คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผิดหวัง
ตอน ผิดหวัง
หลังจากที่ฉันให้เบอร์ฝนไปประมาณ 1 สัปดาห์แล้ว ตอนนี้ฉันเป็น call center ไปแล้วล่ะ ต้องคอยรับโทรศัพท์ของฝนตลอด เพราะดูท่าทางเลโอจะคอยตอบข้อความของฝนตลอดเลยนะ ตอนนี้ฝนเลยมีความหวังสุดๆไปเลยล่ะ แต่มันก็ไม่แปลกอ่ะนะ เวลาเราชอบใครสักคน แล้วคนที่เราชอบสนใจ แม้เพียงน้อยนิด ก็ดีใจโครตไปเลยล่ะ
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งฟังฝนเล่าไป พรางจะหลับไป อยู่ๆฉันก็ได้ยินประโยคหนึ่งขึ้นมา “แกๆ เค้าจะไปสารภาพ ขอพี่เค้าเป็นแฟน” แค่ได้ยินประโยคนี้ ฉันถึงกับอึ้งไปพักนึง แล้วฉันก็ตั้งสติกลับมาตอบฝน
“ฝน แกเอาจริง แน่ใจเหรอว่ะ”
“เออดิ ไม่แน่ใจเค้าจะบอกแกเรอะ แถมพี่เค้าออกจะตอบข้อความฉันบ่อย ไม่ดิ ทุกครั้งอ่ะ”
“ไม่ใช่ว่าเลโอมันว่างเหรอ ไม่ก็ไม่รู้ว่าแกเป็นใคร”
“รู้ดิ ก็ฉันบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของมิกิ”
เฮือก =[]= ไอ้ฝน ฉันอยากจะฆ่าแกก็วันนี้แหละ จะพูดทำไมเนี่ย เดี๋ยวเกิดเจ้านั่นเอามาพูดเป็นข้ออ้างใช้งานฉันจะทำยังไงล่ะห๊ะ! ถ้าพูดได้นะ ฉันโครตอยากบอกแกเลยว่า “ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย” แกไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะ ทำไมโลกมันโหดร้ายกับฉันจัง TT
หลังจากที่ฉันพยายามแล้วพยายามอีกเพื่อที่จะเปลี่ยนใจฝน และถามความแน่ใจ ปรากฎว่า “ความรักคือทุกอย่าง” สำหรับฝนไปแล้วเนี่ย = = ไม่คิดจะกลัวกันบ้างรึไงนะ ไอ้ความรักเนี่ย บางครั้งมันก็ทำให้เจ็บนะ ทำให้ทุกข์ ทำให้กลัว เยอะจะตายไป ถึงแม้ว่าฉันจะบอกฝนยังไง ฝนก็ไม่ฟังเลย นี่ฉันจะทำยังไงกับฝนดีล่ะเนี่ย = =
แต่ก็เอาเถอะ ก็เป็นเพื่อนสนิทกันหนิ ถ้ารักก็ต้องปล่อยไป ถ้าช่วยได้ก็อยากช่วย สรุปฉันก็เลยต้องยอมช่วยฝน แล้วในที่สุดวันที่ฝนนัดเลโอก็มาถึง
พอดีว่าก่อนวันนัดฉันบอกว่าจะโทรไปนัดให้ แต่ความจริงฉันโทรไปขู่มากกว่า = = ประมาณว่ายังไงก็ต้องมา จะเป็น จะตาย จะเป็นวิญญาณ อะไรก็ช่าง ต้องมา! และแน่นอน มันมาจริงๆด้วย แถมมาด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กๆ แต่พอเห็นฉันยืนอยู่กับฝน เจ้านั่นก็เปล่าท่าทีเป็นยิ้มแย้ม
“ว่าไงเรียกพี่ออกมา”
“ฝนอยากเจออ่ะ”
ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าเลโอด้วยสายตาแบบว่า ถ้าพูดอะไรไม่ดี นาย ตาย! โดยไม่ให้ฝนเห็น และแน่นอนว่าคนอย่างหมอนั่นรู้แน่นอน
