คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ONE - N.I.C.E
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
“จะปลุกทำไมฟระ วันจะนอน” ผมบ่น
“ตะวัน ตื่นได้แย้ว วันนี้เราจะไปเที่ยวกันนะ” เสียงเจไดต์พูด
“อึมๆ เจไดต์ไปอาบน้ำก่อนเลย อาบเสร็จแล้วมาปลุกวันด้วย”
“ไม่เอา เจไดต์ไม่อยากอาบคนเดียว เจไดต์อยากอาบกับเมียของเจไดต์นี่หว่า”
“ครายเป็นเมียแกห๊า”
“นายไงตะวัน เมียของผม”
“วันเป็นเมียเจไดต์ตอนไหน”
“เมื่อคืนไง หรือว่าวันวันจะให้เจไดต์ทวนความจำอีกรอบ” พูดเสร็จมันก็เริ่มไซร้ผมแล้ว
“หยุดเลย เจไดต์ วันจำได้แล้ว” ผมคงไม่อยากให้มันทำอีกรอกหรอกนะ
“เออ จำได้ก็ดี แล้วจะตื่นได้ยัง”
“เออ วันตื่นก็ได้”
“ดีมากเมียจ๋า”
ผมตื่นมาในเช้าวันนี้ เป็นเช้าที่มีความสุขที่ได้จากการอยู่กับคนที่รัก ก็แหงหล่ะแต่ก่อนผมเป็นแค่เพือนมันนี่ แต่ตอนนี้ ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า เค้าคนนี้แหละคือแฟนของผม กว่าเราจะมารักกันได้ก็ต้องผ่านอะไรอีกตั้งเยอะเลยแน่ะ อิอิ (จริงๆแล้วมันไม่ได้เยอะอะไรมากมายซักหน่อย ผมแค่คิดไปเองเท่านั้น) - - หลังจากที่ผมหลงรักมันมาตั้งนาน
.
.
.
เมื่อสองสามเดือนก่อน
.
.
.
ผมนั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำของโรงเรียน ผมกำลังมองเพื่อนของผมที่กำลังว่ายน้ำอยู่ เพื่อนของผมเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน ผมได้นั่งข้างสระว่ายน้ำทุกวันที่มันซ้อม เพราะว่ามันจะฝากของของมันไว้กับผม ยกเว้นบางวันที่แฟนของมัน (ผมคิดว่าใช่นะ) มาเฝ้าของให้มัน ผมก็เดินกลับบ้านคนเดียว ปกติแล้วมันจะเดินกลับบ้านพร้อมกับผม
มันคงไม่รู้หรอกมั้งว่าวันนี้เป็นวันเกิดผมใช่เส๊ ในห้องไม่มีใครรู้เลยหล่ะว่าวันนี้เป็นวันอะไร ไม่อยากจะเอ่ยเล้ยให้ตายสิ เพื่อนทั้งคนพวกมันยังไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรกันหรอก ตามความรู้สึกของผมมนะ(ออกแนวชีวิต) ผมว่าห้องพวกเราหน่ะไม่ค่อยจะสามัคคีอะไรกันเลย งานห้องแท้ๆยังไม่สน คงแต่จะสนใจแต่ด้านการเรียน มันก็ของตายมัน ม.6 แล้วนี่นา จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว แต่ผมว่ามัรไม่ใช่สิ่งที่ดีอะไรเลยนะ คนเรามัน้องผ่อนคลายกันบ้างไรบ้าง สนใจงานส่วนรวมบ้าง ถ้าเกิดงานบางงานที่ไม่มีผลตอบแทน เช่น คะแนนดีๆ เกรดเริ่ดๆ พวกนั้นคงไม่ใส่ใจหรอก เหอะๆ (อย่าเอาไปบอกพวกมันหล่ะ) - -
“เฮ๊ย ตะวัน วันนี้เจไดต์ว่ายเป็นไงวะ” เสียงมันถาม
“ก็ดีนะ เจไดต์”
“แต่เจไดต์ว่าไม่ดีว่ะ” มันตอบ
“ถ้าเจไดต์ว่าไม่ดี แล้วจะถามหาสวรรค์วิมานไรห๊า” - - อีนี่มันบ้า
“ถามเฉยๆก็อยากรู้ความคิดเห็นคนอื่นไง”
“อึม”
“วันนี้พอแค่นี้ดีก่าเนอะ” เจไดต์พูด
“น่าจะพอได้ตั้งนานแล้วเจไดต์ว่ายน้ำมาเป็นชั่วโมงแล้ว”
“ก็ใกล้แข่งว่ายน้ำแล้วนี่ อีกไม่กี่สัปดาห์เอง”
“เจไดต์ก็อย่าหักโหมมากนักหล่ะ”
“ทำไม”
“เดี๋ยวตายก่อนแข่งพอดี” - - ขี้เกียจไปกินข้าวต้มงานศพนะ
“คนอย่าเจไดต์ไม่ตายง่ายๆหรอก” พูดเสร็จมันก็หัวเราะ
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเหอะ”
“ตะวันเอาผ้าเช็ดตัวให้เจไดต์หน่อยดิ”
“เอาเองดิ”
“เอาให้หน่อยนะเมียจ๋า”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”
“เปล่าแค่พูดว่า เอาผ้ามาให้หน่อย”
“แป๊ป” ผมก็เดินไปหาเจไดต์พร้อมกับผ้าเช็ดตัว
“เร็วอย่างนี้สิถึงจะเป็นเมียของผมได้”
“อะไรนะ”
“เปล่า”
“ฮ่วย เอาไปผ้า” ผมยื่นผ้าไปให้เจไดต์มันก็ยื่นมือมารับ
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ทำรายของมึงฟระ กูเปียกหมดเลย”
“ก็ดึงมึงลงน้ำไงฟาย” มันตอบได้หน้าตายมาก
“แล้วมึงทำทามมาย”
“กูพอใจมากมาย” - - จะพอใจไรกันนักกันหนา
“แงๆๆๆๆๆเสื้อผ้าเปียกหมดเยย” - - แม่ด่าแน่เลย อีเจไดต์ เฮงซวย
“เปียกแล้วไม่เห็นเป็นไรเลย มึงออกจะเซ็กซี่” มันส่งสายตาหื่นกามให้กับผม
“จะทำไรวะ เจไดต์” มันเดินในน้ำอย่างช้าๆดันผมๆปเรื่อยๆ จนเท้าผมแทบไม่ได้เหยียบบนพื้นสระ
ตูม!!!!!!!! มันกอดตัวผมลากลงไปในน้ำแล้วรัดผมอย่างแน่นเลย หายใจไม่ออก(มันจะหายใจออกได้ไงเล่าอยู่ใต้น้ำ) กรรมแล้วมันจะทำอะไรผมหล่ะเนี่ยซวยแล้ว
ไม่นานมากนัก มันก็ขึ้นจากน้ำ เกือบตายแล้ว
“เจไดต์ มึงจะฆ่ากูเหรอไง”
“...........” มันไม่ตอบ
“ทำไมไม่ตอบวะ” ผมถามอีกรอบ
แทนที่มันจะตอบคำถามของผม แต่มันกับอุ้มผมขึ้นจากน้ำ ไม่รู้มันเอาแรงมาจากไหน มันกดตัวผมนอนกับพื้นข้างสระ ตรึงแขนของผมด้วยแขนเท่าเสาไฟแรงเท่ารถไฟสามขบวน(เวอร์) แล้วมันก็ขึ้นคร่อมตัวผม
“ไอ้เหี้ย มึงจะทำไรกูวะ ” ผมพูด มันจะมำอะไรผ๊ม ผมเป็นเด็กดีนะ ไม่ได้ไปเผาห้องน้ำชายนะ ToT
“.........”
