คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : THREE N.I.C.E
ผมกลับมาที่บ้าน แล้วผมก็ต้องมาจัดของและที่สำคัญคือผมต้องเอาหนังสือไปเยอะๆด้วยจะได้คุยกันได้ยาว ไม่งั้น มันต้องชวนทำอย่างอื่นแน่ๆ(คิดไรมาก) ผมรีบมาเก็บของที่ห้อง ผมยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าผมต้องไปนอนกับไอ้เจไดต์ ผมต้องลงไปบอกแม่แล้ว ผมเดินลงมาห้องครัวซึ่งแม่น่าจะกำลังจะไปตลาดไปซื้อของมาทำกับข้าวหล่ะมั้ง แม่คงจะไม่ให้ไปหรอกเน้อ ดีละ ให้แม่เป็นตัวช่วยและข้ออ้างในการไปบ้านไอ่เจไดต์มัน
“แม่ครับ”
“มีอะไรเหรอจ๊ะ” ความหวังกำลังจะเบ่งบาน 55+
“งึม ผมจะบอกว่าวันนี้....”
“อ๋อแม่รู้ข่าวแล้วจ้ะ แม่ของเจไดต์โทรมาบอกแม่แล้วว่าวันนี้วันวันจะได้นอนที่บ้านของเจไดต์นะ” แม่พูดตัดบท
“แล้วแม่ว่าไงอ่ะ แม่คงจะไม่ให้ไปใช่มะ ดีละไม่ต้องให้ไป วันก็ไม่อยากไปหรอกนะ”
“แม่ก็ว่าดีนะ ลูกจะได้ไปติวกัน จะได้ไปติวกันนานๆ”
“แสดงว่าแม่ก็ให้ไปหน่ะสิ” - - ทามมายครั้งนี้ให้ไปหล่ะ ปกติแล้วไม่ค่อยอยากให้ไปนอนค้างบ้านเพื่อน แต่ทำไมตอนนี้ถึงให้ไปหล่ะ งง
“ใช่ แล้วแม่ก็บอกน้าพลอยว่าจะฝากวันวันจนกว่าจะถึงวันจันทร์”
“อะไรนะ!!” - - แปลกเกินไปละ สงสัยวันนี้โลกจะเปลี่ยนไปหมุนรอบดาวเสาร์แน่เลย แย่ละ แม่ไม่สบายป่ะเนี่ย?
“อึม แม่ฝากน้าพลอยไว้ ให้วันวัน ไปอยู่กับน้าพลอยจนกว่าจะถึงวันจันทร์”
“ทำไมอ่า” ผมจะเป็นลม ทำไมต้องไปฝากผมไว้ที่บ้านนู้นด้วย
“ก็ตั้งแต่เสาร์ อาทิตย์นี้เป็นต้นไป แม่จะต้องไปประชุมอ่ะนะ ดังนั้นวันวันต้องไปอยู่ทางบ้านนู้น”
“ไม่จริง แล้วทางนั้นไม่ว่าเหรอครับ” ผมพยายามที่จะเลี่ยงไม่ให้ไปดีที่สุด
“ไม่ว่าหรอกจ้า เพราะว่าน้าพลอยก็จะไปกับแม่เหมือนกัน พวกเราเห็นว่ามันน่าจะดีที่สุด” - - ซวยที่สุดต่างหาก
“ไม่เป็นไรฮะ ผมอยู่บ้านกับน้องก็ได้ครับ” วิธีนี้จะดีมั๊ย เอาวะ ยังไงวันนี้มันก็ดีที่สุด
“น้องก็ไม่อยู่อะนะ เพราะน้องมันเริ่มจะไปเรียนพิเศษแล้วไง อีกอย่างแม่กลัวบ้านพังหน่ะลูก”
อ้ากกกกกกวิธีสุดท้าย
“เสียใจด้วยนะ คงไม่ได้” แม่ผมพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเดิม
“.....”
“งั้นแม่จะไปตลาดหล่ะ ถ้าเจไดต์มารับก็ไปเลยนะ ไม่ต้องรอ” พูดเสร็จแม่ก็เดินไปที่ประตู
“เอิ่ม สวัสดีครับ” เลียงนรกมาแต่ไหนวะ
“ว้าวกำลังพูดถึงพอดีเลย เข้ามาก่อนสิจ๊ะเจไดต์”
“ขอบคุณครับ” แล้วเจไดต์ก็เดินเข้ามาตอนนี้มันยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ แต่เอาเสื้อออกนอกกางเกง น่าจะเจอครูที่ปรึกษาไอ่เจไดต์จะได้โดนด่า ว่าทำไมเอาเสื้ออกนอกกางเกง
“เจไดต์ทานไรยังจ๊ะ”
“ยังครับ”
“งั้นทานข้าวเย็นด้วยกันสิจ๊ะ” - - ใครให้กิน!
