เสน่รักนางซิน

ลำดับตอนที่ #6 : เสน่รักนางซิน : 6

6

" แค่ก แค่ก " มิเนลตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงไอที่ดังพอจะปลุกพี่ชายที่นอนเฝ้าไข้ข้างๆเตียงได้

" มิเนล  เป็นอะไรมากหรือเปล่า " เยลโล่รีบเดินเข้ามาประคองร่างน้องสาวที่พยายามจะลุกขึ้นจากเตียง  ร่างมิเนลเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง  ตัวสั่นเทาด้วยพิษไข้ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

" พะ..พี่เยลลี่ " มิเนลพยายามจะพูด  แต่ปากบางกลับสั่นจนพูดแทบไม่เป็นคำ

" อย่าเพิ่งพูดเลยมิเนล  ไม่อย่างนั้นอาการน้องจะยิ่งแย่นะ "

" มิเนลไม่เป็นอะไรจริงๆพี่คะ  น้องไม่อยากไปที่โรงเรียนนั้นอีกแล้ว " หญิงสาวตัวสั่นกระเส่า  ดวงตาสีฟ้าหม่นลงทันทีที่นึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้  น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาไม่ขาดสาย  เสียงไอคอกแค่กดังเป็นระยะๆ  จนพี่ชายที่นั่งกุมมือน้องสาวข้างๆก็อดที่จะสงสารไม่ได้

" มิเนลฟังพี่นะ  เราจะต้องทำ  มันเป็นเรื่องที่เราจำเป็นจะต้องทำ  ไม่ว่าจะเป็นพี่  แม่  หรือแม้แต่พ่อก็ไม่สามารถที่จะช่วยน้องได้ในเวลานี้  ทุกสิ่งน้องจะต้องช่วยเหลือตัวเอง  พี่ขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรน้องได้เลย " เยลโล่กอดร่างที่สั่นเทาของน้องสาวเพื่อปลอบใจ

" ว่าไงจ๊ะลูก  มิเนลอาการเป็นยังไงบ้าง " ผู้เป็นแม่เปิดประตูห้องเดินเข้ามา  พลางถามลูกชายถึงอาการของคนที่นอนอมไข้อยู่บนเตียง

" หนูไม่เป็นไรมากแล้วหละค่ะแม่ " มิเนลพยายามหยัดตัวขึ้นพิงตัวกับหัวเตียง  แต่แรงที่มีทั้งหมดตอนนี้แทบไม่เหลือเลยแม้แต่น้อย 

" มา เดี๋ยวพี่ช่วย " เยลโล่พยุงร่างน้องสาวให้อยู่ในท่านั่ง

" ไม่เป็นไรแน่เหรอลูก " ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง  เพราะจากที่ดูอาการแล้วก็หนักเอาการ  มือเรียวอุ่นลูบลงที่ใบหน้ามิเนลอย่างเป็นห่วง

" ไม่เป็นไรจริงๆค่ะแม่  พรุ่งนี้หนูก็ไปโรงเรียนได้เเล้วหละค่ะ " มิเนลฝืนตอบเเม่ของเธอ  ทั้งๆที่ตอนนี้เเม้เเต่ขยับตัวเธอเองยังเเทบไม่ไหว  ไหนจะเรื่องที่จะต้องเจอหลังจากกลับไปเรียนที่นั้นอีก

" เเต่เเม่ว่าลูกควรจะพักซักหน่อยนะลูก  สีหน้าลูกยังไม่ดีขึ้นเลย " เเม่มิเนลเดินเข้ามาใกล้

" หนูไม่เป็นไรจริงๆค่ะ  หนูไม่อย่าทำให้เเม่กับพี่ต้องมาลำบากใจนะคะ " มิเนลตอบอย่างยิ้มๆ

" ลูก  เเม่เเละพี่เยลไม่เคยคิดลำบากใจเรื่องลูกเลยนะจ๊ะ  ถ้าหนูกำลังพยายามหรือฝืนตัวเองก็บอกเเม่ตรงๆ  เเม่ไม่อยากให้ลูกฝืนตัวเองในเรื่องเเบบนี้เลยนะลูก " ผู้เป็นเเม่หย่อนตัวนั่งลงข้างร่างมิเนล

" ม่ะ....เเม่ค่ะ " มิเนลนั่งน้ำตาคลอ  มือบางพยายามเช็ดน้ำตาที่ใกล้จะไหลเต็มที

" เอาหละ  แม่ว่าพรู่นี้เราไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก  แม่จะโทรไปลาคุณครูซักสอง-สามวัน " แม่เริ่มออกความคิดเห็น  มิเนลโผตัวเข้ากอดร่างหญิงตรงหน้า

" แต่แม่คะ  แล้วพ่อจะไม่ว่าอะไรเหรอคะ " มิเนลผละหน้าออกจากอ้อมเเขนอุ่น  ดวงตาสีสวยมองหน้าแม่ของตนอย่างสงสัย

" เรื่องนี้แม่จัดการเอง  ลูกจะไปเรียนในที่อย่างนั้นได้ยังไงกัน  แม่จะช่วยลูกให้ถึงที่สุด  แม้จะเป็นพ่อของลูกก็ตามที " มิเนลน้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง  วงแขนเล็กกอดที่เอวแม่ของตน  ทำให้คนเป็นแม่ต้องกอดตอบคนในอ้อมเเขนเพื่อปลอบใจ  มือใหญ่ที่อบอุ่นลูบที่ศีรษะลูกสาวเบาๆ  เมื่อเยลโล่เห็นเช่นนั้นก็เดินเข้ามาโอบกอดทั้งแม่และน้องสาว  ทั้งสามโอบกอดให้ความรักกันและกัน  ไม่นานมิเนลหลับลงด้วยความเหนื่อยล้า

 

ไรเตอร์ปั่นมาลงเเล้วนะ  ช่วงนี้ไรเตอร์ก็เปิดเทอมเเล้วงานเยอะสักนิด  ไรเตอร์อาจอัพช้า จากที่ดองอยู่เเล้วก็อาจดองนานขึ้นสักนิด  เเต่ไรเตอร์จะค่อยๆทยอยมาลงทีละนิดนะ  สัญญาจากใจเลย  ๒^U^

B B