“มึงเป็นใบ้ หรือไง บอกกูมา” - - ไม่น่าถาม แล้วเมื่อกี๊เองคุยกับใครฟระ
มันโน้มตัวมาข้างหน้า ลมหายใจของมันผสมกับลมหายใจของผม ไอ่เจไดต์หายใจแรงอย่างกะเครื่องดูดฝุ่นพลังหลายแรงม้า แล้วมันก็เลื่อนหน้าของมันไปที่หูของผม - - โอยอย่าเป่าหูนะขอร้อง มันเจี๋ยววววววว
“สุขสันต์วันเกิดนะตะวัน เพื่อนรักของผม” มันกระซิปข้างหูของผม
“อะ...ไร...ไร...นะ” ผมพูดแทบไม่ออก คำพูดเริ่มจะไม่ใช่ภาษาคน อ่ะ มันจำวันเกิดผมได้(ไง) ทำไมมันถึงน่ารักอย่างนี้วะ ให้ตายสิ กางเกงในเนื้อดี ตดใส่ก็ไม่ขาด สาบานได้ใช่มั๊ยว่า มันพูดหน่ะ
แล้วมันก็ลุกออกจากบนตัวของผม พร้อมกับปล่อยแขนอันน้อยของผมออก ผมอยากจะเอามือหน่ะมาปิดหน้า (ก็มันเขินนี่ฝ่า) ไม่ได้ๆๆ ปิดหน้ามันก็รู้เส๊ ว่าผมเขินหน่ะ โอ๊ยตาย ลูกตำลึง
“สุขสันต์วันเกิดนะตะวัน เพื่อนรักของผม” มันพูดอีกรอบ จะพูดอีกรอบทามมาย จะละลายเลี้ยววววววววววววว
“เอิ่ม.....ขอบ....ขอบ...ขอบ...ใจ..ใจ..นะ..นะ” ภาษาคนของผมยังไม่กลับมา ตอนนี้ผมพูดตะกุกตะกัก และเสียงสุดท้ายก็จมหายไปในลำคอ
“ไม่เป็นไรหรอก เจไดต์คิดว่าจะเซอร์ไพรส์ ยังไงดี คิดไม่ออกซักทีบังเอิญไปอ่านนิยายของแม่แล้วเจอวิธีนี้แหละ”
“เอ่อขอบใจนะ ที่ยังจำวันเกิดวันได้ แต่ทีหลังก็บอกกันก่อนบ้างเส๊”
“ทำไมเจไดต์จะจำวันเกิดเพื่อนตัวเองไม่ได้หล่ะ” ดูมันทำหน้า โอ๊ยใจจะขาด “แต่บอกก่อนมันก็ไม่ตื่นเต้นเส๊”
“ขอบใจนะที่ยังจำวันของคนที่ไม่สำคัญอย่างตะวันได้” - - โอยปลื้ม - - “แต่เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นได้หรือเปล่า?” ผมพูดเสียงอยู่ในลำคอ มันไม่ได้ยินหรอก
“แต่ตะวันสำคัญสำหรับเจไดต์นะ ก็ตะวันเป็นเพื่อนรักของเจไดต์นี่นา” บร๊ะ อ้อมแขนของเจไดต์เอื้อมมาโอบไหล่พร้อมทั้งเขย่าตัวอีกสองสามครั้ง
“งั้นเหรอ”
“แต่ถ้ามันแรงไปก็ขอโทษนะเว้ย”
“อึม ไม่เป็นไรหรอก” - - แต่อันที่จริงมันเป็นมาเลยนะ ไม่เคยเห็นใครทำอย่างนี้มาก่อนเล้ย
“ปะ เราไปอาบน้ำในห้องน้ำกันเถอะ จะได้กลับบ้าน"
“อึม” - - เอ๋?? อาบน้ำงั้นเหรอ ที่ไหน แล้วทามมายตรูปากไวอย่างนี้น๊า
ทำไมคนๆนี้ถึงน่ารักอย่างนี้นะ หัวใจจะละลายแล้ว
==========
“อ้าวเจไดต์ วันอาบน้ำแล้วจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยนหล่ะ” ผมตะโกนจากห้องน้ำข้างๆ
“ไม่ต้องห่วงกูเอาเสื้อผ้าวันมาเปลี่ยนด้วย”
“เอามายังไงวะ”
“เถอะนา มันอยู่ข้างนอกหน่ะออกไปเอาสิ”
“นอกไหนวะ” - - นอกโรงเรียนมั้งเธอ - -
“นอกห้องอาบน้ำเฉยๆ มันอยู่ในลอกเกอร์ของกูนั่นแหละ”
“อึม แล้วอย่าออกมาจากห้องน้ำนะ”
“เออ กูยังอาบไม่เสร็จเลย”
