เหนือพื้น ใต้ขา นั่นแหละหน้าข้า เก่งที่สุด

ลำดับตอนที่ #2 : อย่าพูดอย่าฟัง...มัน(โม้)

 .......ต่อจากตอนที่แล้ว

กระสุนจำนวนมากพุ่งใส่ใบหน้าของโมทีน...

"โอ้ย"    โมทีนโอดครวญโหยหวนพร้อมกับลงไปนั่งพับเพียบไปกับพื้น ...นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเด็กเรียบร้อย ....

ทันใดนั้นสภาพแวดล้อมรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไป

"เอ้ย"  เขาร้องตกใจด้วยเสียงแหลมแหบห้าวแบบไม่ต้องดัด และพบว่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำกับชักโครกที่ยังไม่ราด

...แล้วทำไมต้องเป็นชักโครกที่ยังไม่ราด?...

ยัง...มันยังไม่สาสมกับความหล่อที่ปรากฏบนง่ามผมของโมทีัน

คราวนี้โมทีนลงไปนอนคว่ำกับพื้นพร้อมกับกางมือออกเหมือนได้โบยบินอย่างอิสระ
...นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเด็กที่มีจินตนาการสูงส่ง ....
ตำรวจระดมยิงใส่ใบหน้าโมทีนอีกครั้ง  ...
"เฮ้ย ทำไมมันไม่ตายวะ!!" นายตำรวจคนหนึ่งร้องขึ้น เมื่อพบว่าโมทีนไม่เป็นอะไรเลย

"โอ่ยยย โอยยย โอยยย...โอ้ยยยย..."
 เขากรีดร้องเสียงสูงอย่างไม่รู้ตัว
ด้วยสัญชาตญาณอันเป็นนักศิลปินของเขา ทำให้เขาส่งเสียงร้องออกมา...เหมือนดั่งนักร้องโอเปร่า

"ซูม!" มีเสียงกดชักโครกดังขึ้น ..

"เฮ้ย ท่อน้ำชักโครกแตก!"

ตำรวจนายหนึ่งจากตำรวจนับสิบที่ยืนล้อมห้องน้ำอยู่ตะโกนขึ้น

"โอ้ย" เขากรีดร้องอีกครั้ง พร้อมกับพยายามลุกขึ้นเกาะบริเวณชักโครก

เลือดสีแดงไหลออกมาจากรูขุมขนรูหนึ่งบริเวณฝ่าหน้าของเขา

...กระสุนนับร้อยนัดเฉี่ยวฝ่าหน้า ร่องหน้า ส้นหน้า สันหน้า และง่ามผม ของเขาไปอย่างไม่น่าเชื่อ...

"โอ้ย" เขากรีดร้องอีกครั้ง
เขากรีดร้องไปพร้อมๆกับเสียงของชักโครกพ่นน้ำอย่างเป็นจังหวะและไพเราะยิ่งนัก
"โอ้ย.........โครก.........โอ้ย.........โครก.........โอ้ย.........โครก........."
มีตำรวจคนหนึ่งเอากลองเข้ามาตีประกอบจังหวะด้วย
"ฉึ่งๆ โอ่ย โอ้ย โครก โป๊ง...ปะโล้งปะโล้งปะโล้ง โอ้ย..โครก"
เพราะจริงๆ...
"เห้ย นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย..."


"โอ้ย" เขากรีดร้องอีกครั้ง
ตูม!!! เสียงชักโครกระเบิด  เหล่าตำรวจต่างวิ่งหนีตายออกจากห้องน้ำ เอาตัวรอดอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่ลอยล่องอยู่ในชักโครกนั้นกระเด็นสาดกระจายไปทั่วห้องน้ำ
...ท่วมหัวของโมทีนจนมิด
------------------------------------------------
ขณะนี้เป็นเวลาห้านาฬิกาห้านาทีหลายวินาที...
       โมทีนค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ...เขาเหงื่อแตกพลักบนเตียงนอน กลื่นเหม็นรุนแรงฟุ้งหึ่งกระจายทั่วไปทั้งห้องนอนของเขา...
แอ๊ด... เสียงแม่โมทีนเปิดประตูห้องเขามาอย่างตกใจ
"เพ้ออะไรอีกแล้วหรอลูก" แม่ของเขาถามขึ้น
"แม่เหม็นอะไรอ้ะ" ผู้เป็นลูกหันไปถามแม่ตนเอง

"!!" แม่ของโมทีนตาเหลือกถลนอ้าปากค้าง มือขาเกร็ง ไม่ขยับ สามวินาที... แล้วเอ่ยด้วยเสียงดังลั่นว่า

"ขี้แตกอีกแล้วหรอคะคุณลูกขา!!!"


....หลายนาทีผ่านไป ณ โต๊ะกินข้าวของครอบครัวโมทีน
"พ่อฮะ..." โมทีนเริ่มประโยคสนทนา
"อะไรจ้ะลูก"
"เมื่อคืนผมฝัน ฝันเห็นลุงของเขาคนหนึ่งที่เป็นตำรวจหนะครับ บอกว่าผมได้เลื่อนยศเป็นพันตำรวจโท"
"โอ้โห  เก่งจังเลยลูก! " พ่อและแม่ของโมทีนอุทานออกมา
"เมื่อคืนผมฝันว่าผมได้ไปจับผู้ร้ายด้วย!"โมทีนกล่าวต่อ
"ที่ไหนละลูก" พ่อโมทีนถาม

ภาพความทรงจำปรากฏขึ้นในหัวของโมทีน
ภาพห้องน้ำค่อยๆปรากฏขึ้น... เขาจึงพูดออกไปว่า
"จำไม่ได้ครับพ่อ!" ...

ณ บ้านญาติโมทีนที่อยู่รอบข้าง
"ตอนตีห้าเองได้ยินป่ะวะ"
"เออ ข้าก็ได้ยินเหมือนแกนั่นล่ะ..."
"แล้วพวกเองสองคนได้กลิ่นรึเปล่าวะ...."




..