รัก..อยากจะรับเชิญ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ความหลัง

รักอยากจะรับเชิญ

   ตอนที่ 3 ความหลัง


มอร์ไซด์ครับพี่มอร์ไซด์เลี้ยวเลยๆ

เชิญคร้าบบ 

วงจรชีวิตผมก็ยังคงดำเนินไปเหมือนๆทุกวัน

รถมอเตอร์ไซด์ คันแล้วคันเล่า ผ่านเข้ามาในชีวิต และก็จากไปหลงเหลือไว้แต่ ต้นขั้วตั๋วและรอยดอกยาง (นี่มึงจะพร่ำเพ้อหาสวรรค์วิมานอะไรเนี่ยพ่อคุณให้ตายเหอะ)

สามอาทิตย์ผ่านมาแล้วครับ ไอ้เหตุการณ์ตื่นเต้นระทึกขวัญที่นายใหญ่มาตลาด  ทำเอาไม่มีรายได้ ตั้งแต่วันนั้นพวกมันก็หายเงียบ ผมล่ะก็ได้เต็มๆ เฮ้ออสบายใจ ขอให้หายไปนานๆเลยนะ สาธุ 

เอาบ่นพึมพำไรมึง ลูกค้าเข้าไปตั้งหลายคันแล้วไม่เก็บตังค์เดี๋ยวก็รายได้หดนะพวกมึงนี่

โอ๊ย พี่ธร ก็เนี่ยผมกำลังจะไปแล้วเนี่ย    เออพี่ นายไปไหนอ่ะ ไม่เห็นมาหลายอาทิตย์ละ

อยากจะเจอนักหรือไงมึง เห็นนายมาทีไรพวกมึงหน้าเหลือสองนิ้วกันเป็นแถบ รายได้หายกำไรหดหมด

โถ่ ใครจะไปอยากเจอ แต่ถามดูอ่ะเห็นเงียบกว่าปกติ ทุกทีเห็นมาสองอาทิตย์ครั้ง อ่ะ

กูก็ไม่รู้ว่ะ  เหมือนได้ยินลูกพี่กูบอกว่าช่วงนี้งานข้างในเค้ากำลังยุ่งกันอยู่คล้ายๆมีเรื่องกับคู่แข่งอยู่หรือไงนี่แหละถ้ามึงอยากรู้ก็ไม่ถามเค้าดูดิ

โอยไม่เอาอ่ะพี่ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น ถามดูเฉยๆ

เออมึง เดี๋ยวกุไปตรวจดูแถวท้ายตลาดก่อนนะมึง วันนี้โชคดีขอให้รวยนะรวยแล้วเลี้ยงเหล้ากูบ้าง ไปละโว้ย

คร้าบบพี่คร้าบบบ

หึหึ อย่างนี้นี่เองพวกมันกำลังยุ่งกับธุรกิจใหญ่ของตัวเองอยู่สินะ เลยไม่มีเวลามาดูแลที่นี่ล่ะซิ ลาภปากกูล่ะ โอ๊ยกำไร เห็นอย่างน้อยหายไปอีกสักเดือนก็ดีนะครับนาย…

_____________________________________________________________________________________________


 

นายใหญ่ครับพรุ่งนี้สิบโมงพบ มิสเตอร์เฉิน นะครับ

บ่ายโมงมีนัดกับ ดอกเตอร์สมพงษ์

หกโมงเย็น นัดดินเนอร์กับคุณหญิงระย้า

แล้วสามทุ่ม ประชุมออนไลน์กับสาขาต่างประเทศครับ ..

อือ ขอบใจวันนี้มีแค่นี้ใช่มั้ย.. คุณออกไปทำงานต่อได้แล้ว

ครับ   ผู้ที่เป็นลูกน้องรับคำบุคคลที่เขาเรียกว่านายใหญ่

เออเดี๋ยวนะ  คุณพง แล้วตลาดล่ะ ผมไม่ได้ไปมากี่อาทิตย์แล้ว

สามอาทิตย์ครับ จากรายงานที่รับมาก็ไม่มีอะไรผิดปกติครับ ทุกอย่างเหมือนเดิมรู้สึกช่วงนี้จะคึกคักเป็นพิเศษด้วยครับ

อืม ๆ ดีแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว เชิญครับ

ครับ ขอบคุณครับ

แอ๊ดด ปึง

หลังจากเสียงประตูปิด ก็มีเสียงถอนหายใจจากผู้ที่อยู่ ภายในห้อง   เฮ้ออออ…

ทำไมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้วะ   เขาผู้เป็นนายสบถพร้อมกับโยนแฟ้มที่ลูกน้องนำเข้ามาให้อ่านเมื่อสักครู่

