คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ใครบอก
เาึผ้านหนูผืนาวูสะอาาาที่เหน็บระเป๋าหลัาเ
พับเป็น้อนสี่เหลี่ยมแล้วลบนแผลอเธอแน่น เา้มหน้า้มามออยู่รแผล
ออแรหลายนาที ไม่มีำพูใ ท่าทาเร่รึม ใบหน้าุ ทำให้เธอไม่อยาถามไถ่อะไร
แผล็ปวหนึบๆึ้นมา
รู่ให่เา่อยๆแ้มผ้าออแล้วลายมือ
ถอนหายใ่อนะเปรย “เหลือแ่ึมๆ” เาผ้าลับไปอีรั้ ราวนี้เยึ้นมอมาทันเห็นเธอนิ่วหน้า
“เ็บใ่ไหม
ทนหน่อยเี๋ยวเลือหยุสนิทผม่อยเลิ” เาบอ
เธอพยัหน้ารับ
ไม่นานอย่าเาว่า
เลือ็หยุ ายหนุ่มสำรวบาแผลอย่าพินิ นเธออนึในใไม่ไ้ว่า นสวนนานที่นีู่ท่าะเป็นหมอ้วยะละมั๊
“ไม่้อเย็บ
แ่้อทำแผลใส่ยา ึให่มีอุปร์ลอไปถามู”
“อบุมา”
เธอพู
เาทำหน้าหน่ายๆ
“ุ่ม่ามนะุเนี่ย รเรือนไทย็บันไทีนึแล้ว”
เธอาโ
“นายเห็น”
เาเลิิ้ว
ไม่อบอะไร ทำให้้อะวันหมั่นไส้ลายๆ นี่น่ะเหรอนานอีนที่เธอะ้อทำาน้วย
“นายือ..”
เธอเปรยถาม
“ผมเป็นนสวนประำแปลนี้”
เสียเาเนิบนิ่เหมือนท่าทา ผมเส้นรสีำสนิทแู่ยุ่ๆยาวปิหน้าปิา เว้นให้เห็นวาอันมปลาบ
มูโ่เป็นสันับริมฝีปาหยัลอนไ้รูป หนวและเราสั้นๆทำใหู้ลึลับ
“รีบไปใส่ยาที่แผล่อน
เี๋ยวะอัเสบ” เาย้ำ
้อะวันลุึ้น
้าวเินยัแหยเหมือนา้านั้นะอ่อนล้มไปอี
“ระวั”
เา้าวเ้ามาประอแน
พาเินออมาา้านหลัแปลเพาะบัว
ลุทวนับป้าทอใที่เห็นสภาพอเธอ
รีบเ้ามา่วย
“เิอะไรึ้น
ุ้อไปโนอะไรมา” ป้าทอถาม
นายหน้านิ่ไม่พูอะไรเลย
ปล่อยมือไปทันทีที่ป้าทอถึัวเธอแล้วเินุ่มลับเ้าไป้านหลัแปลบัว หายไปอย่ารวเร็ว
ภายในห้อพัอ้อะวันในอุทยานนิลปัทม์ืนนั้น
เธออาบน้ำแ่ัวเสร็็สำรวบาแผลที่้นา รอยบาเป็นรูปสามเหลี่ยมรลาลึเห็นเนื้อสีมพู
เมื่ออนบ่ายเธอึ้นไปบนึอำนวยารามที่นานนนั้นบอ ห้อพยาบาลไม่มีใรเลย
เธอเห็นแ่ระเป๋าพยาบาลึ่ไม่่อยมีอะไรมานั อุปร์ทำแผลมีแ่เบาีนวเล็ๆ
เธอึทาไปแ่นั้น อนนี้แผลเริ่มแและบวม วามปวล้ำลาย หิสาวะว่าพรุ่นี้เ้าะเ้าไปในัวเมือหาื้อยาเพิ่มเิม
เสียเาะประูัึ้น
้อะวันรีบสวมเสื้อลุม
บ้านพัที่นี่ือทาวน์เฮาส์ั้นเียวิๆันึละสามห้อ ไม่มีรั้ว
ล้ายโมเทลเมือนอที่มีให้เห็นบ่อยๆบริเวรอย่อเมือ
ันั้นใรมาหา็ถึประูหน้าบ้านเลย
หิสาวเปิประูออมาพบแสนพลยัอยู่ในุทำานแม้ะสามทุ่มแล้ว
เายืนรออยู่้วยท่าทาสุภาพ
“ยารับ
อโทษที่มาะึ พอีวันนี้ลู้าเยอะว่าะเลียร์ันเสร็ับบัี”
เธอรับถุยามาอย่าๆ
“ยาอะไรันะเนี่ย ไม่เห็น้อรบวนุแสนพลเลย”
“อ้อ...เอ่อ...ไม่ไ้หรอรับ
พนัานอเราเ็บป่วย บาเ็บอะไรเรา้อูแลันรับ”
“แ่้อเป็นแผลนิเียวเอนะะ”
“เห็นว่าแผลลึอยู่นี่รับ
เลือออมา้วย ลัวะิเื้อ เลยให้ผม เอ้ย ผมเลยื้อยาแ้อัเสบมาให้้วยรับ”
้อะวัน้มมอถุยา
แสนพลอธิบายว่ามียาเม็แ้อัเสบถ้าไม่แพ้ยา็อยาให้ินเลย ามที่เภสัร้านยาแนะมา
และยัมียาหลอที่เป็นรีมแ้อัเสบให้ทาแผล้วย
“อบุมา่ะพี่พล”
ผู้ัารอุทยานหนุ่มูเหนื่อยๆาารทำานมาทั้วัน
นี่้อวิ่เ้าเมือไปื้อยามาให้เธออี ้อะวันรู้สึเรในั
แ่็ีที่ไ้ยามาเลยเพราะแผลเริ่มระบม
ะนั่ลบนโฟาทายาามที่เาบอ
้อะวัน็ะัมือ
เอ๊ะ...เมื่อรู่แสนพลพูว่า
แผลเธอลึ เลือออมา เารู้ไ้อย่าไร ในเมื่อเธอยัไม่ไ้เล่าให้ใรฟัสันเลย!
ความคิดเห็น