“เอ่อ ไม่เปนไรฮะ คือว่าผมกับตะวันจะไปกินกันข้างนอกอ่ะครับ” ผมหันหน้าไปหามันเพราะความตกใจ ผมตกลงกับมันตอนไหนอ่ะเนี่ย
“อ่ะจ้า งั้นแม่ฝากวันวันด้วยนะจ๊ะ” - - แม่.........ทำไมตกลงเร็วจังเลยหล่ะ......
“ครับ” พูดเสร็จมันก็มองมาที่ผมหน้าน่าตาส่อออกไปทางแนวหื่นกาม - - ตรูจะรอดมั๊ยหล่ะเนี่ย
“งั้นวันวันจ๊ะ ไปขนกระเป๋าลงมาได้แล้ว”
“คร้าบบบบบบบบบบ” ผมไม่อยากไปอ่า ผมขึ้นไปเก็บของบนห้อง ซึ่งผมก็ต้องเก็บเสื้อผ้าเพิ่มด้วย
ผมใช้เวลาซักครู่นึงเก็บเสื้อผ้าส่วนที่ใช้ในวันเสาร์อาทิตย์ ผมสะพายเป้ลงมาจากบนห้อง ผมอยากให้มีกาวที่ทำให้เท้าของผมติดกับบันไดออกไปไม่ได้เลยจริงๆ บันไดก็ช่างคดเคี้ยวเลี้ยวลดอยู่ได้(มันไม่ได้คดเคี้ยวอะไรมากมายนักหรอก ผมแค่หาข้ออ้างที่จะไม่ต้องไปกับเจไดต์ต่างหาก) กว่าจะลงมาได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ผมเดินมาถึงชั้นล่างเห็นแม่ของผมคุยกับเจไดต์อย่างสนุกสนาน ผมได้ยินประโยคนึงขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่ามันใช่ความหมายนี้หรือเปล่า ก็แม่พูดกับเจไดต์ว่า “ลูกเขยจ๊ะ แม่ฝากวันวันด้วยนะลูก” ผมคงหูแว่วแหละ ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหูแว่วตลอดเลย สงสัยต้องไปเช็คสภาพ
ผมเดินออกไปนอกบ้านพร้อมกับเจไดต์ ตอนนี้แม่ของผมออกไปตลาดแล้ว มันเอารถมอเตอร์ไซด์มารับผม(ก็แหงอยู่แล้วแหละ มันคงจะเอาลีมูซีนมารับผมมั้ง บ้านก็ไม่ได้ไกลกันมากมาย) ผมต้องเคลียร์กับมันหน่อยแระ
“นี่เจไดต์”ผมพูด
“มีไรเหรอวันวัน”เจไดต์ตอบ
“แบร่ ชื่อนี้แม่วันเรียกได้คนเดียวเว้ย”
“ครับ ผมขอโทษครับไอ้ตะวัน”
“ ช่างมันเหอะ ทำไมมึงต้องบอกแม่วันด้วย ว่าวันนี้เราจะไปกินข้าวกัน วันตกลงกับเจไดต์ตอนไหน”
“ตอนนี้แหละ ป่ะ เอาของไปเก็บแล้วเราไปกินข้าวกัน” - - พูดเองเออเองทั้งนั้น
“อะไรไม่ไป วันจะกินข้าวที่บ้านน้าพลอย”
“เสียใจด้วย แม่ไม่ได้ทำว่ะ แม่บอกว่าไปกินข้างนอกเอาเอง”
“กรรม”
“แล้ววันจะไปกินข้าวกับเจไดต์ป่ะหล่ะ”
“เออไปก็ได้” เพื่อความอยู่รอด ToT (เราเห็นเรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญกว่าเรื่องความปลอดภัย)
เจไดต์ขี่รถมอเตอร์ไซต์ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยี่ห้ออะไรเพราะผมไม่ค่อยได้สังเกตเท่าไร เจไดต์ขี่รถเร็วพอสมควร มันจะเร็วเอาโล่หรือไง บ้านก็ไม่ได้ไกลอะไรกันมากมายนี่นา จะเร็วเอาโล่หรือไงฟระสาดดด ไม่ได้แข่งขี่รถนะเฟ้ย ไม่นานมาก(ซึ่งมันไม่นานจริงๆ) ก็ถึงบ้านของมันแระ บ้านของเจไดต์สวยมากกกกกกกกกกกกมาย ต้นไม้เยอะมากแต่ไม่ถึงกับเป็นป่าดิบชื้นหรอกนะ อากาศดีเย็นสบายน่านอนมาก ผมไม่ค่อยได้มาบ้านมันเท่าไร มีแต่มันไปที่บ้านผม อ้ากกกกกกกกกกกกกกก มีสนามหญ้าด้วย ว้าวว น่าไปเกลือกกลิ้ง ผมชอบสนามหญ้านี่นา