ชายหนุ่มวัยเพิ่งจะผ่านเบญจเพสมาไม่กี่ปีต้องมารับภาระหนัก สานต่อธุรกิจที่เป็นมรดกตกทอดมาจากบรรพบุรุษ มันจะไม่หนักขนาดนี้ถ้าธุรกิจที่เขาได้รับมานั้นไม่ใช้ธุรกิจในตลาดมืด ชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กมาไม่เคยรับรู้อะไรเกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวตนเองมาก่อน เพราะเขาไม่ได้ถูกวางตัวไว้ตั้งแต่แรก ก็ใช่สินะใครจะมาฝากความหวังของตระกูลไว้ครับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผอมแห้ง ขาวซีด เหมือนป่วยอยู่ตลอดเวลาแบบเขา กัน..

            บุคคลผู้ที่เคยถูกวางตัวไว้ให้รับตำแหน่งที่เขานั่งอยู่คือ หลานชายคนโตของบ้านซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขา แต่มันก็มีเหตุบางประการทำให้ไม่สามารถทำได้ตามนั้น เขาเลยจับพลัดจับผลูมารับตำแหน่งนี้แทน ในฐานะ ทายาทคนเดียวที่เหลืออยู่ของตระกูล

          ตั้งแต่เล็กๆเขาถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักจากพ่อและแม่ พวกเขาทั้งครอบครัวอาศัยอยู่ในบ้านตึกหลังใหญ่ ที่มีเจ้าของบ้านคือ คุณปู่  คุณปู่เป็นคนที่ทุกคนในบ้านเกรงกลัวมาก คุณปู่ดุ และ เด็ดขาด  เขารู้แต่ว่าคุณปู่มีธุรกิจหลายอย่าง เป็นอาณาจักรเลยก็ว่าได้โดยมีคุณลุงเป็นมือขวา ส่วนพ่อของเขาเองนั้นไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจนี้เพราะพ่อออกมาเปิดธุรกิจร้านอาหารเล็กๆร่วมกับแม่ ซึ่งคุณปู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมีลูกชายคนโตช่วยดูอยู่แล้วนั่นจึงเป็นเหตุหนึ่งที่ให้คุณปู่วางตัว พี่ชายซึ่งเป็นลูกชายคนโตของลุงไว้ สืบทอดกิจการต่อ

            เท่าที่เขาจำได้ พี่ชายเป็นคน กล้าหาญ สุขุม รอบครอบ จะคอยปกป้องดูแล เขาเสมอ แต่เขาเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ชายคนนี้มากเท่าใดนัก เพราพี่ชายต้องถูกส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ เพื่อเตรียมพร้อมกลับมาดูแลอาณาจักรของคุณปู่

            ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความหมายมากนักในบ้านตึกหลังนั้น ความทรงจำของเขากับปู่จึงมีน้อยมาก  ตอนเด็กๆเขาจำได้ว่าจะต้องวิ่งหลบทุกครั้งที่เห็นปู่ เพราะปู่เป็นคนน่ากลัว และ ดุมาก เขาเคยเห็นปู่ลงโทษลูกน้องที่ทำงานพลาด ลงโทษใครต่อใครที่ทำอะไรไม่ได้ตามใจที่ท่านเมื่อเขาเริ่มจำความได้พ่อก็ส่งเขาออกไปอยู่ที่โรงเรียนประจำที่นั่นเขามีความสุขมาก ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี พ่อและแม่จะมารับทุกเสาร์อาทิตย์พากลับบ้านไปกราบคุณปู่บ้าง พาไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง นั่นเป็นช่วงชีวิตที่เขามีความสุขมากที่สุด

            แต่ทว่า…ความสุข มักจะไม่อยู่กับเรา นาน… ในกรณีของเขาก็เช่นกัน ..  เขาและใครอีกหลายๆคนยังคงจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี วันสุดท้ายของความสุขในชีวิต…

“นายๆ อาจารย์เรียกให้ไปที่ห้องธุรการด่วนเลย”      เพื่อนนักเรียนชั้นเดียวกับเขาวิ่งเข้ามาหาพร้อมบอกสารที่ต้องการจะสื่อ ทำไมจึงดูรีบร้อนพิกลปกติเขาไม่ค่อยมีเรื่องอะไรอยู่แล้วสงสัยจะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆอาจารย์จึงให้เพื่อนมาตามขนาดนี้

ก๊อกๆๆ   “อาจารย์มีอะไรครับ”

