ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เด็กสาวผู้มีนามว่า "ยูเรนัส"และหนังสือดวงดาว
บ่ายวันหนึ่งที่โรงเรียนขนาดใหญ่ ณ ใจกลางเมือง มีเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นจุดสนใจมากสำหรับพวกผู้ชาย เพราะเธอคนนี้มีดวงตาใสสีน้ำทะเลชวนค้นหา ซึ่งตัดกับผมสีแดงเพลิงอย่างเห็นได้ชัด ความสวยของเธอช่างโดดเด่น ไม่ว่าใครที่เดินผ่านไปมาจะต้องหันกลับมามองเธออีกครั้ง แต่วันนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมาในทุกๆวัน เพราะไม่ว่าใครที่เดินผ่านเธอไปจะไม่กล้าหันกลับมามองเธอเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าหน้าเธอตอนนี้ทั้งน่ากลัวและดุดันจนไม่มีใครกล้าสบตา
เด็กสาวนั่งรถกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อถึงบ้านเธอก็ระบายอารมณ์หงุดหงิดด้วยการเดินกระแทกเท้าเข้าไปในบ้าน พร้อมทั้งตะโกนว่า
" กลับมาแล้วค่า " ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดทำให้น้ำเสียงของเธอพลอยหงุดหงิดไปด้วยจนคนที่อยู่ในบ้านสัมผัสได้
" หงุดหงิดอะไรมาจ๊ะ ยูเรนัส "หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องครัวแล้วถามอย่างสงสัย
" ก็ยัยครูจอมโหดน่ะสิคะแม่ แค่หนูสอบตกวิชาเดียวให้หนูทำรายงาน 1000 หน้าภายใน2วัน แม่คิดดูสิคะ " เธอตอบอย่างหงุดหงิด
" เอาเถอะน่าลูก หนูทำรายงานส่งก็ดีกว่าซ้ำชั้นนะ " แม่ของเธอพูดอย่างเห็นใจ
" นั่นสิ ยัยยูเรนัส เธออยากสอบตกเองช่วยไม่ได้ " เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านพูดด้วยน้ำเสียงยียวนล้อเลียน
" อย่างกับว่าพี่ทำได้ดีกว่า ยู งั้นแหละ " เธอเรียกชื่อสั้นๆแทนตัวเองพร้อมกับส่งสายตากวนประสาทไปยังชายหนุ่มตรงหน้าที่เธอเรียกว่าพี่ชาย
" ชิ! " เสียงที่เอ่ยออกมาพร้อมกันทั้งสองพี่น้องเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นแม่ได้อย่างดี
" ฮะ ฮะ ...พอกันทั้งคู่นั่นแหละ " เมื่อผู้เป็นแม่พูดจบทั้งสองก็ตะโกนขึ้นทันที
" แม่ครับ/คะ " สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะสะบัดหน้ากันไปคนละทางทำเอาผู้เป็นแม่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
" หนูขึ้นห้องก่อนนะคะแม่ " ยูเรนัสหยิบกระเป๋านักเรียนและเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเธอซึ่งอยู่ทางซ้ายสุดของทางเดินชั้นบน
ห้องของเธอเป็นห้องขนาดปานกลาง มีเตียงสี่เสาตั้งอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายของประตูมีตู้หนังสือตั้งเอาไว้ส่วนด้านซ้ายของเตียงมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ไว้นั่งทำงานและการบ้าน ด้านขวาเป็นตู้เสื้อผ้าและด้านหน้าเป็นทีวี ถัดจากนั้นเป็นห้องน้ำ บนหัวเตียงมีหน้าต่างเพื่อเปิดรับลมไว้เพื่อไม่ให้ห้องของเธออับจนเกินไป
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีที่สุดอีกวันหนึ่งของเธอ เพราะว่าเธอจะอายุครบ15ปีแล้ว ซึ่งก็คือวันที่ เจ็ด เดือน เจ็ดนั่นเอง เอรู้สึกตื้นเต้นมากเพราะทุกปีครอบครัวของเธอมักจะมีเซอร์ไพรส์วันเกิดเธอไม่เหมือนกันเลย ซึ่งปีนี้เธอก็ลุ้นอยู่ว่าครอบครัวของเธอจะเซอร์ไพรส์เธอแบบใด
เอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะคอมและทิ้งตัวลงนอนราบกับเตียง เตียงของเธอเป็นลายการ์ตูนคิตตี้สีชมพู ซึ่งส่งให้ห้องของเธอดูสดใสขึ้น เธอกำลังคิดว่ารายงานของเธอจะทำส่งทันหรือเปล่า แล้วถ้าไม่ทันเอจะทำยังไง จะต้องซ้ำชั้นหรือ...ไม่มีทาง เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นชุดธรรมดา จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่าง ซึ่งพบว่าพี่ของเธอไม่อยู่ซะแล้ว สงสัยไปเที่ยวกับเพื่อนเหงๆ เมื่อเดินมาถึงห้องครัวเธอก็พบแม่ของเธอกำลังทำกับข้าวอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปกอดแม่ของเธอจากด้านหลังและพูดเสียงอ้อนๆว่า
" แม่คะ ขอออกไปข้างนอกแป๊บเดียวนะคะแล้วจะกลับมากินข้าวเย็นค่ะ " พูดจบก็หอมแก้มแม่ทันทีทำเอาผู้เป็นแม่ตั้งตัวแทบไม่ทัน
" ถ้าไปแป๊บเดียวก็ได้ แต่กลับเร็วๆละ " แม่ของเธอตอบเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
" ค่า! รักแม่ที่สุดเลย " พูดจบก็หอมแก้มแม่อีกฟอดใหญ่ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปอย่างสบายใจ
เธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนสายตาไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นวางหนังสือหน้าร้านขายหนังสือธรรมดาทั่วไป ชื่อหน้าปกหนังสือเล่มนั้นเขียนว่า ' คำอธิษฐานจะเป็นจริงผ่านดวงดาว ' เธอรู้สึกสนใจหนังสือเล่มนี้ จึงซื้อหนังสือเล่นนี้มาด้วยราคา 30 บาท ซึ่งทำเอาเธออึ้งเพราะว่าหนังสือเล่มนี้ก็หนาพอสมควรแต่ทำไมถึงขายราคาแค่นั้น เมื่อได้หนังสือแล้วเธอจึงรีบกลับบ้านเพื่อที่จะอ่านมัน โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่ขายหนังสือให้เธอนั้นหันมามองเธออย่างมีเลศนัย และโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ร้านหนังสือนั้นก็ค่อยๆหายไปและว่างเปล่าในที่สุดเหมือนกับว่าที่ตรงนั้นไม่เคยมีร้านขายหนังสือมาก่อน
เมื่อกลับถึงบ้าน เธอจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอเพื่ออ่านหนังสือเล่มนั้น ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง เธอก็ได้ยินเสียงของแม่ตะโกนบอก
" ลงมากินข้าวก่อนลูก "
" ค่า~~~ " เธอตะโกนตอบกลับไปก่อนที่จะเปิดประตูเดินเข้าห้องไปและวางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วจึงเดินลงไปทานข้าวข้างล่าง โดยที่เธอไม่ทันได้เห็นแสงสีทองที่ส่องเป็นประกายอยู่รอบๆหนังสือเล่มนั้น
" วันนี้มีอะไรทานบ้างคะ " เธอถามแม่ของเธอ
" มีของโปรดลูกทั้งนั้นแหละ รีบทานดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน " แม่ของเธอพูดขณะที่นำกับข้าวมาวางบนโต๊ะอาหาร เมื่อวางอาหารลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงมือทานทันทีเพราะเธออยากจะอ่านหนังสือเล่นนั้นจะแย่อยู่แล้ว แปลกนะ ปกติเธอไม่คิดจะอ่านหนังสือด้วยซ้ำ แต่ทำไมเธอถึงสนใจหนังสือเล่มนั้นจังเลยนะ ช่างมันเถอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ เมื่อทานข้าวเสร็จเธอก็รีบเก็บจานของตัวเองแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตนเอง
" อย่านอนดึกนะลูก " เสียงของแม่ตะโกนบอกเธอเมื่อเธอขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
" ค่า~~ " เธอตะโกนตอบกลับไปแล้วจึงเดินเข้าห้องของตน และเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาและเปิดอ่านหน้าสารบัญ
สารบัญ หน้า
ขั้นตอนการอธิษฐาน 1 1-14
ขั้นที่ 2 15-27
ขั้นที่ 3 28-40
ขั้นที่ 4 41-55
ขั้นที่ 5 56-70
ขั้นที่ 6 71-84
ขั้นที่ 7 85-95
