คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
แอร์ในห้อทำานอภานพูะร้อนว่าทุวัน หรืออาะเป็นที่เธอร้อนใว่าเ้านายะว่าอย่าไร พยานรัร่าหมายเอับมือ เือบไม่ไ้นอนเพราะเียนแล้วลบเียนแล้วลบ แ่ประโยใหม่ลบประโยเ่าอยู่นั่น สุท้ายไ้หมายรึ่หน้าระาษมาส่ให้เาเ้านี้
ภานพวาาึ้นลๆนถ้าัวอัษรบนระาษพูไ้ถามว่ามออะไรมันอยู่นั่น อ่านทีเียว็เ้าใไ้แล้ว ภาษา่ายๆไม่ับ้อน ไม่ี่บรรทัไม่เยิ่นเย้อ ็แ่บอว่า้อารลาออ็แ่นั้น!
แล้วในที่สุเา็วามือที่ถือระาษลบนโ๊ะทำาน เหลือบาพร้อมับิ้ว้าหนึ่ึ้น ริมฝีปามุมหนึ่เม้มนเห็นร่อลึ้าแ้มัึ้นอี ใบหน้าอเาออลม วา็ลมโ มูป้านนิๆ ผิวเหลือ รวมๆ็ูีอยู่ หาไม่ิผมที่เริ่มหอเห็นสีาวัึ้นลาศีรษะ ็อายุสี่สิบปลายแล้วนี่นะ
“แพมะลา...”
“ุนพะ..” เธอยอมเสียมารยาทัึ้น่อนเ้านายพูบ “ถ้าะบอแพมว่า ิีแล้วเหรอ อย่าเพิ่ออเลย ุนพไม่้อเสียเวลาพูหรอนะะ เพราะอะไร็ยั้แพมไม่ไ้ แพมิมาีแล้ว่ะ”
ภานพเลิิ้วสูปรี๊ทั้สอ้าทำให้ใบหน้าเาบ่ัว่าพยานรัพูอะไรเพ้อเ้อนเธอเอ แล้วเา็เอ่ยให้เธอระ่า
“ผมไม่ไ้ะห้ามอะไรุเลย ผมามใุะายแพม ุ็รู้นี่รับ” เ้านายยิ้มยียวนให้อี่าหาทำเธอมวิ้ว
“ุภานพูแปลๆนะะวันนี้” เธอทั เริ่มไม่เ้าใในท่าทีอเา แล้วภานพ็ลุาเ้าอี้เินอ้อมโ๊ะออมายืนรหน้าเธอเสียใล้..ิ พยานรั้าวาถอยหลัไป้าหนึ่อย่าเรียมหนีหาเิเหุมิีมิร้าย
ทว่าเ้านายโน้มใบหน้าเ้ามาหาอีนเธอถอยหลัทันทีแ่ภานพลับแะมือลบนแนเธอ้าหนึ่ น้ำเสียอ่อนโยน “ลัวผมเหรอแพม ทำานับผมมาี่ปีแล้วยัไม่รู้ัผมเหรอ”
“็เพราะรู้ัสิะถึ้อป้อันัวไว้่อน” เธอยัเอียอเบนไป้านหลัให้หน้าออห่าาเา ภานพลับยับมาใล้อี
“ถ้าะทำอะไรุผมทำไปนานแล้วะบอให้รู้ไว้” เาแทบระิบลบนแ้มาม พยานรัรีบเบือนหน้า้าวถอยหลัอีแ่เาว้าแนไว้
“อย่าหนี ผมไม่ทำอะไรหรอ ถึแม้ะอยาแ่ไหน็เถอะ” เายัิ้ว
“ุนพ ุมีเมียแล้วนะ! พูแบบนี้ไ้ยัไ ไม่ให้เียริเมีย็ให้เียรินอื่นหน่อยเถอะ่ะ อย่าทำัวเป็นสมภารินไ่วัหน่อยเลย” เธอว่าเาอย่าไม่เร