ผมเดินเข้ามาในบ้าน ผมยังจำได้ ตอนนั้นผมมาบ้านของเจไดต์เป็นครั้งแรก ผมทำแจกันอันแสนแพงของคุณแม่ของเจไดต์ตก แต่โชคดีที่มันไม่แตก เจไดต์มันรับทันวุ้ยยยยยยยย ไม่งั้นซวยยย และแจกันใบนั้นยังคงตั้งอยู่ บนจุดเสี่ยงที่ผมจะทำตกอีกรอบ ผมต้องระวังไว้
“เจไดต์แล้วมจะให้วันนอนที่ไหน” ผมถามเจไดต์
“เอ่อ นอนห้องเจไดต์เอง”
“อารายนะ” ผมตกใจ เฮ้ย ไม่เอานะ ไม่เอาห้องเดียวกับเจไดต์
“ช่าย มึงนอนกับกูสาดดดด”
“ไม่จริง”
“จริง มึงถามแม่เลย นั่นไงแม่เดินลงมาแระ” ผมเห็นผู้หญิงคนนึงเดินลงมา ยังสาวทีเดียว ใส่ชุดลำลองที่เข้ากับรูปร่างเป็นอันมากกเดินลงมาพร้อมกับถือกระเป๋าเสื้อผ้าลงมา
“สวัสดีครับ น้าพลอย” ผมยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้น
“อ้าว สวัสดีจ้า ตะวันมาแล้วเหรอจ้ะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกแม่ไงจ้ะ” น้าพลอยแม่เจไดต์ตอบ
“อ่ะ ครับ ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วตะวันมานานยัง”
“ยังไม่นานหรอกครับ”
“จ้ะ ตะวัน มาอยู่บ้านนี้ก็ทำตัวเหมือนบ้านตัวเองเลยนะ ไม่ต้องคิดมากนะจ้ะ เพราะว่าตะวันเหมือนลูกแม่คนนึง”
“อ่ะครับ”
“เอ่อ แล้วเรื่องที่หลับที่นอนก็นอนกับเจไดต์นะจ้ะ เพราะว่าช่วงนี่ค่อนข้างยุ่งอ่ะจ้ะ เลยไม่มีเวลาเตรียมห้องไว้ให้อ่ะนะ แล้วขอโทษด้วยนะจ้ะที่ไม่ได้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้ เพราะแม่มีธุระ”
“ไม่เป็นไรครับ” พูดว่าไม่เป็นไรแต่ผมไม่อยากนอนห้องเดียวกับมันนี่นา ผมอยากเอาแจกันที่ผมทำตกฟาดหัวตัวเองให้ตายเลยดีกว่า - - จริงๆแล้วให้ผมนอนที่สนามหญ้าก็ได้นะ
“งั้นถ้ามีอะไรก็โทรไปหาแม่นะจ้ะ แม่ไปหล่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ” พูดจบผมจ้องที่แจกันจะหาอุปกรณ์ป้องกันตัวเผื่อเจไดต์เมาน้ำเปล่าขึ้นมาทำอะไร
“เจไดต์อย่าทำอะไรรุนแรงลูกสะใภ้แม่นะ”
“เถอะนา” เจไดต์ตอบ เฮ้ยยยย ผมคงได้ยินผิดหล่ะมั้งงงง
แล้วผมก็เอาของขึ้นไปไว้บนห้องของเจไดต์ พอผมเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ตกใจ โอ้!! ผู้ชายอะไรเนี่ย จัดห้องได้เป็นระเบียบขนาดนนี้ สะอาดมากกกก
“ตกใจหล่ะสิ”
“ก็ไม่นิ”
“อ่ะนะ เมื่อวานแม่ให้มาเก็บของ ทำความสะอาดอ่ะนะ ว่าวันจะมา เจไดต์ก็เลยรับภาระทำความสะอาดห้องนอน”
“ง่ะ” โฮะ ผมกำลังจะชมว่าห้องสะอาดดี ผมก็ต้องได้กลืนน้ำลายลงไป นึกว่ารักสะอาด ที่แท้แม่บังคับนี่เอง
