กูรู้ มึงสู้ไหว

ลำดับตอนที่ #2 : คนตาบอดขี่ม้าตาบอด

คนตาบอดขี่ม้าตาบอด

ในยามกลางคืนที่มืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงใด ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวออดมาเดินกลางถนน

ชายตาบอดคนหนึ่ง กำลังขี่ม้าตาบอดเดินไปตามทางนั้น

ในขณะที่ทางข้างหน้ามีบ่อน้ำลึกขวางทางอยู่

ทั้งคนและม้า ต่างก็ต้องมีชะตากรรมเดียวกัน นั่นก็คือ อาจจะต้องตกบ่อน้ำตายโดยไม่รู้ตัว

แม้จะเป็นเวลากลางวัน

แต่คนที่ยังตาบอด ม้าเองก็ยังตาบอด

คงไม่อาจหลีกเลี่ยงชะตากรรมที่รออยู่ข้างหน้าได้

          ในช่วงเวลาที่ชีวิตกำลังมีแต่ความทุกข์และความผิดหวัง หนทางข้างหน้าก็ดูมืดมนและมืดมิด จนแทบมองไม่เห็นทางเดินชีวิตและอนาคตข้างหน้า

          และยิ่งปล่อยให้จิตใจของเรามืดมน ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์และความเศร้าหมองต่อไปอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น ไม่ยอมที่จะลุกขึ้นสู้ ชะตากรรมของเราก็คงไม่ต่างไปจากคนตาบอดที่กำลังขี่ม้าตาบอด

          เพราะถึงแม้จะรู้ว่ามีบ่อน้ำลึกขวางอยู่ข้างหน้า แต่ยังปล่อยให้ตัวเองเดินต่อไปอย่างสะเปะสะปะ ก็เท่ากับยิ่งซ้ำเติมตัวเองให้ยิ่งเลวร้ายลงไปกว่าเดิม

หากเรากำลังตกอยู่ในความทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม นั่นเพราะเราอาจจะคาดหวังกับอะไรมากเกินไป  จนปล่อยเวลาให้ดำเนินผ่านไป

ยิ่งเราพร่ำ เราคร่ำครวญถึงความทุกข์มากเท่าไร ก็มีแต่จะจมลงไปในห่วงแห่งความทุกข์ที่ลึกลงไปมากขึ้นเท่านั้น 

          ปล่อยวางเสียบ้าง จะได้มองเห็นอะไรๆ ชัดเจนขึ้น...

ชายตาบอด ไม่อาจเปลี่ยนตัวเองให้กลับมามีตาที่มองเห็นเหมือนเดิมได้

          เช่นเดียวกับม้าที่ตาบอดตัวนั้น ก็ไม่อาจเปลี่ยนตาตัวเองให้มองเห็นเหมือนเดิมได้

          แต่คุณโชคดีกว่านั้น

          เพราะคุณสามารถเปลี่ยนความคิดและจิตใจที่มืดมนของคุณใหม่ได้ เพียงแค่คุณลุกขึ้นสู้เท่านั้น