ผมเดินออกจากห้องอาบน้ำ ไปยังลอกเกอร์ที่เก็บเสื้อผ้าของผมอยู่ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ผมก็นั่งรอ เจไดต์อาบน้ำเสร็จ ผมไม่เคยอาบน้ำที่โรงเรียนมาก่อนเลย เพราะผมไม่เคยได้เรียนว่ายน้ำ อันนี้จริงสระนี้มันเป็นของชมรมว่ายน้ำอ่ะนะ แล้วผมก็ไม่ได้อยู่ในชมรมนี่ด้วย (เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็นคร้าบ) ผมอยู่ชมรมทดลองทางวิทยาศาสตร์ (ชมรมนี้ก็ทำแต่ทดลองนั่นนู่นี่นั่นแหละ ผมอยู่ชมรมนี่คนเดียว ส่วนเพื่อนในห้องผมไม่รู้อ่ะว่ามันอยู่ชมรมไหนกันอ่ะ มีครั้งนึงผมเคยเอาก้อนโซเดียมมาโยนลงสระนี้ด้วย ไม่มีใครรู้หรอก) มันก็เป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งนะในชีวิตแต่ที่ผมไม่ค่อยปลื้มหน่ะ แมร่งห้องน้ำค่อนข้างจะสกปรก(สกปรกกว่าบ้านผมอีก) สงสัยไม่ค่อยมีคนทำความสะอาด ส่วนใหญ่คนทั้งหมดนี่ก็เป็นผู้ชาย สงสัยมันขี้เกียจมั้ง - - ไอ่เจไดต์อาบน้ำนานชะมัดเลยนะเนี่ย สงสัยมุดท่อหาของกินละมั้ง
ผมนั่งรอมันนานมาก มันก็ออกมากจากห้องน้ำ มันนุ่งมาแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ผมรีบหันหน้าหนี
กูหันหน้าหนีทำไหมวะ กูก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน เฮ้พวกกล้ามเนื้อบ้า หันไปมองมันสิ นี่คือคำสั่ง
“เป็นไรตะวัน เลือดสูบฉีดไปที่หน้าเชียว” เจไดต์ถามผม
“เปล๊า ไม่ได้เป็นอะไรเล๊ย” ผมตอบ
“เสียงสูงเชียวนะ โว้ววว ผลตำลึงเรียกเพ่เลยนะเนี่ย” - -หน้าผมแดงขนาดนั้นเชียวเหรอ ตายยยยย
“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไรไง” - - ถามอยู่ได้รีบใส่เสื้อได้แล้วมั้ง อีมนุษย์เงือก
“วันวันอายเหรอที่เจไดต์จะเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้”
“เปล๊าไม่เลยซักนิด” - - ...อดทนไว้ อดทนไว้ อดทนไว้... ผมท่องคาถาไว้ในใจ...อดทนไว้ อดทนไว้...สู้เพื่อแม่! (เกี่ยวมั๊ยหล่ะเนี่ย)
“ไม่อายงั้นเหรอ วันวันก็หันหน้ามามองเจไดต์สิ”
“ท้างั้นรึ”
“ไม่ได้ท้า แต่กล้าป่ะ” - - นั่นมันท้าชัดๆ
“กล้า!!!!!!”
==========
“วันนี้ผมเดินกลับบ้านคนเดียว ผมรู้สึกว่าช่วงหลังๆมานี้ ดูเหมือนมันห่างจากผมมากขึ้นทุกที เค้ารังเกียจหรือรำคาญหรือเปล่าครับที่มีผมเป็นเพื่อน ถึงแม้มันไม่รู้ว่าผมแอบชอบมันอยู่ แต่ดูแบบ ยังไงไม่รู้สิ ไม่นานมานี้ ผมก็ได้ข่าวมาว่าเค้าได้ไปจีบน้องคนนึงอยู่ มันทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้น้องสนใจ แต่ผมไม่รู้ว่าน้องเค้าจะเล่นด้วยมั๊ย แล้วมันก็ไปจีบเพื่อนในห้องคนนึง แต่ดูเหมือนว่า ผู้หญิงคนนั้นจะเล่นด้วย ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมได้แต่เก็บมาร้องไห้แทบทุกคืน ทุกคืนตอนดึกๆมันจะชอบโทรมาถามว่าการบ้านพรุ่งนี้มีอะไรต้องส่งบ้าง มันถามว่ารบกวนหรือเปล่าที่โทรมา มันไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ ผมอยากให้มันโทรมาทุกวัน และช่วยพูดว่าฝันดีนะ ให้ผมทุกคืน ผมอยากให้มันพูดอย่างนี้มาก วันนี้ผมก็มารบกวนเท่านี้ครับ สวัสดีครับ”
“ค่ะ ท่านผู้ฟังคะ นี่คือจดหมายที่คุณ rose of fearless นะคะ นี่เป็นจดหมายของเมื่อวานนี้ค่ะ น่าสงสารเค้านะคะ ที่แอบชอบเพื่อนคนนึง แต่เพื่อนคนนั้นกลับไปชอบคนอื่น ดิฉันเป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องต่อมานะคะ.........”
