คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เด็กกำพร้ากับดวงตาปิศาจ
บทนำ เด็กกำพร้ากับดวงตาปิศาจ
ปีค.ศ. 1634 ณ ป่าใหญ่อเมซอน ทวีปอเมริกาใต้
"ทำไมผมจะต้องฝึกหนักแบบนี้ด้วยล่ะฮะ" คำถามหลุดออกจากปากเด็กน้อยวัยสิบขวบเศษ
"ก็เพราะแกมันอ่อนแอไง แอล แถมโดนทิ้งอีกต่างหาก ลำบากสุดหล่ออย่างฉันต้องมาดูแลอีกแน่ะ" ตาลุงหัวแดงตอบ พลางยืดแขนอันบึกบึนออกไปเพื่อบิดขี้เกียจ
"แล้วมันเกี่ยวยังไงกับการฝึกหนักแบบนี้ ที่กลางป่ากลางเขาอย่างนี้ล่ะฮะ อาจารย์"
"ทำไม? ฮึ! แกยังไม่เลิกคิด'เรื่องนั้น'อีกรึไง ไม่เข็ดใช่ไหม ฉันว่าแกหุบปากแล้วก็รีบผ่าฟืนเงียบๆไปซะ แล้วเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้ฉันกินด้วย หิวจะตายอยู่แล้ว พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางต่ออีก" เมื่อพูดด้วยเสียงราวกับตะคอกจบ เขายันร่างอันกำยำขึ้น แล้วเดินไปยังบริเวณใต้เชิงผาหินยักษ์ที่ยื่นออกมา ราวกับมีไว้ให้ทั้งคู่โดยเฉพาะ
ครั้งสุดท้ายที่แอลจำความได้คือเมื่อราวๆสามปีก่อน เขาตื่นขึ้นมากลางป่าและพบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างๆ 'โคลด' ชายผมแดงชาวฝรั่งเศสวัยกลางคน ซึ่งเรียกเขาตั้งแต่เห็นหน้ากันว่า 'แอล' คิดดูแล้วในตอนนั้นเขาอายุได้เพียงเจ็ดขวบเท่านั้น
โคลดเคยเล่าว่า แอลพลัดตกจากน้ำตกขณะกำลังไล่จับปลาช่อนยักษ์อเมซอนมาทำเป็นอาหาร
'เล่นเอาฉันตามหาตัวแทบตาย ภาระสังคมจริงๆเลย แกนี่!'
และแผลที่ได้จากการพลัดตกลงมาจากน้ำตกอีกวาซูซึ่งมีความสูงเกือบ81เมตรคือ ...หัวกระแทกโขดหินจนหัวแตก แกถึงได้ความจำเสื่อมไง ไอ้ตัวภาระ...
ส่วนเรื่องก่อนหน้าที่ทั้งคู่จะมาอยู่กลางป่าแบบนี้ โคลดบอกว่าเขาได้พบกับแอลตอนที่เขาแวบไปเหล่สาวๆในตัวเมืองแห่งหนึ่งในอเมริกาเหนือ
...เด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวข้างถังขยะ ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ พอให้กินขนมหน่อยละ เดินตามติดเชียว ด้วยความสมเพช เอ้ย สงสารเลยเก็บมาเลี้ยงเป็นลูกศิษย์ หล่อแล้วใจบุญอีกแน่ะฉัน...
และเขาก็ได้พาลูกศิษย์ผู้น่าสงสารมา 'ฝึกหนัก' กลางป่าอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้
"แล้วพรุ่งนี้เราจะต้องเดินทางไปที่ไหนกันเหรอฮะ" แอลถามขณะลากศพหมูป่าเข้ามาใกล้กองไฟซึ่งโคลดกำลังนั่งผิงอยู่
"ทางตะวันตกเฉียงใต้ของป่านี้มีหมู่บ้านอยู่ เราจะไปที่นั่น"
"ไปที่นั่น ไปทำอะไรอ่ะ อาจารย์"
"ก็ไปอยู่ที่นั่นน่ะสิ เอ้อ ไปถึงหมู่บ้าน ไปขอเข้าห้องน้ำมั้ง ไอ้นี่"
"โห การเดินทางที่แสนเหนื่อยสามปีเต็ม! กับอาจารย์! ในที่สุดผมก็จะได้อยู่บ้านกับเขาแล้วเหรอฮะ"
แอลลากหมูป่ามาวางไว้ข้างๆอาจารย์ของเขา ก่อนจะนั่งลงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งไล่จับหมูป่าผนวกกับความตื่นเต้นจากบทสนทนาเมื่อครู่
"เฮ้ย! ฉันไม่ได้ให้แกทำงานเล่นๆสักหน่อย มันเป็นการฝึกวิชา บอกไปกี่ครั้งแล้ว ฮึ ...อ้อ เดี๋ยวก่อนลืมบอก ฉันจะฝากแกไว้กับคุณครูสาวแสนสวยในหมู่บ้านนั้นนะ ทำตัวกับเขาดีๆล่ะ ไอ้ตัวภาระ"
"อ่าว แล้วอาจารย์จะไปไหนฮะ ทิ้งกันเลยเหรอ"
"ฉันไม่ได้ว่างมาอยู่กับแกจนตายนะโว้ย สุดหล่ออย่างฉันก็ต้องอยากไปหาสาวๆบ้างสิ ขืนมีเด็กห้อยตามไปด้วยสาวๆได้เข้าใจผิดกันพอดี"
โคลดบรรจงใช้มีดสั้นเล่มเล็กที่ทำขึ้นเองจากเขาของควายป่า เฉือนเนื้อหมูป่าออกมาย่างไฟแล้วผลักเนื้อหมูที่เหลือให้กับแอล
"แล้วอาจารย์ไปรู้จักกับคนแถวนั้นได้ไงล่ะนั่น"
"บ๊ะ มีสาวสวยคนไหนที่ท่านโคลดคนนี้ไม่รู้จัก หา"
"นั่นคือคำตอบเหรอฮะ"
"เออ แกเลิกถามได้แล้ว รีบๆกินซะ จะได้รีบๆนอน พรุ่งนี้ต้องรีบเดินทางแต่เช้ามืด อีกตั้งไกลเชียวล่ะกว่าจะถึง เดี๋ยวมายเลดี้จะรอ" โคลดพูดพลางจ้องเขม็งไปที่เนื้อหมูป่าในมือตนเอง
ด้วยความที่เป็นศิษย์-อาจารย์กันมานาน แอลจึงรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่อาจารย์กังวลหาใช่เรื่องนั้นไม่ ทว่าเขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ถาม เพราะคงโดนด่าชุดใหญ่เป็นแน่
สองสัปดาห์ต่อมา ภาพของหมู่บ้านเล็กๆเบื้องหน้าปรากฏต่อสายตาแอล
...สมกับที่อยู่กลางป่าจริงๆ...
เนื่องจากหมู่บ้านนี้ถูกล้อมรอบด้วยป่า ทำให้การติดต่อกับภายนอกจึงแทบจะตัดขาดเลยก็ว่าได้ บ้านทุกหลังจึงมีการปลูกพืชผักสวนครัวไว้ข้างบ้านเพื่อไว้บริโภคเอง ชาวบ้านมากหน้าหลายตาเดินอยู่กันทั่วหมู่บ้านต่างพูดคุยทักทายกัน มองจากบนเนินเขาที่แอลยืนอยู่ สามารถเห็นซอกซอยภายในหมู่บ้านได้อย่างชัดเจน รวมถึงเหล่าบรรดาเด็กๆที่รวมตัวกันอยู่หลายสิบคน ณ สนามเด็กเล่นของหมู่บ้านซึ่งมีของเล่นให้เล่นมากมาย
"นั่นเหรอครับ! อาจารย์! หมู่บ้านที่ว่า...อ้าว" แอลหันไปหาโคลดที่เดินทอดน่องตามหลังมา ทว่าเขาไม่อยู่แล้ว
