` FIC WONHAE x BUMHYUK ¦ - Romantica Virus {yaoi}

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER I :; Because ?

ROMANTICA VIRUS*

-Super Junior  Yaoi Fan Fiction-

[Siwon – Donghae – Hyukjae – Kibum – Kyuhyun – Sungmin]

Author xixiao'

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

CHAPTER I   Because ?

‘สำหรับผมแล้ว... เขาเปรียบเสมือนไวรัสที่ค่อยๆแทรกซึมเข้ามา

รู้สึกตัวอีกที... ก็โดนกัดกินไปหมดทั้งใจ’

.

.

.

.

“ฉันตกลงคบกับนาย.. ซองมิน”

ผมตัดสินใจพูดคำนั้นออกไปโดยไม่คิดถึงหัวใจของใครอีกคน ผมยังจำได้ดีว่าอีฮยอกแจต้องอดทนกลั้นน้ำตาไว้แค่ไหนในวันนั้น แต่สุดท้ายผมก็เลือกซองมิน.. เลือกความสดใสร่าเริงของอีซองมิน..

“ทำไมแกทำอย่างนี้วะทงเฮ! แกก็รู้ว่าฮยอกแจเขาชอบแกมากแค่ไหน!?”

ประโยคนี้ของชินดงผ่านเข้าหูผมมากกว่ารอบที่สาม ทำไมไม่เข้าใจผมบ้างล่ะ.. การที่ต้องเลือกน่ะมันลำบากใจมากแค่ไหน “แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ ฉันน่ะรักใครพร้อมๆกันสองคนไม่ได้หรอกนะ”

“แต่..” ร่างท้วมนิ่งไปเมื่อถูกเพื่อนรักตอกกลับด้วยถ้อยคำหนักแน่น

“ถ้าเป็นไอ้เหตุผลเดิมๆที่ว่านายไม่ถูกชะตากับซองมินน่ะ.. ฉันไม่อยากจะรับฟังเป็นรอบที่ร้อยหรอกนะ” ผมเอ่ยขึ้นเสียงเย็น ก่อนจะกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แล้วก็ไม่แปลกถ้าฉันจะชอบคนที่น่ารักกว่า ร่าเริงกว่า แล้วก็สดใสกว่าอย่างซองมินน่ะ”

“ฮยอกแจ..”

ผมหันไปตามทิศที่ชินดงมองไป ร่างผอมบางของใครบางคนกำลังยืนนิ่งคล้ายตัวชา ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วยิ่งดูซีดเซียวลงไปถนัดตา มือเรียวบางยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะฝืนยิ้มออกไปทั้งน้ำตา

“ขอโทษนะ.. ที่ทำให้ลำบากใจ”

ผมได้แต่มองอยอกแจวิ่งหนีออกไปจนลับสายตาโดยที่ไม่ได้พูดหรือทำอะไรเลย ผมรู้ว่าเขาเสียใจมากเพราะผม แต่ผมทำอะไรผิดล่ะ.. ผมผิดเหรอที่ปฏิเสธเขาไปเพราะผมไม่ได้ชอบเขา

“ต่อให้ฮยอกแจเขาจะเป็นคนที่จืดชืดขนาดไหน หรือไม่สดใสเท่าซองมิน แต่อย่างน้อยฉันก็ดูคนเป็น ฉันมั่นใจว่า.. ฮยอกแจน่ะจริงใจมากกว่ากระต่ายร้อยเล่ห์ของแกเสียอีก!”

“ชินดง! ชินดงฮี!!”

ชินดงเป็นอีกคนที่เดินจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันแรงขนาดนี้ ทุกครั้งชินดงจะเป็นฝ่ายที่มีเหตุผลมากกว่าและคอบเตือนสติผมเสมอ แต่ทำไมครั้งนี้..?

การยอมรับการตัดสินใจของเพื่อนน่ะมันเป็นสิ่งที่สมควรไม่ใช่หรือไง..?