ผมเอาของไว้บนห้องแล้ว เจไดต์ก็ลากผมลงมา มันจะพาผมไปกินข้าว ผมยังไม่หิวเลยอ่า มันจะรีบไปไหนของมัน มันลากผมไปขึ้นรถ แล้วบิดรถไปในตัวเมือง มันจะรีบไปไหน อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ขี่รถเร็วไปไหน มันจะไปสวัสดีพญายมเหรอ อวัยวะบนใบหน้าของผมจะหลุดออกจากใบหน้าของผมอยู่แล้ว อ้ากกกกกกกกก อีเลว อีเวร อีดอกกกก อีเชงเม้ง!!! มันขี่มาถึงสี่แยกไฟจราจร เฮ้ยไปแดงทำไมมันไม่เบรกวะ เฮ้ย มันจะฝ่าไฟแดงเหรอ สาดดดดดดดดดดด อย่าฝ่านะมึงกูไม่อยากเจอตำรวจ
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ้ากกกกกกกกกกกกกก ผมร้อง รถมันเบรกกะทันหัน ร่างกายอันบอบบางของผมก็เคลื่อนที่ไปตามแนวแรงที่เบรกรถอย่างกะทันหัน ใบหน้าอันบอบบางของผมก็ไปซบกับแผ่นหลังอันแข็งของมัน ก้นของผมยกตัว แขนของผมเหวี่ยงไปรอบเอวของมัน มันทำอะไรของมันวะ พอรถหยุดทุกอย่างของร่างกายของผมก็กลับมาเป็นปกติ แต่แขนของผมยังเกาะที่เอวของเจไดต์อยู่เพราะความกลัววว
“เฮ้ยตะวัน นายจะกอดตรูอีกนานมั๊ยวะ”
“...” ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ชักมือออกมาก อายยจัง
“หะหะ ตรูอยากหัวเราะ”
“หัวเหราะเรื่องไร”
“ก็ตลกวันวันอ่ะ”
“ตลกตรงไหน”
“ก็วันตกใจ แล้วก็กอดเอวเจไดต์ไว้แน่นเลยนี่”
“ชิชิ”
“หะหะ”
“วันขี่รถไม่เป็นเฉยๆ”
“ขี่รถเป็นแล้ววันจะทำอะไรเค้า”
“กูจะขี่ชนมึงสิ สาดดดดดดดดดดดดดดดด
==========
วันนี้วันเสาร์แล้วคร้าบบบบผม เมื่อคืนก่อนผมก็ต้องขี่ตุ๊กตาช้างทำศึกกับเจไดต์เพื่อที่จะหาว่าใครจะได้นอนบนเตียง โดยที่ถ้าผมชนะผมจะได้นอนบนเตียง แต่ถ้าเจไดต์ชนะผมกับมันต้องนอนบนเตียงด้วยกัน ไม่เอาหรอกผมไม่มีทางที่จะนอนบนเตียงกับเจไดต์แน่นอน ผมเริ่มกระทำศึกเมื่อเวลาประมาณตีสอง (นอนดึกจัง) อาวุธของผมก็มีแต่ความหล่อ(หลงตัวเอง) และกำลังที่มี(อันน้อยนิด) ผลปรากฏว่า เจไดต์ชนะผม ก็มันมีพลังมากกว่าผมอ่ะ
สุดท้ายผมก็ได้นอนกับเจไดต์ ง่ะ ผมนอนไม่ค่อยหลับเลยอ่ะ จะให้หลับได้ไง มันคงจะต่างที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ และอีกอย่างผมนอนกับเจไดต์อ่ะนะ ผมเคยนอนกับเจไดต์แค่ไม่กี่ครั้งแต่ละครั้งก็จะมีเพื่อนในห้องนอนร่วมอยู่ด้วย แต่มาครั้งนี้ผมนอนกับมันสองต่อสอง ถ้าเกิดมันหน้ามืดทำอะไรผมขี้นมา มันอาจจะขึ้นคร่อมตัวผม ปลดกระดุม แล้วไซร้ซอกคอ อ้ากกกกกกกกกกกคิดไรวะเนี่ย ไม่นะไม่คิด นอนๆๆๆๆๆๆๆๆอย่าคิดสิ
==========
“ตะวัน ทำไมดูไม่สดชื่นเลยวะ” เจไดต์ถามตอนกำลังกินข้าวเช้า
“รู้สึกว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ สมองค่อนข้างทำงานผิดปกติ”
“นอนก็ไม่ดึกนี่นา”
“นอนไม่หลับด้วยแหละ”
“มันก็น่าจะนอนไม่หลับอยู่หรอก ก็นอนต่างที่นี่นา”
