คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++Chapter 3 ซมซานกลับมา++
Chapter 3
ซมซานกลับมา
น... นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมฉันถึงต้องมาโดนแกล้งในวันเปิดเทอมวันแรกของชั้นมอสี่ด้วย T[]T ฉันไปขี้รดหัวพวกแกหรือไงฟะ
ฉันเดินเข้าไปในโรงอาหารด้วยสภาพที่เปียกปอน ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นพี่โชคดีนั่งกินข้าวอยู่
แงงงงงงงง!!! YOY ฉันจะไปฟ้องพี่โชคดีให้จับตัวไอ้พวกเลวๆ มาลงโทษให้ได้เลยคอยดู
ฉันเดินตรงเข้าไปหาพี่โชคดีที่คุยอยู่กับพวกเพื่อนๆ ของเขาที่โต๊ะอาหาร
“ไปเล่นสงกรานต์ที่ไหนมาครับน้องลัคกี้” พี่โชคดีเอ่ยถามเมื่อฉันเดินไปถึง พลางมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “ทำไมตัวถึงได้เปียกปอนอย่างนี้ล่ะครับ นี่มันเลยสงกรานต์มาเดือนกว่าแล้วนะ”
“ลัคกี้ไม่ได้เล่นสงกรานต์หรอกค่ะพี่โชคดี ใครก็ไม่รู้มันกำลังจ้องทำร้ายลัคกี้อยู่” ฉันพูดไปในขณะที่น้ำก็ยังหยดติ๋งๆ ลงมาบนพื้น คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจฉัน
ตัวฉันตอนนี้มันคงจะน่าสมเพชไม่ใช่น้อย T T (น่ารังเกียจด้วย)
“ใครกันครับที่จะจ้องทำร้ายลัคกี้” เขาวางช้อนลงแล้วมองหน้าฉันอย่างตื่นตกใจ “เดี๋ยวพี่โชคดีจะไปจัดการมันเอง”
ฮ่าๆๆๆ น่ารักจริงๆ เลย อิอิ ^^ เนื้อคู่ใครก็ไม่รู้
“ลัคกี้ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ฉันว่าแล้วทำหน้าบึ้ง “สงสัยลัคกี้คงจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
ทันทีที่พูดจบฉันก็หมุนตัวกลับ ทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวครับ” พี่เขาเรียกฉันไว้ สงสัยจะไปส่งล่ะสิใช่ไหมนี่ ^v^ ฉันค่อยๆ หมุนตัวไปเผชิญหน้าพี่เขา ก่อนที่จะส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้
“มีอะไรคะ” (เสียงสตออีกแล้ว -_-^)
“กลับดีๆ นะครับ”
แหงะ!!! ไม่ไปส่งหน่อยเหรอ T^T ใจร้าย ใจดำ อำมหิต วิปริต แล้วฉันจะโดนใครทำร้ายอีกไหมเนี่ย ฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงนะ
“ค... ค่ะ”
พี่เขาส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้ง ความเจ็บปวดรวดร้าวจากการโดนแกล้งมาเมื่อครู่ พลันหายไปในพริบตา กลับกลายเป็นความหื่นมาแทนที่ -.,-
บ... บ้าเหรอ คิดอะไรของเรา (- - )]
ฉันจำต้องนั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาลงที่บ้านเพราะไม่สามารถที่จะเรียกไอ้เลิฟ น้องชายมารับได้ เพราะมันไม่ยอมมารับไงล่ะ -_-;;;
เมื่อมาถึง... ในบ้านตอนนี้ไม่มีใครอยู่ น้ารินไปทำงาน หอคอยไปโรงเรียน ส่วนน้าภัทรพ่อของหอคอยไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว
ฉันอาบน้ำเพื่อชำระความสกปรกและความโกรธแค้นให้หายไป ในใจยังคงสงสัยไม่หายว่าฉันไปทำอะไรผิดตอนไหน ทำไมใครบางคนที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร ถึงจ้องที่จะเอาชีวิตฉัน
จ้องเอาชีวิตเลยเหรอ O[]o (คิดเองเออเองเลยนะเนี่ย)
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็หอบหิ้วกระดานสีเขียวๆ ที่ใช้ในการพยากรณ์ออกไปหน้าบ้าน แล้วขี่รถมอเตอร์ไซค์อีกคันที่อยู่ที่บ้านออกไปที่ตลาดทันที จนถึงตอนนี้ความระบมในตัวของฉันเริ่มกลับมาเยือนอีกครั้ง
