คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : II - I Want To You [6] - II
-6-
3 ช.ม.ผ่านไป
ปังๆๆๆ!!
เสียงประตูห้องเริ่มถูกเคาะ(หรือถีบ)ขึ้นมาอีกครั้ง ผมนั่งกระดิกขาดูทีวีอย่างสบายใจ ปล่อยให้มันเคาะจนขาดใจไปเองเลยก็ดี หึ...
“โอ้ยยยย ปล่อยกูไปเถอะ ขังกูอย่างงี้แล้วจะได้เจอเจลโล่หรอว๊าาา!!!”
“พร้อมพูดเรื่องจริงหรือยังละ คิมฮิมชาน”
“เออ! มึงจะคิดยังไงก็เอา ให้กูเป็นคนสร้างเรื่องอะไรก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้เจลโล่หายไป จะไม่ไปตามแล้วใช่มั้ยล้ะ!”
เสียงแหบพร่าในห้องตะโกนออกมาฉอดๆ อืม..แต่ก็จริงของมัน ตอนนี้ต่อให้มันเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาจริงๆ แต่เจลโล่ก็ยังหายตัวไปอยู่ดี แล้วมัวแต่มาขังมันอยู่อย่างนี้ แล้วจะได้เจอเจลโล่เมื่อไรวะ -*-
เมื่อตอนนี้เริ่มใจเย็นลงกว่าตอนแรก ผมเลยก้าวเท้าเดินไปปลดกลอนประตูและเปิดบานประตูออกไปทำให้คนที่อยู่ข้างในยิ้มแฉ่งขึ้นมาเหมือนเด็กๆ
“อ๊ากก ปล่อยกูสักที เฮ้อออเหนื่อยเป็นบ้า” ฮิมชานบ่นไม่หยุด
“ได้ ฉันไม่รู้ว่านายกุ่เรื่องขึ้นมาหรือป่าว และไม่รู้ว่าตอนนี้เจลโล่อยู่ไหน แต่ฉันเป็นทหารมีเส้นสายพอตัว เพราะฉะนั้นคืนนี้นายต้องเล่าเรื่องทุกอย่างที่เจอเจลโล่ครั้งแรกมาให้ฉันฟังทั้งหมด และขอร้องเรื่องสรรพนามนายด้วย ฉันจะไม่ทำร้ายนายไม่ต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉัน”
ฮิมชานปาดเหงื่อพลางฟังคนใจร้ายกับเค้า(เมื่อกี้)สาธยายร่ายยาวมา
“เออก็ได้ครับคุณพี่ยงกุก เอ๊ะ! ไม่ดิ แกยังเด็กกว่าฉันตั้งเยอะ เชอะ” ฮิมชานแกล้งเบะหน้าใส่คนตรงหน้า
“หึ นายคงอายุไม่ต่างกับด็อกเตอร์สินะ”
“เท่ากันเลยแหละ ฉันเป็นเพื่อนหมอนั้น” ฮิมชานยืนกอดอกอย่างจะบอกว่าตัวเองแก่กว่าและโตกว่าคนตรงหน้า(มันหน้าภูมิใจตรงไหน - -) “เออ ส่วนเรื่องเจลโล่น่ะ ฉันจะเล่าคร่าวๆพอ..”
