คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ` ( PASTEL CRESCENT ) ____introduction .
Pastel Crescent
Couple : Kyuhyun x Donghae
Type : Fantasy Drama Romance
Author : xerxixiao’
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงโหวกเหวกโวยวายภายในบ้านไม้สไตล์คันทรี่ดังเสียจนคุณนายคิมที่เพิ่งกลับมาจากจ่ายตลาดจำต้องหยุดยืนมองอยู่หน้าบ้านด้วยความเอ็นดู หล่อนร้องเรียกเด็กหนุ่มสาวอยู่สองครั้งเด็กๆก็วิ่งมาหาอย่างว่าง่าย
“ว่าไงจ๊ะเด็กๆ มาเยี่ยมคุณตาเหรอลูก”
“ครับผม คุณแม่กับคุณพ่อไปธุระเลยให้มาอยู่กับคุณตาสองสามวัน” เด็กชายตัวโตกว่าออกปากตอบเสียงแหลม เหมือนเด็กหญิงจะอยากพูดแทรก แต่นึกคำไม่ทันพี่ชายจึงได้แต่สงบปากคำหน้าง้ำงอ
“ดูเข้าสิ ทงอีทำปากเบะเชียว” คุณนายคิมหัวเราะคิกคัก ครั้นพอมองออกไปไกลก็เห็นสุนัขตัวโปรดออกมาเห่าใส่สุนัขจรจัดอยู่หน้าบ้าน เธอป้องปาก แล้วจึงรีบสาวเท้าไวๆจากไปทันที
คุณนายคิมอยู่บ้านหลังถัดไปนี่เอง รั้วบ้านติดกันแต่บริเวณบ้านค่อนข้างกว้างจึงดูเหมือนห่าง เด็กชายทงจูและเด็กหญิงทงอีพากันชะโงกมองหญิงวัยกลางคนพาสุนัขแสนดื้อเข้ารั้วบ้านทุลักทุเล แล้วจึงพอกันวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เห็นคุณตากำลังจิบน้ำชา ท่าทางอารมณ์ดี
“คุณตาฮะ นี่ที่ไหนฮะทำไมสวยจัง”
“ต้นไม้เต็มไปหมดเลย”
เข้าขากันเสียจนชายสูงอายุหัวเราะเบาๆในลำคออย่างนึกเอ็นดู วางแก้วชาร้อนลงบนจานรองก่อนจะปรายสายตามองกรอบรูปซึ่งตั้งเรียงรายบนตู้ชา บางรูปถ่ายอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ บางรูปถ่ายอยู่หน้าตึกมหาวิทยาลัย บางรูปเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ที่นักศึกษาเป็นคนถ่ายแล้วใส่กรอบให้
ยิ้มบางๆผุดพรายบนใบหน้าที่มีร่องรอยความเหี่ยวย่นของวัยชรา เด็กสองคนวิ่งเข้ามาเกาะขาเมื่อคุณตาใจดีบอกว่าจะเล่านิทานให้ฟัง คะยั้นคะยออยู่ครู่ใหญ่ก็คิดออกได้เรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องหนูน้อยหมวกแดง เจ้ากับวิวบรรยากาศโดยรอบอย่างน่าอัศจรรย์
“คุณตาคะ ทำไมหมาป่าปลอมเป็นคนได้ล่ะคะ หมาป่าไม่เห็นเหมือนคนเลยน่ากลัวจะตาย”
ลูบศีรษะหลานสาวเอ็นดูแล้วยกน้ำชาขึ้นจิบเสียอึกหนึ่ง คิดย้อนไปถึงอดีตเมื่อหลายสิบปีก่อนเพียงเพื่อนึกคำตอบให้หลานสาว ไม่นาน... ไม่นานนักภาพความทรงจำก็ผุดฉายขึ้นราวเล่นแผ่นฟิล์ม
“เหมือนสิ... มีหมาป่าอยู่จำพวกหนึ่งที่เหมือนคนมาก มากเสียจนแทบแยกไม่ออกเชียวล่ะ”
เด็กๆทำท่าสนใจกันยกใหญ่ ทงอีตะกายขึ้นมาขอนั่งบนตักแล้ว แต่ทงจูยังเกาะขาอยู่ที่เดิม “โห เป็นยังไงเหรอครับคุณตา!?”
“เขามีรูปร่างเหมือนพวกเราๆนี่แหละ เพียงแต่ในคืนพระจันทร์เต็มดวงเขาจะกลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ส่งเสียงคำรามดุร้าย”
“ขนก็เป็นสีน้ำตาลดำๆน่ากลัวด้วยใช่ไหมฮะ!?”
“ไม่เลย... ขนของเขาเป็นสีขาวเงินสวย ตาคมเป็นประกาย...”
นิ่งคิดไปอีกพักใหญ่ ยิ้มแห่งความหลังพลันฉายความเศร้าสร้อยขึ้นเบาบาง... บางเสียจนเกินกว่าที่เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะสังเกตเห็นได้ “คุณตาเคยเจอหมาป่าแบบนั้นด้วยเหรอครับ?”
แม้จะไม่ใช่คำตอบที่น่าเสียเวลาคิดนัก ทว่าชายชราเลือกที่จะเงียบไปครู่ใหญ่ เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมพัดหวิวๆกระทบยอดไม้ที่ด้านนอก แม้พระอาทิตย์จะส่องแสงแดดจ้ามายาวนานนับหลายชั่วโมงแล้ว แต่ทำไมกัน... ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าจันทร์เพ็ญมันเพิ่งคล้อยผ่านไปเมื่อไม่นานนี้เอง
ใช่... เพิ่งผ่านไปเท่านั้น
“เคยสิ... จำได้แม่นดีทีเดียว”
ครั้นลองมองย้อนไปบนตู้โชว์ที่มีกรอบรูปเรียงรายอีกครั้ง จึงตัดสินใจลุกขึ้นหยัดเต็มความสูงโดยอุ้มหลานสาวลงกับพื้นข้างหลานชาย เดินไปหยุดยืนแล้วเปิดประตู้ออก เด็กชายเด็กสาววิ่งตามมาดู อ่านออกเสียงตัวหนังสือใต้รูปด้านล่างด้วยความสนใจในขณะที่มือเหี่ยวย่นเอื้อมขึ้นไปชั้นบนสุด มีรูปๆหนึ่งคว่ำอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยถูกแตะต้องมานานแสนนาน ภาพของผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีเข้มคุ้นตา ข้างๆกันนั้นคือเด็กผู้ชายผมหยักศกสีน้ำตาลมะฮอกกานี มีรอยยิ้มสดใสและสวมใส่สเวทเตอร์สีเขียวเข้ม
กลั้วหัวเราะน้อยๆเมื่อเสียงใสบาดหูอ่านออกเสียงชื่อเขาจากใบประกาศเกียรติบัตรในชั้นระดับความสูงของเด็ก “ใบประกาศยนียบัตรนี้ให้ไว้เพื่อแสดงว่า ด็อกเตอร์อี... อี.... ทง...”
“โธ่ทงอี แค่นี้ก็อ่านไม่ออก... คุณตาชื่ออีทงเฮต่างหากล่ะ!”
ฝากด้วยนะคะ ._ .
ความคิดเห็น