คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter8
ตอนที่แปด
Seyou’s part
ติ๊ง!
ชานยอล- นี่ ทำไรอยู่
ติ๊ง! ชานยอล- ว่างมั้ย
ติ๊ง! ชานยอล-ไปกินข้าวเย็นกัน
ติ๊ง! ชานยอล-เฮ้
ติ๊ง! ชานยอล-เซยู
ติ๊งๆๆๆๆๆๆๆ!
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว หยุดได้ยัง?” ฉันทนไม่ไหวแล้ว ไอบ้าที่นั่งข้างๆว่างไปมั้ย ส่งไลน์มาอยู่ได้ ก็นั่งอยู่ข้างๆกันเนี่ย ฉันอุตส่าห์อ่านหนังสือเตรียมสอบ ชานยอลก็เอาแต่จ้องฉันแล้วก็ส่งไลน์มากวน ไอบ้านี่ ไม่มีสมาธิเลย หมดกัน
“หยุดอ่านได้แล่ววว เธออ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ”
“นายก็นั่งจ้องฉันมาสองชั่วโมงละ ว่างมากรึไง”
“ก็อยากมองอ่ะ นี่ ไปกินข้าวข้างนอกกันเหอะ”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ” ฉันพูดและลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ไปเหอะ ฉันหิวววว”ชานยอลพูดและดึงมือชั้น ทำให้ล้มลงนั่งบนตักเขา
“หิวก็เรื่องของนายดิ ฉันไม่หิว ปล่อยยย”ฉันฟาดไปที่แขนของชานยอล ก็ไอบ้านี่ฉวยโอกาสล๊อกตัวฉันไว้ จริงๆแล้วฉันกำลังคิดบางอย่างอยู่ ฉันกำลังถามตัวเองอยู่ ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี ฉันกับชานยอล ควรจะทำยังไง ไหนจะเรื่องที่ซึลกิชอบชานยอลแลวฉันดันไปรับปากว่าจะช่วย ฉันจะทำยังไง ซึลกิก็เหมือนน้องสาวที่ฉันเอ็นดู ส่วนชานยอล..
“ไปน้า เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองง อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวชานยอลคนนี้จะตามใจหมดเลย”
“นายเลี้ยงจริงดิ”
“จริง”
“เค งั้นไปกันเหอะ” ฉันรีบลากเขาไปทันที คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่กินข้าว ไม่ใช่เดท
“บอกว่าเลี้ยงหน่อยที่รีบเลยนะ”
ไม่นานเราก็มาถึงร้าน.....หมูย่างเกาหลี... วู้วฮู้วววววว
“ป้าคะ จัดเซ็ตใหญ่เลยนะคะ”
“ได้จ๊ะ เดี๋ยวป้าจัดให้เลย”
“เอาโซจูด้วยนะคะ”
“ไม่เอา เธอห้ามดื่ม ป้าครับ ไม่เอาโซจูครับ”
“อยู่เงียบๆไปเลย ไหนบอกจะตามใจทุกอย่างไง นานๆที ไม่ตายหรอก ป้าคะ จัดมาสี่ขวดเลยค่ะ”
“เธอนี่มันนน”
“อะร้ะ”
ชานยอลส่ายหัวเบาๆก่อนจะคีบผักเข้าปาก ไม่นานนักป้าเขาก็ยกเนื้อหมูเซ็ตใหญ่กับโซจูมาเสิร์ฟ โว้วววว น่ากินสุดๆไปเลยยยยย จะกินละนะค้า
“ไหนบอกไม่หิวไง”
“ก็ตอนนั้นยังไม่หิว แต่ตอนนี้หิวแล้วไง”
“อ่ะ กินเข้าไป” เขาพูดและคีบหมูย่างยัดเข้าปากฉัน
“อาหย่อยยยยยย” ชานยอลหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
ฉันซัดหมูย่างเต็มอิ่ม ก็มีคนเลี้ยงนี่คะ ครุคริ แล้วฉันก็ยกโซจูขึ้นซด
“อ่าหหหหหห์ สุดยอดดด”
“นี่ อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวก็เมากลับบ้านหรอก”ชานยอลดึงแก้วออกจากมือฉันและดื่มแทน
“บ้า ไม่เมาหรอก นิดๆหน่อยๆเอง เอามา”แล้วฉันก็ดึงแก้วกลับมาและแลบลิ้นให้เขา
Chanyeol’s part
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป....