“อือ” - - ช้านกลัวแกตะหาก
“แต่ว่าข้าวต้มอร่อยจัง”
“ระดับตะวันทำแล้ว ไม่มีทางที่จะไม่อร่อย ระดับโรมแรมสิบดาวเลยน๊า ” - -มันมีถึงแค่ 5 ดาวไม่ใช่หรา
“อ่ะนะ”
ผมกับเจไดต์ก็กินข้าวกันสองคนเพราะทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ ผมกับเจไดต์ก็ผลัดกันถามผลัดกันตอบเรื่องเกี่ยวกับชีววิทยาที่เราสองคนจะไปสอบกัน หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเราก็นั่งอ่านหนังสือในสวนที่มีต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา วันนี้อากาศร้อน แต่แปลกที่ใต้ร่มไม้นี้มันเย็นกว่าตั้งเยอะแหนะ
“เจไดต์ มีอะไรจะถามหน่อย ได้มะ”
“ได้สิ”
“ทำไมตอนที่อยู่โรงเรียนอ่ะ เจไดต์ถึงอยากให้วันมานอนที่นี่เหรอ?”
“ไม่รู้สิ สงสัยคิดถึงมั้ง 555+”
“บ้า” สงสัยอีนี่มันบ้าจริงไรจริง
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหล่ะ อากาศร้อนเหรอจ๊ะหรือว่าเขินที่พูดไปเมื่อกี้หราจ๊ะ”
“อ่ะ บ้าละ”
“สงสัยเขินจริง ม๊ะ มาให้พ่อจุ๊บทีนึงเดี๋ยวหาย”
“ควายเหอะ ไอ่เจไดต์”
มันช่างเป็นเวลาที่ผมมีความสุขกับการที่ผมอยู่แบบ ถึงแม้ว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ผมก็อยากจะเก็บความทรงจำแบบนี้ไว้ เพราะมันคงจะเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เราก็อยู่ ม.6 แล้วอีกไม่นานเราก็จะจากกันแล้ว (เศร้าจริงเชียว)
==========
“เจไดต์ เข้าบ้านเหอะ” ผมพูด
“ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ”
“เกือบหกโมงแล้วหล่ะมั้ง รีบเข้าบ้านเหอะ รู้สึกว่าอากาศมันเย็นๆหน่ะ”
“อึมงั้นเข้าบ้านกันเถอะ” เจไดต์พูด
เอ?? ใครเปิดเพลงแถวนี้น๊า เพราะจังเลย มันคือเพลงอะไรเนี่ย ผมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของเจไดต์ กำลังร้องเพลง(ป๊าด ดูใช้คำโทรศัพท์ร้องเพลง) ออกมา แสดงว่าเสียงเพลงมาจากโทรศัทพ์เจไดต์ แต่ทำไมเปิดเสียงดังขนาดนี้นะ ว่าแต่ใครโทรมาทำไมถึงยิ้มแบบนั้น
“สวัสดีครับ” เจไดต์พูดกับปลายสายโทรศัพท์
“สบายดีครับ” เจไดต์พูดอีกครั้ง ผมไม่สามารถรู้ได้ว่าปลายสายพูดเรื่องอะไร ผมรู้แค่ว่าเจไดต์พูดเรื่องอะไร “อ๋อ อยู่บ้านครับ” “คนเดียวครับ” “ก็รู้สึกเหงานะครับ พี่ว่าพี่คิดถึงอ่ะ” “คร้าบบบบไม่ต้องห่วงหรอกครับ ดูแลตัวเองได้” “ไม่อ่ะครับ ก็นะ ก็ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะดูเศร้าไม่รู้สิ” นั่นเจไดต์พูดกับใครหน่ะ แต่รู้สึกว่าน่าจะเป็น “แฟน” ของเจไดต์
ผมรู้สึกว่าผมยากที่จะทนฟังเรื่องพวกนี้ได้ต่อไป ผมอยากจะวิ่งออกไปไม่ให้ได้ยินเสียง แต่ทำไมขาของผมถึงไม่ขยับเลยหล่ะ ไม่อยากฟัง ช่วยหยุดพูดได้มั๊ย ไอ่เจไดต์ ไอ่คนบ้า
==========
เฮ้อ หยุดพูดซักที กว่าจะหยุดพูดก็ปาเข้าไปชั่วโมงกว่า ไม่รู้เหมือนกันว่าหาเรื่องคุยกันได้ไงตั้งชั่วโมงกว่า คงจะสรรหาเรื่องให้คุยได้แหละหน่า เอาเถอะ มันเรื่องของเค้านี่นาจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ไง เออ โว้ว แต่อันที่จริงแล้วมันก็อยากจะรู้เรื่องบ้างหล่ะ แต่ก็คงได้แค่คิด จะไปทำได้ไงหล่ะวะ แง่ว > <
หลังจากที่เจไดต์คุยเรื่องสุดหอมหวานปานบอระเพ็ด เสร็จก็เก็บของเข้าไปในบ้าน แต่กว่าจะเก็บเสร็จนั่นแหละ นานมาก จะขนออกมาเยอะอะไรมากมายก่ายกองขนาดนั้น (ตัวเองขนมาทั้งนั้น) วันนี้ก็โอเค อ่านเกือบทุกระบบในร่างกาย ยกเว้นระบบโครงร่างกับระบบภูมิคุ้มกัน จริงๆแล้วบางเรื่องมันก็รวมกัน แต่ผมก็แปลก แล้วแต่อารมณ์ สมมติว่าผมนั่งอ่านระบบย่อยอาหารเสร็จ ผมก็ข้ามไประบบสืบพันธุ์อะไรประมาณเนี้ย มันก็ดีนะ เพราะผมชอบอ่านแบบตามใจฉันมากกว่าที่เรียงไปเรื่อยๆ ส่วนเวลานั่งอ่านผมก็นั่งจดส่วนที่สำคัญด้วย เวลาจะเอามาทบทวนก็ได้อ่านง่าย ไม่ต้องเสียเวลาไปเปิดหนังสือเล่มใหญ่
ส่วนไอ่เจไดต์หน่ะเหรอ มันก็อ่านเรื่อยเปื่อยของมันนั่นแหละ มันก็อ่านไปหลับไปบ้าง ชวนผมคุยบ้าง เวลาอะไรไม่เข้าใจก็ถามผมอะไรประมาณนี้แหละ แต่บางเรื่องผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรประมาณนี้ก็เลยตอบไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่จะชวนคุยง้องแง้งมากกว่าที่จะคุยเรื่องชีววิทยา แต่ก็ดีอีกอย่างจะช่วยไม่ให้ผมเครียดมากเกินไป จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นหน่ะ ผมว่าเจไดต์จะตั้งใจขึ้นกว่าเก่าอีก มันยังคงทำตามสัญญาที่ให้กับผมเอาไว้
“เจไดต์ คำพูดหน่ะมันไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกนะ มันอยู่ที่การกระทำต่างหากหล่ะ ถ้าอยากให้วันหายโกรธ ก็แสดงให้เห็นว่าเจไดต์ตั้งใจจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ลมปาก”
“ได้ตะวัน เจไดต์จะทำให้เห็น ว่าเจไดต์ตั้งใจ”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ เหตุการณ์ในครั้งนี้วันจะจำไว้ ถ้าเกิดมีวันไหนที่เป็นแบบนี้อีก คอยดูแล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ได้เลยครับ ตะวัน ผมจะไม่ทำให้ตะวันเสียใจอีก ผมสัญญา แต่ตอนนี้อ่ะหยุดร้องไห้ได้แล้วนะ ร้องไห้แล้วไม่หน้ารักนะตะวัน” เจไดต์คลายอ้อมแขนนั้นออก แล้วมาลูบหัวของผมแทน
โอ้ยตายละ นึกถึงความหลังแล้วอาย.... ผมคิดไปก็อมยิ้มไป ในการกระทำของผมในครั้งนั้น
==========
