เหนือพื้น ใต้ขา นั่นแหละหน้าข้า เก่งที่สุด

ลำดับตอนที่ #5 : อย่าไปเสยผมมัน...มัน(แอฟโฟร่)

ตอนที่5              

                     ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา 29 นาที กว่าๆแล้ว เหลืออีก 1 นาที

    เย้... โมทีนทำการบ้านเสร็จแล้วเอาละยังพอมีเวลาไปส่ง

   เย้... โมทีนต้องรีบไปส่งการบ้านแล้ว

   เย้... โมทีนเขาวิ่งไปแล้ว

   เย้... คนแต่งเริ่มปัญญาอ่อนแล้ว

   เย้... คนแต่งไม่ยอมหยุดปัญญาอ่อนอีกแล้ว

   "เย้...คนอ่านเบื่อจนจะกระทืบแกแล้ว" เคคุงบอกคนแต่ง

   "เย้... พอก่อน" ผมกลัวโดนตื้บ

 แล้วจะ"เ่ย้"ไปทำไม ?

  "เย้.....

โมทีนเขาวิ่งไป 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"โหเก่งจังเลยหวะ ลอกทันด้วย" เจโอพูด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"สุดยอดมาก ขนาดเรายังทำไม่ได้เลย ต้องไปลอกเขามาส่ง" ษิณพูด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"เจ๋งไปเลยวะ" ปราชีพูด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก" ฮงจ้อยพูด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"เยี่ยมเลยนะนั่น" ปั...kk... พูด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"เป็นไปได้ไงเนี่ย" เคคุงพูด

ขณะนี้เวลา  7  นาฬิกา  49  นาที

" เอ้ย แกแต่งไรวะ คนอ่านไม่รู้เรื่อง" 
"ไม่ได้ๆๆๆ แบบนี้คนอ่านงง เชื่อดิ ฟันธง!"
"ใครจะไปรู้เรื่องวะแบบนี้ "  เคคุงพล่ามกับคนแต่ง

("ก็กรูไง"คนแต่งคิด...)
"ตกลงว่ามันปัญญาอ่อนทั้งเรื่องเลยเหรอวะ  อยู่ดีๆตัวละครก็เพ้อก็ 
  เจ๋งเลยวะ  ยอดเยี่ยม"    เคคุงพูดอีก

("โมทีนเก่งสุดแล้ว!! " คนแต่งอุทาน...)

"อ้าว  ขอโทษผู้อ่านทุกท่านที่ไม่เข้าใจ"
"ผมขอโอกาสอีกครั้งนึง"   ผู้แต่งบอก

แบบนี้คนอ่านไม่เข้าใจแน่ๆ

เราจะย้อนกลับไป ณ จุดเริ่มต้นอีกครั้ง!!!
    ย้อนกลับไป20นาทีที่แล้ว

         ขณะนี้เวลา  7  นาฬิกา  29  นาที  กว่าๆแล้ว


โมทีนเขาวิ่งไป 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
เขาพบเจโอที่กำลังกินการ์ดเป็นอาหารเช้าอยู่

"นี่เจโอ  ขอบใจนายมากเลยที่เอาการบ้านมาให้เราลอก 
ที่จริงเราทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วละ  แต่ดันไปทำใส่ผนังที่บ้าน
ตอนเช้าเลยเอามาส่งไม่ได้"    โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม

"โหเก่งจังเลยวะ  ลอกทันด้วย"   เจโอพูด
"เราไม่น่าให้มันลอกเลยหวะ"          เจโอคิด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
เขาพบษิณที่เพาะนิ้วก้อยเท้าให้มีกล้าม 

"ดูการบ้านเรื่องนี้สิ  เราไปเรียนพิเศษมา 4 รอบแล้ว ถ้ารู้ว่าง่ายขนาดนี้
เราทำเองไปแล้ว ไม่ลอกเจโอหรอก"  โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม

"สุดยอดมาก  ขนาดเรายังทำไม่ได้เลย  ต้องไปลอกเขามาส่ง"  ษิณพูด
"ไม่มีใครเก่งกว่าแกอีกแล้วแหละ โลกนี้"        ษิณคิด

แม้ว่าที่จริงแล้ว เมื่อวานเจโอขอให้ษิณทำการบ้านให้...