เมื่อเธอเปิดมาที่หน้าแรกของขั้นตอนการอธิษฐานทำเอาเธอตาลายเลย เพราะเธอไม่ถูกกับหนังสือที่มีตัวอักษรเยอะๆอยู่แล้ว แค่เห็นจำนวนหน้าของขั้นแรกก็แทบจะลมจับแล้ว เมื่อหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียงก็พบว่าเป็นเวลา ห้าทุ่มกว่าแล้ว แล้วอีกอย่างเธอก็เริ่มง่วงแล้วด้วย เธอจึงตัดสินใจปิดหนังสือและหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะตั้งแต่กลับมาเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย ผ่านไป สิบห้านาที เธอก้อเดินออกมาพร้อมชุดนอน คงไม่เรียกว่าชุดนอนเท่าไรนักเพราะมันก็เป็นเพียงแค่กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดธรรมดาๆตัวหนึ่ง หลังจากที่เช็ดผมให้แห้งแล้ว เธอก็ดับไฟที่ห้องและเดินขึ้นเตียง เธอนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนผล็อยหลับไปในที่สด
เมื่อเธอหลับสนิทแล้วก็เกิดแสงสีทองรอบหนังสือที่เธอเพิ่งอ่านไปเมื่อกี้ เสียงเปิดหนังสือที่เปิดเองได้ดังพั่บ พั่บ! แต่ยูเรนัสก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย มันเปิดตัวของมันเองไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้ายของเล่มเลย ที่หน้านั้นบรรทัดสุดท้ายปรากฏตัวหนังสือที่อ่านได้ใจความว่า
' รอวันที่ลูกจะกลับมานะ ยูเรนัส ' เมื่อหน้าสุดท้ายถูกปิดลงแสงสีทองก็ดับหายไป ห้องนอนของเธอกลับมาสงบลงอีกครั้ง คืนนี้เธอฝันดีเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เธอรู้ว่าเธอมีความสุข
" เราจะบอกความจริงกับลูกดีไหมคะคุณ ฉันคิดว่าแกโตพอจะรับรู้เรื่องนี้ได้แล้ว " ซาเนียพูดกับสามีของตนซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงาน
" อืม...นั่นสินะ ไหนๆวันพรุ่งนี้ก็วันเกิดยูเรนัสพอดี คงเป็นโอกาสดีที่จะบอก " ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของยูเรนัสพูดขึ้นอย่างตัดสินใจได้แล้ว
" หวังว่ายูเรนัสจะยอมรับความจริงได้นะ ดึกแล้วนอนเถอะ " เขาพูดก่อนจะเดินไปดับไฟให้กับภรรยาส่วนตัวเขาเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วก้อล้มตัวลงนอนข้างๆภรรยาของตนและหลับไปในที่สุด
ความจริงที่จะถูกเปิดเผยในวันพรุ่งนี้คงมีเพียงแสงจันทร์และดวงดาวเท่านั้นที่จะรับรู้ความเป็นจริงทุกอย่างและคอยให้กำลังใจยูเรนัสเพื่อให้เธอเข้มแข็ง
...ขอให้ดวงจันทร์และดาราปกป้องลูก...
เด็กสาวนั่งรถกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อถึงบ้านเธอก็ระบายอารมณ์หงุดหงิดด้วยการเดินกระแทกเท้าเข้าไปในบ้าน พร้อมทั้งตะโกนว่า
" กลับมาแล้วค่า " ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดทำให้น้ำเสียงของเธอพลอยหงุดหงิดไปด้วยจนคนที่อยู่ในบ้านสัมผัสได้
" หงุดหงิดอะไรมาจ๊ะ ยูเรนัส "หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องครัวแล้วถามอย่างสงสัย
" ก็ยัยครูจอมโหดน่ะสิคะแม่ แค่หนูสอบตกวิชาเดียวให้หนูทำรายงาน 1000 หน้าภายใน2วัน แม่คิดดูสิคะ " เธอตอบอย่างหงุดหงิด
" เอาเถอะน่าลูก หนูทำรายงานส่งก็ดีกว่าซ้ำชั้นนะ " แม่ของเธอพูดอย่างเห็นใจ
" นั่นสิ ยัยยูเรนัส เธออยากสอบตกเองช่วยไม่ได้ " เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านพูดด้วยน้ำเสียงยียวนล้อเลียน
" อย่างกับว่าพี่ทำได้ดีกว่า ยู งั้นแหละ " เธอเรียกชื่อสั้นๆแทนตัวเองพร้อมกับส่งสายตากวนประสาทไปยังชายหนุ่มตรงหน้าที่เธอเรียกว่าพี่ชาย
" ชิ! " เสียงที่เอ่ยออกมาพร้อมกันทั้งสองพี่น้องเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นแม่ได้อย่างดี
" ฮะ ฮะ ...พอกันทั้งคู่นั่นแหละ " เมื่อผู้เป็นแม่พูดจบทั้งสองก็ตะโกนขึ้นทันที
" แม่ครับ/คะ " สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะสะบัดหน้ากันไปคนละทางทำเอาผู้เป็นแม่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
