คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Remedy 4 : ยาเม็ดที่สี่
.
.
.
102 misscall
.
.
.
65 massages
ส่งอะไรมาเยอะแยะขนาดนี้ ไม่ใช่ว่ามีใครเป็นอะไรหรอกนะ ..
เร็วเท่าความคิด ผมรีบต่อสายไปยังบุคคลที่โทรเข้ามาหาผมเป็นร้อยสายนั่นทันที
ไม่ต้องสงสัยกันนะครับว่าเขาเป็นใคร
มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ
ยูยองแจ
ติ๊ดด ด..
ระหว่างรอปลายสายรับโทรศัพท์ ผมก็เดินมานั่งทิ้งตัวอยู่ที่ปลายเตียงนุ่มก่อนจะนอนแผ่หลาลงไปทั้งอย่างนั้นอย่างเหนื่อยอ่อน
วันนี้ช่างเป็นวันที่เขาเหนื่อยจริงๆ..
นอนไปได้สักพัก ปลายสายก็รับโทรศัพท์เขา แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร คนในสายก็ส่งเสียงเอะอะดังลั่นมาตามสาย จนเขาต้องดึงโทรศัพท์เครื่องสวยนั้นให้ออกห่างจากใบหู
"ไอ้ดำาาาา าา า!!!!! !@#$/^&*"
คำทักทายอันแสนไพเราะจากไอ้คุณหนูยูยองแจพร้อมกับคำสถบมากมาย วิ่งเข้าไปในโสตประสาทหูของผมจนผมฟังแทบไม่ได้ศัพท์ นี่มันไปกินรังแตนมาจากไหนกัน ถึงได้โกรธเป็นฝืนเป็นไฟขนาดนี้
"นี่! หยุดก่อนยองแจ!"
"ไม่! นายหายไปไหนมา ฉันโทรหานายเป็นร้อยรอบ ทำไมไม่รับ!!"
"ฉันเอาโทรศัพท์ไว้ในห้องนอนเลยไม่ได้ยิน"
น้ำเสียงเหวี่ยงไล่มาตามสายจนผมรู้สึกอยากถอนหายใจแรงๆให้กับนิสัยของเพื่อนสนิทคนนี้ อยากจะต่อปากต่อคำกลับไปบ้าง แต่ก็ติดอยู่ที่ว่าตอนนี้ผมเหนื่อยมากและผมก็ไม่มีกำลังมากพอที่จะไปรบราฆ่าฟันกับมันหรอกนะ..
ทางที่ดีที่สุด ก็คือ ผมต้องตอบใจเย็นๆครับ เพราะว่าทางนั้นกำลังเป็นไฟ
..ผมจะเป็นไฟไปด้วยมันจะไม่ดี
"แล้วทำไมไม่กลับมาที่บ้านฉัน!"
ลดระดับเสียงลง แต่ความเหวี่ยงจัดยังเต็มเหมือนเดิม
"มีเรื่องยุ่งนิดหน่อยน่ะ"
"ให้มันยุ่งจริงๆเหอะ ไม่ใช่ว่าหาเรื่องอู้งาน"
"ไม่อู้หรอกครับนายน้อย นายเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย! ..ยูยองแจ"
เสียงทุ้มกดลงต่ำเรียกชื่อของคนปลายสาย จนคนที่ได้ยินถึงกับเงียบไปนิดก่อนจะทำเป็นไม่สนใจในน้ำเสียงนั้น แล้วส่งประโยคคำถามมาให้คนที่ทำเสียงดุใส่เขาแทน
"เออ ไม่อู้ก็ไม่อู้ แล้วจะเข้ามาวันไหน?"