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

สามเดือนแล้วที่เราคบกัน..

ผมคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆหากจะบอกว่าผมมองแหวนในมือไปพลางยิ้มไป แหวนสีเงินเกลี้ยงๆที่ผมคิดว่ามันคงเหมาะกับซองมินไม่น้อย แถมราคานั้นก็เรียกได้ว่าพอๆกับเงินค่าทำงานพิเศษของผมทั้งสัปดาห์เลยก็ว่าได้

ผมกำลังเดินทางไปยังคอนโดฯของซองมิน หรือจะเรียกว่าแฟนของผมก็คงไม่ผิด ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ แค่สามเดือนที่เราคบกัน.. หัวใจที่ปิดตายไว้ของผมกลับถูกแง้มออกมาได้อย่างง่ายดายด้วยความร่าเริงของอีซองมิน

“ฮะ.. อื้อ..”

ผมชะงักหยุดทันที ณ ตรงนั้น ภาพของซองมินที่กำลังจูบอยู่กับผู้ชายอีกคนที่หน้าห้อง ตาผมคงไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม.. ใช่.. ให้ผมตบหน้าตัวเองอีกสักร้อยทีภาพตรงหน้านี้ก็ไม่ใช่ความฝัน

ซองมิน.. กำลังนอกใจผม..

ผู้ชายคนนั้นชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นผม ต่างจากซองมินที่เบิกตาโพลงและดูอึดอัดพอดูกับการหาข้อแก้ตัว

“นานเท่าไหร่แล้ว..?”

“ทงเฮ.. ฉัน.. คือ..”

“ฉันถามว่านานเท่าไหร่แล้ว!!?”

ผมตะคอกออกไปสุดเสียงก่อนจะหอบหายใจอ่อนๆ ซองมินตกใจถอยผงะไปและไม่กล้าพูดอะไรกับผมไปมากกว่านั้น ผมปรายตามองผู้ชายอีกคนที่ยืนมองผมด้วยสายตางุนงง ก่อนจะหันกลับมาทางซองมินด้วยสายตาเย็นชา

“นานเท่าไหร่แล้วที่นายเลี้ยงฉันเป็นไอ้งั่งให้นายสวมเขาอยู่แบบนี้!”

ผมเดินออกมาจากตรงนั้นแทบจะทันทีหลังจากพูดคำนั้นจบ ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะต้องอยู่ตรงนั้นต่อไป กระต่ายน้อยที่แสนน่ารักของผม.. มันก็แค่คำปลิ้นปล้อนหลอกลวงเท่านั้นเอง..

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

- ฉันใกล้ถึงแล้ว นั่งรออยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน -

มือเรียวกดวางสายโทรศัพท์มือถือเมื่อได้รับฟังคำสั่งจากปลายสาย ตาเรียวรีทอดมองไปรอบๆท่ามกลางแสงสีในไนต์คลับยามค่ำคืน อึดอัดไม่น้อยเมื่อเห็นสายตาของผู้ชายบางคนที่จ้องมองมาอย่างไม่น่าไว้ใจ อีฮยอกแจยกแก้วบรรจุไวน์รสอ่อนขึ้นดื่มแก้เก้อ รอคนนัดที่คงจะมาถึงที่นี่ในเวลาอีกไม่นานนี้

“คุณเมาแล้วนะครับ!”

ร่างบางเหลียวมองตามเสียงของบริกรหนุ่มที่กำลังพยายามปลุกผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเมาคอพับคออ่อนอยู่ยังโต๊ะซึ่งห่างออกไปจากโต๊ะที่เขานั่งไม่ไกล

“คุณครับ!”

“อื้อ..!”

