เสน่รักนางซิน

ลำดับตอนที่ #4 : เสน่รักนางซิน : 4

4

   เมื่อนาฬิกาชี้เข็มไปยังเลขสาม  ที่บอกได้ว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว  ตามมาด้วยเสียงกริ่งที่ดังหนวกหูไปทั่งโรงเรียน  นักเรียนนับพันต่างพากันเดินออกมาจากห้องเรียน  ทางเดินเต็มไปด้วยนักเรียนที่กำลังจะเดินทางกลับบ้าน  ร่างมิเนลเดินผ่านช่วงที่แน่นเบียดเสียดจากนักเรียนที่มากจนเกินไปอย่างยากลำบาก 

บางคนที่มักง่ายและไม่สนใจใครก็ไม่แม้แต่จะหลีกทางให้เธอแม้แต่น้อย  ซ้ำยังเบียดเธอเข้าไปอีกความเดือดร้อนของมิเนลทำให้คนที่กลั่นแกล้งเธอพอใจ  มิเนลอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก  ร่างกายหมดแรงเหมือนจะเป็นลม  ลมหายใจติดขัดเหมือนอากาศไม่สามารถเข้าไปในปอดของเธอได้  ตาทั้งสองพร่ามัวเหมือนใกล้จะปิดลงด้วยความเหนื่อย  แต่แล้วก็มีบางอย่างเหมือนฝ่ามืออุ่นๆ  มาฉุดประคองร่างเธอออกจากที่ตรงนั้น 

" เป็นไรมากมั๊ยครับ..??? " ร่างบางสงสัยว่า  ใครกันนะที่ช่วยเธอ  เธอจึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

" คุณรันเวย์ " สาวน้อยเอ่ยออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อย  แต่วินาทีนี้เธอกลับทรมานยิ่งกว่า  เพราะโรคร้ายที่อยู่ในตัวเธอใกล้จะแผลงฤทธิ์ออกมา  ไม่นานเธอก็ลงไปกองอยู่กับพื้น

" มีนครับ  มีน  มีน..... " ชายหนุ่มเรียกคนร่างเล็กให้สติกลับคืนมาแต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบแต่อย่างใด  ชายหนุ่มจึงอุ้มเธอไปที่ห้องพยาบาลด้วยความเร่งรีบ  การกระทำของชายหนุ่มได้ปลุกให้หญิงสาวหลายคนที่แอบชอบหนุ่มร่างสูงอยู่ให้เกิดความอิจฉาหญิงสาวที่นอนหลับไม่รู้ตัวในอ้อมแขนแกร่ง

......................................................................................

   เวลาล่วงเลยไปถึง 1ทุ่มครึ่ง  คนไข้บนเตียงยังคงไม่ได้สติ  คนเฝ้าไข้ก็ยังคงไม่ไปไหนเช่นกัน  ร่างสูงนั่งมองอาการทุรนทุรายจากพิษไข้ปริศนาที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันของมิเนล  หญิงสาวนอนดิ้นไปมาพลางละเมอเพ้อลำพัล  ผิวกายคล้ำดำของเธอเริ่มซีดขาว  ผิวปากแห้งผากซีดไร้เลือดไหลเวียน  เหงือเริ่มผุดออกมาตามร่างเพื่อระบายความร้อน  ร่างกายมิเนลเริ่มแย่จนคนที่นั่งดูอาการข้างๆเริ่มเป็นห่วง 

ฝ่ามือหนากุมมือคนที่นอนทรมานอยู่บนเตียงไว้แน่น  เค้าไม่สามารถคิดถึงเรื่องใดได้นอกจากคนที่อยู่ตรงหน้าเค้าเวลานี้  จะเรียกว่ารักแรกพบก็ได้  เพราะเมื่อช่วงเช้าทันทีที่รันเวย์เห็นคนร่างบาง  ที่ถูกเพื่อนๆกลั่นแกล้งสารพัดแล้ว  มันทำให้เค้าไม่สามารถห้ามตัวเองที่จะไม่เข้าไปช่วยอีกฝ่ายได้

" อึก ...อือ  มา..มา มี๊  มามี๊คะ " มิเนลพูดพร้อมคว้าคนร่างสูงลงมากอด  รันเวย์ถึงกับยืนเกร็งตัวแข็งด้วยความตกใจ  แต่ไม่นานแก้มบนหน้าคมกลับแดงขึ้นจนร้อนฉ่า

" มีน  มีนครับ " รันเวย์ค่อยๆแกะแขนเรียวที่กอดตนเองออก  มันไม่ใช่เพราะเค้ารังเกรียจอีกฝ่ายหรอกนะ  แต่เพียงแค่เค้าไม่อยากจะฉวยโอกาสตอนที่คนบนเตียงยังไม่รู้สึกตัว

" มามี๊คะ  มามี๊ไม่รักมิเนลแล้วเหรอ??  ทำไมไม่ช่วยมิเนลเลย " ร่างบางละเมอไปร้องไห้ไป  น้ำตาเม็ดใสรินไหลลงมาจากดวงตาที่ยังคงปิดสนิท  แต่สิ่งที่ทำให้รันเวย์งงยิ่งกว่าคือทำไมมีนต้องเรียกแทนตัวเองว่ามิเนล  ในเมื่อร่างเล็กก็บอกตัวเค้าเองแท้ๆว่าชื่อมีน

" เฮ้อ  คนไม่สบายหนอคนไม่สบาย  ขนาดชื่อตัวเองยังจำผิดเลย  เธอนี้มัน... " ชายหนุ่มลูบหัวมิเนลในชื่อมีนอย่างบางเบา  หน้าคมมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา  เพราะความน่ารักที่ซ่อนอยู่ของอีกฝ่ายได้ถูกไขออกมาให้คนร่างสูงเห็น