จากน้ำเสียงที่เหวี่ยงๆเมื่อครู่กลับอ่อนลงในทันทีอย่างน่าประหลาดใจ มันคงรู้ตัวครับว่าผมเริ่มจะรำคาญมันแล้ว
"ไม่รู้วะ อยากเคลียร์อะไรทางนี้นิดหน่อย เสร็จแล้วเดี๋ยวจะเข้าไป"
"แหม อภิสิทธิ์เชียวนะ อยากจะเข้าทำงานตอนไหนก็ได้"
เสียงประชดแกลมแหนบแนมไล่มาตามสาย ผมหัวเราะในลำคอสองสามทีก่อนจะส่งประโยคอ้อนเจ้านายที่เป็นถึงเพื่อนสนิทออกไป
"แล้วได้มั้ยล่ะครับ.. นายน้อย~"
ลากเสียงยาวๆให้ดูออดอ้อนยิ่งขึ้น ผมรู้ครับว่ามันทนไม่ได้หรอก
"พอเลย! หยุดทำเสียงแบบนั้นเลยนะ บรึ๋ย!! ขนลุกวะ"
เห็นมั้ยล่ะครับว่ามันทนไม่ได้..
"เออ จะมาตอนไหนก็มา! ถ้านายไม่ใช่เพื่อนฉัน เป็นแบบนี้ไล่ออกไปนานแล้ว"
"ครับบ ขอบพระคุณที่เมตตาครับ ไอ้เพื่อนสนิท"
พูดจบ ผมก็วางสายใส่มันทันที ผมรู้ครับว่ามันต้องบ่นผมต่อแน่ๆที่กล้าวางสายใส่มันแบบนี้
ไม่เป็นไรครับ.. ผมไม่แคร์
ผมเป็นเพื่อนกับมันมานาน นานมากจนรู้วิธีที่จะง้อมัน..ให้หายโกรธ
เดี๋ยวผมค่อยไปง้อมันที่หลังก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมขอตัวไปทำธุระส่วนตัวก่อน จะได้นอนยาวๆให้หายเมื่อยซักที ..ราตรีสวัสดิ์ครับ
.
.
.
ตึก ตึก ตึก ตึก ..เอี๊ยดด ด
เสียงรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นจนเกิดเสียง เมื่อร่างบางวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและต้องการหยุดเพื่อเปลี่ยนทิศทาง
สายตาพล่ามัวแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า แต่สองขายาวที่กำลังวิ่งอยู่กลับก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก
เม็ดเหงื่อไหลลู่ไปตามไรผมและกรอบหน้าสวย หยดแล้วหยดเล่า แต่เจ้าของใบหน้าสวยนั้นก็ไม่คิดที่จะสนใจมัน
เพราะตอนนี้
เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุด
สองขายังคงวิ่งไปเรื่อยๆตามตรอกซอยเล็กๆที่ทั้งมืดและเหม็นอับ พลันให้เขาคิดไปว่า ตนเป็นหนูรึไงถึงต้องมาวิ่งในที่สกปรกแบบนี้
คิดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากขบเม้นริมฝีปากของตนแล้ววิ่งต่อไป
ตุบ ตุบ เคร้ง!!
"โอ้ย!"
วิ่งไปได้ไม่เท่าไร ขายาวก็ไปสะดุดกับแท่งเหล็กที่วางไว้ที่พื้นและทำให้ถังขยะที่วาง อยู่ข้างๆนั้นล้มระราดตามทางเดินไปด้วย
ร่างบางกำลังจะลุกขึ้นเพื่อวิ่งต่อแต่ขาเจ้ากรรมดันปวดแปลบขึ้นมาซะงั้น
เลือดสีแดงสด..
กำลังไหลออกมาตามแนวเรียวขาสวย
ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด
ไม่น่าไปสะดุดกับท่อนเหล็กนั้นเลย..
ทำอะไรไม่ได้นอกจากสถบอยู่ในใจ สายตาก็คอยมองไปยังทางด้านหลังที่ตนพึ่งวิ่งมาเมื่อครู่..
หวังว่าพวกนั้นจะยังวิ่งตามเขามาไม่ทันนะ
ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงใครบางคนเอ่ยขึ้นมาที่ข้างหู
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ.."
!!!
