คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน 1 : เมื่อต้องเเยกจาก... (ตอนเเรก)
" ผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรก.. แววตาที่ดูเศร้าหมองทำให้หัวใจของผมเต้นแรงจนผิดจังหวะ อยากดูแลเธอเหลือเกิน..อยากโอบกอดร่างของเธอไว้นานแสนนาน แต่เพราะโชคชะตาบ้าบอที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน ไม่เป็นไรเพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็คือลมหายใจของฉัน... "
ตอนแรก
ใต้ต้นเมเปิ้ลสีแดงสด เด็กชายผมดำขลับยืนนิ่งพลางมองถนนเส้นยาวเป็นระยะ เหมือนกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่าง รวมทั้งสีหน้าที่ดูกระวนกระวายใจจนดูแปลกตา มือทั้งคู่กำของที่อยู่ในมือแน่น ราวกับว่าสามารถทำให้เจ้าสิ่งนั้นแหลกคามือซะให้ได้...
" เมื่อไหรจะมานะ.. " เด็กน้อยรู้สึกกังวลใจจนสิ่งที่ค้างคาในใจหลุดออกมาเป็นคำพูด
" เคียว... เคียว " หญิงสาววัยกลางคนเรียกลูกชาย หลังจากจัดเตรียมของสัมภาระขึ้นรถจนเสร็จ
" รออีกหน่อยนะครับแม่ " เด็กหนุ่มตะโกนเพื่อบอกแม่ของตน ทำให้คนเป็นแม่ส่ายหน้าไปมาอย่างหน่ายๆ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังเข้าใจ
ในเวลาต่อมาไม่นานนัก... ทางเดินคอนกรีตปรากฎเห็นร่างเล็กๆวิ่งมาแต่ไกล คนร่างสูงกว่าใจชื้นขึ้นทันที ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมล้นด้วยความดีใจ มือซ้ายชูขึ้นโบกไปมาเหมือนบ่งบอกตำแหน่งให้อีกฝ่ายที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ
" เคียวคุง..แฮ่ก แฮ่ก.. " ร่างเด็กผมน้ำตาลอ่อนวิ่งมาหยุดลงตรงหน้าคนที่คอยอยู่นานแล้ว ใบหน้าหวานราวกับเด็กผู้หญิงแดงขึ้นจนร้อนฉ่า เม็ดเหงื่ออาบทั่วทั้งใบหน้าบ่งบอกได้เลยว่าคนร่างเล็กวิ่งมาไกลพอสมควร
" เป็นอะไรมั๊ยสึจัง " เด็กผมดำพูดขึ้นพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้อีกฝ่าย
" ขอให้เคียวคุงโชคดีนะ.. " ร่างเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าที่คลอด้วยน้ำตาเล็กน้อยพูดขึ้น
อาจเป็นเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวของเดือนเมษาก็เป็นได้ ที่ทำให้คนร่างเล็กหน้าแดงระเรื่อจนถึงใบหู แต่ช่างน่าแปลกที่มันได้ส่งปฎิกิริยาต่อคนที่มองไปด้วย ..ใช่แล้วตอนนี้ฮิบาริเองก็หน้าแดงไม่แพ้กัน
" เก็บมันเอาไว้นะ " มือทั้งสองส่งของใส่ในมือให้อีกฝ่าย
..มันเป็นสร้อยเส้นเล็กๆ ดูเหมือนไม่ใช่ของราคาแพงอะไร แต่มันกลับทำให้คนที่ได้รับมันร้องไห้ออกมา..
" เคียวคุง.. " สึนะน้ำตาไหลพรากอาบทั่วใบหน้า
" อย่าร้องไห้สิ ถ้าเธอยังคงอ่อนแออย่างนี้ ฉันจะทำใจทิ้งเธอไว้ได้ยังไงหละ " ฝ่ามือที่ดูอ่อนโยนลูบลงบนหัวสึนะไปมา มันช่างรู้สึกอบอุ่น..
" คอยดูนะเคียวคุง.. ฮึก สึนะจะเปลี่ยนตัวเองให้ได้เลย สึนะจะเข้มแข็ง จะไม่ทำให้เคียวคุงต้องเป็นหวงอีกแล้ว พอถึงตอนนั้น..เคียวคุงต้องกลับมาเล่นกันอีกนะ " สึนะตะโกนลั่นเหมือนรวบรวมพลังที่เก็บสะสมมานานออกมา
ฮิบาริยืนตาเบิกกว้างด้วยความอึ้งซักพักใหญ่ แต่ในที่สุดเค้าก็ยิ้มออกมากับคำพูดของสึนะ
" ได้สิ ถึงตอนนั้นเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก ฉันสัญญาเลย " คำมั่นสัญญาที่พูดออกมาอย่างหนักแน่น ตามด้วยนิ้วก้อยที่เกี่ยวกันเหมือนไม่ต้องการจะแยกจาก
และแล้วทั้งสองก็ต้องจากกัน สึนะวิ่งตามรถที่แล่นไปด้วยความเร็วไม่มากนัก ซักพักเครื่องยนต์ก็เร่งเร็วขึ้น มันเริ่มห่างไกลออกไปเรื่อยๆ...
ขอแค่ได้เห็นใบหน้านั้นนานขึ้นซักนิดก็ยังดี เค้าออกแรงวิ่งจนเหนื่อยหอบ..
ความพยายามที่มีจนล้นเปี่ยม แต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวยนัก สึนะออกแรงวิ่งจนขาแทบจะไม่มีแรงก้าวต่อ แต่ร่างกายก็ยังคงฝืน...
...จนในที่สุดจุดหมายก็ไกลเกินไป มันไกลเกินกว่าจะวิ่งตามซะแล้ว ร่างคนตัวเล็กล้มลงกับพื้นจนหัวเข่าถลอกเป็นแผลเหวอะหวะ
น้ำตาหยดเล็กไหลลงบนใบหน้าอีกครั้ง แต่แล้วอยู่ๆมันกลับหยุดลง
...ฉันจะต้องเข้มแข็ง ต้องไม่ร้องไห้ จะต้องไม่ขี้แย ฉันจะต้องอดทน ...เพื่อเคียวจัง
© Tenpoints!
ความคิดเห็น