" เป็นไงบ้าง " ครูห้องพยาบาลเดินมาทางรันเวย์  พร้อมคนที่กำลังเดินตามหลังมาอีกหนึ่งคน

" เธอกลับบ้านได้แล้วล่ะจ่ะ  มันดึกแล้ว  ส่วนทางนี้พี่ชายของเค้าจะเป็นคนจัดการเอง " คนที่อยู่ข้างหลังเดินเข้ามาที่ข้างเตียงทันที 

" ขอบใจนะที่ดูแลน้องสาวฉัน " ชายหนุ่มผมบลอน  แต่งกายในชุดนักเรียน(ดูจากชุดน่าจะเป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเลง  เพราะไม่มีความมีระเบียบเลย)  อายุราวๆ 19 มองหน้าน้องสาวที่กำลังแย่เพราะพิษไข้  หน้าตาที่ดูใจดีต่างจากชุดนักเรียนที่สวมใส่ (ไรเตอร์ : นี้ตกลงแกมองคนจากข้างนอกใช่ป่ะ -..-)  แววตาที่ดูเป็นห่วงน้องสาวแทบขาดใจ

" เออ  แล้วนายจะกลับบ้านยังไงล่ะ  นี้ก็ดึกมากแล้วนายจะกลับกับเราก็ได้นะ " คุณพี่ชายหันมามองหน้าคนที่ยืนดูอยู่ข้างเตียง

" เอ่อ  ไม่เป็นไรครับ  ผมกลับรถเมล์ได้ " ชายหนุ่มยิ้มตอบ

" นี้ก็ดึกมากแล้วนะมันอันตราย  ให้ฉันไปส่งเถอะ  ตอบแทนกับที่นายช่วยดูแลน้องสาวของฉัน " คนเป็นพี่พูดเหตุผลต่างๆ  พลางยกมือซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาเหมือนจะบอกว่ามันดึกมากแล้ว

" อ่า  ครับถ้าอย่างนั้นผมก็ขอรบกวนด้วยนะครับ "

คนเป็นพี่ยิ้มให้พร้อมใช้ท่อนแขนแกร่งอุ้มน้องตนเองขึ้นมา  แล้วเดินไปยังที่จอดรถโดยมีรันเวย์เดินตามหลังมาติดๆ 

" อะ  ขึ้นมา " พี่ชายพูดพร้อมโยนหมวกกันน็อคให้อีกฝ่าย  รันเวย์อึ้งนิดๆเมื่อเค้าเห็นว่ารถที่พี่ชายร่างบางพูดเป็นรถมอไซร์

" เอ่อ  คือมีนเค้าไม่สบายนะครับ  เค้าจะไม่เป็นไรเหรอครับ "

" ไม่เป็นไรหรอก  ปลอดภัยอยู่แล้ว  เร็วๆนายจะได้รีบกลับบ้าน  พ่อแม่นายจะได้ไม่เป็นห่วง " มันก็จริงอย่างที่พี่ชายร่างเล็กคิด  เพราะตัวรันเวย์เองก็ยังไม่ได้โทรไปบอกพ่อแม่เค้าเลยว่าจะกลับบ้านดึก  เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วร่างสูงจึงกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซ  แล้วมุงตรงไปที่บ้านของตน

" เจ้าหนู  นายชื่ออะไร " คนขับรถจำเป็นถามคนที่ซ้อนเบาะอยู่ด้านหลัง

" รันเวย์ครับ " ชายหนุ่มตอบคำถามแบบสั้นกระชับ " แล้วพี่หล่ะครับ "

" อ่อ  พี่ชื่อ เยลโล่ " คนข้างหน้าเองก็ตอบแบบสั้นแต่ได้ใจความเช่นกัน

ไม่นานเยลโล่ก็พอร่างสูงมาส่งตามที่ตัวเค้าเองชี้ทางบอก

" ขอบคุณครับ " รันเวย์ขอบคุณอีกฝ่ายตามมารยาท 

" ไม่เป็นไร  ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณนายที่ช่วยน้องสาวฉัน  เค้าจะมักชอบโดนคนอื่นๆกลั่นแกล้งเสมอ  ฉันก็ไม่ได้อยู่คอยช่วยเหลือเค้าตลอดเวลาด้วย " คุณพี่ชายตอบ  หน้าตาดูเศร้าลงบ้างเล็กน้อย

" ไม่เป็นไรหรอกครับ  เพราะต่อจากนี้ผมจะค่อยดูแลมีนเอง " คำตอบของรันเวย์ทำให้เยลโล่อดที่จะยิ้มไม่ได้

" อืม ฉันฝากนายด้วยละกัน " ชายร่างสูงพูดพร้อมสตาทรถออกไปจากหน้าบ้านชายหนุ่มทันที

" จะให้เราทิ้งเธอได้ยังไงกันหละ  ในเมื่อผมชอบเธอเข้าแล้ว " ร่างโปร่งยืนมองรถที่บรรทุกหญิงสาว  จนรถวิ่งไปไกลจากระดับสายตาที่เค้ามองเห็น

เฮ้อ!!!! ไรเตอร์ขอโทดด้วยนะที่หายหน้าไปนานอะ วันนี้ก็เอามาลงเเล้ว อาจจะดูสั้นไปซักหน่อยเเต่ก็อย่าโกรธไรเตอร์เลยนะ TWT

สุดท้ายก็ช่วยเม้นให้ไรเตอร์ทีนะ จะติจะชมไรเตอร์ก็ไม่เปนไร เม้นเหอะ ไรเตอร์กอดขา

B B