เช้าวันต่อมา ผมก็ไม่อยากอ่านหนังสือหรอก (ผมขี้เกียจอ่าน) ผมอยากพักก็เลยนั่งเฉยๆ จู่ๆเจไดต์ก็ชวนผมไปเที่ยวซะงั้น เง้อ ผมแค่อยากอยู่บ้านเฉยๆ แต่มัน ก็นะ ช่างมันไปเที่ยวก็ได้วะ ไปแอบผลาญเงินมันเล่น อิอิ >> ทำหน้าเหมือนคนชั่วร้าย เอิ่มๆ เจไดต์จะไปเดินแฟชั่นโชว์ที่ไหนน้อ แบบว่าจัดเต็มมาก ทุกงานนายคนนี้จะจัดเต็มตลอด จนได้ฉายาว่าเป็น “เจ๊าพ่อแฟชั่นประจำ(สาย)ชั้น” เลยทีเดียว แต่ปกติมันก็เวอร์อยู่แล้วหล่ะ ก็ในห้องมีมันนี่แหละที่เวอร์อ่ะ จากการสังเกตในสายตาของผมอ่ะ มันเต็มกว่าทุกคนในสายชั้นเลยหล่ะ การแต่งตัวของเจไดต์เนี่ย เป็นแรงบรรดาใจให้กับรุ่นน้องหลายๆคนเลย รวมทั้ง ไอ่ไนซ์ น้องนิสัยดี(ตายห่า)ของผมด้วย
บังเอิญว่าผมไม่ได้เตรียมชุดที่ออกไปเที่ยวด้วยหน่ะสิ ก็ไม่ได้นึกมาก่อนมาจะต้องได้ไปเที่ยวด้วย ผมก็เลยต้องยืมชุดของมันก่อน ชุดอะไรของมันเนี่ย ช่างเอิ่ม....... รู้สึกคันๆ....มันซักเป่าวะ
“นี่เจไดต์จะไปที่ไหนกันอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ ขี่ไปเรื่อยๆคงจะเจอหล่ะนะ”
เอ้าไอ่นี่มันจะกวนไปไหนหว่าก็บอกกูหน่อยเห้ยว่ามึงจะไปไหน เผื่อมึงพากูไปฆ่าจะทำไง
มันก้อขี่มาเรื่อยๆหล่ะแล้วมันก้อมาจอดที่สถานที่ที่หนึ่ง มันเป็นห้างใหญ่แห่งหนึ่งที่ของแพงมากมายเลยหล่ะ จะพามาทำไมไม่รู้ ผมก็ไม่ได้รวยอะไรมากจากไหน หรือว่ามันจะซื้อของให้ผม 555+ (หลงตัวเอง) - - เอาเป็นว่าหลังจากที่ผมเข้ามาในห้างแล้วอ่ะ มันสุดยอดมากคือของแพงนรก มันก็เหมือนของที่ขายตามท้องตลาดทั่วไปแต่ที่นี่มันแพงกว่ามาก (พวกนี้หากำไรเกินควรแน่!!!!)
“เจไดต์ จะมาซื้ออะไรเหรอ ทำไมที่นี่ของมันถูกจัง” แบบว่ากัดฟันพูดนิดๆ
“อ่อ ไม่มีอะไรให้ซื้อมากนักหรอก แค่อยากให้กระเป๋ามันแฟบลงเท่านั้นหน่ะ ถือมาแล้วมันหนัก” - -‘ ทำให้กระเป๋าแฟบงั้นเหรอ แล้วจะพกเงินมาให้หนักทำไมฟระ
ก็ยังดีที่ห้างนี้แอร์เย็น เข้ามาตากแอร์เค้าคงไม่ว่าอะไรหรอก อิอิ คือเดินตากแอร์เดินเล่นให้หายเบื่อซักพักแล้วก็เดินกลับ 555+ ช่างดีอะไรขนาดนี้ ส่วนไอ่เจไดต์ อย่างที่บอกว่ามันมาเพื่อทำให้กระเป๋าแฟบลงก็มันรวยน้อ พ่อมันทำงานในบ่อน้ำมันแล้วยังทำธุรกิจอีกเยอะแยะ ไม่รวยก็บ้าละ มันเข้าร้านขายของเป็นว่าเล่น ทั้งกระเป๋า เสื้อผ้า และอีกต่างๆนาๆ ที่มันอยากจะได้ >> จริงๆแล้วผมก็อยากได้ แต่มีปัญหาที่ผมไม่มีเงิน
“นี่นายเจไดต์จะซื้อของพวกนี้ไปขายหรือไง?” ผมอึ้งมากเพราะมันเต็มไม้เต็มมือมาก
“ไม่ได้เอาไปขายหรอก จริงๆแล้วซื้อไว้ใช้ตอนเราไปแข่งตอบปัญหาชีววิทยาไง”
“โอ่อีกตั้งนาน อีกอย่างเราใส่ชุดนักเรียนไปนะวุ้ย”
“ก็จริง แต่เจ๊มิสอ่ะ บอกว่าก่อนกลับจะพาไปเที่ยววันนึงแล้วค่อยจะกลับ”