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
เขาพบปราชีที่เอากล้องจุลทรรศน์ส่องลายมือตัวเอง

"เมื่อเช้าเห็นรถพี่เราปะ  นั่นซื้อมาจากตอนเหนือของ
มองโกเลียเลยนะ"   โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม

"เจ๋งไปเลยวะ"  ปราชีพูด
"เอ่อ ตูยังไม่ได้ถามเลยนะเนี่ย "  ปราชีคิด

(อ่อ เศษซาเล้งที่กองเป็นชิ้นๆอยู่นั่นเอง)

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
เขาพบฮงจ้อยที่กำลังเขวี้ยงยางลบใส่ปราชี

"เมื่อเช้าเห็นรถพี่เราปะ  นั่นซื้อมาจากฟินแลนด์เลยนะ"  
โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม
"พระเจ้าจอร์จ  มันยอดมาก"  ฮงจ้อยพูด มีน้ำลายกระเด็นออกมาด้วย!!
"ไอ้ขี้โม้ เมื่อกี้ได้ยินอยู่ว่าซื้อมาจากมองโกเลีย"  ฮงจ้อยคิด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
เขาพบปั...kk...ที่นั่งสมาธิกลางสนามฟุตบอล

(ชายที่นั่งไม่ลืมตาคนนี้คือ

ว่าที่ดร.นายแพศ(ยา)ว่าที่ร้อยพันหมื่นขุนดาบฯลฯ ปั...kk...

จะว่าไปเวลาเขาลืมตา ใครๆก็ว่าเขาปิดตาอยู่...)

"เมื่อเช้าคนที่ขับรถมาส่งเรา  เคยขับรถให้ ไอแซค  นิวตัน 
เมื่อ 16 ปีที่แล้ว"  โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม
"เยี่ยมเลยนะนั่น"  ปั...kk...  พูด
"ทำไมซุยจังเลยวะ"  ปั...kk...   คิด

โมทีนเขาวิ่งไปอีก 5 ก้าว    เขาหยุดนิ่งแล้วเสยง่ามผม
"เมื่อเช้าเราเห็นซุปเปอร์แมนบินผ่านหน้าบ้านด้วย"
โมทีนพูดพร้อมกับเสยง่ามผม


"เป็นไปได้ไงเนี่ย"  เคคุงพูด
"ถุย!!"  เคคุงคิด



ผู้เขียนขอบอกว่านั่นคือการสนทนาของนักเรียนชั้น  ม.6

ขณะนี้เวลา  7  นาฬิกา 49  นาที 

-----------------

เรื่องเล่าไร้ชื่อ
"เราหนะ หล่อ ใครๆก็ชมว่าเราหล่อ" ปั...kk...พูด
"มีอาจารย์3คน ชมว่าเราหล่อ ตั้งแต่เรียนมามีแต่คนชม..." ปั...kk...พูดต่อ
พร้อมกันนั้นยังมีคำว่าหล่อ แพลมออกมาอีกมากมาย ....จนคนอ่านน่าจะรู้แล้วล่ะว่ามันพูดว่ามันหล่อ....

"ช่วยเป็นคนตาดีที่ยังไม่มีแฟน..."  คนเขียนนึกถึงเนื้อเพลงที่เคยได้ยิน และหันมาพูดกับปั...kk...โดยมีเคกับเปนั่งฟังอยู่(เปตัวละครใหม่ครับ)
"เพลงนี้อ่ะ เหมาะกับแกโคตรๆเลยหวะ ปั.."  ปั...kk...ยิ้ม ปลื้มใจ มีคนชมอีกแล้ว...

('ถ้าโลกนี้ มันหล่อ แล้วจะมีคนหน้าตาไม่ดีเหรอ?'เปนั่งคิด)

"ใช่หรอ?" เคท้วง มันพูดไปงั้นแหละ อยากมีบท...
"เออหวะไม่ใช่ๆๆเพลงนี้ใช้ไม่ได้ มันไม่ใช่คน..." คนเขียนเปลี่ยนความคิด
งั้น เอเลี่ยน?

"ปั...kk...." คนเขียนเรียกปั...kk...
"หือ?"

"ออกมานอกกะลามั่งนะ...ออกมามองโลกข้างนอกมั่ง"

เคและเปหัวเราะ...คราวนี้คนเขียนก็หัวเราะร่วมวงไปด้วย
 ปั...kk...กำหมัด
...(ภาษากาย)