ผมเอื้อมมือไปปิดวิทยุ ที่ผมกำลังฟังอยู่ จดหมายนั้นเป็นของผมเอง ผมมักจะส่งจดหมายไปที่สถานีเสมอ ผมรู้ครับ ว่าเจไดต์คงไม่ได้ฟังจดหมายที่ผมเขียนแน่ มันมักจะเล่นแต่คอม แล้วก็ทำการบ้าน มันคงไม่มีเวลาฟังจดหมายที่ไม่สำคัญของผมหรอก
แต่วันนี้ผมดีใจที่สุดที่มันเซอร์ไพรส์ผมอีกแล้ว ตอนเย็นหลังจากเจไดต์แต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินกลับบ้านพร้อมมันนั่นแหละ มันไม่ได้พูดถึงเรื่องของขวัญเลยนะ มันพูดแต่เรื่องเรียนแต่มันแปลกมากเลยนะที่มันพูดเรื่องเรียเนี่ย สงสัยพรุ่งนี้คงจะเป็นวันหวยออก เหอะๆ - - เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมเห็นของขวัญกล่องใหญ่วางอยู่บนเตียง ดูครั้งแรกก็รู้เลยหล่ะว่าเป็นของใคร เห็นกระดาษหนังสือพิมพ์ยุ่ยๆแทนกระดาษห่อของขวัญ และก็ใช้เชือกฟางแทนโบว์(ไม่ค่อยจะลงทุนเลย) แต่ปีนี้ดีกว่าที่มันมีเปลือหอยติด แล้วก็ลักษณะการห่อดีกว่าปีที่แล้วนะ มันเอาของขวัญแอบเอามาซ่อนที่ห้องของผม มันคงจะเอาเสื้อผ้าผมไปตอนที่เอาของขวัญมาซ่อนนี่เอง ผมเปิดกล่องของขวัญดู ข้างใน มันเป็น ตุ๊กตาไนโดเสาร์ถือดอกกุหลาบสีขาว อ้า น่ารักมาก มันยังจำได้
.
.
.
.
วันทัศนศึกษา เมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้ว
“เจไดต์” ผมพูด
“มีอะไรเหรอ” เจไดต์พูด
“วันอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้น”
“ตัวไหน” ผมชี้ไปทางตุ๊กตาตัวนึง เป็นรูปตุ๊กตาไดโนเสาร์สีน้ำตาล น่ารักมาก
“เห็นยัง”
“อึมเห็นแล้ว ก็น่ารักดีนะ” - - ไม่เห็นมึงก็ควายละ
“ซื้อให้วันเหอะ วันอยากได้”
“ฝันไปเหอะ ไม่มีทางที่จะได้”
“ชิชิ”
.
.
.
.
มันยังจำได้เรื่องที่ผมอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้น ยิ้มๆๆ หน้าบานจนหุบไม่อยู่แล้ว
Can’t make you love me เสียงเรียกเข้าดังขึ้น
“หวัดดี” ผมพูด
“สุขสันต์วันเกิด ตะวัน” เสียงของเจไดต์ดังขึ้น
“ขอบใจ เจไดต์”
“เป็นไงบ้างของขวัญ”
“วันชอบมากเลยหล่ะ”
“ช่ายมะ น่ารักปะหล่ะ กูเลือกตัวที่มันน่ารักมากที่สุดแล้ว”
“น่ารักมาก” ผมพูด
“ใครกูเหรอ”
“ตุ๊กตาโว้ย!!” - - หลงตัวเองชะมัดเลย... จริงๆแล้วทั้งสองแหละ
“กูไม่น่ารักเหรอ”
“ไม่เลยแม้แต่นิดส์เดียว 555+”
“แงๆๆๆๆงอลแล้ว ว่าเค้าไม่น่ารัก”
“อย่างอนนะ เจไดต์น่ารักเสมอแหละ”
“5555+”
เราคุยกันไปเรื่อยๆจนประมาณเกือบเช้าแล้วยังไม่หลับไม่นอน เงินโทรศัพท์ไม่หมดแล้วเหรอเง้อๆๆ ผมก็อยากให้เป็นอย่างนี้ทุกวันนะ ...ของขวัญปีที่แล้วแม่แทบจะเอาไปทิ้ง(แม่คงจะนึกว่าเป็นขยะ) แล้วข้างในมันก็เหมือนข้างนอกไม่มีผิด มันซื้อกางเกงในกับแว่นตาว่ายน้ำให้ แถมมันยังมีโน้ตบอกด้วยว่า “ตะวัน กางเกงในตัวนี้ เจไดต์อยากเห็นตะวันใส่มากเลย ที่เจไดต์ซื้อให้หน่ะ เจไดต์ก็อยากให้ตะวันคุงมาว่ายน้ำด้วยกัน มันคงจะสนุกน่าดู” อ่านครั้งแรกผมก็ตกใจ แต่ก็ช่างมันเหอะ มันผ่านมาแล้วหล่ะ....
