คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : II - I Want To You [5] - II
-5-
ในห้องขังที่ไม่มีแสงสว่างส่องถึงหากไม่มีใครเปิดประตูเข้ามา หรือเวลานี้ไม่ใช้ตอนกลางวัน มันมืดมิดพอๆกับใจดวงน้อยๆของเค้า คนที่ถูกมัดมือด้วยโซ่ พยายามดิ้นและหาทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการถูกมัดแบบนี้
ร่างกายที่บอบช้ำเกินไป พอดิ้นไปมามากๆ ทำให้ไปโดนแผลรอยช้ำที่โดนกระทำไว้ จากคนที่เป็นที่รัก...
“จุนฮง นายจำฉันไม่ได้หรอ..”
“ใครจุนฮงของนาย ฉันชื่อเจลโล่”
“ฮึกๆ นายลืมฉันแล้วจริงๆ ฉันขอโทษที่ทำให้นายเป็นแบบนี้จุนฮง”
“โว้ย! บอกว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อจุนฮง!!”
หุ่นยนต์ตัวสูงกระชากคอเสื้อคนที่เจ้านายสั่งให้จัดการเมื่อครู่ขึ้นมาจ้องหน้าใกล้ๆ
“จำไว้นะ มึงน่ะ ศัตรูของกู!” คำที่แทงใจยองแจจนแทบจะทะลุ ดังออกมาจากปากเจลโล่
หุ่นยนต์หัวฟ้าอ่อนปล่อยคอเสื้อยองแจทำให้ยองแจลงกระแทกพื้นเสียงดัง จิตใจของยองแจมันอ่อนแอเกินจะสู้คนข้างหน้าได้ มันทรมานทั้งกายทั้งใจจริงๆอย่างที่จุนฮยองต้องการ
พลั่ก ตุบ ตับ!
เค้ายอมนั่งนิ่งๆให้คนรักที่แม้จะเปลี่ยนไปมาก ฟาดแข้งเข้าที่ลำตัวเค้าหลายทีจนตัวงอโดยไม่ขอร้องให้หยุดหรืออ้อนวอนใดๆทั้งสิ้น
“ไม่คิดจะสู้เลยหรอยูยองแจ” เสียงคุ้นเคยของเจลโล่ทำให้สติของเค้าที่ใกล้หมดลง ต้องลืมตามาอีกครั้ง
“ไม่ เพราะฉันรักนาย เจลโล่..” สติที่พยายามฝืนก็ดับลงไปเพราะความบอบช้ำของร่างกาย
แม้ว่าตอนนี้เค้าจะได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่วายพยายามหาทางหลุดพ้นจากที่นี้อีก คนเดียวที่เค้าต้องการไปหาคือ ยงกุกฮยอง และอย่าให้เจลโล่เจอยงกุกฮยอง เพราะเจลโล่จะทำตามคำสั่งของจุนฮยองคือ ฆ่าพี่ชายตัวเอง....
มือเรียวพยายามบิดข้อมือไปมาหวังให้โซ่นั้นหลุดพ้นข้อมือไปแต่ก็ได้แค่คิด เพราะมันแน่นเกินไป ยิ่งบิดข้อมือก็ยิ่งเป็นแผลเปล่าๆ
กุกกักๆ
เสียงการปลดล็อคจากประตูด้านนอกทำให้ยองแจที่อยู่ในความมืดต้องนิ่งและจดจ้องไปที่ประตู
เค้าจะเจออะไรอีกละ...
ประตูเหล็กขึ้นสนิมค่อยๆถูกเปิดออกอย่างเบามือ แสงสว่างค่อยๆแทรกตัวเข้ามาในห้องอันมืดมิด ยองแจเห็นเพียงร่างของชายคนหนึ่งที่รีบเร่งฝีเท้าเข้ามาในห้อง
เพราะแสงที่มาจากด้านหลังชายคนนั้นทำให้เค้ามองไม่เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน
“ยองแจ นายโอเคนะ?” เสียงคุ้นหูทำให้ยองแจพยายามเพ่งไปที่หน้าของคนที่เข้ามาใหม่
“แจบอม!” อิมแจบอม เพื่อนของเค้านี่!