" หนูขึ้นห้องก่อนนะคะแม่ " ยูเรนัสหยิบกระเป๋านักเรียนและเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเธอซึ่งอยู่ทางซ้ายสุดของทางเดินชั้นบน
ห้องของเธอเป็นห้องขนาดปานกลาง มีเตียงสี่เสาตั้งอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายของประตูมีตู้หนังสือตั้งเอาไว้ส่วนด้านซ้ายของเตียงมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ไว้นั่งทำงานและการบ้าน ด้านขวาเป็นตู้เสื้อผ้าและด้านหน้าเป็นทีวี ถัดจากนั้นเป็นห้องน้ำ บนหัวเตียงมีหน้าต่างเพื่อเปิดรับลมไว้เพื่อไม่ให้ห้องของเธออับจนเกินไป
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีที่สุดอีกวันหนึ่งของเธอ เพราะว่าเธอจะอายุครบ15ปีแล้ว ซึ่งก็คือวันที่ เจ็ด เดือน เจ็ดนั่นเอง เอรู้สึกตื้นเต้นมากเพราะทุกปีครอบครัวของเธอมักจะมีเซอร์ไพรส์วันเกิดเธอไม่เหมือนกันเลย ซึ่งปีนี้เธอก็ลุ้นอยู่ว่าครอบครัวของเธอจะเซอร์ไพรส์เธอแบบใด
เอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะคอมและทิ้งตัวลงนอนราบกับเตียง เตียงของเธอเป็นลายการ์ตูนคิตตี้สีชมพู ซึ่งส่งให้ห้องของเธอดูสดใสขึ้น เธอกำลังคิดว่ารายงานของเธอจะทำส่งทันหรือเปล่า แล้วถ้าไม่ทันเอจะทำยังไง จะต้องซ้ำชั้นหรือ...ไม่มีทาง เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นชุดธรรมดา จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่าง ซึ่งพบว่าพี่ของเธอไม่อยู่ซะแล้ว สงสัยไปเที่ยวกับเพื่อนเหงๆ เมื่อเดินมาถึงห้องครัวเธอก็พบแม่ของเธอกำลังทำกับข้าวอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปกอดแม่ของเธอจากด้านหลังและพูดเสียงอ้อนๆว่า
" แม่คะ ขอออกไปข้างนอกแป๊บเดียวนะคะแล้วจะกลับมากินข้าวเย็นค่ะ " พูดจบก็หอมแก้มแม่ทันทีทำเอาผู้เป็นแม่ตั้งตัวแทบไม่ทัน
" ถ้าไปแป๊บเดียวก็ได้ แต่กลับเร็วๆละ " แม่ของเธอตอบเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
" ค่า! รักแม่ที่สุดเลย " พูดจบก็หอมแก้มแม่อีกฟอดใหญ่ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปอย่างสบายใจ
เธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนสายตาไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นวางหนังสือหน้าร้านขายหนังสือธรรมดาทั่วไป ชื่อหน้าปกหนังสือเล่มนั้นเขียนว่า ' คำอธิษฐานจะเป็นจริงผ่านดวงดาว ' เธอรู้สึกสนใจหนังสือเล่มนี้ จึงซื้อหนังสือเล่นนี้มาด้วยราคา 30 บาท ซึ่งทำเอาเธออึ้งเพราะว่าหนังสือเล่มนี้ก็หนาพอสมควรแต่ทำไมถึงขายราคาแค่นั้น เมื่อได้หนังสือแล้วเธอจึงรีบกลับบ้านเพื่อที่จะอ่านมัน โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่ขายหนังสือให้เธอนั้นหันมามองเธออย่างมีเลศนัย และโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ร้านหนังสือนั้นก็ค่อยๆหายไปและว่างเปล่าในที่สุดเหมือนกับว่าที่ตรงนั้นไม่เคยมีร้านขายหนังสือมาก่อน
เมื่อกลับถึงบ้าน เธอจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอเพื่ออ่านหนังสือเล่มนั้น ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง เธอก็ได้ยินเสียงของแม่ตะโกนบอก
" ลงมากินข้าวก่อนลูก "
" ค่า~~~ " เธอตะโกนตอบกลับไปก่อนที่จะเปิดประตูเดินเข้าห้องไปและวางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วจึงเดินลงไปทานข้าวข้างล่าง โดยที่เธอไม่ทันได้เห็นแสงสีทองที่ส่องเป็นประกายอยู่รอบๆหนังสือเล่มนั้น
" วันนี้มีอะไรทานบ้างคะ " เธอถามแม่ของเธอ