“ฮ่าๆๆๆๆ กร้ากกก ชานย๊อลลลล หูนายทามมายกางแบบนั้นล่ะ จะกางปายหนายยย ไปนอกโลกหรา อ่อออ ไปหาโทมินจุนช่ายม้า ฮ่าๆๆๆๆ ป้าคร้า ขออีกขวดค่า”
“นี่ พอได้แล้วเธออ่ะ เมาแล้ว”ผมแย่งขวดโซจูออกจากเธอ
“บร้าหน่า ช้านม่ายมาวเลยยยย ม่ายมาวเลยซักนี้ดดดดด เอิ้ก”
“ไม่เบาบ้านเธอสิ สติหลุดแล่ว ป้าครับคิดตังครับ”ผมจ่ายเงินค่าอาหารก่อนจะพยุงเซยูออกจากร้าน
“จาปายหนายยย ม่ายปายยย อาวอีกขวดค่า ป้า” ผมยัดเธอเข้าไปในรถก่อนจะขับกลับคอนโด เพ้อใหญ่ละ
“เธอ เฮ้อ เออ เอ่อ เอออ เธอยางคิดถึงงช้านม้ายยย”
“เธอนี่เมาละเลอะเทอะจริง”
“ก็บอกว่าม่ายมาวงายยยย ม่ายมาวว นี่แหนะๆๆๆ” เซยูกระหน่ำตีผม
“โอ๊ย หยุดๆๆๆ เดี๋ยวก็รถชนหรอกยัยบ้านี่”
ผมขับรถกลับคอนโดในสภาพทุลักทุเลสุดๆ ธรรมดาเซยูเป็นคนไม่ดื่ม แต่นี่คงจะมีเรื่องไม่สบายถึงดื่มเข้าไปเยอะขนาดนี้ ผมไม่เคยเห็นเธอเมามากขนาดนี้มาก่อนเลย
“นี่ ถึงแล้ว ตื่นนๆ” ผมสะกิดตัวคนข้างๆ
“อุ้มหน่อยสิปะป๋า หนูคิดถึงปะป๊าจางงงง”
“เห้ย ฉันไม่ใช่พ่อเธอ นี่-ชาน-ยอล”
“ปะป๊า~~~”แล้วเซยูก็กอดคอผม
“จุ๊บๆๆๆๆ” ยัยบ้านี่หอมผมทั่วหน้าเลย
“เห้ยๆๆ พอๆๆ ไม่ไหวละเธออ่ะ”แล้วผมก็ช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มเข้าไปในคอนโด ถ้าคนอื่นเห็นผทเขาจะว่าไงเนี่ย ยัยนี่ นี่มันจริงๆเลย ไม่น่าให้ดื่ม
เมื่อมาถึงห้องของเซยูผมค้นคียการ์ดในกระเป๋าเธอก่อนสแกนและเปิดประตูเข้าไป เซฮุนก็ไม่อยู่วันนี้ ยัยนี่จะไหวมั้ยเนี่ย ผมวางเธอลงบนเตียง ก่อนจะค่อยแกะแขนเธอที่ล๊อกคอผมออก
“จาปายหนายยยย ปะป๊า อยู่กับหนูก่อนนน”เธอดึงคอผมลงมาใกล้อีก
“เห้ย....เซ....”
Seyou’s part
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า โอ๊ยยย ทำไมมันปวดหัวแบบนี้ล่ะ แล้วเมื่อฉันหันไปมองข้างๆตัวก็เห็นชานยอล เห้ย ฉันซบอกเขาอยู่ ทำไมเขาอยู่นี่ล่ะ เมื่อคืนจำได้แค่ว่าไปกินหมูย่าง แล้วฉันก็ดื่มโซจู รู้สึกเหมือนห็นปะป๊าด้วยยย โอ๊ย คิดไม่ออก ฉันค่อยๆดันตัวออก แต่เขากลับกอดฉันไว้แทน
“อืมมม อย่าขยับ”
“นายมาอยู่นี่ได้ไง”
ชานยอลกระพริบตาเบาๆเพื่อปรับแสง
“นี่จำไม่ได้เลยหรอ”
“จำอะไร”
“ก็ที่เธอ...”
“ฉันทำไม”
“ช่างมันเหอะ ขออยู่แบบนี้แปปดิ กำลังสบาย”
ฉันไม่ได้พูดอะไร เพราะถ้าขยับตอนนี้เขาก็เห็นดิว่าหน้าฉันแดงมากๆ ไม่ได้ๆจะรีบให้เขารู้ไม่ได้ ต้องเล่นตัวก่อน
“นี่จำไม่ได้จริงๆอ่ะ?”ชานยอลถามฉันซ้ำอีกที
“ก็บอกมาสิ”
“เดี๋ยวจะเตือนความจำให้” เขาพลิกตัวขึ้นแล้วเท้าแขนข้างๆฉัน มันทำให้ฉันอยู่ในวงแขนเขาแบบสมบูรณ์แบบ
“น..นายจะทำอะไร”เขาจับแขนฉันให้โอบคอเขาไว้ทำให้หน้าเราอยู่ใกล้กันมากๆ
“แค่นี้จำได้ยัง หรือว่าต้องเตือนความจำอีก?”
“จำไม่ได้ พอแล้ว”
ชานยอลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าลงมาแล้วเอาริมฝีปากแตะฉันเบาๆ เหมือนโลกหยุดหมุนไป ตัวฉันแข็งทื่อไปหมด หัวใจฉันตอนนี้เต้นแรงและเร็วมาก
“เซยูออน...”
เคร้งง!เสียงของตกดังมาจากหน้าประตูห้องนอนที่ไม่ได้ปิด ฉันกับชานยอลรผละออกจากกันทันที แล้วเมื่อหันไปดู...ก็เป็นคนที่ฉันรู้สึกผิดด้วยที่สุด
“ซึลกิ!!เดี๋ยวก่อน..”ฉันเรียกเธอไว้แต่ไม่ทัน ซึลกิวิ่งออกไปแล้ว ฉันกุมขมับ ไม่น่าเลย
“เป็นอะไรรึเปล่าเซยู แล้วซึลกิ...”ชานยอลถามฉัน
“นาย..นายกลับไปก่อนได้มั้ยชานยอล...”
“มีอะไรก็บอกฉันมาสิ”
“ชานยอล..ขอร้อง กลับไปเถอะ...ฉันอยากอยู่คนเดียว”ชานยอลดูเหมือนจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยอมลุกออกไป
“ถ้าพร้อมจะบอกเมื่อไหร่ก็โทรมานะ ฉันเป็นห่วง” เขาบีบมือฉันเบาๆก่อนจะจากไป
ความคิดเห็น