ร่างบางค่อยๆหันหน้าไปตามเสียงที่เรียก ดวงตากลมโตเบิกค้างก่อนจะสะดุ้งจนสุดตัวแล้วรีบขยับตัวหนีให้พ้นจากบุคคลปริศนาที่เอ่ยเรียกเขาเมื่อครู่
ทั้งที่ขาเจ็บขนาดนี้
แต่ก็ยังพยายามที่จะหนี ..คนน่ากลัวที่จะทำร้ายเขา
"จะหนีไปไหน? หืม"
หน้าตายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงกลับเยือกเย็นเกินคน ปลายเท้ายาวค่อยๆก้าวเข้าหาเขาเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มสั่นไหวเพราะความกลัว ทั้งที่ฝ่ามือทั้งสองข้างค่อยๆพยุงตัวเองให้ถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ จนแผ่นหลังบางขยับชิดติดกำแพงที่เปียกชื้น
หมดแล้วซึ่งทางหนี
"ยะ.. อย่าทำอะไรผมเลยนะ"
ดวงตาสั่นระริกมองไปยังคนที่กำลังเดินเข้ามาหาตนเรื่อยๆ ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงมาเสมอกับร่างบาง นิ้วมือหยาบกร้านของมันค่อยๆไล้ไปตามดวงหน้าหวานช้าๆ จนคนที่กำลังถูกสัมผัสอยู่นั้นแทบอยากจะเบือนหน้าหนีไปให้พ้นๆ แต่ก็ติดอยู่ที่ว่า..
วัตถุสีดำมะเมื่อม
กำลังจ่อมายังทางที่เขานั่งอยู่
"เสียดายของจริงๆ"
พูดพร้อมกับเดาะลิ้นในปาก มือหยาบลูบค้างของตัวเองไปมาพร้อมกับมองร่างบางด้วยสายตาโลมเลียอย่างน่ารังเกียจ
"ปะ.. ปล่อย ผมไปเถอะนะ"
น้ำเสียงสั่นจนคำพูดติดๆขัดๆ อ้อนวอนคนตรงหน้าเพื่อต้องการให้ปล่อยตนให้เป็นอิสระ แต่คำตอบที่เขาคาดหวังไว้นั้นช่างสวนทางกับสิ่งที่เขาต้องการ
"เห็นทีว่าคงจะไม่ได้นะไอ้หนู"
ความหวังพังทลายลง น้ำตารือขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อร่างบางเห็นคนตรงหน้ากำลังหยิบแท่งพลาสติกสีขาวขุ่นที่มีด้ามปลายแหลมออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
"จะไปไหน! ห๊ะ!"
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคนร้ายเปลี่ยนเป็นตะคอกใส่ร่างบางทันทีที่กำลังจะลุกหนี มือหยาบกดรั้งข้อแขนของคนตรงหน้าไว้แน่น ก่อนจะนำแท่งพลาสติกที่มีด้ามปลายแหลมมาจ่อไว้ที่ข้อพับขาวของร่างบาง
"อะ อือ.มะ ไม่นะ.. ไม่เอา! ฮืออ"
น้ำตาเริ่มรินไหล ริมฝีปากบางยังคงร้องอ้อนวอนปฏิเสธการกระทำของคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้น ทั้งที่เรียวแขนพยายามสะบัดให้ออกจากการจับกุมของคนตรงหน้า แต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะหลุดออกจากมือหยาบนั้นได้เลย
จิตใจเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อแท่งพลาสติกปลายแหลมกำลังเข้าใกล้แขนของตัวเองเข้าไปทุกที
จะทำยังไงดี
ผมจะทำยังไงดี !
"หยุดนะ! ไม่! !!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ยองแจนางเหวี่ยงงงง อีกแล้วค่ะ!! ฮ่าๆ แต่คราวนี้นางเหวี่ยงผิดคนไปหน่อย
เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับแดฮะยอน แดฮยอนนางก็ไม่ใช่เล่นๆนะคะ อารมณ์แปรปรวนมากกกก เหมือนกัน
ยังไงก็ฝากติดตามต่อไปด้วยนะค๊าา >.<
PS.Thank you for read and Luv U all ..Chu Chu >_<
@SQWEEZ
ความคิดเห็น