“ชู่วว เบาๆ ฉันแอบเข้ามานะ อย่าทำให้พวกนั้นจับได้สิ” แจบอมพูดพลางใช้กุญแจไขโซ่ที่มัดมือยองแจอยู่
“นายมาได้ยังไง” ยองแจพยายามลดเสียงให้เบาลง
“ฉันเป็นสายอยู่ในองค์กรณ์นี้ ไม่มีใครสงสัยฉัน ฉันเข้ามาได้เกือบปีแล้วตั้งแต่เรื่องที่จุนฮงโดนยิงไป พ่อก็ส่งฉันให้มาช่วยเรื่องคดีนี้อีกแรง” อิมแจบอม ลูกนายตำรวจอีกคนที่รู้จักห่างๆกับครอบครัวจุนฮง แจบอมเป็นคนหัวไว ฉลาดยิ่งกว่าผมอีก ถึงว่าไม่มีใครสงสัยเค้าได้เลย
“อ่ะ ออกแล้ว นายรีบๆออกไปจากที่นี้เลยนะ ฉันไปเปิดประตูทางออกข้างหลังองค์กรมาแล้ว กล้องวงจรปิดฉันก็ถอดออกทุกตัวไม่ต้องกลัว” แจบอมหันมายิ้มน้อยๆให้ผมก่อนจะช่วยพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น
“ขอบใจแกมากนะ” ผมพยายามยกยิ้มให้แต่ก็ยังไม่หายระบมปากเลย
“เออไม่เป็นไร มันก็เป็นคำสั่งพ่อฉันด้วย อ้ะนี้ เอาโทรศัพท์นี้ไว้ติดตัว มีอะไรไว้โทรมา มีเบอร์ฉันเบอร์เดียวในเครื่องนี้” แจบอมยื่นโทรศัพท์สมาทโฟนมาให้ผมแล้วดันให้ผมออกจากห้องขังนี้
แจบอมชี้ไปทางขวามือเพื่อบ่งบอกว่าทางออกอยู่ทางนั้น ผมเลยรีบวิ่งออกมาจากที่นี่ให้เร็วที่สุด โดยไม่ลืมที่จะหันไปโบกมือให้เพื่อนเก่าอีกครั้ง
ครั้งนี้โชคช่วยผมแล้วสินะ ต่อไปผมคงต้องเร่งไปหายงกุกฮยองแล้ว ไม่งั้นถ้าพรุ่งนี้เรื่องที่ผมหลุดออกมารู้ถึงหูจุนฮยองนั้น มันก็ตามมาเก็บผมแน่นอน ในฐานที่รู้ความลับของมัน
แต่ตอนนี้ผมแทบจะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พยายามเสาะหาสิ่งที่จะบอกได้ว่าอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีบอก ร่างกายที่ยังไม่หายดีก็ดันมาหมดแรงเอาดื้อๆ ผมเลยล้มลงมานั่งอยู่ที่ถนนที่เงียบสงัด
มองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตสักสิ่ง
จนกระทั่งแสงไฟสว่างที่บ่งบอกว่าเป็นไฟจากรถที่กำลังแล่นมา ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่ขาเจ้ากรรมก็ไม่มีแรงเอาซะเลย
ปี๊นๆ
รถนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
และเรื่อยๆ
“.....”
“หยุดรถทำไมครับลุง” ผมหันไปถามคนขับแท็กซี่ ที่จู่ๆก็บีบแตรไล่อะไรสักอย่างและก็เบรคเอี๊ยดขึ้นมา
“มีคนมานอนอยู่กลางถนนน่ะ นี้มันบ้าหรือเปล่าเนี่ย โว้!” ลุงโชเฟอร์ลงไปดูคนที่มานอนกีดขวางการจราจรของเค้าทำให้ ผมที่นั่งมาด้วยต้องรีบลงไปดูเช่นกัน
“เค้าบาดเจ็บนี้ครับลุง” ผมเดินปรี่เข้ามาหาคนที่นอนสลบอยู่กลางถนน ใบหน้าฟกช้ำ เสื้อผ้าดูมอมแมม และข้อมือที่แดงจนเหมือนเลือดจะไหล ทำให้ผมตัดสิ้นใจเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านเป็นไปโรงพยาบาลแทน
“งั้นลุงช่วยผมอุ้มเค้าไปหน่อยละกันครับแล้วเราไปส่งเค้าที่โรงพยาบาลกัน” ความมีเมตตาของเด็กตาตี่ทำให้ลุงโชเฟอร์ยืนเกาหัวแกรกๆ - -
“เออได้ๆ โอเคๆ” ลุงเดินมาช่วยคนตาตี่พยุงร่างที่สลบอยู่ไปขึ้นรถและรีบออกเดินทางไปโรงพยาบาลทันที
“คนไข้ชื่ออะไรทราบไหมค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเดินมาถามจงออบเมื่อตัวผู้ป่วยถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว
“ผมก็ไม่ทราบน่ะครับ” ผมยืนยิ้มแห้งๆให้นางพยาบาล ก็เค้าไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด แค่เจอกลางทางเลยช่วยมาส่งโรงพยาบาล
“งั้น ขอชื่อของคุณหน่อยได้ไหมค่ะ เราจะได้ทำเรื่องติดต่อประวัติหาญาติคนไข้น่ะค่ะ”
“ผมชื่อ มุนจงออบ ครับ”
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงบอกเวลาว่า ขณะนี้ได้เวลาอันสมควรแล้วต่อการตื่นของเจ้านายมัน
ที่ยังคงคุมโปรงอยู่อย่างนั้น - -*
10 นาที ต่อมา
ปังๆๆ!!