“เอ่อ  อ่ะนี่มีคนอยากจะพูดโทรศัพท์กับเธอน่ะ”   อาจารย์ไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแต่ยื่นหูโทรศัพท์ให้กับเขา

“ฮะ ฮัลโหลครับ”     

“คุณหนู  คุณหนูหรือคะ นี่นมเองนะคะ คุณหนู”      ที่แท้ก็เป็นโทรศัพท์สายตรงจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็กนั่นเองว่าแต่นี่มันมีเรื่องอะไรกันนะ เพราะปกติผู้ที่โทรมาหาเขาก็จะมีแต่พ่อและแม่เท่านั้น

“อ้อ นมนี่เองว่าแต่มีอะไรฮะทำไมน้ำเสียงนมดูแปลกๆไปนะฮะ”

“คุณหนูคะนมมีเรื่องจะบอก ฟังนมดีๆนะคะ”

“ฮะๆ”     น้ำเสียงของผู้ที่โทรมาสั่นระริกเหมือนพยามกลั้นสะอื้นไว้

“ตอนนี้ที่บ้านเกิดเรื่องค่ะ มีอุบัติเหตุค่ะ”

“ฮะ นม อะไรนะครับ   มีเรื่องอะไรกัน    นม  นม ฮะ นมฟังผมอยู่รึเปล่า”

“ฮืออ คุณหนู  คุณหนู”

“นม บอกผมสิ เกิดอะไรขึ้น บอกผมมา ผมมีสิทธิ์รู้นะ นะฮะ”

“ระเบิดค่ะ คุณหนู”  

“ระเบิดอะไรนม พูดให้รู้เรื่อง”

“คุณท่าน คุณลุง คุณพ่อ คุณแม่ คุณพี่ สิ้นหมดแล้วค่ะ หมดทุกคน ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆ”

“นมพูดอะไรน่ะ อย่ามาอำผมนะ ไม่ตลกแล้วนะฮะ”

“คุณหนู ฮือๆ คุณหนูๆ”

“นมให้รถมารับผมเดี๋ยวนี้ผมจะกลับบ้าน”

“ฮือๆ  คุณหนูรออยู่โรงเรียนนะคะ นมจะให้น้าสรไปรับ”

“ฮะ”     เขาจบการสนทนาด้วยคำตอบรับสั้นๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาจากตากลมโตทั้งสองข้าง

ทะ  ทะ………….  เหมือนอาจารย์จะเอ่ยปากพูดอะไรกับเขาสักอย่าง

แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้ฟังแล้ว เขารีบวิ่งเพื่อไปเก็บของจำเป็นสำหรับกลับบ้านในเย็นวันนั้น

เมื่อเขากับถึงบ้าน นม ก็จัดแจงให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดดำทั้งชุด แล้วพาเขานั่งรถมายังที่แห่งหนึ่ง ภาพที่เขาเห็นหลังจากก้าวเข้ามาในศาลานี้ก็คือ ภาพคนที่เขารักสุดชีวิตทั้ง 5 ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้นานาพรรณ ซึ่งด้านหลังเป็นกล่องไม้แก่สลักลวดลายสวยงามวิจิตรวางเรียงกันอยู่ 5 กล่อง  

ตัวเขาเองก็พอจะรู้ตั้งแต่นมจัดแจงเปลี่ยนชุดดำให้เขาและก็พยามทำใจมาแล้ว แต่เมื่อต้องมาเผชิญด้วยสายตาของตนเอง น้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปก็ไหลลงมาอีกครั้ง   ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองว่าคนทั้ง 5 ได้จากเขาไปหมดสิ้นแล้ว เขาต้องใช้ชีวิตหลังจากวันนั้นเพียงลำพัง…

หลังจากจบเหตุการณ์วันนั้น เขาได้เข้ามานั่งตำแหน่งบริหารงานแทนปู่ ในฐานะทายาทคนเดียวที่เหลืออยู่ของตระกูล เขาต้องเรียนรู้เรื่องราวทางธุรกิจ ควบคู่ไปกับการเรียนในมหาวิทยาลัย  จากเด็กหนุ่ม โลกสดใสคนหนึ่ง มีเหตุให้ต้องพาตัวเองเข้ามาพัวพันกับธุรกิจมืดแบบเลี่ยงไม่ได้ ชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร…



_____________________________________________________________

อ๊ากกก ในที่สุดก็เปิดเผยตัวซะที ว่าแต่ใครเป็นใครเกือบเฉลยชื่อไปแล้วแต่ยั้งไว้ทันฮ่าๆ 
ลุ้นเหนื่อย เมื่อไหร่จะได้เข้าเรื่องซะที ...