ฉันจะเผาพริกเผาเกลือแช่งเลย >o<
แล้วตอนนี้ฉันก็ได้เปิดรับดูดวงอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันมาเปิดรับดูดวงเร็วไปหน่อย เพราะยังไม่ค่อยมีผู้คนมาจับจ่ายซื้อสินค้ากันที่ตลาดกันซักเท่าไหร่
ในระหว่างที่รอฉันก็หยิบกระดานขึ้นมาดูดวงให้ตัวเองเล่น
จะดูซิว่าฉันมีเคราะห์เรื่องอะไรทำไมถึงถูกปองร้ายนะ >[]<
“ดวงชะตามีเคราะห์” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วทำนายต่อไป “จะได้รับเคราะห์จากคนที่ตัวเองคาดไม่ถึง แล้วก็เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอกเหรอ ต้องคอยระวังการกระทำของตัวเองที่ทำให้คนอื่นไม่พอใจ หรือเข้าใจผิด โอ๊ย!!! อะไรวะเนี่ย ยิ่งทำนายก็ยิ่งงง”
ระวังการกระทำของตัวเองเหรอ แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ -_-^^^ ดูอะไรผิดไปหรือเปล่าหว่า... แต่ตำราปู่ชิวไม่เคยผิดพลาดนี่นา
ขณะที่ฉันกำลังนั่งเกาหัวแกรกๆ ไล่รังแคบนหัว เพราะความสับสนเกี่ยวกับดวงชะตาที่ตัวเองทำนายออกมา สายตาก็พลันมองเห็นผู้หญิงคนนึงเข้า
แก... นังลูกค้าชักดาบบบบบบบบบบ - -*** สากกะเบืออยู่หนายยยยยยยย ฉันจะเอามาทำการเฉาะกบาลมัน
น้าคนที่ชักดาบฉันเมื่อเย็นเดินตรงมายังฉัน ฉันรีบลุกขึ้นยืนเพื่อจะทำการด่าให้รู้สำนึกซะบ้าง
“ออกไปนะ แก แก แกเบี้ยวเงินฉัน” ฉันว่าพลางชี้หน้า อารมณ์เดือดปุดๆ แต่คุณเธอก็ยังคงมุ่งหน้ามาไม่หยุด “ถ้าแกเข้ามา แกไม่รอดแน่”
ฮึ้ยๆๆๆๆ >[]< ดันลืมเอาสากกะเบือมาซะได้
“หยุดก่อน” คุณเธอมาด้วยมาดนิ่งพร้อมๆ กับเสียงที่ดูทรงพลัง ฉันหยุดฟังราวกีบถูกสะกด
“อะไร!!!” ฉันตวาดแล้วมองคุณเธออย่างหาเรื่อง จากนั้นเธอก็เอากระเป๋าตังค์ยี่ห้อดีขึ้นมา ก่อนจะควักแบงค์พันยื่นให้ฉัน
โอ้... ฿O฿ แบงค์พันเลยนะเนี่ย
“ขอบคุณมากค่ะคุณน้า ^/\^” ฉันกล่าวแล้วไหว้โดยการย่ออย่างสวยงามแล้วรีบฉกเงินมาในมือ หัวใจเต้นรัวด้วยความโลภ ก่อนที่จะรีบยัดใส่กระเป๋ากางเกง
มาไม้ไหนล่ะเนี่ย โอ๊ยๆๆๆๆ เงินหนึ่งพันบาท ^w^ ปากสั่นไปหมดแล้ว
“มีอะไรให้รับใช้ไหมคะ” ฉันรีบประจบทันที ก่อนที่จะอ้อมไปด้านหลังแล้วบีบนวดไหล่ให้เธอ “บอกลัคกี้ได้เลยนะคะ”
“พอก่อนๆ นั่งก่อน ฉันมีเรื่องจะปรึกษาหนู” คุณน้าบอกกับฉัน จากนั้นเราก็นั่งหันหน้าเข้าหากัน สายลมพัดผ่านไป
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ” ฉันถามแล้วทำสีหน้าจริงจัง
“ฉันชื่อว่าอรนะ คือเรื่องเมื่อวานที่เธอดูดวงให้ฉันน่ะ ฉันเริ่มมั่นใจแล้วว่าสามีของฉันไปมีเมียน้อย” น้าอรกล่าวออกมาสีหน้าจริงจัง
“ก๊ากกกกกกกก หนูว่าแล้วว่าคุณน้าจะต้องซมซานกลับมาหาหนู” ฉันปล่อยก๊ากออกมาอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา น้าอรมองหน้าฉันแล้วเบะปากราวกับจะร้องไห้ “เอ่อ... หนู หนู... หนูขอโทษค่ะ”
โธ่เอ๊ย!!! ก็คนมันลืมตัวไปหน่อยน่ะค่ะ บอกแล้วว่าคำทำนายที่ออกจากปากลัคกี้เคยมีพลาดซะทีไหนกัน ^^ แต่จะว่าไปก็สงสารคุณน้าเหมือนกันนะ
“เดี๋ยวนี้เขาชอบทะเลาะกับฉันอยู่บ่อยๆ เธอต้องช่วยฉันนะ ช่วยหานังเมียน้อยคนนั้นมาให้ฉันให้ได้นะ” เธอพูดแล้วน้ำตาก็ยิ่งไหล เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ
“แต่น้าอรคะ” ฉันเอ่ยออกมา “หนูเห็นใจน้าอรนะคะ แต่หนูไม่ใช่นักสืบ ที่จะมาสืบว่าใครเป็นชู้ใคร หนูว่าน้าไปขอความช่วยเหลือจากมืออาชีพจะไม่ดีกว่าเหรอ”
นั่นสิๆ ถ้าเป็นโคนันเรื่องแค่นี้น่าจะสืบได้สบายมากเลย -_-;;;
“แต่น้ามีค่าตอบแทนนะจ๊ะ”
“งั้นก็ว่ามาเลยค่ะ”
แหม... ก็เงินมันใช้ในการหลอกล่อได้ดีนี่นา ^^ มีเงินจะซื้ออะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละจริงไหมคะ เพราะอย่างนั้นฉันก็เลยต้องตอบตกลงเป็นธรรมดา
“คือว่าเธอไม่ต้องรีบร้อนมากหรอก ค่อยๆ สืบไปทีละนิดก็ได้ ส่วนค่าตอบแทนเท่าไหร่ไม่อั้น” น้าอรใจปล้ำเอ่ยข้อเสนอมายั่วน้ำลายฉัน
“งั้นเดี๋ยวหนูรีบดูให้เลยก็ได้ค่ะ น้าอรช่วยจดวันเกิดของน้าอร แล้วก็วันเกิดของสามีมาให้หนูหน่อยนะคะ ถ้าจะให้ดีช่วยเขียนเวลาตกฟากด้วยค่ะ” ฉันบอกพร้อมๆ กับยื่นกระดานให้
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะใช้การพยากรณ์ในการสืบเรื่องชู้สาวนะเนี่ย ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า ^ ^ แต่ถ้างานครั้งนี้สำเร็จ ฉันว่าฉันจะไปทำงานในกรมตำรวจล่ะ -_-^^
“หนูเป็นที่พึ่งสุดท้ายของน้าแล้วนะ” น้าอรพูดพลางเขียนสิ่งต่างๆ ลงบนกระดานและสูดน้ำมูกซื้ดๆ
เฮ่อ!!! นี่ถ้าฉันทำงานนี้ไม่สำเร็จมันก็เท่ากับว่าทำลายชีวิตน้าอรเลยสินะ T T ภารกิจครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แต่ฉันก็ต้องฝ่าฟันมันไปให้ได้ เพื่อน้าอร (เอ่อ... เพื่อเงินด้วย $v$)
- -+++
เอ๊ะ!!! เมื่อกี้อะไร
ฉันรีบหันไปดูรอบๆ ตัว เพราะว่าเมื่อกี้รู้สึกว่าถูกสายตาอาฆาตมาดร้ายจ้องมองมา นี่มันตามมาถึงนี่เลยหรือไงนะ
แว้กกกกกก!!! กลัวจังเลย แงๆๆๆๆ Y[]Y
“นี่จ๊ะ” น้าอรยื่นกระดานกลับมาให้ฉัน ฉันเหลือบมองอย่างไม่สนใจซักเท่าไหร่ “หนูต้องช่วยน้านะจ๊ะ T..T”
“ค... ค่ะ”
ตึ่งๆ โป๊ะ ตึ่งๆ~ ตึ่งๆ โป๊ะ ตึ่งๆ~
อุ๊ย!!! ตกใจหมดเลย นึกว่าใครมาตีกลองแถวนี้ ที่แท้ก็เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันนี้เอง ทำไมเสียงเรียกเข้าถึงโบราณขนาดนี้นะ -_-;;; ก็จะทำไงได้ล่ะ ก็คนมันไม่ได้รวยนี่นา
ฉันควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดรับ ก่อนที่จะเอาแนบกับหู
“สวัสดีค่ะน้าริน” ฉันกล่าวพลางส่งสายตาไปให้น้าอรเป็นเชิงขอตัว แล้วหันมาคุยโทรศัพท์อีกทาง “มีเรื่องอะไรเหรอคะ”
“แล้วลัคกี้ทำอะไรอยู่ลูก” น้ารินน้าสาวของฉันถามกลับมาตามสาย เธอรักฉันเหมือนกับลูกคนนึงเลยล่ะค่ะ แล้วฉันก็รักเธอมากเหมือนกัน ^^
“พอดีตอนนี้ลัคกี้กำลังอยู่ที่ตลาดนัดน่ะค่ะ น้าริน”
“ตลาดนัด” น้ารินทวนคำด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ “โรงเรียนเลิกแล้วเหรอลูก ทำไมถึงไปอยู่ที่ตลาดนัดได้”
“คือพอดีว่าลัคกี้พลาดตกน้ำก็เลยกลับบ้านก่อน แล้วไม่มีอะไรทำก็เลยมารับดูดวงที่ตลาดนัดน่ะค่ะ” ฉันตอบโดยมีการแต่งเรื่องราวเข้าไปนิดหน่อยเพื่อความสมจริง “แล้วที่น้ารินโทรมามีเรื่องอะไรเหรอคะ”
“ก็คือว่าวันนี้น้าภัทรเขาจะเข้าไปที่บ้านนะ น้าก็เลยโทรมาบอกว่าให้รีบจัดบ้านให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวน้าภัทรจะพาไปเดินช้อป” น้ารินว่า มันทำให้ฉันหูผึ่ง
น้าภัทรพาไปเดินช้อป ^^ โฮะๆๆๆ อย่างนี้แหละค่ะ ฉันถึงได้ชอบน้าภัทร เพราะน้าเขาเปรียบเสมือน...
