คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : II - I Want To You [1] - II
-1-
ตึก
เสียงความหนักของกระเป๋าเสื้อผ้าถูกวางลงพื้นหน้าห้องชุดของตัวเอง ผู้ชายตัวใหญ่ผมบรอนด์สลับแดงปรอยๆ คอยๆหยิบกุญแจห้องพักที่เพิ่งไปเอามาจากบ้าน เพราะไม่ได้มาอยู่ที่นี่นานเลยไม่รู้ว่าข้างในจะต้องทำความสะอาดเยอะแค่ไหน
ร่างใหญ่ไขกุญแจปลดล็อคห้องได้และเปิดเข้ามาในห้องที่เงียบสงัด มีฝุ่นน้อยๆเริ่มก่อตัว ทำให้เจ้าของห้องต้องเอามือปัดๆกลางอากาศมันไม่บริสุทธิ์เอาซะเลย เขาวางกระเป๋าลงก่อนจะเริ่มเปิดไฟในห้องทีละดวง
เฮ้ออ ไม่ได้อยู่สบายๆ ดีๆ อย่างนี้มากี่ปีแล้วนะ บัง ยงกุก
ร่างสูงเดินไปหยิบไม้กวาด ผ้าขี้ริ้ว สิ่งทำความสะอาดออกมา และลงมือปัดกวาดเช็ดถูมัน ที่เค้าเป็นคนมีระเบียบแบบนี้คงเป็นเพราะเป็นทหารมากไปหน่อย นิสัยระเบียบจัด และไม่ชอบอะไรขวางหูขวางตามันเลยติดเค้ามา
สายตาปราดไปเจอกรอบรูปบนชั้นหนังสือเกือบ2เมตรริมผนังห้อง รูปของเด็กหัวทองหยิกหยอย หรือน้องชายของเค้าเองนั้นละ
ยงกุกยกยิ้มขึ้นมา เดินไปหยิบกรอบรูปน้อยชายสุดรักสุดหวงขึ้นมา จู่ๆกรอบรูปนั้นอยู่ที่มือแท้ๆแต่ดันหลุดตกลงพื้นไปได้
เพล้ง!
กรอบรูปกระจายเป็น 2 ชิ้น กระจกแตกระเอียดยิบ ทำให้บังยงกุกเริ่มใจคอไม่ค่อยดี จุนฮง..นายยังอยู่ดีใช่มั้ย?
“เห้ยยย มึงทำอะไรกับกูเนี่ยดูจุนนนนนน” ก็จู่ๆไอดูจุนมันก็จับผมมาย้อมสีผม คือถามหน่อยมันใช่เวลามั้ยเนี่ย
“เอ่อหน่า มึงมันยังหนุ่มนี่ กูแก่แล้วอะ ทำของตัวเองแล้วมันยังไงไม่รู้ เดี๋ยวหาว่าแก่แล้วไม่เจียม” ดูจุนจับหัวผมให้นิ่งๆแล้วลงมือย้อมสีด้วยมือมันเอง นี่มึงเป็นด็อกเตอร์ไม่ใช่เหรอ? - -*
ผ่านไป 1 ช.ม.
“คือ โทษทีวะ กูหยิบสีผิดอะ ว่าจะเอาสีน้ำตาลช็อกโกมาย้อมให้มึง แต่ดันเอาสีดำมาแทน แฮ่ะๆ -0-”
“โอ้ยยย แล้วมึง โว้ยเอาซะดำเลยมึง โถ่ผมบรอนด์ทองกู T^T”
“เอิ่ม -*- ป๊าฮ่ะ ผมออกไปเรียนพิเศษก่อนนะฮ่ะ” ดงโฮลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของดูจุน เอ่ยขออนุญาติไปเรียนพิเศษขึ้นมาเพราะมันยืนมองเราสองคนทะเลาะกันมาเกือบ 10 นาทีล่ะ - -
“เอ่อออ จะไปก็ไปสิ มาบอกทำแบ๊วไร ป๊าไม่ว่างไปส่งหรอกน่ะ ย้อมสีผมให้เพื่อนอยู่” จะบอกว่ามันทะแหมงๆ ไหม คือมันโคตรทะแหมง ที่สภาพคนวัยกลางคนอย่างดูจุนกับคนที่อายุ19ย่าง20อย่างผม เป็นเพื่อนกันอะ - - แต่ดงโฮรู้เรื่องพวกนี้หมดแล้ว ก็ตั้งแต่วันนั้นที่โดนดูจุนมันลากมาโลกอนาคต กะจะมาตามหายงกุกๆไรนั้น กับไม่เจอ เพราะหมอนั้นเหมือนยังไม่ออกมาจากกรมนั้น เลยต้องจำใจใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ คลุกคลีกับครอบครัวมันประหนึ่งลูกชายคนโตของบ้าน