ชายหนุ่มปัดมือของบริกรหนุ่มออกไปอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะหยัดตัวเองขึ้นพิงศีรษะกับพนักโซฟาทั้งที่ไม่ค่อยได้สตินัก และนั่นทำให้ฮยอกแจเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

“คุณเมาเกินไปแล้วนะครับ!” บริกรหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเมาจนพูดจาไม่รู้เรื่อง ก่อนจะส่งสัญญาณเรียกให้ชายร่างยักษ์สองคนเข้ามาลากลูกค้าที่เมาหัวราน้ำออกไป

“ดะ.. เดี๋ยวครับ!” ฮยอกแจตรงเข้ามาขวางไว้ก่อนจะหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้บริกรคนนั้นพลางโน้มตัวลงดูอาการของคนที่เมาไม่ได้สติอย่างเป็นห่วง “ผมจ่ายให้เขานะครับ แล้วก็รวมค่าไวน์โต๊ะนั้นด้วย” ร่างบางชี้ไปทางโต๊ะที่เขาเพิ่งลุกออกมา ก่อนจะประคองร่างอีกฝ่ายเดินออกไปจากไนต์คลับอย่างทุลักทุเล

ฮยอกแจโบกเรียกแท็กซี่หน้าไนต์คลับ ก่อนจะบอกเส้นทางไปยังคอนโดฯที่พักของคนที่เมาหัวราน้ำไม่ได้สติอยู่ขณะนี้

เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้อีทงเฮยอมปล่อยตัวเองให้เมาจนหมดสภาพขนาดนี้..?

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

“ถึงแล้วครับบอส”

ปอร์เช่สีเงินคันหรูจอดโฉบลงยังหน้าไนต์คลับ ก่อนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพร้อมแว่นกันแดดสีชาจะก้าวลงจากรถพร้อมทอดสายตามองไปรอบๆอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก แล้วเดินเข้าไปในไนต์คลับพร้อมชายชุดดำอีกสองคนที่ลงมาจากรถยนต์สีดำซึ่งจอดเทียบลงหลังปอร์เช่สีเงิน

“ยินดีต้อนรับครับคุณเชว”

ถ้อยคำต้อนรับอย่างสุภาพนอบน้อมดังมาจากชายร่างกำยำสองคนที่ยืนคุมอยู่หน้าไนต์คลับ มือหยาบกร้านผายไปข้าในพร้อมถอยออกเพื่อเปิดทาง ชายร่างสูงถอดแว่นกันแดดสีชาออกก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะที่เขาได้จองเอาไว้ ผู้หญิงหลายต่อหลายคนเริ่มแสดงท่าทียั่วยวนส่งสายตาเรียกร้องความสนใจ

ชายชุดดำสองคนที่เดินประกบข้างหลังหันมองหน้ากันเจื่อนๆเมื่อภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือที่นั่งที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ร่างของคนที่เขาโทรหาเมื่อครู่

“.............”

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป่ากางเกงอีกฝ่ายก่อนจะหยิบกุญแจออกมาแล้วจัดการไขเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างทุลักทุเล

“อื้อ..!”

ร่างบางเซถลาเมื่อคนเมาเกิดดื้อขึ้นมาโดยไร้เหตุผล ฮยอกแจประคองร่างอีกฝ่ายเข้าไปในห้องโดยอาศัยกำแพงเป็นเครื่องช่วยยึดเหนี่ยวไม่ให้เสียหลัก ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อมาถึงเตียงนอนในที่สุด ฮยอกแจค่อยๆวางอีกคนลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างระมัดระวัง

“อะ..!”

ร่างทั้งร่างเสียหลักล้มลงไปพร้อมกับคนที่เมาจนแทบไม่ได้สติ ใบหน้าขาวแดงเรื่อจนแทบทำอะไรไม่ถูกเมื่อร่างของอีกคนยังคงทับเขาอยู่แบบนี้ ลมหายใจอุ่นๆเจือกลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนร่างบางอดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนี

“ทงเฮ..” มือเรียวพยายามดันร่างอีกฝ่ายออกด้วยแรงที่มี หากแต่ร่างของทงเฮนั้นหนักเกินกว่าที่เขาจะใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ดันออกไป “ทงเฮ.. อะ.. ทงเฮ.. ปล่อยฉันเถอะ..”

