คลังเก็บออริเจ้าค่าเอ๊ย!

ลำดับตอนที่ #4 : Monogatari Otosu

A P P L I C A T I O N F R O M .

รูป .

จิ้มค่ะ!!

ชื่อ – สกุล  โชกุบุสสึ โมโนกาตาริ โมโนกาตาริ โอโตสึ(Monogatari Ototsu)

ชื่อเล่น . โอโตสึ (Ototsu) หรือคุณๆท่านๆจะเรียกมันด้วยชื่ออื่นก็ได้นะเคอะ (?) เช่น ไอ้โง่ ไอ้บ้า ไอ้เซ่อ ไอ้เพี้ยน ไอ้นู่น ไอ้นี่ เรียกไปเลยค่ะ มันไม่โกรธค่ะ! แถมมันจะหัวเราะราวกับชอบใจอย่างมาก(?)จนเรากลายเป็นฝ่ายโกรธและสตั๊นเป็นการตอบแทน(?)  

ความหมาย . เรื่องราวในน้ำหยดเจ้าค่ะ (ความหมายช่างอุบาทว์จิต!)

เชื้อชาติ . ลาว เอ๊ย ญี่ปุ่นสิเด้อ!

นิยามสำหรับตนเอง 3 นิยาม .

เนียนและไร้ต่อมเครียด => โบราณกล่าวว่านักดนตรีเป็นคนที่มีอารมณ์สุนทรี…แต่สำหรับไอ้หมอนี่คงจะสุนทรีจนเกินไป โอโตสึเป็นคนบ้าๆบอๆคนนึงที่เครียดไม่เป็น ยิ้มเป็นอย่างเดียว เวลาใครด่ามาก็หัวเราะรับเอาไว้ เหมือนมันจะไม่รู้จักคำด่า เกิดมารู้จักแค่คำว่า ‘รัก’ คำเดียว (เสี่ยวสลัด) ชีวิตของโอโตสึคนนี้สดใสเหมือนวันที่ดรุณีสาวใส่โซฟี(?)เสมอ และยิ่งสดใสจนแสบตาขึ้นไปอีกเมื่อฮีได้พบกับ ‘หญิงงามนางนั้นผู้มีผมสีขาวปานประดุจไหมชุบแป้ง (?)’ และ ‘ดวงตาสีแดงฉานราวกับก้นลิง (??)’ สืบไปสืบมาก็รู้ว่าสาวงาม (ที่มันเอาไปเปรียบเทียบซะผิดมนุษย์) คนนั้นเป็นคุณหนูแห่งตระกูลจูโซ! หากจะเทียบแล้ว เธอก็เปรียบดั่ง ‘ดอกฟ้าตกถังแป้ง (??)’ กับ ‘ปลายิ้มหน้าวัง’ (?) อย่างว่า…นักดนตรีมักอาภัพรัก! ไม่ว่าจะเล่นเพลงจีบกี่เพลง ม่อไปแล้วหลายกลอนตั้งแต่ของสุนทรภู่ยันของเชคสเปียร์ก็ยังไม่อาจผูกใจของนางไว้ได้! แต่อย่างว่า โอโตสึควรจะหมดหวังไปแล้วแต่มันก็ยังไม่หมด เพราะมันไร้ต่อมเครียด… โดนด่ามาแล้วหลายคำแต่ก็ยังคงหัวเราะเฮ่อๆ ฮ่าๆ เอิ๊กๆอ๊ากๆ แถมคิดด้วยว่า ‘ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงเลิฟว์’ และ ‘ยิ่งผู้หญิงไล่เตะไล่ฟันยิ่งแปลว่าผู้หญิงเลิฟมั่กๆ!!!!’ จำมาจากกวีนายใดไม่ทราบ แต่ที่ทราบคือไอ้บ้านี่กำลังจะถูกดอกฟ้าของมันฟันตายแล้ววววววววววว (??)  แต่ก็ไม่รู้รอดมาได้ยังไงทุกครั้ง… อนึ่ง โอโตสึเป็นคนเนียน รู้จังหวะวางมือ…รู้จักหวะโอบไหล่ รู้จังหวะกระแซะ รู้จังหวะโน่นนี่โดยที่ผู้ถูกกระทำไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวก็เสร็จเนียนไปแล้ว! ฮ่าๆๆๆๆ!!!! << เสียงหัวเราะมัน  

“กระผมไม่ได้เนียนนะขอรับ ฮ่าๆๆๆๆ (?)” : นายอ. นามสมมติ ให้การแก้ตัวต่อศาลดังนี้(?)