“ป่าวฮ่ะ ไม่ได้ขอให้ป๊าไปส่ง แต่ขอตังค์ฮ่ะ - -*”
“โว้ยย สมัยนี้แล้วยังมาขอตังค์พ่อแม่ นู้นไปขอหม๊าแกนู้น” ดูจุนตะหวาดลูกชายตัวเองแต่มันคงลืมไปว่าหม๊าที่มันไล่ลูกไปขอหน่ะ อยู่ข้างหลังมันแล้ว -0-
“ไรเฮีย!” เสียงเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความโหดร้ายของภรรยาเพื่อนผม ดังขึ้นข้างๆหู ผมก็ได้แต่นั่งหันหลังคอแข็งเพราะมันย้อมผมของผมอยู่ แต่เดาออกเลยว่าหน้าจีน่าจะเป็นยังไง …
“จ้า จีน่า ป่าวๆ เฮียไม่ได้ว่าอะไรลูกม๊านนน เดี๋ยวนะลูก เดี๋ยวป๊าไปหยิบตังค์ให้รอแป๊ปปปปนึง” ดูจุนแทบจะแทรกธรณีหนีไปจากตรงนี้ ผมกะจากน้ำเสียงก็รู้ ฮ่าๆ ไอดู๋กลัวเมีย :P
“เอ้อ ฮิมชานถ้าย้อมผมเสร็จแล้วรีบๆไปสระผมออกนะ พอดีเดี๋ยวฉันจะออกไปงานเลี้ยงรุ่นที่มหาลัยน่ะ” หลังจากไล่สามีลุดรักไปเอาตังค์ให้ลูกแล้วก็หันมาคุยกับผมต่อ อ่อคือผมต้องเฝ้าบ้านอีกแล้วชะมะ
“ได้ครับเจ๊”
“แล้วเรื่องนั้น....เป็นยังไงมั้งแล้วละ” อ่อหมายถึงเรื่องที่เจลโล่หายตัวไปน่ะหรอ?
“เฮ้ออ ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าให้รอยงกุกอะไรนั้นต่อไปคงไม่ได้ตามเจลโล่สักที...”
“อีกแล้ว! ทั้งหม๊า ทั้งป๊า ทั้งฮยองด้วย ชอบพูดเรื่องที่ผมไม่รู้ทุกที!” ดงโฮที่ยืนนิ่งมานาน ฟังการสนทนาของผมและแม่ตัวเองแล้วหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
ก็ทั้งดูจุนและจีน่าไม่ต้องการให้ลูกชายตัวเองรู้ เพราะเรื่องนี้ถือว่าอันตรายพอตัว ผมเลยต้องคุยกันแบบปิดๆ แบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับครอบครัวนี้แล้ว แต่ดูเหมือนเจ้าดงโฮนี่ มันจะงอนซะเหลือเกินที่ไม่มีใครยอมบอกความลับนี้ให้เจ้ารู้
“ดงโฮอา อย่างอแงสิลูก เรื่องนี้มันไม่สำคัญกับชีวิตของลูกรักของหม๊าหรอกนะ ไม่ต้องสนใจมันหรอก” จีน่าเดินไปโอบบ่าลูกชาย(ที่โตแต่ตัว นิสัยอย่างเด็ก - -)
“หม๊าก็อีกคน ปกปิดกันเข้าไปเถอะ!” ดงโฮหันหลังวิ่งออกไปโดยสวนกับดูจุนก่อนจะหยุดแล้วดึงธนบัตรในมือพ่อตัวเองไป
ดูจุนงง -0-
“อะไรของมันวะ - -*” ดูจุนยังงงกับกริยาของลูกชายเมื่อสักครู่ จู่ๆก็เดินกระแทกเท้าตึงตังแล้วรีบจกเงินที่เอามาให้ไปอีก แบบนี้มันงอนอะไรมาชัวร์
“เฮ้อออออ” จีน่าถอนหายใจยาว
“เรื่องเดิมของลูกมึงแหละ” ผมพูดลอยๆไป และลุกขึ้นเดินไปที่กระจกของบ้านแล้วมองหัวดำๆของตัวเอง - -* ไปล้างออกก่อนดีกว่า
และทิ้งให้ดูจุนยืนงงเป็นเสากลางบ้านอยู่อย่างนั้นต่อไป....
