สาวสุดกวน ปะทะ หนุ่มสุดเพอร์เฟค

ลำดับตอนที่ #3 : ประธานมีลูกศิษย์

ตอน ประธานมีลูกศิษย์

ขอพูดอะไรนิหน่อยนะคะ คือว่าตอนนี้เป็นตอนที่มีคนเรียกร้องกับไรเตอร์อ่ะค่ะ ก็ลองเขียนดูไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นยังไงนะคะ ดังนั้น มีอะไรก็ช่วยๆบอกกันหน่อยนะค่ะ

ร้าน maid cafe

ช่วงนี้ทางร้านเป็นเทศการขงการแข่งขันกับเหล่า maid นะคะ ซึ่งสัปดาห์นี้ เราจะให้ทุกคนเก็บคะแนนสะสมแต้ม แล้วเอามาท้าประลองกับ maid ในร้านคนไหนก็ไดนะคะ ซึ่งถ้าฝั่ง maid แพ้ นายท่านก็จะสามารถ ถ่ายรูปกับ maid ที่ตนเองขอแข่งได้ ไม่จำกัดจำนวนรูปค่ะ

“ยินดีต้องรับกลับค่ะนายท่าน”  =[]= (อุซุอิ นายมาทำไรเนี่ย)

“แหม จะมาท้าแข่งซะหน่อย ไม่ได้รึไง”

“งั้นขอตรวจแต้มก่อนนะ”

“มิซะจังมาแข่งกับฉันนะ”

“ได้คะนายท่าน” (หึๆ นายคิดว่าจะเอานะฉันได้เหรอ ตั้งแต่มีคนมาท้าฉันแข่ง ยังไม่มีใครเอาชนะฉันได้เลยนะจะบอกให้)

“งั้นเรามาแข่งกันนะ”

“จะเริ่มจับเวลาแล้วนะ เอาล่ะ แข่งเรียงไพ่นะ เริ่มได้!”

“เสร็จและล่ะ มิสะจัง”  ^^

....=[]=.... (พระเจ้าช่วย ไหงนายนะชั้นได้เนี่ย ฉันเหลืออีกหนึ่งใบเองนะ)

“รบกวนหน่อยนะ มิสะจัง”

“ดูท่าทางสะใจน่าดูเลยนะ แพ้แล้วทำไงได้ แต่จะว่าไปฉันไม่คิดเลยนะว่าจะโดนถ่ายรูปเนี่ย”

“เอาล่ะมายืนเร็วมิสะจัง ชิดๆกันหน่อยนะ มิสะจังไม่ยิ้มเลย ยิ้มน่อยสิจ่ะ” (เสียงหวานๆของหัวหน้านี่เอง)

“พยายามแล้วค่ะหัวหน้า”

“ถ่ายละนะ  3 2 1 “

“นายท่านต้องการอีกกี่รูปดีค่ะ เพราะดูท่าทาง maid ของเราจะถ่ายออกมาได้รูปไม่ค่อยสวยนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ แค่ผมได้ถ่ายคู่กับมิสะจัง รูปเดี๋ยวก็เป็นสิ่งที่หาได้ยากมากแล้วครับ”

.....-*-.... “ อย่าไปทำหาย ทำตกที่โรงเรียนเด็ดขาดล่ะ ใจไหม!”

“ครับผม ท่านประธาน”

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงเรียนเซกะ

///อรุณสวัสค่ะ ประธาน///

“สวัสดีจ่ะ มีอะไรกันรึเปล่ามายืนรออะไรกันที่หน้าประตูโรงเรียนเนี่ย”

//มารอประธานนะค่ะ//

“ รอฉันทำไมเหรอ?”

“คือว่า เราอยากจะเป็นลูกศิษย์ ของประธานนะค่ะ”

“ห๊ะ! ลูกศิษย์ฉันเนี่ยนะ อย่าเลยๆ ฉันไม่ค่อยว่าง งานก็เยอะ ไม่มีเวลาไปดูแลพวกเธอหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพวกเราศึกษาของพวกเราเองได้ค่ะ”

“ตามใจ แต่อย่ารบกวนฉันมากก็แล้วกันนะ”

ตอนพักของวันนั้น(ห้องกรรมการนักเรียน)

“ไม่มีสมาธิเลย (กำลังถูกจ้องอยู่ค่ะ) นิ! ห้องนี้ไม่ใช่ห้องเด็กเล่นนะ ถ้าจะดู เข้ามาอ่านหนังสือเงียบๆไปดีกว่านะ”

//ค่า// “อ๋อ ลืมถาม ประธานค่ะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ”

“อะไรล่ะ”

“คือประธานช่วยแม่หาเงินใช่ไหมค่ะ เราอยากรู้ว่าประธานทำงานพิเศษอะไรนะค่ะ”

 (งานเข้าแล้วเรา) “พวกเธอ ยังไม่ต้องมาถามฉันหรอก คิดเรื่องเรียนอย่างเดี๋ยวพอ”