ทำไปได้ => นักดนตรีในแผ่นดินนี้มีตั้งหลายผู้หลายนาม แต่ทำไมหนุ่มคนนี้ถึงได้ดิบได้ดีทางนี้จนได้เป็นถึงนักดนตรีหลวง? ก็เพราะว่าหมอนี่มีวิธีการเล่นดนตรีที่ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครกล้าเหมือน ตามที่จั่วหัวข้อไปเลยว่า ‘ทำไปได้’ !! แต่เพราะวิธีการเล่นแบบนี้เนี่ยแหละที่ทำให้ดนตรีที่เขาบรรเลงมีความไพเราะแปลกใหม่ หาที่ไหนไม่มี มีที่นี่ทีเดียวค่ะ! นั่นคือท้องพระโรงยามที่ไอ้หมอนี่ถูกเชิญให้เล่นนั่นเอง! วิธีการบรรเลงดนตรีตำรับ ‘ทำไปได้’ ของเขา มีวิธีการบรรเลงที่ไม่เหมือนนักดนตรีผู้ใด กล่าวคือ เขาใช้หูเป่าขลุ่ยและใช้เท้าเล่นซามิเซ็งนั่นเองค่ะ! (?) ส่วนนิสัยทำไปได้ข้ออื่น…นั่นคือเขามักจะทำในสิ่งที่คิดอื่นคิดว่าเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ เช่น การจีบผู้หญิงด้วยบทกาพย์กลอนสามสิบหน้า กาพย์เห่ชมโฉมยี่สิบบท ไปจนถึงการพกดินสอทู่ๆแท่งหนึ่งเป็นอาวุธ (เจ้าตัวเก่งดาบนะคะ แถมเป็นเจ้าของดาบชื่อดังที่ขึ้นชื่อเรื่องความคมมากๆซะด้วย แต่เจ้าตัวกลับเอามันไปใช้หั่นแครอทในห้องเครื่อง ปัจจุบันเอาอุทิศดาบนั้นให้เหล่าแม่ครัวและพกดินสอปลายทู่เป็นอาวุธแทนแล้วค่ะ…) นับว่าเขาเป็นชายแห่งการสร้างปาฎิหารย์แท้ๆ แต่ทำไมทุกคนถึงมองมาแบบเอือมๆหว่า….

“ถึงแม้ดินสอแท่งนี้จะไม่คมปลาบเช่นดาบ…แต่หัวใจของกระผม….คมมากขอรับ…!” นายอ.ชูดินสอทู่ๆขึ้นพลางพูดอย่างภาคภูมิใจ ทำให้เรารู้ว่า คำคุณศัพท์อีกคำที่เหมาะสมกับสำหรับหมอนี่คือคำว่า ‘เสี่ยวไปได้’ อีกคำด้วย

ทำไปเพื่ออะไร? (?) => ไม่อยากอธิบาย…ส่งคำนี้ไป!!!

“กระผมทำไปก็เพื่อ…ซาคุซังหรอกนะขอรับ…” จำเลยยืนยันต่อศาลด้วยสีหน้าน่าเชื่อถือ ไม่สิ หน้าตาพยายามน่าเชื่อถือมากกว่า…

ลักษณะท่าทางการพูดจา . โอโตสึเป็นชายหนุ่มที่สุภาพตามแบบแผนสุภาพบุรุษญี่ปุ่นสมัยโคตรเหง้า คำพูดของฮีแบ่งเป็นไทป์ๆได้สามไทป์ คือ ไทป์เอ๋อ ไทป์เนียน และไทป์เสี่ยว…เราจะมายกตัวอย่างให้ดูนะคะ!