“ย๊า! จองแดฮยอน ไอเด็กไร้ความลับผิดชอบ แกตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันรู้ว่าแกยังไม่ตื่น!!”
ปังๆๆ!!
โอ๊ะ ใครหนอใครมาทักทายกันด้วยถ้อยคำทำร้ายจิตใจผมได้ขนาดนี้
หืมม วันนี้ผมต้องไปสแกนความทรงจำนี่หน่า
ห้ะ!
ตายโหงดิ สายแล้ว -0-
“ตื่นแล้วๆ นูน่าผมตื่นแล้วขอเวลา10นาที!” ร่างสูงรีบเด้งตัวจากที่นอนไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างว่องไว ก่อนที่จะโดนเทศนาอีกรอบโดยฮโยซองนูน่า -*-
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอน เห็นภาพคนเป็นพี่สาวยืนเท้าสะเอวเตรียมด่า แต่ก็ต้องเงียบเพราะตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่กันแค่สองคนพี่น้องเพราะมี.....
“อันยองครับ กีกวังฮยอง -0- ผมขอโทษที่ช้าครับ T^T” แดฮยอนรีบขอโทษอย่างสำนึกผิดที่ทำให้คนอื่นต้องมารอ
“ไม่เป็นไรครับๆ งั้นเราไปกันเลยดีกว่าเนอะ^ ^” กีกวังหันไปพยักหน้ากับฮโยซองเป็นอันว่าตกลงเดินทางกันได้ ฮโยซองเองก็ยิ้มกลับไปและพยักหน้าให้ ทั้งสองคนดูมีซัมติงกันแปลกๆ - -*
ณ บ้านด็อกเตอร์
ก๊อกๆ
“อาดูจุนครับบ” กีกวังเคาะประตูบ้านพลางเรียกชื่อของด็อกเตอร์
ประตูเปิดออกมาเผยให้เห็นเด็กผู้ชายอายุไล่ๆกับผม(แต่คงเด็กกว่า)โผล่หน้าออกมาครึ่งนึง - -
“อ่อ กีกวังฮยองนี่เอง ติดต่อป๊าไว้แล้วใช่มั้ยครับ” เด็กนั้นถามกีกวังที่ยืนอยู่หน้าประตู
“อ้อใช่ ฮยองโทรมานัดแล้วน่ะ”
“งั้นเข้ากันมาก่อนละกันครับ ป๊ายังไม่ออกมาจากห้องแลปเลย” เด็กคนนั้นคงเป็นลูกชายด็อกเตอร์เชิญให้พวกเรา3คนเข้าไปในบ้านเพื่อรอพ่อตัวเองก่อน
10 นาทีต่อมา
“โอ้ว ฉันขอโทษทีนะ พอดีมัวแต่เอาเครื่องสแกนความทรงจำมาตรวจเช็คนิดหน่อยน่ะ เลยออกมาช้า”คนวัยกลางคนเดินมาที่ห้องรับแขกที่พวกผมนั่งอยู่ประมาณ10นาทีจนจะหลับแล้ว
“อ่านี้คือคุณอาดูจุนนะ เค้าเป็นด็อกเตอร์ผู้สร้างเครื่องสแกนความทรงจำน่ะ” กีกวังฮยองหันมาหาผมและนูน่าที่นั่งมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่อยู่
“และนี่คือ ฮโยซองพี่สาวของแดฮยอน และนี้ก็แดฮยอนคนที่ต้องการสแกนความทรงจำน่ะครับ^ ^” กีกวังฮยองหันไปอธิบายแนะนำผมกับนูน่าให้ด็อกเตอร์ดูจุน
“อ้อ นายสินะ โอเค ฉันคิดว่าเครื่องมือฉันพร้อมแล้วละ เดี๋ยวนายเข้าไปนั่งรอสักระยะนึงนะ เครื่องสแกนนี้มันจะทำเห็นผลก็ต่อเมื่อสมองของนายผ่อนคลายและสงบ”
“ได้ครับ” ผมมองตามอาดูจุน(เรียกงี้ละกันนะ - -)เค้าไปในห้องที่มีแต่อุปกรณ์เทคโนโลยีบลาๆเต็มไปหมด ภายในห้องแตกต่างจากห้องนั่งเล่นข้างนอกเมื่อกี้มาก มันออกแนวเป็นห้องแลปเลยทีเดียว(ก็มันต้องใช่อยู่แล้วนี่แดฮยอน -*-)
ผมมองไปที่อุปกรณ์ที่คล้ายๆกับหูฟังเฮดโฟนสีดำแต่ใหญ่กว่าเยอะ วางอยู่ที่โต๊ะทดลอง ผมเลยหันไปมองหน้าอาดูจุนเป็นเชิงถามว่า อันนี้หรอ?