ตัวเงินตัวทองของฉัน ^0^
“ค่ะๆ เดี๋ยวลัคกี้จะรีบกลับไปจัดบ้าน” ฉันรีบบอกด้วยความตื่นเต้นต่อจากนั้นก็วางสาย ก่อนที่จะนึกได้ว่าตอนนี้ฉันมีภารกิจติดค้างอยู่ทันทีที่เห็นหน้าน้าอร
โอ๊ย!!! จะเลือกอย่างไหนดีนะ คนสวยตัดสินใจไม่ได้ /(>< )| /( ><)\
“มีธุระเหรอจ๊ะ” น้าอรเอ่ยปากถาม ตอนนี้น้ำตาของเธอได้หายไปจากใบหน้าแล้ว แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
“ค่ะ แต่เดี๋ยวยังไง หนูจะรีบเอาสิ่งที่คุณน้าจดให้ไปตรวจดวงชะตาก็แล้วกันนะคะ” ฉันบอกออกมาจากใจจริง และเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ทั้งๆ ที่จริงอยากไปเดินช้อปที่เซเว่น -_-;;; บ้าเหรอ!!! >[]<
- -+++
เฮือก!!! เอาอีกแล้ว ใครมันจ้องวะ
ฉันมองไปรอบๆ อีกครั้งอย่างหวาดกลัว ทำไมชีวิตมอปลายวันแรกของฉันมันถึงน่าหวาดกลัวแบบนี้ ดวงชะตาที่ออกมาก็ทำให้ฉันงง
โว้ย!!! เซ็ง เครียด สวย ^^ โฮะๆๆๆ เอ๊ะ!!! หรือเพราะว่าฉันสวยเกินหน้าเกินตา ใครบางคนเลยอยากที่จะให้ฉันเสียโฉมน่ะ
“งั้น... น้าขอเบอร์หนูหน่อยสิ” น้าอรบอก ต่อจากนั้นฉันก็ให้เบอร์ไปเพราะนานๆ ทีจะมีคนขอ
“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ผู้ชายมีอีกตั้งหลายคนบนโลก แค่ผู้ชายคนเดียวอย่ามาทำให้ชีวิตเราโศกเศร้าเลยค่ะ หนูเชื่อว่าน้าอรต้องหาใหม่ได้แน่ๆ”
“แต่ว่า...” น้าอรเปรยออกมา “หนูบอกเองนี่นาว่าน้าจะไม่มีกิ๊กอีกแล้ว”
-[ ]-;;; เอ๋อเลยฉัน แต่มันก็จริงแฮะ
“เอ่อ... งั้นหนูไปก่อนนะคะ” ฉันยิ้มแห้งๆ แล้วรีบเก็บข้าวของต่างๆ ก่อนที่จะเดินออกมาให้พ้นจากบริเวณที่น้าอรอยู่เพื่อจะเดินไปข้างหลังตึกที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้
ทันใดนั้น!!! O[]O
ฉันก็เห็นหลังไวๆ ของใครบางคนวิ่งหนีไป เท่าที่ฉันเห็นก็คือเป็นผู้หญิง ใส่ชุดนักเรียน
น... นี่ฉันถูกจ้องมองจริงๆ ด้วยใช่ไหมเนี่ยยยยยยย TwT กึกๆๆๆๆ (<- เสียงปากสั่นด้วยความหลอน อ๊ายยยยยยยยย >[ ]<)
ความคิดเห็น