"อรุณสวัสดิ์ครับมาดมัวแซลล์ ยังสวยไม่สร่างเลยนะครับ" โคลดจูบหลังมือหญิงสาววัยเบญจเพสผู้มีเรือนผมสีดำขลับ เจ้าของนามว่าโมนิก้า ทั้งคู่ยืนอยู่ใต้ซุ้มประตูโค้งหน้าหมู่บ้าน
"อ่า... อาจารย์ ไปตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนั่น"
"เด็กคนนั้นเองเหรอคะที่คุณพูดถึงน่ะ อุ๊ย!" เมื่อแอลเดินเข้ามาใกล้ โมนิก้าอดที่จะสะดุ้งไม่ได้แม้จะได้ฟังจากโคลดมาก่อนแล้ว
ดวงตาข้างซ้ายของแอลมีสีแดงก่ำราวกับตาของปิศาจ ต่างกับดวงตาสีฟ้าข้างขวาลิบลับ
แอลรีบหลับตาข้างซ้าย แล้วยิ้มแหยๆ ด้วยความกลัวว่าหญิงสาวจะกรีดร้อง
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ชั้นได้ฟังเรื่องของเธอแล้วล่ะ โทษทีนะจ้ะ ชื่อแอลใช่ไหม"
"ครับ ผมชื่อแอล... แอล กัชเปล"
------------จบบทนำ-----------
**เกร็ดความรู้**
ป่าอเมซอน (Amazon) หรือป่าแอมะซอน เป็นป่าขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ทวีปอเมริกาใต้ถึง 2 ใน 5 ส่วน
พื้นที่ป่าเป็นเขตของบราซิลตอนบนถึงครึ่งประเทศ แล้วยังเกินออกมาประเทศรอบๆอีกต่างหาก (ใหญ่จริงไรจริง)
และเป็นที่ทราบกันดีว่า ในปัจจุบันป่าอเมซอนจัดเป็นสถานที่ที่น่าผจญภัยที่สุด เนื่องจากความหลากหลายต่างๆ ทั้งสัตว์ แมลง แมง พันธุ์ไม้ล้วนแปลกตาหาดูได้ยากทั้งสิ้น (แน่นอนว่าความอันตรายก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่านั้นนะ)
ยังไม่หมด ยังมีแม่น้ำอเมซอนแม้ความยาวเป็นอันดับสองรองจากแม่น้ำไนล์แต่ที่นี่มีปากแม่น้ำกว้างที่สุดในโลก
แถบนี้มีแต่สัตว์ประหลาด(ๆ)น่าดูชมทั้งนั้น เช่น ปิรันยาท้องแดง(กินคน) อนาคอนด้ายักษ์(กินคนด้วย) ไอ้เข้เคเดน(ก็กินคนอีกนั่นล่ะ)
ส่วนในเรื่องนั้น ได้กล่าวถึงน้ำตกอีกวาซูที่พระเอกของเราถูกบอกว่าพลัดตกลงมา
น้ำตกอีกวาซูอยู่ในเขตประเทศบราซิลและอาร์เจนตินา มีความสูงตั้งแต่60-80เมตรโดยประมาณ
ที่บอกว่ามีความสูงหลายค่าเพราะน้ำตกนี้แบ่งเป็นแท่นย่อยๆรองรับกันไปเรื่อยๆ (จะเรียกเป็นชั้นน้ำตกก็คงจะได้)
และหน้าน้ำตกใหญ่นี้ยังแบ่งเป็นน้ำตกน้อยๆอีกถึง 275น้ำตก(- -) สมแล้วที่ได้เป็นที่ที่นักล่องเรือแคนูโปรดปราน
ขอขอบคุณข้อมูลเพิ่มเติมจาก
http://www.sahavicha.com/?name=knowledge&file=readknowledge&id=3126
http://th.wikipedia.org/wiki/แม่น้ำแอมะซอน
http://keywords.webthai108.com/index.php?page=kdetail&key=ทวีปอเมริกา
และ คริม :คนเรียบเรียงเกร็ดความรู้
สังเกตในแผนที่ด้วยนะว่าทางตะวันตกเฉียงใต้ของป่าเป็นประเทศไรอ่ะ
บอกในเนื้อเรื่องไม่ได้ ฮ่าๆ ความลับเยอะเกินเดี๋ยวคนอ่านจะงง คนเขียนก็จะงงแล้ว ประวัติศาสตร์ซับซ้อนจริงๆ :&
ความคิดเห็น