อาแกก็พยักหน้าและให้ผมสวมใส่มันแล้วให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวนุ่มในห้องนั้น
“นายลองนั่งเงียบๆดูสักพักนะ แล้วพอสมองนายสงบ ภาพความทรงจำเก่าๆจะประมวลขึ้นมา ในใจนายกำลังจะลื้อฟื้นเรื่องไหนไว้ มันก็จะปรากฏขึ้นมาเองแหละ” ผมพยักหน้ารับอาดูจุน ก่อนที่อาดูจุนจะเดินออกไปจากห้องนี้ทิ้งให้ผมอยู่กับความเงียบ
คิดไว้ๆ คิดว่าลูกแก้ว เม็ดกลมๆ ใสๆ นั้นมันหายไปตอนไหน
คิด...
คิด..
อ้ะ!!
ตอนนี้ผมเห็นแล้ว...!
เห็นภาพของผมที่กำลังเดินเล่นไอแพดอยู่ริมถนน ค่อยๆเดินขึ้นไปบนคอนโดหรูของโยซอบฮยองเพราะวันนั้นเป็นวันที่ โยซอบฮยองในมิติปัจจุบันต้องการให้ผมไปเอาแมวน้อยที่ฮยองเค้ารักนักรักหนาแต่ปัจจุบันมันตายจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ฮยองยังทำใจไม่ได้ เลยให้ผมย้อนอดีตไปตอนที่ฮยองยังเด็กและเพิ่งเก็บลูกแมวตัวนั้นมาเลี้ยง ว่าง่ายๆคือให้ผมโกงโดยการที่เอาแมวในอดีตข้ามมาปัจจุบันให้ฮยองเค้าน่ะ - -
ผมกำลังเดินออกจากลิฟท์และผมก็ชนเข้ากับผู้ชายคนนึง ผมบรอนด์ทองหน้าสวย ตาคมหวาน ตัวผมกล่าวขอโทษเค้าไป และเสียงแหบๆนั้นก็ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไร และผมก็ไม่ละสายตาจากไอแพดเลย และพอผู้ชายคนนั้นกำลังจะก้าวเข้าลิฟท์แต่ก็ชะงักเท้าแล้วก้มเก็บ...ลูกแก้ว!! นั้นไง เจอตัวแล้ว
ผู้ชายคนนั้นเงยหน้ามาหวังจะเรียกผมแต่ผมดันหายตัวเข้าห้องโยซอบฮยองไปแล้ว ทำให้ผู้ชายคนนั้นเก็บลูกแก้วลงกระเป๋าเสื้อไป
“อยู่นี้นี่เอง ไอลูกแก้วอมตะลูกพ่อ!!” แดฮยอนหลุดอุทานออกมาเสียงดังลั่นด้วยความดีใจที่เค้าเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้ว
“ลูกแก้วอมตะ? ห้ะ หรือว่า?” ดงโฮที่แอบนั่งซ่อนตัวอยู่ในห้องแลปของพ่อตัวเอง เพราะอยากรู้อยากเห็นว่าผู้ชายคนนั้นต้องการสแกนความทรงจำเพราะอะไร แต่จู่ๆผู้ชายคนนั้นก็หลุดตะโกนดีใจขึ้นมาทำให้ดงโฮเอะใจเล็กๆ
“จะว่าไปลูกแก้วในตู้กระจกบ้านจงออบนั้น ก็เมื่อลูกแก้วอมตะที่ทุกคนกำลังตามหาอยุ่ในตอนนี้เลยแหะ หรือว่าเรื่องนี้...?”ดงโฮเบิกตาโตกว้าง เค้าไม่คิดว่าตัวเองจะจับต้นชนปลายได้แม้จะไม่มั่นใจก็ตาม
แดฮยอนลุกจากเก้าอี้ไปและวางอุปกรณ์ของพ่อเค้าไว้บนโต๊ะก่อนจะออกไปนอกห้อง
ดงโฮค่อยๆลุกขึ้นมาจากซอกตู้เก็บอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ของพ่อตัวเองที่ใช้ไว้หลบเมื่อกี้ เมื่อเห็นว่าแขกไปที่ห้องนั่งเล่นแล้ว เจ้าตัวอยากจะไปบ้านจงออบใจจะขาด แต่ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันวันนั้นเวลาสั้นๆ เค้าก็ดันลืมขอเบอร์จงออบไว้อีก และถ้าเค้าไปเจอเควินฮยองนั้น.....-////-
ดงโฮอยู่บ้านดีกว่าฮับ - -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Im Jaebum [JB]
ความคิดเห็น