“ไมละ? มันมีฉากอย่างว่ากับน้องฉันเรอะ?” :D ยงกุกตั้งใจกวนบาทาฮิมชาน เค้าคิดว่าฮิมชานต้องตกหลุมรักน้องชายเค้าแน่ๆ ไม่งั้นไม่ช็อกเรื่องยองแจหรอก ฮึฮึ
“ -..-* จะฟังต่อมะ?” ฮิมชานทำสีหน้าซังกะตายทันทีที่ได้ยินประโยคเด็ดหลุดออกมาจากปากยงกุก แม้จะไม่ใช่ฉากอย่างว่านั้น แต่ก็โดนจุ๊บไปทีนึงแล้วละกัน -//////-
“ฟัง”
“เออ ฉันไปซื้อคอนโดอยู่ใหม่ แล้วพอดีเย็นวันที่ฉันย้ายเข้าห้องใหม่ดันไปเจอเจลโล่อยู่ในลังกระดาษข้างซอกตึกแถวๆนั้น มันมีแสงแว๊บๆก่อนที่จะเห็นลัง ฉันเลยสงสัย ไปเปิดลังดูก็เห็นว่าเป็นเจลโล่ผมชมพูนั่งอยู่ มือเผลอไปโดนปุ่มเปิด หมอนั้นก็ตื่นขึ้นมาแล้วเอาใบสัญญามาให้ฉันเซ็น ตอนแรกก็ไม่อยากเอาหมอนั้นกลับมาด้วยหรอก ฉันไม่ชินที่จะมีใครที่ไม่รู้จักมาอยู่ห้องเดียวกัน แต่พอดีฝนตก เลยต้องลากหมอนั้นมาด้วย แล้วดันลืมรีโมตไว้ ฝนก็ตกเปียกจนมันพังอยู่ในลัง เลยมาโลกอนาคตให้ดูจุนซ่อม แต่ระหว่างนั้นเจลโล่ไม่บอกฉันว่ามาทำภาระกิจอะไรที่นี่ ฉันก็เลยรู้แค่นั้น ก่อนที่ยองแจจะปรากฏตัว”
“อืมม แล้วก่อนหน้าที่ยองแจจะมาปรากฏตัว มีอะไรผิดปกติบ้างมั้ย?”
“ไม่ ฉันก็อยู่เฉยๆ ไม่ได้เจอใคร..” ฮิมชานคิดไปเรื่อยจนนึกถึงภาพลูกแก้วเม็ดกลมๆใสๆที่เค้าพบมันวันเดียวกับที่พบเจลโล่ “อ้ะๆๆ ฉันจำได้แล้วๆ ก่อนหน้าที่ฉันจะเจอเจลโล่ กำลังเดินลงลิฟท์ก็ชนกับผู้ชายคนนึงเดินเล่นไอแพดไม่มองทาง ตัวก็สูงโปร่งผมบรอนด์ทอง ฉันจำหน้าหมอนั้นได้ แล้วพอชนเสร็จก็เจอลูกแก้วเม็ดใสๆกลมๆตกลงมาจากผู้ชายคนนั้น พอฉันจะเรียกก็หายไปเฉยเลย....”
“ว่าไงนะ! ฮิมชานนายเจอลูกแก้ว!!”ยงกุกดีดตัวเด้งขึ้นมาเมื่อฟังฮิมชานเล่าเรื่องนี้ขึ้นมา
มันเป็นสิ่งที่เจลโล่ตามหา....
แต่ฮิมชานกับพบมันแล้วก่อนจะเจอเจลโล่
“เอ้อ เจอแล้วเก็บเอาไว้ใน..ในไหนวะ อ่อในห้องนอน!”
“ที่คอนโดตอนนั้นน่ะหรอ?”
“ใช่ ทำไมอะ มันเกี่ยวกับเจลโล่หรอ??? -0-”
“เกี่ยวมากเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันแทบไม่เกี่ยวกับการตามหาเจลโล่เลย แต่ฉันต้องการลูกแก้วนั้นก่อนที่ใครจะครอบครองมันไป!”
“อ่ะแล้ว ห่ะเห้ยยยย ไปไหนว้ะ!” ฮิมชานโดนยงกุกฉุดมือตัวปลิวไปตามลมจนเจ้าตัวตกใจ
“ไปตามหาลูกแก้ว”
เปลือกตาหนาถูกเบิกขึ้นทีละนิด แสงสว่างภายในห้องค่อยๆเข้าสู่ม่านตาคนเพิ่งตื่น เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย? มองรอบๆตัวถึงพอจะเดาได้ว่าเค้านอนอยู่ในห้องผู้ป่วยในร.พ.แห่งหนึ่ง ยองแจค่อยๆดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียงผู้ป่วย เค้าหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย แล้วเค้ามาร.พ.ได้ยังไงกัน?
ก๊อกๆ
นางพยาบาลชุดขาวเปิดประตูอย่างเงียบๆเข้ามาในห้อง โดยไม่ทันสังเกตว่าคนไข้เค้าฟื้นแล้ว
“เอิ่ม ขอโทษนะครับ ผมเป็นอะไรหรอครับ”เมื่อกี้พอจะนึกขึ้นได้ว่าความทรงจำสุดท้ายคือเค้าล้มลงกลางถนนแล้วมีแสงไฟจากรถสอดส่องเข้ามาอย่างเร็ว เค้าโดนรถชนหรอ?