ปล. ก่อนไปดูตัวอย่างขอแจ้งสักนิด โอโตสึแทนตัวเองว่า ‘กระผม’ เสมอค่ะ! ส่วนคนอื่นก็ตามยศ ตามศักดิ์ ตามสถานภาพค่ะ คำลงท้ายก็จะเป็นคำว่า ‘ขอรับ’ และบางครั้งอาจมีเสียงหัวเราะ ‘ฮ่าๆๆๆ’ ตบท้ายค่ะ

“หากกระผมตาย…ซาคุซังจะอยู่ได้มั้ยขอรับ?” (มีเสียงตอบกลับมาว่า : ‘เอ็งรีบๆไปตายเหอะ…!’ จากเหล่าคนฟังที่ทนความเสี่ยวมันมานาน…)

“อันว่าใครไม่มีดนตรีในหัวใจย่อมเป็นคนที่ชอบกลนัก แต่ที่ซาคุซังไม่มีดนตรีในหัวใจ เพราะมีกระผมอยู่แทนที่แล้วใช่มั้ยละขอรับ ฮ่าๆๆๆๆ”

“แต่งงานกับกระผมไม่ต้องกลัวอดตายนะขอรับซาคุซัง!!! เพราะกระผมมีนี่!!!” (//ชูขลุ่ย!! + ทุกคนคิดว่ามันจะเล่นดนตรีเลี้ยงชีพ!) “พวกเรามีอุปกรณ์เคาะชามข้าวขอทานแล้วขอรับ!!!! อ อ้าว! ซาคุซัง จะไปไหนละขอรับ!!!”  

อาชีพ. นักดนตรีหลวงขอเริ้บ(?)

บทที่ตนเองต้องการ . นักดนตรีหน้าม่อตัวนึงที่ตามจีบหนูซูซาคุ  

อยากมีคู่รึเปล่า. อยากสิคะ เนี่ย ส่งลูกชายมาคู่สาวน้อยนางหนึ่งเลยนะคะ! 

แล้วคู่ในเสป็คล่ะ ต้องการแบบไหน ; v ; a . จูโซ โนะ ซูซาคุ เจ้าค่ะ!!! หมอนี่เกิดมาเพื่อคู่กับซาคุตันเลย! XD 

ชอบ . ซาคุซัง!!!! , คำด่าของซาคุซัง มันฟังแล้วฟิน แล้วก็หัวเราะ (?), ดนตรี, เป่าขลุ่ย

เกลียด . มันมีด้วยเหรอ…? เอ่อ คงเป็นตอนที่ปอดไม่แข็งแรง ส่งลมมาที่หูไม่ได้ ทำให้เป่าขลุ่ยไม่ได้มั้ง(?)

กลัว . กลัวหัวใจตัวเอง กลัวความมืดทุกครั้งไม่กล้าหลับตา กลัวเหรอคะ? ไม่น่าจะมีนะคะ แต่บางทีก็จะแกล้งกลัวอะไรไร้สาระแล้วเนียนกอดซาคุมากกว่า =w=;;; 

เพิ่มเติม . สิ่งเดียวที่ทำให้โอโตสึเม้งแตกได้คือ ‘ขลุ่ยหัก’ ค่ะ!

มีอะไรสงสัยถามหลังไมค์ได้นะคะ เราเข้าใจว่าเขียนไม่เคลียร์…ฮา ^^;;;

________________________________________________________________________

คำถามสำหรับตัวละครฮะสามข้อโอนลี่!

วันนี้เรามาเล่นเกม(?)แนะนำตัวกัน > 3 < เชิญท่านก่อนเลย!

-          เสียงทักของหญิงสาวน้อยน่ารักปริศนานามว่าแพตเตอร์(ดูมันพาดพิงไรท์)ทำเอาท่านเอ๋อเสี่ยวเนียน เอ๊ย! ท่านโอโตสึละริมฝีปากที่จรดปลายขลุ่ยผิวเลาโปรดออก ก่อนจะหันมายิ้มให้…รอยยิ้มนั้นหากดูไปดูมาจะเห็นรังสีอินฟราเรดสีฟ้าๆ หรือชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า ‘รังสีเนียน’ แผ่ออกมาวิ้งๆวับๆ (นี่นักดนตรีหรือเรเดียม?) “กระผมมีนามว่าโมโนกาตาริ โอโตสึขอรับ ไม่ทราบว่าคุณหนูเป็นใครกัน? อ้อ!!ฮ่าๆๆๆ (ม มีอะไรให้ขำเหรอวะ?) หลงทางสินะขอรับ? ฮะๆ อันที่จริงทางแถวนี่ก็น่าหลงอยู่ ไม่หลงก็เหมือนมาไม่ถึงจักรวรรดิทองละขอรับ  ฮ่าๆๆๆๆๆ” โอโตสึพูดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วหัวเราะ…แบบเนียนๆ… “มาไม่เสียเที่ยวแล้วละขอรับ ฮ่าๆๆๆๆ” โอโตสึยังคงหัวเราะต่อไปโดยไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง… เพราะมันไม่รู้ว่าคนอื่นแทบอยากจะทุ่มกระถางต้นไม้ใส่หัวมันแล้วตะโกนใส่หน้าว่า ‘หัวเราะหาบิดาเอ็งหรือ!’ อยู่แล้ว