“จริงอ่ะ งั้นวันก็ต้องไปเตรียมบ้างแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวตามเจไดต์มา เดี๋ยวจัดการให้” พูดเสร็จมันก็ลากตัวผมไปที่ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง
ณ ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งในห้าง เจไดต์พาผมมาเลือกเสื้อผ้า ตอนนี้ผมยืนเป็นรูปปั้นหินอยู่ เพราะรู้สึกงงและตกใจมาก ไม่รู้นะว่าทำไม แต่มันบอกว่าจะจัดการให้นี่นามันคงจะเลือกเสื้อผ้าให้แล้วให้ผมจ่าย ซึ่งมันน่าจะเป็นอย่างนั้น เจไดต์สงสัยจะชำนาญในการเลือดเสื้อผ้าให้เข้ากับคนที่ใส่ ก็เป็นเจ๊าพ่อแฟชั่นนี่เรื่องพวกนี้คงจะสบาย
“เอิ่มเจไดต์ มันมากไปมั้ง?” ก็เห็นมีเต็มมือเลย เสื้อ 3 ตัว กางเกงอีก 2 ตัว แต่ละตัวไม่ต่ำกว่าพัน
“ไม่มากไปหรอก เอาแค่นี้แหละ พี่ครับเอาทั้งหมดนี่อ่ะ” เจไดต์ก็เรียกพนักงานในร้าน
“เฮ้ยเอาทั้งหมดนั้นได้ไง วันไม่มีเงินจ่ายนะ” เยอะขนาดนั้นใครจะไปจ่าย
“แล้วใครว่าจะให้ตะวันจ่าย!”
“ไม่ให้วันจ่ายแล้วใครจะเป็นคนจ่ายหล่ะ?”
“เดี๋ยวเจไดต์จะจ่ายให้เอง ไม่ต้องกังวลหรอกนะ แค่นี้ไม่เป็นไร” เจไดต์ยิ้ม มันยิ้มไปได้
“เอ่อ ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 5600 บาทค่ะ” พนักงานคนหนึ่งพูด
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อะไรนะครับ 5600 เหรอครับ” ผมตกใจกับราคาครึ่งหมื่น
“ค่ะ มีปัญหาอ่ะไรหรือเปล่า” พนักงานคนนั้นพูด
“ไม่มีอ่ะไรหรอกครับ นี่ครับเงิน” เจไดต์พูดสวนผมกับป้าพนักงาน - - >> แต่หน้าอย่างกะจะไปเล่นงิ้วแหน่ะ
“ค่ะ รอก่อนนะคะ”
- -
ออกจากร้านมาผมยังอึ้งกับราคาเสื้อผ้าที่แพงสุดๆ สมแล้วล่ะที่เป็นห้างที่มีของราคาแพงนรก ของแบบนี้อ่ะหาซื้อแถวข้างถนนก็ได้ถูกกว่าตั้งเยอะแน่ะ
การที่มาเที่ยวแบบนี้มันก็ดีอย่างนึง มันเป็นการพักผ่อนที่ดีหลังจากการอ่านหนังสือ แต่ในทางตรงกันข้ามที่มันไม่ดีคือ ไอ่เจไดต์มันชอปปิ้งไม่หยุดเลยหน่ะเส๊!!!!!!!!!!!!!!!!!
==========
= = หลายสัปดาห์ผ่านไป(อย่างกับโกหก) = =
“นี่พวกเธอ พรุ่งนี้ก็จะได้แข่งแล้วนะ วันนี้ครูหวังว่าพวกเธอทั้งสองคนคงจะพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้” เจ๊มิสกล่าว
“ครับ”
“เอาเป็นว่าสำหรับการแข่งก็ขอให้แข่งอย่างเต็มที่ คืนนี้คงนอนกันอย่างมีความสุข”
“ครับผม”
“คืนนี้เจอกัน ตีสองครึ่งนะ เตรียมเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวมาให้พร้อมนะ เอาหล่ะไปเตรียมตัวได้”
“ครับผม”
เฮ้อมันก็จะได้ไปแข่งแล้วหน่ะสิ เง้ออารายว๊า ผมจะโดนเชือดแล้วเหรอเนี่ย ก็นะผมกับเจไดต์คงจะเตรียมตัวกันพร้อมหล่ะนะ 555+ เอาหล่ะ ผมต้องไปเก็บของแล้วหน่ะสิ
ความคิดเห็น