Rrrr Rrrr ~
เสียงสั่นของโทรศัพท์และริงโทนดังขึ้น ปลุกคนที่กำลังยืนเหม่อตกอยู่ในภวังค์ต้องสะดุ้งขึ้นมา และเดินไปรับโทรศัพท์ขึ้นมาแต่โดยดี
สายตาเฉียบคมมองไปที่เบอร์ผู้โทรเข้าก่อนจะตัดสินใจรีบรับทันที
“ว่าไง”
“ฉันอยู่มินิมาร์ทข้างล่างคอนโดนาย เอาไรขึ้นไปดื่มหน่อยมั้ย?” ปลายสายถาม
“ไม่ล่ะ ฉันกินไม่ลงละ นายรีบๆขึ้นมาเถอะ”
“เออๆ ได้ๆโอเค”
ติ๊งต่อง
คนตัวใหญ่นั่งเหยียดกายอยู่บนโซฟา แม้จะเปิดทีวีดูแต่จิตใจกลับไม่ได้อยู่ที่ทีวีเลยแม้แต่หน่อย เริ่มกังวลรู้สึกไม่ดีจนเหม่อลอยได้ทั้งวัน จนเสียงของผู้มาเยือนดังขึ้นที่หน้าห้อง
“เฮ้อันยอง” ในที่สุดกีกวังเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของเพื่อนสนิทเองโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องมาเปิด ยืนรอขาแข็งอยู่หน้าห้องนานแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครออกมารับT^T
ยงกุกค่อยๆปรับท่านั่งและลุกยืนเป็นเชิงให้เพื่อนตัวเองมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่
“นายเป็นอะไรไปยงกุก” กีกวังทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท มือพลางคลำหยิบกระป๋องโค๊กขึ้นมาแกะดื่ม(ติดใครมาน้า)
“เฮ้อ เมื่อคืนฉันฝันไม่ค่อยดีเลยวะ แล้วเมื่อวานตอนมาถึงห้องนี้จะทำความสะอาดก็ดันทำกรอบรูปจุนฮงแตก ฉันรู้สึกไม่ดี” ยงกุกนั่งก้มหน้าพลางเอามือกุมขมับและนวดไปเบาๆ เพราะเมื่อคืนฝันไม่ดีเลย เค้าเห็นจุนฮงอยู่ในที่ที่แสนไกล เรียกยังไงก็ไม่หันกลับมา เดินไปเรื่อยๆจนลับสายตา บรรยากาศมันหดหู่แปลกๆ จนทำให้ทหารใจกล้าอย่างยงกุกถึงกับคิดไม่ตก ต้องตื่นขึ้นมากลางดึกและนอนไม่หลับ
“แล้วนายได้ติดต่อน้องชายนายหรือยังละ?” กีกวังเริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดของเพื่อน เค้าทำได้แค่ค่อยช่วยเหลือยงกุกอยู่ห่างๆเสมอ
“ยัง ฉันยังไม่ได้ไปหาด็อกเตอร์เลย”
“นายก็ไปสิ”
“แต่จุนฮงไม่ได้อยู่ที่นี่ จุนฮงอยู่อีกมิตินึง” เค้าคิดไม่ตกจริงๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายสุดรักของเค้าอีก จะทำยังไงละ
“เอาเป็นว่า ฉันก็จะช่วยนายนะเพื่อน ให้ฉันไปหาด็อกเตอร์ไหมละ”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่า ถ้าจุนฮงกำลังตามหาภารกิจนั้นอยู่ แล้วเจ้านั้นรู้ว่าฉันออกมาจากกรม มันจะต้องมาหาฉันแน่ๆ”
ยงกุกพูดพลางนึกแต่ใบหน้าหวานๆของน้องชายตัวเองที่ติดเค้ามากเช่นกัน ขืนเจ้านั้นรู้ว่าเค้าออกมาจากกรมทหารแล้ว เจ้านั้นต้องทิ้งภารกิจที่โลกมิตินั้นมาหาเค้าแน่ๆ แล้วถ้าภารกิจไม่เสร็จเบื้องบนต้องไม่พอใจครอบครัวของเค้าอีกก็เป็นแน่
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คิดว่ายังไงกันมั้งค่ะ?? (แม้จะไม่มีเม้นเลย แต่จะพยายามข่มใจลงนะค่ะ T^T)
ความคิดเห็น