คิดอย่างไรกับ เธอคนนั้นกันฮะ ; v ; ‘จอมนาง’ น่ะ ?

-          “จอมนางหรือขอรับ?” โอโตสึขมวดคิ้วเหมือนจะนึก “ใช่นางโลมชื่อกระฉ่อนแห่งตำหนักเทพีสวรรค์รึเปล่าขอรับ?” พอปลายทางบอกว่าใช่ โอโตสึก็หัวเราะ (หาบิดามารดามัน) อีกครั้ง “ฮะๆ นางเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยละขอรับ! สมแล้วที่เป็นสาวงามอันดับต้นๆของอาณาจักร งามเสียจนหาที่ติไม่ได้จริงๆขอรับ! กระผมไม่แปลกใจเลยที่เห็นใครต่อใครตกหลุมรักนาง” ไอ้เนียน (?)พูดไปหัวเราะไป “แต่กระผมไม่ได้คิดอะไรพิเศษกับนางหรอกนะขอรับ เพราะจิตใจของกระผมนั้น….อยู่ที่เพื่อนของนางหมดทั้งใจแล้วขอรับ ฮ่าๆๆๆ” มันพูดพร้อมทำหน้าเสี่ยว…ปิดท้ายด้วยการหัวเราะเนียน…

คิดอย่างไรกัน เขาคนนั้นกันฮะ ; v ; ‘ราชันย์’ น่ะ?

-          “องค์รัชทายาทสินะขอรับ? ฮ่าๆๆๆๆ เขาเป็นคนที่ดีพอสมควรอยู่เหมือนกันนะขอรับ” โอโตสึยิ้ม “กระผมไม่ได้คิดอะไรกับท่านเป็นพิเศษหรอกขอรับ เพราะความคิด ความเอาใจใส่ และหัวใจของกระผมตกไปอยู่กับซาคุซังผู้งดงามหมดแล้วขอรับ…อา…กระผมนึกใบหน้าอันงดงามของซาคุซังแล้ว…กระผมรู้สึกว่าโลกนี้สดใสจังเลยขอรับ…” ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวทำหน้าบริ๊ง(?)ทำหน้าสดใส(?)และอิ่มเอิบความเนียนเต็มพิกัด(?) แล้วพูดต่อว่า “กระผมต้องไปแล้วละขอรับ ไว้คุยกันคราวหน้านะขอรับ!!” โอโตสึยิ้มแป้น ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย แล้วมันก็วิ่งไปหาพ่อแก้วแม่แก้วมัน(?) ล้อเล่น…วิ่งไปไหนไม่ยู้!!....  

________________________________________________________________________

ถามท่านพ่อท่านแม่เคิบ!

ชื่อของตะเองคือ?

-          ติวเตอร์ค่ะ!!! ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!!! //ทำท่าทักทายแบบชาวดาวไสยา (ดาวคู่ขนานกับไซย่า…ถุ้ย!)

มาสมัครแล้วห้ามเปลี่ยนใจรับกลับนะ - 3 - ?

-          เอามันไปเลยค่ะ!! เต็มใจให้ค่ะตัวเอง!

ถ้าเกิดการเปลี่ยนแปลงบทนิดบทหน่อยจะไม่ฆ่าเค้าใช่ไหม?

-          ไม่ว่าค่ะ!

งั้นจบแค่นี้ฮะ ไปคุยนอกรอบกับแพตได้นะ ถ้าอยาก...//เงียบ(?)

-          จัดไปค่ะ(?)

________________________________________________________________________