“อ้ะ คุณชื่อยองแจใช่มั้ยค่ะ คือมีพลเมืองดีพบคุณที่ถนนสายXXของเมื่อคืนวานก่อนน่ะค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยถามพร้อมวางถาดยาไว้ข้างๆเตียง
ยองแจมองพยาบาลนิ่งอย่างใช้ความคิด เค้าไม่ได้โดนรถชนนี่ แล้วใครมาช่วยเค้ากัน
“แล้วพลเมืองดีคนนั้นเค้ามาหรือเปล่าครับ ผมจะไปขอบคุณเค้า”
“เมื่อวานตอนเช้าเค้ามานะค่ะ แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลย อาจจะมาก็ได้นะค่ะ เค้าชื่อ มุนจงออบค่ะ”
“อ่อ ขอบคุณครับ”
ยองแจมองที่ปฎิทินในโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย นี้เค้าหายมาจากองค์กรนั้นได้เกือบ 2 วันแล้ว ป่านนี้เรื่องคงกำลังกระจายได้ที่เลยสินะ ถ้าเค้ามัวแต่มานั่งๆนอนๆอย่างนี้ ต้องไปหายงกุกฮยองไม่ทันเจลโล่แน่ๆ
เมื่อพยาบาลวางถาดยาและเทน้ำใส่แก้วไว้ให้แล้วเดินออกไป ยองแจมองที่สายน้ำเกลือที่ข้อมือตัวเองก่อนจะตัดสินใจกระตุกมันออก แล้วเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ เค้าออกมาลื้อดูเอกสารต่างๆที่หมอระบุอาการของเค้าและบิลเช็คต่างๆค่ารักษาก็พบว่ามันถูกจ่ายเรียบร้อยแล้ว คงเป็นเพราะ มุนจงออบนั้นแน่ๆ เค้าอยากจะเจอคนๆนั้นจริงๆเพื่อขอบคุณ แต่เวลานี้คงไม่ได้แล้วละ หากไปช้ากว่านี้ อาจจะไม่ทันการแน่ๆ
ยองแจหยิบปากกาในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย เขียนยุกยิกๆลงไปในกระดาษบิลค่าใช้จ่ายและวางมันไว้บนเตียงผู้ป่วย ของเค้า ยองแจหยิบสมาร์ทโฟนที่แจบอมให้มาก่อนจะกดเช็คอะไรสักอย่างและลงมือเขียนต่อ หวังว่าถ้า จงออบมาหาเค้าอีกทีคงจะเจอกระดาษใบนี้แทน เมื่อวางเสร็จยองแจก็รีบออกไปจากห้องผู้ป่วยและเดินก้มหน้าก้มตาหลบพยาบาลคนที่จำเค้าได้
ห้อง 2404
“ห้อง 2404 นี่หรอ หึ คงจะหนีฉันพ้นหรอกนะยูยองแจ” หนุ่มผมฟ้าสูงริบริ่วยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยที่เค้าพยายามตามหาทุกๆร.พ.ตามคำบอกเล่าของคนแถวนั้นว่า คืนวันก่อนนั้นมีคนวิ่งมาจากองค์กรเค้าอย่างทะลักทุเลเหมือนหนีอะไรมา และล้มลงกลางถนนก่อนจะมีรถแท็กซี่คันนึงมาช่วยไว้ ทำให้ตามหาได้ไม่ยาก ร.พ.แถวนี้มีไม่กี่แห่ง
มือขาวบรรจงจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง2404แต่ดันมีคนเดินมาซะก่อน
คนตัวสูงรีบหาที่หลบโดยไม่ให้คนที่เพิ่งเดินมาเห็นทัน
ก๊อกๆ
ชายร่างบางที่เพิ่งมาใหม่ เดินมาและเคาะประตูห้องก่อนจะเปิดเข้าไปในห้อง 2404 เค้าจะต้องดักรอให้ชายคนนั้นออกมาก่อน แล้วจึงจะเข้าไปลงมือกับเหยื่อที่ต้องการตัว
ไม่ทันถึง 10 วิ ชายคนนั้นรีบวิ่งออกมานอกห้อง
“คุณพยาบาลครับ! คนไข้หายไป!”
ห้ะ? ยองแจหายไป?
