เหนือพื้น ใต้ขา นั่นแหละหน้าข้า เก่งที่สุด

ลำดับตอนที่ #1 : อย่าเจออย่าพบ...มัน(ทีน)

     "เห็นแล้ว...ข้าเห็นมันแล้ว อะ อา อ้า อ้าก..."  เสียงของนักเรียนชายคนหนึ่งดังขึ้น
    พร้อมๆกับ...เสียงหัวเราะ โรคจิต

    "ฮึๆๆๆๆฮี่ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่..."
เสียงของทั้งสองคนที่ดังต่อเนื่องกันช่างไพเราะจริงๆ

 อีกไม่นานหลังจากนั้น
ณ ที่แห่งหนึ่ง ร.ร.ชายรวมแห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุง
      "นั่นใครวะ"  เค เด็กหนุ่มใส่แว่้นอายุ 16 พูดขึ้น เมื่อเห็นนักเรียนผิวดำคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาไม่ใช่คนที่เครู้จักมาก่อน
      "นั่นอะไรตั้งหาก" ษิณ เพื่อนเคพูดแย้ง ษิณเป็นคนหน้าเหลี่ยม รูปร่างกำยำ กล้ามขึ้นเป็นมัดๆ ชอบเล่นกล้าม เขาเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของเค

        นักเรียนแปลกประหลาดที่เดินเข้ามาทางด้านหน้าห้องนั้น ยืนหันหลังให้นักเรียนทั้งห้อง... ไม่ใช่สีผิวที่ดำแล้วแปลกประหลาด หรือทรงผมหยิกทำให้ดูแปลกประหลาด แต่การยืนหลังให้เหล่าสมาชิกนักเรียนในห้องแบบนี้มันแปลกประหลาด...

      "นี่เพื่อนใหม่เราจ้า ชื่อ โมทีน แนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ"  เสียงอาจารยหญิง์ประจำชั้น ม.6/1 ดังขึ้น อาจารย์คนนี้ชื่อว่าอาจารย์อำ... อำหนะ อำ แบบผีอำน่ะ อาจารย์หญิงคนนี้เป็นอาจารย์สอนวิชาชีวะ แต่สอนวิชาชีวะไม่เคยรู้เรื่องเลยซักนิดนึง
นายโมทีนหันหลังกลับมา

    "อ่อ เจ้านั่นหน่ะหรอ ชื่อ โมทีน ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนให..ม่" นักเรียนหัวฟูปากห้อยคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวกลางห้อง เขามีชื่อว่า ฮงจ้อย ฮงจ้อยหันหน้ามาพูดกับนักเรียนที่มีหัวเป็นปลาที่นั่งอยู่ข้างๆ

    "มึงอย่าพูดชื่อแฟนกรู ไอ้ห้อย"นักเรียนที่นั่งข้างๆเขาชื่อว่าปราชีมีหัวเหมือนปลา ปราชีฉุนพลางทำตาเหลือกๆขึ้นไปบนเพดานห้อง

...แต่แล้ว เมื่อนักเรียนใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้องหันกลับมา...นักเรียนทั้งห้องที่พูดเฮฮากันอยู่หรือเล่นหยอกล้อกันอยู่ ต่างก็นั่งนิ่ง ...มองไปยังหน้าห้องด้วยความตกใจ

      "กรี้ด..."
      "อ้าก..."
      "เฮ้ย..."
       นักเรียนทั้งห้องกรีดร้องและส่งเสียงทันทีที่เห็นเขา
เสียงทั้งหมดดังขึ้นอย่างไร้ทิศทาง ไม่มีใครได้ยินว่าเขาพูดอะไร
เสียงกรีดร้องบดบังเสียงพูดของเขา  แม้แต่ อาจารย์ที่อยู่หน้าห้องก็กรีดร้องและอ้าปากค้างอย่างคนเสียสติ
     ความเงียบเข้าปกคลุมในอีก 3 วินาทีต่อมา ทุกคนในห้องตาเหลือกถลนและไร้ลมหายใจ

...แน่นอนล่ะ ทุกคนตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก...

ยกเว้นนายโมทีนเขาส่งเสียงโหยหวนและร้องไห้อย่างคนบ้า 
     เวลาผ่านไปเสียงของรถตำรวจดังขึ้น
นายโมทีนสะดุ้ง ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ทุกขณะ นายโมรู้ทันทีว่าเขาต้องหนี  เขากระโดดออกหน้าต่างตึก2ชั้น  แล้วเริ่มวิ่ง

แว๊บ..........................................เขาหายไปขณะวิ่ง

        เขารู้สึกตัวอีกครั้งและได้ยินเสียงนี้
"ยินดีต้อนรับสู่โลกมนุษย์ ทางการเราไม่สามารถให้นายอยู่ที่นี่ต่อไปได้แล้ว...ลาก่อน" เหล่าตำรวจมากมายที่ล้อมบุรุษหน้าเท้าอยู่ยกอาวุธขึ้นมาระดมยิงไปที่นักเรียนชายคนนั้น

...