“อือ.. ซองมิน.. ฉันทำผิดอะไร..”

“เห..?” เมื่อกี้ทงเฮพูดว่าอะไรอย่างนั้นหรือ.. ซองมิน..?

“ทำไม.. ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉัน..”

“ทงเฮ.. ฉันไม่ใช่.. อะ!?” ใบหน้าขาวเบี่ยงไปอีกทางเมื่อริมฝีปากอุ่นกดไซร้ลงบนซอกคอขาว “ทงเฮ! ทงเฮ!!”

มือเรียวของคนข้างบนสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อก่อนจะลากผ่านผิวเนียนขาว ฮยอกแจพยายามดันร่างของอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกปลดออกอย่างไร้ทางโต้

“ทงเฮ.. ฉันไม่ใช่ซองมินนะ..” ฮยอกแจร้องบอกอีกฝ่ายเสียงสั่น การกระทำของทงเฮ.. กำลังทำให้เขาเจ็บเจียนตาย “อย่าเห็นฉันเป็นตัวแทนของใครได้ไหม..?”

ถ้าไม่รัก.. ก็ปล่อยฉันไป..

“ใจของฉันไม่ได้มีไว้เพื่อนายอีกแล้วนะ.. ได้สติสักทีเถอะ..” ตาเรียวมองดวงหน้าของอีกฝ่ายทั้งน้ำตา ทงเฮนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนเรียวปากของร่างข้างใต้อย่างโหยหาและเต็มไปด้วยความต้องการ

“ฉันรักนาย.. ซองมิน”

กางเกงยีนส์สีซีดถูกดึงลงไปจนกองอยู่กับข้อเท้า น้ำตาใสไหลคลอจนเปรอะดวงหน้าขาว หากแต่อีทงเฮ.. ไม่แม้แต่จะรับรู้ถึงน้ำตาของใครอีกคน..

ให้ฮยอกแจร้องห่มร้องไห้ร้องขอถึงเพียงไหน.. ที่เขามองเห็น.. ก็มีเพียงอีซองมินเท่านั้นเอง..

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

ร่างบางหยัดตัวลุกขึ้นนั่งเงียบๆหลังจากคนข้างกายหลับไปได้พักใหญ่ ดวงหน้าขาวนั้นหม่นหมองจนดูออกได้อย่างเด่นชัดว่ากำลังเศร้าใจเพียงไร เสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่ที่พื้นถูกหยิบขึ้นมาสวมอย่างทุลักทุเล ตาเรียวรีทอดมองคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ถามว่าโกรธอีทงเฮมากแค่ไหน.. เขาเองก็ตอบไม่ได้..

“ซองมิน.. ซองมิน..”

ร่างบางปราดเข้าไปดูอาการของอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นถึงใบหน้าที่แดงก่ำ เป็นดังคาด.. ฮยอกแจรีบจัดการเข้าไปในห้องน้ำแล้วรองน้ำใส่กะละมังใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูเล็กๆผืนหนึ่ง อุณหภูมิในร่างกายของทงเฮนั้นขึ้นสูงเสียจนเขาปล่อยไว้ไม่ได้

ฮยอกแจรื้อหายาสามัญประจำบ้านจนทั่วหากแต่ก็ไม่มีวี่แวว จริงอยู่ที่ทงเฮเป็นคนแข็งแรง แต่ยังไงก็น่าจะมียาติดบ้านไว้บ้างนี่

นึกไปถึงใครอีกคนที่คงโมโหเขาจนพังไนต์คลับไปแล้ว ฮยอกแจล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะสบถกับตัวเองเบาๆเมื่อพบว่าหน้าจอนั้นเป็นสีดำมืดจากแบตที่ไม่ได้ชาร์ตตั้งแต่เมื่อวานและคงจะหมดลงไปเมื่อไม่นานนี้ ถ้าเขาไม่โทรหาคนๆนั้น.. คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