“ได้ยังไงค่ะคุณ ฉันเพิ่งเข้าเอายาไปให้เค้าเมื่อไม่ถึง 10 นาทีนี้เองนะค่ะ” พยาบาลสาวรีบสาวเท้ามาดูและก็พบแต่ความว่างเปล่าจริงๆ
“ตายแล้ว” พยาบาลคนนั้นรีบวิ่งไปหาพยาบาลคนอื่นๆเผื่อประสานงานตามหาคนไข้
“ขอโทษนะครับ คนไข้หายไปหรอครับ” เจลโล่เดินออกมาจากที่ที่หลบซ่อน ก่อนจะตีเนียนไปทักคนที่มาเยี่ยมยองแจเก้อ เพราะเค้าต้องการจะหลอกว่าเป็นญาติยองแจจะได้เข้าไปในห้องเผื่อเจออะไรที่พอจะทำให้เค้าตามได้
ร่างบางหันมามองหน้าคนที่ทักก่อนจะ ตะลึงตาค้างอย่างตกใจ
“จ.จ.เจลโล่ฮยอง!!!”
ร่างบางเอามือมาลูบๆคลำๆคนตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ เค้าจะได้ นี้คือเพื่อนพี่ชายของเค้าที่หายตัวไป หายไปทั้งคู่ เพื่อนฮิมชานฮยอง!!
“นายรู้จักฉัน?” เจลโล่ว่าพลางสบัดมือคนตรงหน้าออก
“ฮยองจำผมไม่ได้หรอ ผมจงออบไง มุนจงออบ น้องฮิมชานฮยองน่ะ....ฮยองเจอฮิมชานฮยองมั้งมั้ย ฮึกๆ” ร่างบางตรงหน้าร้องไห้ฟูมฟายออกมา ทำให้เจลโล่ไม่เข้าใจ
“ขอโทษนะ ผมไม่รู้จักคุณหรอก คุณจำคนผิดแล้วละ”ฮิมชงฮิมชานอะไรเข้าไม่รู้จักทั้งนั้นแหละ เจลโล่เลยตัดสินใจเดินออกจากร.พ.นี้ซะ โดยไม่ได้เข้าห้องยองแจ
“ฮึกๆ พระเจ้าแกล้งผมหรอ ทำไมผมเจอเจลโล่ฮยองแต่ผมไม่เจอฮิมชานฮยอง...ฮึก” ร่างบางปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปในห้องของคนที่เค้าช่วยพามาส่งร.พ.แต่ดันหายไปซะงั้น ไม่ขอบคุณกันบ้างหรือไงนะ
จงออบท้อแท้กับการรอให้พบพี่ชายตัวเอง ยิ่งเจอเจลโล่ เค้ายิ่งคิดถึงฮิมชาน แต่ก่อนเค้าทั้ง2เป็นเพื่อนเล่นจงออบมาตั้งแต่เด็กๆ แต่กิริยาเจลโล่ฮยองเมื่อกี้ อย่างกับคนไม่รู้จักกัน
แต่...เจลโล่ฮยองเหมือนเดิมทุกอย่าง
จงออบเริ่มคิดได้ เมื่อคนที่เค้าเจอเมื่อครู่ ไม่ได้แก่ลงไปตามอายุขัยเลย? เป็นไปได้ยังไง เค้าไม่ได้จำคนผิดแน่นอน เจลโล่ฮยองคือคนที่เอาเค้าขี่คอ
จงออบนั่งบนเตียงผู้ป่วยพลางคิดเรื่องเจลโล่ฮยองอย่างแปลกใจ หางตาเห็นสิ่งขาวๆวางอยู่ที่กลางเตียง จงออบค่อยๆหันไปมองพบว่าเป็นกระดาษที่มีข้อความจำนวนหนึ่งอยู่
สวัสดีครับ ผมยูยองแจ คนที่คุณช่วยชีวิตผมไว้ ผมขอบคุณคุณจริงๆที่ช่วยผมมา แม้ว่าผมจะไม่ได้มากล่าวขอบคุณตรงๆ
ผมขอโทษด้วยครับ เพราะผมมีเรื่องด่วนที่ต้องรีบไปทำ ต้องขอโทษที่เสียมารยาทแบบนี้นะครับ
ได้โปรดคุณช่วยติดต่อผมด้วยนะครับ ผมจะไปพบคุณสักวันนึงเพื่อตอบแทนครับ
ยูยองแจ
08X-XXX-XXXX
ความคิดเห็น