คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
สวัสดีค่ะทุกๆท่านที่กำลังอ่านอยู่ ฉันชื่อว่ามิกิค่ะ ถึงชื่อฉันจะออกญี่ปุ่นๆ แต่ฉันก็เป็นลูกครึ่งนะคะ เรื่องหน้าตาก็ออกญี่ปุ่นๆ น่ารักๆ แก้มป่องๆ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ ก็
ธรรมดาๆเนี่ยแหละ แค่ถ้าคนไม่รู้ ก็คงคิดว่าฉันเป็นคนญี่ปุ่นล่ะคะ ถ้าเรื่องอื่นที่จะบอก เอ่อ.....อายุก็ 19 ค่ะ ส่วนเรื่องน้ำหนัก ส่วนสูง ขอสงวนค่ะ TT เพราะมันเป็นเพียงตัวเลข! (แล้วอายุไม่ใช่หรือยังไงเนี่ย) เรื่องฐานะอะไรแบบนั้น ก็อยู่กลางๆค่ะ ติดดินๆ ฉันก็แค่นักศึกษามหาลัยปี 1 คนหนึ่งเท่านั้น แต่ก็คงจะมีเรื่องที่หลายๆคนมีอยู่เหมือนกันนะคะ
คือ ฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง แหมเรื่องแบบนี้ฉันเชื่อว่าหลายๆคนก็คงมีสินะคะ แค่สำหรับฉันแล้ว พี่เค้าเปรียบเหมือนเทวดาลงมาเกิดเลยล่ะค่ะ หน้าตาดี หล่อ รวย กีฬาดี การเรียนเด่น ว่าง่ายๆ ทุกมุมมองพี่เค้า เท่ย์โครต!
และแล้วชะตาก็กลั่นแกล้งฉันค่ะ เพราะเมื่อไม่นานมานี้พี่เค้าได้ย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านของฉัน =[]= ถ้าจะพูดว่า “ดีใจ” มันก็ดีใจอยู่แหละค่ะ แต่ว่ามันทำให้ภาพพจน์เวลาอยู่บ้านของฉัน เอ่อ.... มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าดูอย่างแรงเลยค่ะ!
เออใช่! ฉันนี่ล่ะก็ พูดมาตั้งนาน ฉันยังไม่ได้บอกชื่อของพี่เค้าเลยด้วยซ้ำ ชื่อของพี่เค้าก็คือ แม๊กค่ะ ความจริงฉันกับพี่แม๊กรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนฉันอยู่ม.4 แล้วล่ะค่ะ แต่ตอนนั้นก็ได้แค่คุยนิดๆหน่อยๆ กับแอบมองอยู่ไกลๆเท่านั้น แต่ตอนนี้ เรากลับกลายมาเป็นเพื่อนบ้านกัน >< แต่ก็เสียดายอยู่เหมือนกันนะที่อยู่กันคนละคณะ พอดีว่าฉันอยู่นิเทศ ส่วนพี่เค้าอยู่วิศวะ เวลาทำอะไรไม่ได้ก็ต้องขอพี่เค้าพึ่งเนี่ยแหละค่ะ แหะๆ
ส่วนเรื่องที่ว่าอยากจะสารภาพรักไหมอ่ะเหรอ ไอ้อยากมันก็อยากอ่ะนะ แต่มันก็ไม่อยากให้ความรู้สึกที่พี่เค้ามีให้แบบพี่น้องแบบนี้หายไปนะคะ ฉันก็เลยไม่ได้บอก
จะว่าไป นี่มันวันปฐมนิเทศนี่หว่า ต๊ายยย จะสายไหมเนี่ย ถึงแม้ว่าถ้าเอาจริงๆการเดินทางถึงมหาลัยมันจะไม่ถึง 15 นาทีก็เถอะนะ แต่เหตุผลที่ออกเร็วมันก็มีอยู่นะคะ เพราะว่า ฉันได้ไปมหาลัยพร้อมพี่เค้านะสิ >< เพราะพี่เค้าชอบพูดว่า “เราต้องช่วยกันลดภาวะโลกร้อนนะ ไปด้วยกันจะได้ไม่เปลืองพลังงาน” แหะๆ พี่เค้าก็เป็นคนแบบนี้ล่ะค่ะ รักสิ่งแวดล้อม เห็นไหมล่ะ บอกแล้วเป็นคนดี >< เอาล่ะๆ ฉันว่าฉันต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่เค้าจะรอนาน
ระหว่างที่ฉันก้าวขาออกจากบ้าน แต่งตัวนักศึกษา ทุกอย่างพองาม ไม่มาก และไม่น้อยจนเกินไป พอฉันก้าวออกมาจากประตูรั้วบ้าน ฉันก็เจอพี่เค้ายืนรออยู่ พร้อมส่งยิ้มหวานๆมาให้ อร๊ายยย มิกิใจละลายเจ้าค่ะ เขิลอ่ะ >///<
“มิกิ วันนี้เธอสายไป 2 นาทีแหละ”
“ง่ะ”
ฝันสลายเพราะคำพูดที่พี่แม๊กพูดออกมาคำนั้นแหละ แทนที่จะพูดว่า “มิกิ เราไปมหาลัยกันเถอะ” แบบนี้อ่ะ ให้มีความหวังนิสนึง มิกิขอแค่นี้เองอ่ะ TT
“555+ พี่ล้อเล่นๆ งั้นจะไปยัง”
“ไปค่ะ”
พอฉันมาถึงมหาลัย ฉันก็ก้าวลงจากรถของพี่เค้า พร้อมกล่าวขอบคุณพี่เค้า เป็นมารยาทค่ะ แต่พอฉันกลับหลังหันไป กำลังจะมุ่งหน้าไปทางตึกที่ฉันเรียน ฉันก็เกือบไปชนผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ และแน่นอนฉันกำลังจะกล่าวคำขอโทษ แต่ว่า....
“นี่เธอ ถ้าเธอเหยียบเท้าฉันขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ”
“ข..ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง”
ใครกันแน่ย่ะที่ต้องหันกลับมากล่าวคำขอโทษ พูดมาได้ เหอะๆพวกรวยหลงตัวเองแบบนี้ก็แย่นะ ยังไงก็สู้พี่แม๊กไม่ได้หรอก หุหุ
ภายในหัวของฉันกำลังคิดคำด่าเยอะแยะเต็มสมองเลย เพราะกำลังหาคำด่าเจ็บๆด่ากลับ แต่ฉันยังไม่ทันคิดอะไรมาก เสียงของพี่แม๊กก็ดังขึ้น
“เลโอ พูดกับน้องเค้าดีๆก็ได้หนิ”
“ชิ อย่ามาออกคำสั่งกับฉันนะ ฉันอุตส่าห์มารอนานเลยนะแม๊ก”
โห ใช้คำว่าอุตส่าห์เลยเหรอ อยากจะฆ่าหั่นศพจริงๆเลย คนอะไรก็ไม่รู้ชื่อเลโอ ไม่ชื่อสิงโตเลยล่ะ ง่ายกว่ากันเยอะ แถมจะได้เหมือนสิงโต the star อีกต่างหาก
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันพบเลโอ บอกได้คำเดียว ไม่ถูกชะตาค่ะ! ดูเหมือนจะเป็นพี่ แต่ไม่มีความเป็นพี่ที่ดีสักนิด แล้วคนแบบนี้มันจะไปน่านับถืออะไรล่ะเนี่ย = =!
-----------------------------------------
ช่วยกันคอมเม้นกันหน่อยนะค่ะ ^^
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอย่างไรบ้าง
ยังไงก็ฝากท่านผู้อ่านด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น