HunHan จนกว่าจะได้พบกัน

ข้อมูลเบื้องต้น

-

เนื้อเรื่อง

HunHan

          “ไม่ไปไม่ได้หรอ”

                “ไม่ได้หรอก ก็รู้อยู่ว่าต้องไปนี่”

                “ก็ไม่อยากให้ไปนี่!” คนพูดทำหน้ายู่งอแงเป็นเด็กเอาแต่ใจ ก็เสี่ยวลู่ของเขากำลังจะไป เขาไม่อยากให้ไป

                ตอนนี้เซฮุนอยู่ที่สนามบิน มาส่งเสี่ยวลู่ของเขากลับจีน เขายังไม่อยากให้กลับเลย นี่มันไม่เห็นเหมือนที่ตกลงกันไว้  ทำไมต้องรีบไปด้วย  เป็นไปได้อยากให้อยู่ที่นี่ตลอดไปเลยยิ่งดี

                “พี่ห่างบ้านมานานแล้วนะ หนีเที่ยวเป็นเด็กเอาแต่ใจมานานแล้ว” เพราะลู่หานอยากมาที่เกาหลี เขาเลยตัดสินใจมาเรียนที่นี่ นี่มันก็ 4-5 ปีแล้ว เขากลับบ้านนับครั้งได้เชียวภายในระยะเวลาที่ผ่านมานี้

                “แล้วผมล่ะ พี่จะไม่คิดถึงผมหรอ”

                “แน่นอน คิดถึงสิ”

                “ผมต้องคิดถึงมากกว่าแน่ๆ”

                “.............” ลู่หานรู้ว่าตัวเองจะต้องคิดถึงเด็กตัวสูงคนนี้มากแน่ๆ แต่เขาเอาแต่ใจมามากพอแล้ว มันถึงเวลาแล้วที่เขาต้องกลับไป แต่อีกคนกลับงอแงใส่เขาซะงั้น 

                “ผมไม่น่ามาส่งพี่เลย” เพราะเซฮุนบอกลู่หานไว้ว่า เขาจะไม่มีทางมาส่งเสี่ยวลู่เด็ดขาด เพราะเซฮุนรู้  รู้ว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ไง  ไม่อยากให้ไป ไม่อยากให้กลับ ไม่อยากให้ห่างกัน แม้แค่นิดเดียว ใจจะขาดๆ บอกเลยใจจะขาด เขาจะอยู่โดยไม่มีเสี่ยวลู่ยังไง แต่เขาก็พยายามเข้าใจ เข้าใจให้มากที่สุด TT

                “นี่ แล้วผมจะไปกินชานมกับใครล่ะทีนี้”

                “ชวนคนอื่นไปก็ได้นี่”

                “มันไม่เหมือนกันนี่!” เด็กตัวสูงสวนขึ้นมาทันที

                “ฮ่ะๆ” ลู่หานเอ็นดู เอ็นดูเด็กคนนี้   เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนคืออะไร  รู้แค่ว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขามีความสุข มีความสุขมาก  มากจนหลงลืมไปว่า เราต้องจากกัน  แล้วเราสองคนต้องเจ็บปวด

                “ตลกมากหรือไง” เซฮุนทำหน้าบึ้ง  นี่เขาจริงจังนะ ชานมสำคัญกับเขามาก  สำคัญเหมือนกับคนที่พาเขาไปซื้อ

                “งั้นถ้าคิดถึงพี่  นายกินชานมสิ” ลู่หานหัวเราะออกมาเบาแล้วอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กตัวสูง  เขาเองก็คงคิดถึงเจ้าเด็กบ้านี่มากๆเหมือนกัน

                “งั้นผมคงอ้วนฉุพอดี  เพราะผมต้องกินมันตลอดเวลาแน่ๆ” ให้เขากินชานมทุกครั้งที่คิดถึงงั้นหรอ  ก็เขาคิดถึงตลอดนี่  เดี๋ยวตอนกลับมา เสี่ยวลู่จำไม่ได้กันพอดี  ว่าแต่จะกลับมาใช่ไหมนะ

                ลู่หานหัวเราะออกมาเสียงดัง  ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว  กอดลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินเข้าไปด้านใน

               
                หมับ!

         เซฮุนรั้งลู่หานไว้  กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขารู้สึกโหวงๆในใจ ที่อีกคนหันหลังให้กันแบบนี้  ภายนอกเขาอาจจะยังดูร่าเริง ไม่แสดงความเศร้าออกมาให้ลู่หานเห็น  แต่ใครจะรู้ว่าข้างในเขารู้สึกยังไง

                “นี่ พี่ต้องไปแล้ว” ลู่หานพูดพร้อมลูบหลังเด็กตัวโตจอมงอแงเบาๆ คล้ายปลอบประโลม เขารู้ว่าเซฮุนรู้สึกยังไง เขาก็ไม่ต่างกัน  การจากลานี่มันเจ็บปวดชะมัด

                “ผมจะรอ”

                “.............”  ลู่หานเงียบ  เพราะตัวเขาก็ไม่รู้เลยว่าจะได้กลับมาที่นี้อีกไหม

                “ผมจะรอนะ  กลับมาหาผมนะ” เด็กตัวสูงยังยืนยันคำเดิม

                “.............”

                “พี่ต้องทนคิดถึงผมไม่ได้แน่ๆ  ไปอาทิตย์เดียวพี่ก็จะกลับมาหาผมเลยใช่ไหมล่ะ”

                “เซฮุนน่า...” ลู่หานไม่รู้เลย ไม่รู้เลยจริงๆ  เขาไม่ได้อยากจากไป  คนที่นี่ดีกับเขา  เขามีมิตรภาพที่สวยงามที่นี่  มีเจ้าเด็กจอมงอแง คนที่เขารัก ที่ไม่อยากห่างกันแม้แต่วินาทีเดียว

                “ไปเถอะ ได้เวลาแล้วจริงๆ ผมอยู่ได้ ผมจะไม่ทำให้พี่ลำบากใจ...” เซฮุนผละออกจากตัวลู่หาน พลางดันอีกคนเข้าไปด้านใน  ยืนมองอีกคนเดินหายเข้าไปจนลับสายตา

                ไปแล้ว  ไปแล้วจริงๆ....

ดูแลตัวเองนะ

นอนก็ห่มผ้าหนาๆนะ

ห้ามป่วยนะ

หนาวแล้ว ออกไปข้างนอกใส่เสื้อหนาๆนะ

กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย

คิดถึงผมด้วยนะ

รอ…
          ผมเอง

                ลายมือไก่เขี่ยแบบนี้มีอยู่คนเดียว ฮ่าๆ  ลู่หานแทรกกระดาษเข้าไปคั่นไว้ที่หนังสือหน้าเดิม   ไม่รู้ว่าเด็กนั่นมาเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่เขาก็รอนะ  หวังว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง....