ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic B.A.P] Medicine

    ลำดับตอนที่ #6 : Remedy 5 : ยาเม็ดที่ห้า

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.ค. 57


    "หยุดนะ ! ไม่ !! !"

     

     

    เสียงร่างบางร้องดังลั่น จนทำให้บุคคลที่อยู่อีกฟากห้องหนึ่ง รีบกุลีกุจอเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกมา พร้อมกับเปิดไฟให้สว่างโล่ทั่วห้อง แล้วเดินตรงดิ่งมาหาร่างบางที่นอนอยู่ด้วยความร้อนใจ

     

    "นายเป็นอะไร!?"

     

    ถามออกไปเสียงดังไม่แตกต่างกันด้วยความตกใจ ร่างหนาหน้าตาเลิกลักทำอะไรไม่ถูก

     

    ก่อนจะนั่งลงไปข้างๆร่างบางที่นอนตัวสั่นอยู่บนโซฟาแล้วตัดสินใจเอื้อมมือไปจับผ้าห่มพื้นบางนั้นออกไปให้พ้นจากใบหน้าสวย

     

    พยายามยื้อยุดกันอยู่นานกว่าจะดึงผ้าพื้นนั้นออกไปได้

     

    เมื่อดึงผ้าออกไปได้แล้ว ก็เผยให้เห็นใบหน้าสวยที่กำลังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามบริเวณกรอบหน้าและไรผมเต็มไปหมด

     

    ร่างหนาพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้าผากของคนที่นอนอยู่ตรงหน้าเพื่อวัดไข้ แต่ก็ถูกคนที่นอนอยู่นั้นดิ้นไปมาและปัดมือของตนออก พร้อมกับร้องละเมอเสียงดังไม่หยุด

     

    "ไม่ ! ไม่นะ !! อย่า !"

     

    ดิ้นแรงมากจนร่างหนาที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มจะทนไม่ไหว เลยเอื้อมมือไปจับที่ต้นแขนมนของคนตรงหน้าไว้เพื่อให้เขานั้นหยุดดิ้น ความร้อนแล่นริ้วไปตามฝ่ามือหนาบ่งบอกให้รู้ว่าพิษไข้กำลังเล่นงานคนตรงหน้า

     

    ร่างหนาเลยตัดสินใจร้องเรียกและเขย่าตัวร่างบางสองสามทีเพื่อปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา

     

    "นายเป็นอะไร! ตื่นสิ !!"

     

    "ไม่! อย่าทำผม!!"

     

    น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท ริมฝีปากขบกันแน่นจนห้อเลือด ร่างหนาที่เห็นอย่างนั้นถึงกับทำอะไรไม่ถูก

     

    ในเมื่อเขาไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียที

     

    แล้วเขาจะทำยังไงให้ร่างบางตรงหน้าหลุดพ้นจากความฝันที่เจ็บปวดนี้ได้

     

    "นายลืมตาสิ.. นี่พี่เองนะ"

     

    น้ำเสียงอ่อนลงเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเสียที

     

    ร่างหนาคิดหาวิธีอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโน้มใบหน้าของตนเข้าไปใกล้

     

    ริมฝีปากหนาค่อยๆประกบลงที่กลีบปากบางช้าๆ

     

    คนตรงหน้าก็ยิ่งดิ้นขลุกขลักมากขึ้นเมื่อริมฝีปากหนาเริ่มขยับแต่แรงดิ้นที่มีมากเกินไปทำให้ร่างหนาทนไม่ไหวเลยขบเม้นริมฝีปากของร่างบางแรงขึ้นเพื่อเป็นการลงโทษ

     

    จากจูบที่ช้าๆเริ่มร้อนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ อาจเป็นเพราะความร้อนที่เกิดจากพิษไข้บนริมฝีปากของร่างบางไปช่วยกระตุ้นสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ตื่นขึ้น

     

    จนร่างหนาแทบจะทนไม่ไหว..