ร่างบางถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของทงเฮจากในกระเป๋ากางเกงยีนส์ที่กองทิ้งไว้ไม่ห่าง ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ที่จำขึ้นใจลงไปต่อสายหาใครอีกคน

- ฮัลโหล -

ฮยอกแจสูดลมหายใจลึกเมื่อเสียงจากปลายสายนั้นกำลังบอกเขาว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในอารมณ์ที่เต็มไปด้วยโทสะมากเพียงใด “ซีวอน.. คือ.. ฉันขอโทษนะ”

- นั่นนายเหรอฮยอกแจ! นายอยู่ที่ไหน!? รู้ไหมว่าฉันรอนายมานานแค่ไหนแล้ว!! -

“ฉัน.. ฉันอยู่บ้านเพื่อนแถวนัมแดมุน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

- บ้านเพื่อนที่ไหน!!? นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบ.... -

ฮยอกแจรีบกดตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะกดปิดเครื่องแล้วใส่โทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงของทงเฮตามเดิม ร่างบางถอนหายใจกับตัวเองเมื่อพอจะเดาอนาคตของตัวเองออกหลังจากกลับไป

ร่างบางหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินไปดูอาการของคนที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา อาการของทงเฮไม่มีทีท่าว่าจะค่อยยังชั่วลงเลยสักนิด ทำเอาอีกคนร้อนใจจนต้องตัดสินใจออกไปซื้อยาที่คอนวีเนี่ยนซึ่งอยู่ห่างออกไปจากคอนโดไม่มากนัก

ฮยอกแจเร่งสาวเท้ากลับไปที่คอนโดฯให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถุงยาในมือถูกกำไว้แน่นเพื่อกลบความกลัวที่เริ่มก่อตัวโดยมีสาเหตุจากสายตาแปลกๆของผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มองเขาไม่ละสายตาตั้งแต่ตอนเดินไปคอนวีเนี่ยน ร่างบางชะงักหยุดทันทีเมื่อคนพวกนั้นเดินออกมาแล้วล้อมหน้าล้อมหลังเขาไว้ไม่ให้มีทางหนี

“พวกคุณเป็นใคร..?”

“พวกฉันต่างหากที่จะต้องถามนาย แฟนใหม่ไอ้ทงเฮหรือไงวะ! น่ารักดีนี่”

ฮยอกแจถอยกรูดเมื่อคนพวกนั้นเริ่มใกล้เข้ามาพลางใช้สายตาโลมเลียไปทั่วทั้งร่าง ร่างบางตั้งท่าจะหนีหากแต่ก็ถูกคว้าไว้ก่อนจะโดนลากเข้าไปในตรอกแคบๆที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ตาเรียวรีสั่นไหวเมื่อพอจะเดาได้ถึงสิ่งที่จะเกิดต่อไป ถุงยาในมือถูกกำไว้แนบอก..

“แค้นไอ้ทงเฮ.. แต่มาลงกับคนน่ารักๆอย่างนายแทนก็ไม่เลวเหมือนกัน”

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

“โธ่ว้อยยยยยยยยยยยยย!!!!”

แก้วเหล้าถูกปัดลงแตกกระจายบนพื้นด้วยโทสะ คนในไนต์คลับเริ่มทยอยกันออกไปด้วยกลัวฤทธิ์ของชายที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของไนต์คลับมานานกว่าสี่ชั่วโมงด้วยทีท่าหัวเสียไม่น้อย

“บะ.. บอสจะไปไหนครับ?” ชายชุดดำรีบร้องถามเมื่อเห็นเจ้านายของตนหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยสีหน้าที่ดูอารมณ์ไม่ดีนัก

“ไปตามหาอีฮยอกแจ!!”

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

“ฮึก.. ฮึก..”