//ก็ได้ค่ะ//

     เกือบไปแล้วเนี่ย อยู่ๆไหงถึงมาถามแบบนั้นเนี่ย = = ถ้าความแตกล่ะก็ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลยนะเนี่ย ดีที่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ เกือบไปๆ ประธานอย่างฉัน อย่างน้อยก็ต้องขอแก้ปัญาเฉพาะหน้าให้ได้ก่อน ไม่งั้นเกิดอะไรขึ้นมาก็แย่เหมือนกัน

หลังเลิกเรียนของวันนั้น

//ประธาน กลับบ้านทางนั้นไม่ใช่เหรอค่ะ เป็นทางไปทำงานพิเศษรึเปล่าค่ะ//

“คงงั้นแหละ”

//ขอตามไปดูไม่ได้เหรอค่ะ//

“พวกเธอกลับบ้านไปเถอะเดี๋ยวพ่อ แม่เป็นห่วง”

//อ่าวประธาน ดีครับ แล้วนี่ใครเหรอครับ// (สามเกลอมีบทซะที)

“อ๋อรุ่นน้องหน่ะ”

//แล้วทำอะไรกันอยู่ตรงนี้กันล่ะ//

“อ๋อ ฉันไปทำงานพิเศษ แต่ไปไม่ได้นะ เพราะน้องๆเค้าจะตามมาแต่ฉันไม่ให้ตามมาหน่ะ เดี๋ยวพวกเค้ากลับดึกเกิน พ่อแม่เป็นห่วง”
    อันที่จริงก็พูดไปงั้นแหละ ไม่อยากให้มาเห็นตอนงานเฉยๆ เดี๋ยวเสียฟอร์ม คิดดู ถ้ามีคนมาล้อฉันนะว่า ประธานสุดโหด อยู่ในสภาพสาว maid แบบนั้นฉันคงไม่กล้าสู้หน้าใครแน่ และมันจะทำให้ชื่อเสียงท่ฉันสร้างมากับมือป่นปี้ T^T

//เอ้า ไม่ได้ยินกันรึไง กลับไปได้แล้ว เราไม่ให้พวกเธอผ่านตรงนี้ไปแน่//

“งั้นฉันไปก่อนนะ พวกเธอก็กลับบ้านได้แล้ว”

/ค่า/ (พอเดินไปได้แปปนึง) /มันสงสัยอ่ะ เอาล่ะนะ 1 2 3 ไป/

//เอ้า วิ่งไปแล้วอ่ะ แย่ละซิ//

“เจ้าพวกนั้นไม่ได้เรื่องเลย ต้องวิ่งเองละซิ ว่าแต่จะซ้อนที่ไหนดีล่ะเนี่ย” = =”

ขณะนั้นเอง ประธานก็ถูกจับแขนแล้วดึงไป

“ใครหน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ (พอหันไป) อ่าว อุซุอิเองเหรอ อย่าทำให้ตกใจดิ”

“คนอุตส่าห์ช่วยนะ อย่ามาพูดแบบนี้ซิครับ”

หลังจากนั้นเรื่องมันก็เป็นแบบนี้มา 3 วันและ โดยมี อุซุอิคอยดึงประธานตลอด

ณ ดาดฟ้าโรงเรียน

//แฮ๊กๆ//  (เหนื่อยมาก วิ่งมาจนถึงดาดฟ้าเลยแหะ ดีนะที่เจ้าพวกนั้นไม่มาเห็น ว่าแต่ มีใครอ่ะเห็นแต่เท้า ไปดูใกล้ๆดิ)

“อ่าวประธาน มาถึงนี่เลยเหรอ ท่าทางจะวื่งจนเหนื่อยเลยล่ะซิท่า 555+”

(ทำไมฉันถึงคิดถูกว่าเป็นนายเนี่ย) “ว่าแต่ 3 วันนี้ ทำไมทุกที่ ที่ฉันไปฉันจะเจอนายตลอดเลยเนี่ย”

“ประธานก็เหมือนกันแหละ ฉันไปทางไหนก็ไปเจอตอนประธานกำลังหนีทุกทีเลย”

“อ่ะๆ ขอบใจที่ช่วยและกัน”

“ว้าวๆ ประธานขอบคุณหละ 555+”

“นี่นาย เป็นเอามากนะเนี่ย บ้าป่ะ หรือโรคจิตร” = =!

“คนเค้าช่วย มาด่าเฉยเลยนะ ประธาน”

“โทษทีๆ ลืมตัว”

“ประธาน จำรูปนี้ได้เปล่า”

“รูปไร …. อุซุอิ นายพกมาตลอดเลยเหรอ เอามาทำไมล่ะเนี่ย เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าาก็แย่ซิย่ะ!”

“ไม่เห็นหรอกหน่า ใจเย็นๆ”

“ไม่วางใจ เอามานี่เดี๋ยวฉันเก็บให้”

“ไม่เอาอ่ะ อยากเก็บเอง” -3-

“เอามานี่นะ”      สักพักก็......(ปลิวตกลงไป)....