" มีของโปรดลูกทั้งนั้นแหละ รีบทานดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน " แม่ของเธอพูดขณะที่นำกับข้าวมาวางบนโต๊ะอาหาร เมื่อวางอาหารลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงมือทานทันทีเพราะเธออยากจะอ่านหนังสือเล่นนั้นจะแย่อยู่แล้ว แปลกนะ ปกติเธอไม่คิดจะอ่านหนังสือด้วยซ้ำ แต่ทำไมเธอถึงสนใจหนังสือเล่มนั้นจังเลยนะ ช่างมันเถอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ เมื่อทานข้าวเสร็จเธอก็รีบเก็บจานของตัวเองแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตนเอง
" อย่านอนดึกนะลูก " เสียงของแม่ตะโกนบอกเธอเมื่อเธอขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
" ค่า~~ " เธอตะโกนตอบกลับไปแล้วจึงเดินเข้าห้องของตน และเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาและเปิดอ่านหน้าสารบัญ
สารบัญ หน้า
ขั้นตอนการอธิษฐาน 1 1-14
ขั้นที่ 2 15-27
ขั้นที่ 3 28-40
ขั้นที่ 4 41-55
ขั้นที่ 5 56-70
ขั้นที่ 6 71-84
ขั้นที่ 7 85-95
เมื่อเธอเปิดมาที่หน้าแรกของขั้นตอนการอธิษฐานทำเอาเธอตาลายเลย เพราะเธอไม่ถูกกับหนังสือที่มีตัวอักษรเยอะๆอยู่แล้ว แค่เห็นจำนวนหน้าของขั้นแรกก็แทบจะลมจับแล้ว เมื่อหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียงก็พบว่าเป็นเวลา ห้าทุ่มกว่าแล้ว แล้วอีกอย่างเธอก็เริ่มง่วงแล้วด้วย เธอจึงตัดสินใจปิดหนังสือและหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะตั้งแต่กลับมาเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย ผ่านไป สิบห้านาที เธอก้อเดินออกมาพร้อมชุดนอน คงไม่เรียกว่าชุดนอนเท่าไรนักเพราะมันก็เป็นเพียงแค่กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดธรรมดาๆตัวหนึ่ง หลังจากที่เช็ดผมให้แห้งแล้ว เธอก็ดับไฟที่ห้องและเดินขึ้นเตียง เธอนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนผล็อยหลับไปในที่สด
เมื่อเธอหลับสนิทแล้วก็เกิดแสงสีทองรอบหนังสือที่เธอเพิ่งอ่านไปเมื่อกี้ เสียงเปิดหนังสือที่เปิดเองได้ดังพั่บ พั่บ! แต่ยูเรนัสก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย มันเปิดตัวของมันเองไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้ายของเล่มเลย ที่หน้านั้นบรรทัดสุดท้ายปรากฏตัวหนังสือที่อ่านได้ใจความว่า
' รอวันที่ลูกจะกลับมานะ ยูเรนัส ' เมื่อหน้าสุดท้ายถูกปิดลงแสงสีทองก็ดับหายไป ห้องนอนของเธอกลับมาสงบลงอีกครั้ง คืนนี้เธอฝันดีเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เธอรู้ว่าเธอมีความสุข
" เราจะบอกความจริงกับลูกดีไหมคะคุณ ฉันคิดว่าแกโตพอจะรับรู้เรื่องนี้ได้แล้ว " ซาเนียพูดกับสามีของตนซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงาน
" อืม...นั่นสินะ ไหนๆวันพรุ่งนี้ก็วันเกิดยูเรนัสพอดี คงเป็นโอกาสดีที่จะบอก " ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของยูเรนัสพูดขึ้นอย่างตัดสินใจได้แล้ว
" หวังว่ายูเรนัสจะยอมรับความจริงได้นะ ดึกแล้วนอนเถอะ " เขาพูดก่อนจะเดินไปดับไฟให้กับภรรยาส่วนตัวเขาเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วก้อล้มตัวลงนอนข้างๆภรรยาของตนและหลับไปในที่สุด
ความจริงที่จะถูกเปิดเผยในวันพรุ่งนี้คงมีเพียงแสงจันทร์และดวงดาวเท่านั้นที่จะรับรู้ความเป็นจริงทุกอย่างและคอยให้กำลังใจยูเรนัสเพื่อให้เธอเข้มแข็ง
...ขอให้ดวงจันทร์และดาราปกป้องลูก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น