มือเรียวตระกองกอดตัวเองไว้แน่นในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยฉีกขาด ลมเย็นโชยผ่านในสถานที่ที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่ต่างจากกองขยะ ตรอกมืดๆที่ทั้งแคบและเย็นชื้น กับร่างที่นั่งขดตัวแน่น ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมายแทบจะไม่ต่างจากรอยทารุณกรรม

รถปอร์เช่สีเงินคุ้นตาที่ขับผ่านไปเรียกให้แววตาหม่นหมองมองตาม ก่อนรถคันนั้นจะหยุดลงพร้อมเสียงของชายชุดดำที่เปิดประตูวิ่งลงมาดู อีฮยอกแจจำได้ดี.. นัยน์ตาสีนิลสนิทของคนที่ยังคงนั่งอยู่บนรถ และทอดมองมาทางเขาด้วยอาการตกตะลึงไม่แพ้กัน

“บอสครับ!! เราเจอคุณฮยอกแจแล้ว!”

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

“นี่มันร่องรอยของการโดนข่มขืนชัดๆ”

เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียดของอีกคนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา “บัดซบ! ไอ้เวรที่ไหนมันบังอาจมาทำร้ายคนของฉันวะ!!”

“ใจเย็นๆก่อนน่าซีวอน ยังไงซะฮยอกแจก็ปลอดภัยแล้ว เหลือแค่สภาพจิตใจที่จะต้องเป็นหน้าที่นายดูแล” มือหนาค่อยๆผละออกจากหน้าผากของคนที่ยังไม่ได้สติ ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนรักที่ตีหน้าเครียดอยู่ด้วยโทสะ

“บอสครับ! เรารู้ข้อมูลเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่คุณฮยอกแจใช้ติดต่อหาบอสแล้วครับ” ชายชุดดำที่ผละเข้ามารีบยื่นเอกสารสองถึงสามใบให้เจ้านายตน ก่อนจะหันไปโน้มศีรษะเคารพเพื่อนรักของเจ้านายที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

เชวซีวอนไล่ระสายตาไปตามตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษสีขาว ก่อนเรียวปากได้รูปจะหยักยิ้มร้าย “อีทงเฮอย่างนั้นเหรอ..?”

อีกฝ่ายที่นั่งมองเงียบๆยังคงไม่เปิดปากพูดอะไรไปมากกว่านั้น เขาเลือกที่จะหันไปมองฮยอกแจซึ่งยังนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง ต่างจากอีกคนที่ขยำกระดาษในมือจนเป็นก้อนก่อนจะโยนออกไปเต็มแรง

“อีทงเฮ.. ไปลากคอมันมา!!”

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

TBC

- คำว่า Romantica มาจาก Romantic ครับ ได้จำมาจากการ์ตูน Y เรื่องนึงที่มีชื่อว่า Innosense Romantica สำหรับฟิคเรื่องนี้แล้วใช้เป็นการเล่นเสียงธรรมดา
- Virus  เนี่ยต้องการสื่อในเชิงเปรียบเทียบตามอินโทรเรื่องครับ เหมือนไวรัสที่เข้ามาระบบคอมพิวเตอร์และทำให้เครื่องรวน ก่อสร้างความเสียหายตลอดจนทำลาย

Romantica Virus ที่ต้องการสื่อถึงคือความรักที่มาโดยไม่ทันรู้ตัว รู้สึกตัวอีกที หัวใจของคุณก็อาจจะไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป

ถ้ามีการพิมพ์ผิดหรือผิดพลาดอะไรไปก็ขอโทษด้วยนะครับ

นี่เป็นแค่การเปิดเรื่องตอนแรก ต่อไปนี้ตัวละครจะเริ่มมีบทบาทและความโดดเด่นขึ้นมา

ลองติดตามดูนะครับ ยังไงก็ขอฝากฟิคชั่นเรื่องนี้ไว้ด้วย  ^^




เนื่องจากตอนที่สองเดิมถูกแบน อัพไว้ให้ใหม่แล้วค่ะ

กดคลิกที่ตอนที่สามเลย : ))  ตอนสอง



no. beer