังไงฉันก็ไม่อยู่หรอก” ฉันว่าแล้วหมุนตัวจะกลับออกไปจากห้องนี้ แต่ก็ถูกนายโชคดีดึงตัวกลับมา ดูเหมือนว่าเขาจะรีบลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งมารั้งฉันไว้
เขาเอาแขนทั้งสองข้างของฉันไขว้หลัง
“เธอจะต้องอยู่ชุมนุมนี้ ห้ามไปไหนทั้งนั้น เธอจะต้องมาเป็นแฟนฉันเหมือนที่เคยบอก และที่สำคัญ ถ้าฉันเห็นเธอดูดวงอีกเมื่อไหร่ เธอตายแน่” เขากระซิบข้างๆ หูของฉัน
ห้ามดูดวง!!! OoO ฉันต้องลงแดงแน่ๆ ToT แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันเลิกดูดวง ฮะ!!! มันเป็นมรดกที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษเชียวนะ!!! มันต้องโรคจิตแน่ๆ
จะมาอัพเรื่อยๆ
ฝากเม้นต์ติ-ชมด้วยนะครับ
ความคิดเห็น