“ถ้างั้นก็คุยกันไปนะ ฉันไปหาไรจุ๊บปาจุ๊ปกินก่อนน้า~ เดี๋ยวมา”
“ยัยจุ๊ปปี้ไปและ งั้นเข้าเรื่องเลยดีกว่า น้องฝนมีอะไรเหรอ”
“เอ่อ...คือ....พี่เลโอ หนูชอบพี่ค่ะ ช่วยคบกับหนูได้ไหมค่ะ”
พอฉันได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของฝน ฉันรู้สึกถึงความตั้งใจของฝนเลยอ่ะ โชคดีว่าตรงหลังมหาลัยเป็นที่ๆไม่ค่อยมีคน เพราะฉะนั้นพูดได้ไม่ต้องอายใคร ที่เหลือตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้านั่นแล้วล่ะ
“ก็ดีใจอ่ะนะที่น้องกล้ามาบอก แต่พี่ยังไม่อยากมีแฟนอ่ะ ขอรับไว้แค่ความรู้สึกนะ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้บอกก็สบายใจแล้วค่ะ” เห็นฝนแล้วอยากจะร้องไห้ อุตส่าห์พยายามมาตั้งนาน (ว่าแต่เค้า ตัวเรามันไปถึงไหนแล้ว ไม่ขยับเลย = =!) ดูฝนทำหน้าดิ ถึงจะยิ้ม แต่ข้างจะต้องเจ็บอยู่แหงเลย
แต่ถ้าเลโอมันพูดแค่นั้นมันก็ดีอยู่อ่ะ แต่เพราะว่า มันไม่หยุดแค่นั้นนะสิ! พอมันเห็นฉันเดินกลับมาหาฝน มันก็เรียกฉันไว้
“มิกิ”
“what”
“เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นไหงพูดอังกฤษฟร่ะ”
“ให้พูดญี่ปุ่นไหมล่ะ = =!”
“ไม่ต้อง แล้วเอานี่ไปด้วย”
“ไรเนี่ย”
พอเจ้านั่นยื่นมือออกมา ฉันก็เอามือของฉันไปรองรับเอาไว้ เพราะสิ่งนั้นคือ จุ๊บปาจุ๊ป! ฉันถึงกับตกใจไปชั่วขณะ ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่า พี่แม๊กอาจจะฝากมาก็เลยถามไปโดยไม่ได้คิด
“พี่แม๊กฝากมาเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วใครฝากมา”
“ก็ฉันเนี่ยแหละ”
“ห๊ะ! หน้าอย่างนายเนี่ยนะ”
“เออ แปลกมารึไง อ๋อ จริงสิ เมื่อกี้ลืมบอกน้องฝนแหละ”
“อะไรเหรอค่ะ”
“พี่มีคนที่ชอบแล้วล่ะ”
“ใครว่ะ” ฉันทำหน้าแบบ สงสัยมากมายอ่ะ = =???
“เธอไง ยัยบื้อ” เลโอตอบแบบทำหน้ากวนๆใส่ แถมสะใจนิดๆ
=[]= ห๊ะ! ไรฟร่ะนั่น มันพูดอะไรออกมา มันสติไม่ดีใช่ไหม กินยาไม่เขย่าขวด ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาต่อหน้าเพื่อนของฉันเนี่ย ถ้าจะล้อเล่นกันก็ขอให้มีขอบเขตหน่อยเด้!
ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า เรื่องมันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดซะอีก = = แถมดูท่าทางฝนจะไม่ยอมมองหน้าฉัน แม้แต่จะปริปากคุยสักนิดก็ยังไม่มี
----------------------------------
เอโอล้อเล่นไม่มีขอบเขตเลยอ่ะ
แล้วทีนี้ฝนกับมิกิจะเคลียกันรู้เรื่องรึเปล่านะ
ถ้าอยากรู้อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะ
(อย่าลืม
ความคิดเห็น