“น้อยๆหน่อยแพม เี๋ยวผมูบปิปาเลย” เาทำเป็นยื่นหน้า ภานพเป็นนเ้าู้ประูินแบบโผผาทีเล่นทีริ หา็ไม่เยเินเลยนน่าเลียหรือให้เป็นเรื่อเป็นราว สาวๆพนัาน้ออยรู้หลบเป็นหลีันเอาเอ แ่วามที่เาเป็นเ้านายที่สปอร์ ริใและแมนพอร่วมรับผิรับอบ เวลามีานให่ๆ็อยู่ับลูน้อลอเวลา สิ่เหล่านี้เลยพอะลบวามเป็นุนแผนอเาไ้
แ่ไอ้ว่าะูบปิปานี่เินไปหน่อยนะบอส..อสวนหน่อยเถอะ
“แพมมีมือ แพมบนะบอไว้่อนเ้านาย็เ้านายเถอะ”
ภานพลับยิ้มเย็นๆ ไร้ึ่วามลัวใๆ นี่เธอประมาทไม่รู้ว่าริๆเ้านายเป็นเสือผู้หิมืออาีพเหรอเนี่ย
“หึ ผมรู้ แพมผมไม่เยล่วเินุเลยนะ อย่าทำหน้าทำาว่าผมเป็นไอ้เ้านายหื่นนานั้นเลย ผม็อบยั่วุเล่นๆ ุอยาสวยทำไมล่ะ”
เธอลอาแล้วพ่นลมหายใ นี่เธอมายื่นใบลาออเ้านายยัมาเล่นลิ้นเล่นัวอะไรเนี่ย “ลุนพไม่ทัท้วอะไรนะะ แพมะไ้ไปเ็บอ ลาเลยแล้วัน่ะ”
เธอยมือไหว้ เาไ้ทีรวบมือเธอเสียเลย
“ุนพ!” เธอเบิาโ ึมือออาารเาะุมแ่เาไม่ปล่อย
“ผมไม่ทำอะไรุหรอน่าแพม ผมแ่ะบอว่าุไม่้อมาไหว้ลาผม เพราะุยัลาออไม่ไ้”
พยานรัมวิ้วมุ่น เาปล่อยมือเธอแล้วยับยืนในำแหน่วามห่าที่่อยเหมาะสมหน่อย เธอไ้แ่ลอบถอนใ ุภานพ็เป็นะอย่านี้ อบทำเป็นหมาหยอไ่ เวลาภรรยามานี่อย่าับเ็นัเรียนมัธยมในโอวาทุรูปรอ
“แพมไม่เ้าใ ไหนหัวหน้าบอว่าามใแพม”
เาทำเสียอืมพร้อมพยัหน้านิๆ แล้วว่า่อ “็เพราะอนนี้แพมยัมีสถานะลู้าอบริษัท แล้ว็มีานสำัที่แพม้อทำให้ลุล่ว่อน ถึอนนั้นแพมอยาลาออผม็ไม่วารับ”
“าน านอะไระ แพมเพิ่ทำานให่ล่มไม่เป็นท่า ุนพยัล้าให้แพมทำอะไรอีเหรอะ”
เายัไหล่ “ผมไม่ไ้เป็นนะใหุ้ทำ มีใรบานรีเวสุ”
“ะ”
ภานพยื่นระาษเอสี่สีาวืนให้เธอ ็หมายลาออที่เธอเพียรเียนเรียบเรียำพูให้ีที่สุอยู่่อนืน “เ็บไป่อนนะ ทำานนี้เสร็่อนถ้ายัอยาลาออ่อยเอามายื่นให้ผมอีที”
“านอะไระ” พยานรัยอมรับว่าุนไปหมแล้ว นำเลยออาปาอบอสเนี่ยล่ะ
“ุเามพ์นุโรน์ให้โอาสบริษัทเราอีหเือน ให้แ้ไ เพิ่มเิมเอสารที่หล่นไปแล้วนำเสนอใหม่” ภานพหลิ่วา่อนะเอ่ย่อ
“ที่สำั เาใหุ้ไปูานับเานับั้แ่พรุ่นี้เป็น้นไป!”
ความคิดเห็น