เสน่รักนางซิน

ลำดับตอนที่ #1 : เสน่รักนางซิน : 1

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะจากประตูบานใหญ่หน้าห้องนอน  เป็นสัญญาณบอกว่าใกล้เวลาเรียนแล้ว

" ค่า ค่า " เสียงใสๆตะโกนลอดผ่านประตูออกมา  เพื่อบอกคนที่อยู่นอกประตู  มือทั้งสองรีบปะแป้งฝุ่นสีคล้ำน้ำตาลเข้มพัลวัน  คอนแทกซ์เลนสีน้ำตาลเข้มถูกใส่ลงบนดวงตาโต  เพื่อปกปิดนัยส์ตาสีฟ้าน้ำทะเล

ร่างเล็กรีบเคลื่อนตัวไปหยิบกระเป๋าหนังสือ  แล้ววิ่งลงบันไดด้วยความเร่งรีบ

" ทานข้าวเช้าก่อนสิจ้ะลูก " หญิงวัยสามสิบห้าบอกลูกสาวที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน 

" แม่คะหนูรีบค่ะ  เดี๋ยวหนูจะไปกินที่รร.นะคะ " หญิงสาวพูดมือข้างซ้ายจับรองเท้าที่ถูกเตรียมอยู่หน้าบ้านสวมอย่างรวดเร็ว  เธอรีบวิ่งกึ่งเดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนรอหน้าบ้าน  หนุ่มผมทองยื่นหมวกกันน็อกให้กับหญิงสาว  ก่อนจะลงแรงสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คันโก้หลายแสน

" มิเนล  น้องยังโดนผู้ชายกลุ่มนั้นแกล้งอยู่อีกมั๊ย " ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ถามน้องสาวที่รักด้วยความเป็นห่วง  แต่สายตายังคงมองไปบนถนนข้างหน้าของตน

" ไม่แล้วล่ะค่ะ  ก็พี่ไปแกล้งเค้าขนาดนั้น  ถ้าเค้ามาแกล้งหนูอีกก็ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงแล้ว " หญิงสาวพูดเปรย  พร้อมสอดมือไปกอดที่เอวของพี่ชาย  แล้วแนบหน้าของตนที่แผ่นหลังอุ่นและกว้างอย่างออดอ้อน

ไม่นานทั้งสองก็มาถึง รร.มัธยมรัฐบาลแห่งหนึ่ง  ซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องการเรียนระดับปานกลาง  เป็นโรงเรียนที่คนอ่อนแอจะต้องตกเป็นเหยื่อในการถูกรังแกอย่างง่ายดาย  ซึ่งมิเนลเองก็รู้ดีว่าคนในจำนวนนั้นจะต้องมีเธออยู่เป็นแน่

" พี่ไปก่อนนะมิเนล  แล้วตอนเย็นพี่จะรีบมารับ  แล้วถ้าพวกนั้นแกล้งน้องของพี่อีกให้มาบอกพี่นะ  พี่จะจัดการมันเองโทษฐานที่แกล้งน้องสุดที่รักของพี่ได้ลงคอ " พี่ชายที่แสนดีบอกกล่าวน้องสาวที่น่ารักของตน  ก่อนที่จะขับรถบิ๊กไบร์ออกไปจากที่จอดรถ

มิเนลเดินตามทางเดินหินอ่อนไปยังห้องเรียนของตน  หญิงสาววัยเดียวกันเดินตามหลังเธอมาติดๆ  ได้เห็นทุกอย่างตอนที่เธออยู่กับพี่ชาย

" นี้ยัยมีนนั้นใครเหรอ?? " อะนีเซียหญิงสาวผมยาวหยิกไวน์แดงสด  หลานสาวคนเดียวของผู้บริหารโรงเรียน  ได้พูดกับมีนหรือมิเนลในภาพลักษณ์ของมีน  อะนีเซียดูท่าทางจะสนใจราชรถที่มาส่งเธอเมื่อครู่นี้  แต่ท่าทีที่ดูหยิ่งและความอยากได้อะไรก็ต้องได้ของของอะนีเซีย  ทำให้มิเนลไม่ชอบใจอีกฝ่ายลึกๆ

มีนได้แต่อ้ำๆอึ้งๆจนอีกฝ่ายที่ยืนรอคำตอบอยู่โมโห  " มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้  ฉันถามว่าเค้าคือใคร " สาวผมแดงกระชากผมเปียสีน้ำตาลเข้มเต็มแรง  แล้วดึงผมที่ติดร่างบางมาใกล้ตนเเล้วถามอีกครั้งว่า " ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง??  ยัยโง่เอ้ย "

มิเนลหรือมีนร้องครางด้วยความเจ็บปวด  มือทั้งสองจับผมของตนเองไว้แน่น  แต่อีกฝ่ายกลับลงแรงดึงผมของเธอแรงขึ้นไปอีก  มิเนลเจ็บเหมือนหนังหัวจะหลุดติดมืออีกฝ่ายออกมา

" เค้าเป็นพี่ชายของฉันเอง..  ปล่อยฉันเถอะ  ขอร้อง " มิเนลวิงวอนพร้อมทั้งน้ำตาไหลจากตาสีช็อกโกแล็ต

" เหรอ " หญิงสาวพูดออกมาออกมาเพียงคำสั้นๆ  พร้อมสีหน้าที่กำลังคิดอะไรบ้างอย่าง  มิเนลรับรู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่ตามมาจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

" งั้นเอางี้  ฉันขอบอกเลยว่าฉันชอบพี่ชายของเธอ  ดังนั้นฉันขอสั่งให้เธอพาพี่ของเธอมาเจอกับฉัน  ถ้าเธอกล้าหือกับฉันรับรองว่าแกจะต้องมีทรงผมที่อัปลักษณ์ไปตลอดชีวิตแน่ จำไว้ " ว่าแล้วหญิงสาวก็ปล่อยมือจากผมเปียของอีกฝ่าย  ปล่อยให้มิเนลร้องไห้สะอื้นอยู่ตรงทางเดิน  คนรอบตัวเธอไม่มีใครยอมมาช่วยเธอซักคน  ทันทีที่เรื่องจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ปล่อยให้สาวน้อยนั่งร้องไห้กับพื้น

เม้นๆกันบ้างนะคะ  ไรเตอร์จะได้เอาไปปรับปรุง  จะติจะชมไม่ว่ากัน  ^U^

 

B B