     

    ร่างบางที่หลับอยู่เริ่มรู้สึกตัวเมื่อร่างหนาตรงหน้าพยายามจะลุกล้ำเขามากขึ้นดวงตาสวยเริ่มลืมปรือขึ้นมาช้าๆ เริ่มรู้สึกว่าตอนนี้ตนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ใดอยู่

     

    แต่เพราะอารมณ์หวาบหวามที่กำลังเกิดขึ้นทำให้ร่างบางไม่สามารถขัดขืนการกระทำของร่างหนาในตอนนี้ได้

     

    ร่างหนาเหมือนรู้ตัวว่าร่างบางตื่นจากนิทราแล้วเขาจึงค่อยๆลดจูบที่ร้อนแรงลงแล้วสับเปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยนขึ้นแทน

     

    ฝ่ามือหนาเริ่มซุกซนค่อยๆเคลื่อนผ่านมาทางแผ่นหลังบางก่อนจะไล้ลงต่ำจนถึงช่วงเอวคอดแล้วบีบคั้นสะโพกมนสองสามทีก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วมือเรียวนั้นเข้าไปในสาบเสื้อ ..สัมผัสกับเนื้อเนียนนิ่ม

     

    "อะ ..อืม"

     

    ร่างบางรู้สึกว่าฝ่ามือหนาจะรุกล้ำเขามากจนเกินไป จึงส่งเสียงในลำคออู้อี้ จนร่างหนาคิดว่าคนตรงหน้าของตนคงเริ่มจะขาดอากาศหายใจ จึงค่อยๆผะออกมาจากริมฝีปากบางช้าๆ

     

    แต่ก็ห่างไม่มากนัก เขาแค่ผะพอให้คนตรงหน้าได้หายใจเพียงเท่านั้น..

     

    ดวงตาคมมองคนตรงหน้าอย่างเคลิบเคริ้มสลับกับลูบกลุ่มผมนิ่มของร่างบางอย่างทะนุถนอม ปลายจมูกคมยังคงคลอเคลียอยู่บนบริเวณแก้มใส ก่อนจะส่งประโยคคำถามออกไปถามคนตรงหน้าที่อยู่ในอ้อมกอดเขา

     

    "เมื่อกี้ฝันอะไร?..หืม"

     

    น้ำเสียงทุ้มบวกกับสายตาหวานเยิ้มของร่างหนาที่ส่งมาให้ ยิ่งทำให้ร่างบางที่กำลังพยายามหายใจอยู่นั้นกลับหน้าแดงขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

     

    "ว่าไงครับคนดี"

     

    "อะ เอ่อ"

     

    น้ำเสียงแผ่วเบาออกมาจากกลีบปากสวย ก่อนที่มือบางจะค่อยๆผลักตัวร่างหนาออกไปให้พ้นจากตัว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างหนาจะยอมผะออกไปจากเขา

     

    "ตอบคำถามพี่ก่อนสิ"

     

    ร่างหนาขมวดคิ้วนิดๆให้คนตรงหน้า แล้วเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่ข้างแก้มใสออกให้

     

    "ผะ ผมปวดหัว"

     

    ตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้แทบจะไม่ได้ยินก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกด้านเพื่อหลับสายตาของคนตรงหน้า

     

    ร่างหนามองหน้าร่างบางนิ่งๆโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนจะเอื้อมมือลูบกลุ่มผมนิ่มนั้นอีกครั้ง

     

    "ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"

     

    "..."

     

    "กินยาแล้วก็นอนซะนะ เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้"

     

    ร่างหนายิ้มบางๆให้กับร่างบางก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปยังตู้ยาเพื่อหยิบยาให้

     

    ร่างบางมองตามแผ่นหลังของร่างหนาที่เดินออกไปแล้วก็ได้แต่คิดตำหนิตัวเองอยู่ในใจ

     

    ผมขอโทษนะครับ

     

    ทั้งๆที่พี่ดีกับผม

     

    แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะบอกพี่จริงๆ

     
     

    ขอโทษนะครับ.. พี่แดฮยอน

     

     

    คำขอโทษถูกเอ่ยออกมาอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

     

    เขาเองก็รอเหมือนกันว่าสักวันหนึ่งเขาจะเปิดใจให้กับผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้ขอให้เขาแน่ใจก่อนได้มั้ย ? ให้แน่ใจ ให้มั่นใจมากกว่านี้

     

     

    ว่าเขาจะไม่เป็นคนที่ถูกทิ้งอีก..

     

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    สนุกกันมั้ยค่ะ ? สนุกไม่สนุกยังไงเม้นบอกกันด้วยเน้ออ
    ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามด้วยนะคะ ^.^ 

    PS.Thank you for read,Luv u all Chu Chu > 3<


     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    @SQWEEZ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×