“แย่แล้วรูปมัน งานงอก เจ้าพวกรุ่นน้องอยู่อีก”

“เก็บให้ป่ะ”

“จะบ้าเหรอ วิ่งลงไปเก็บไม่ทันหรอก”

“ใครว่าฉันจะวิ่งลงไปเก็บ”

“อย่าบอกนะ.... หยุดเลยนะ ถ้านายต้องลงไปเก็บรูปแล้วบาดเจ็บ ฉันยอมให้เจ้าพวกนั้นรู้ดีกว่า เพราะยังไงก็ต้องรู้กันอยู่แล้วหนิ”

“ไม่เป็นไร ฉันอึดสะอย่าง”

“นี่มันตึกนะย่ะ! ไม่ใช่ที่นอนจะให้มากระโดดกันอ่ะ!”

“แปปเดียวเอง”

“หยุดเลยนะ ทำไมนายต้องทำขนาดนั้นด้วยล่ะ อุซุอิ”

“เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าฉัน ชอบอายุคะวะ มิซากิ แล้วนะสิ” (แล้วก็กรี๊ด>< ก็ที่รู้ๆกันอยู่ ไม่ต้องพูดนะค่ะเพราะมันเป็นฉาก......อ่ะค่ะ)ไปล่ะนะ”

........(อยู่ในช่วงอึ้ง) ..... แล้วก็ /////อุซุอิ!////// แล้วก็วิ่งลงไปที่สระว่ายน้ำ
     นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฉันจะลงไปช่วยนายเดี๋ยวนี้แหละ ถ้ากิดนักเรียนเป็นอะไไป แล้วฉันจะมองหน้าครติดอ่ะ เพราะแค่นกเรียนคงหนึ่งที่อยู่กับฉัน อยู่ๆก็ไปกระโดดตึกโดยที่ฉันห้ามไว้ไม่ได้อ่ะ

“เป็นอะไรมากไหม โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ประธาน ดูนี่ดิ ได้รูปด้วยนะ”

“นายจะบ้ารึไง คนเค้าตกใจนะถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง จะบอกกับอาจารย์ว่าอะไรคิดบ้างสิย่ะ”

//ประธาน แล้วก็ อุซอิซัง เกิดอะไรขึ้นค่ะเราได้ยินเสียงอะไรไม่รู้มาทางนี้เลยรีบวิ่งมาดู//

“จะเอาไงล่ะประธาน”

“ฉันจะบอก” “นี่คือว่านะ ขอโทษทีที่ฉันต้องปิดบังเรื่องงานพิเศษ ความจริงแล้วฉัน....”

“ประธาน เป็นของฉันหน่ะ ทำงานเป็นบริกาด”

//ที่แท้ก็ทำงานนี้นี่เอง//

“อุซุอิ นาย....”

“อย่าเข้าใจผิด นี่เป็นส่งตอบแทนจากเมื่อกี้”

“เมื่อกี้ อุซุอิ นาย...” O///O

“รู้ตัวซะแล้ว 555+”

“เดี๋ยวก่อน ต้องพานายไปตรวจก่อนสิ”

หลังจากนั้น ขอตัดไปวันอื่นเลยนะค่ะ

ณ ห้องกรรมการนักเรียน ตอนพัก

“วันนี้เราจะมาประชุมกันนะ”

ประตูก็เปิดออก

“อุซุอิเองเหรอ เป็นไงบ้าง หายแล้วเหรอ”

“อือ หายแล้วล่ะ”

และแล้วประธานก็นึกเรื่องก่อนอุซิเข้าโรงบาลได้ ถึงกับตกเก้าอี้เลย (เสียภาพพจน์หมดเลยไรเตอร์ทำงี้กับประธานนักเรียนได้ยังไงเล่า) -///-

“ประธาน เป็นไรมากเปล่า ให้ฉันช่วยไหม”

ขณะนั้นเอง //ขอโทษครับ คือใครก็ได้ ช่วยผมทีครับ มองไม่เห็นทาง//

“มานี่ฉันช่วยเอง”

“ขอบคุณมากครับ อุซุอิซัง มีอะไรพอให้ผมช่วยตอบแทนไหมครับ”

 (หันไปมองประธานแปปนึงแล้วก็หันมา) “ไม่มีหรอก ขอแค่.....”(ฉาก Y ค่ะท่านผู้อ่าน ชายๆอ่ะ อึ้ง O*O)

รองประธาน ตัวแข็งเลย ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน

“ฉันไปและ ขอบใจที่ให้ค่าตอบแทน ท่านรองปรธาน” (ก็ยืนอยู่หน้าประตูแหละ ยืนรอฟังประธานอยู่)

//หนอย// “เจ้าอุซุอิ ที่แท้ก็เป็นพวกบ้ากามไม่เลือกเพศนี่เอง เอาละ ไฟลุกแล้ว ทำงานๆ”

“หึๆ เชื่อเค้าเลย ต้องให้เราทำขนาดนี้เลยหรอ อายุคะวะ ประธานน่าสนใจจริงๆนั่นแหละ

ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างนะค่ะ มีอะไรก็ติชมกันได้เลยค่ะ

To be continued.

Duck- Fly อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=677008&chapter=22#ixzz1UdA3j6ME