เพื่อนกันฝันถึงทุกคืน

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบเมื่อสบตา

เพื่อนกันฝันถึงทุกคืน

 

       ทะเลสีครามสวยส่งคลื่นกระทบฝั่งเป็นประกายฟอกสีขาวระยิบระยับ พระอาทิตย์ยังคงส่องแสงรอบๆ ดูงดงามตราตึง แต่ทว่าชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแหลกสลายน้ำตาของเขาไหลจนแห้งเหือดไปหมดแล้ว ร่างที่ราวกับไร้วิญญาณเดินไร้ตามชายฝั่งทะเลอย่างไร้จุหมายท่ามกลางความหนาวเย็นอ้างว้าง

 

เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนึง

 

ผมสีน้ำตาลดำตรงยาวปล่อยผมดูสง่า จมูกเป็นสันสวยรับกับใบหน้าที่เรียวยาวดูมีเสน่ห์ ผิวสีขาวอมชมพู แก้มทั้งสองข้างดูเนียนขาว ปัดแก้มสีชมพูอ่อนๆ ดูมีเสน่ห์   ใส่ชุดกระโปรงสีขาวคุมหัวเข่า

 

ซึ่งกำลังนั่งเหม่อมอง ขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ

 

"ขอโทษครับ ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ"

 

เขากล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มไห้เธอ นิดๆ

"เชิญตามสบายค่ะ"

 

เธอกล่าวดัวยน้ำเสียงหวานใส แต่ทว่านัยน์ตาเธอกับบ่งบอกถึงความเศร้า อะไรบางอย่าง อย่างบอกไม่ถูก

 

"ขอบคุณครับ"

 

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเชิงดีใจและนั่งลงช้าๆ อย่างมีมารยาท                                             


" คุณชื่ออะไรหรอครับ"

 

เขาถามอย่างสงสัย และคิดในใจว่าคนน่ารักแบบเธอจะต้องชื่อเพราะแน่นอน

"ฉันชื่อ ไม้โท ค่ะ"

 

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานใสทำเอาคนฟังแทบ ใจละลาย

 

เพราะจริงๆด้วยเขาคิดในใจ

 

"แล้วคุณชื่ออะไรค่ะ"

 

หญิงสาวเป็นฝ่ายถามบ้าง

 

"ผมชื่อ ภีม ครับ"

 

"ขอโทษนะครับแล้วไม้โทอายุเท่าไหร่แล้ว ครับ"

เขาถามด้วยความสงสัย

 

"ฉันอายุ 18 ค่ะ"

 

"แล้วคุณล่ะค่ะ อายุเท่าไหร่"

 

ไม้โทถามอย่างสงสัย

 

"ผมก็อายุ 18เหมือนกันครับ"

 

ภีมตอบด้วยท่าทาง ตื่นเต้นและตกใจ

 

"ตอนทีแรกผมก็คิดว่าคุณอายุ 16 ซะอีก เฮ้อ...ผมคิดผิดหรือเนี่ย "

 

ภีมถอนหายใจและพูดด้วยความเซ็ง นิดๆ

 

"ไม้โทชอบมาที่นี่หรอครับ"

 

ภีมถามต่อด้วยความอยากรู้

 

"อ๋อ...ค่ะที่นี่อากาศดีกว่าทะเลที่อื่นก็เลยชอบมาที่นี่ และที่นี่ก็เป็นที่ฉันกับพ่อมาเที่ยวกันบ่อยๆ"

 

ไม้โทตอบด้วยสีหน้าไม่ดีและดูท่าทางเศร้าๆ

 

"เป็นอะไรไปหรอครับดูสีหน้าเศร้าๆ เอ่อ... แล้วคุณพ่อไม้โทล่ะครับไปไหนไม่มาด้วยหรอครับ"

 

เขาถามไม้โทเพื่อที่จะให้ไม้โทหายเศร้าแต่กลับทำให้ไม้โทเศร้ายิ่งกว่าเดิม

 

"พ่อของฉันท่านเสียไปนานแล้วล่ะค่ะ ฉันจะมาที่นี่ทุกอาทิตย์เพื่อที่จะนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ฉันกับพ่อเคยทำร่วมกันน่ะค่ะ"

 

ไม้โทพูดอย่างเศร้าๆ และน้ำตาของไม้โทก็เริ่มไหลออกมาช้าๆ ภีมรีบปลอบไม้โทไว้เพื่อทำให้ไม้โทดีขึ้น

 

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

 

ภีมถามเพื่อที่จะทำให้ความเศร้าของไม้โทหายไป

 

"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้คุณร้องให้"

 

ภีมพูดแทรกขึ้นมาเพื่อขอโทษไม้โทโทษฐานที่ทำให้ไม้โทร้องให้

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันก็เป็นแบบนี้แหละเวลาที่พูดถึงคุณพ่อน่ะ น้ำตามันก็จะไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้เสมอค่ะ"

 

เพราะฉะนั้นฉันไม่ถือว่าเป็นความผิดคุณหรอกค่ะ

 

ไม้โทเริ่มแสะยิ้มออกมานิดๆ เหมือนกำลังจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

 

"ไปกินไอศกรีมกันมั้ยครับ"

 

ภีมรีบชวนไม้โทไปกินไอศครีมเพี่อให้ไม้โทลืมเรื่องเศร้าไปชั่วขณะ