==========
เลิกเรียนแล้ววววววววว
“ตะวัน ตะวัน ตะวันนนน” เสียงของเจไดต์ตะโกนมาแต่ไกล
“เจไดต์มีอะไร แหกปากร้องอยู่ได้วุ้ย”
“ครูเรียกนายอ่า” - - ตรูหล่ะะนึกว่าอะไร แหกปากอย่างกับมีคนตกท่อแล้วโดนก้อนหินทับหัวซักหน่อย
“คนไหนฟระ”
“ครูมิส”
“แล้วเจ๊แกมีธุระอารายกับวันเหรอ”
“จะไปรู้เรอะ ป่ะไปกัน”
“อึม”
ผมกับมันก็เดินขึ้นไปบนอาคารที่เจ๊แกอยู่ (ให้ตายสิ แม่งอยู่ตั้งชั้นหก) อาคารนี้เป็นอาคารไม่ใหม่มากนัก เป็นตึกสูงหกชั้น ชั้นแรกเป็นใต้ถุนแล้วก็มีห้องประชุม ชั้นที่สองถึงสี่เป็นชั้นที่มีไว้เรียนวิทยาศาสตร์ ชั้นห้าภาษาไทย ส่วนชั้นหกผมก็ไม่ทราบแน่ชัดว่ามันเอาไว้เรียนอะไร ไม่นาน(มาก)นักผมก็ถึงห้องครู
“ขออนุญาตครับ” ผมสองคนพูดพร้อมกัน เหมือนมีลางร้าย
“เข้ามาได้จร้า” เสียงครูมิสพูด ผมเดินเข้าไปข้างใน อากาศในห้อง ค่อนข้างหนาว(มากมาก) บ้านเกิดครูอยู่ขั้วโลกหรือไง หรือไม่เจ๊แกก็อยากเป็นดารา กลัวของแปลก กลัวความร้อน มั้ง!?
“ครูมีอะไรเหรอครับ”
“เจไดต์ ตะวัน ที่ครูเรียกพวกเธอมาเพราะว่าอีกสองเดือนจะมีการแข่งขันตอบปัญหาชีววิทยา ครูก็เลยอยากให้พวกเธอไป พวกเธออยากไปมั๊ย” ครูมิสร่ายยาว
“อยากครับ” ผมตอบ เพราะผมชอบชีววิทยา ตอนตอบหล่ะไม่คิดอะไรเลย ตอบก่อนอย่างเดียวเลย เฮ้อ
“แล้วเธอหล่ะ เจไดต์”
“ก็...ก็อยากฮะ” เจไดต์ตอบ แต่ดูเหมือนนางไม่อยากนะ
“เป็นอันว่าตกลง”
เย้อ ครูไม่คิดจะบอกหน่อยเหรอครับว่าต้องทำอะไรอย่างไรบ้าง น่าจะบอกกันก่อน อย่าเพิ่งสรุปเส๊ - - ออกตอนนี้ทันมั๊ยเนี่ย
“แต่เลิกเรียนทุกวันเธอ ต้องมาติวกับครู ยกเว้นวันศุกร์ที่พวกเธอต้องช่วยตัวเอง” ครูมิสพูด - - นั่นไงหล่ะ
“ได้เลยครับ จารย์ ผมสองคนจะช่วยตัวเอง อาจารย์ไม่ต้องห่วง” รู้สึกว่านังเจไดต์จะส่งสายตาหื่นมาทางผมนะ
เอ๊ สายตาเมื่อกี๊ อย่าทำเห๊อะ มันยิ่งดูเหมือนมันจะเก๊กได้อีกนะเนี่ย เหอะๆ เอาก็เอาวะ มันคงไม่ตายหรอก แข่งร่วมกับเจไดต์เนี่ย เอาวะ สู้ๆ - - หวังว่ามันคงจะตั้งใจนะ
ความคิดเห็น