คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter7
ตอนที่เจ็ด
Seyou’s part
หลังจากฉันเดินออกมาจากห้องนั้น ฉันก็บังเอิญเจอพี่เลย์พอดี
“อ้าวเซยู มาทำอะไรที่นี่ล่ะ” พี่เลย์ทักขึ้น
“มาดูแลเรื่องการสแดงศุกร์นี้ค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ?”
“ถ้าไม่ให้พี่อยู่ที่นี่แล้วจะให้พี่อยู่ที่ไหนล่ะ”
“อ้อ จริงด้วย พี่อยู่เอกเต้นนี่คะ ลืมไปเลย”
“เธอนี่”จริงๆเลย ลืมได้ไง”แล้วพี่เลยืก็ขยี้หัวฉัน
“ไหนบอกว่าจะกลับคอนโด” อยู่ดีๆชานยอลก็มายืนข้างฉัน ทำให้พี่เลย์หยุดขยี้หัวฉัน
“อ้าวชานยอล ไม่เจอตั้งนาน เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ แล้วพี่ล่ะครับ”
“สบายดี อ้าวว แล้วนี่เซยูจะกลับแล้วหรอ ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องคับ ผมไปส่งเธอเอง เราขอตัวก่อนนะครับ” ชานยอลปฏิเสธทุกอย่างเสร็จสรรพแทนฉัน แถมยังลากฉันออกไปอีก ตอนนี้อยู่บนรถ เขาก็นิ่งอีก
“เป็นไรป่ะเนี่ย แล้วจะลากฉันทำไม”
“หึง” แค่นั้นแหละ หน้าฉันร้อนผ่าวทันที
“หึงบ้าอะไร”
“ก็ไม่ชอบที่เธอคุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้น ทีฉันพูดแตกต่างกันชะมัด”
“บ้าป่ะ ก็นายเป็นเพื่อนสนิทฉันอ่ะ”
“ก็ไม่อยากเป็นแล้วอ่ะ ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้วเข้าใจป่ะ อย่าคุยกับคนอื่นแบบนั้นอีกนะ”
ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและจ้องลึกเข้าไปในตาฉัน
“คิดมากไปมั้ย “
“ไม่ ฉันไม่ยอมให้คู่แข่งทำคะแนนได้หรอกนะ ถามจริงเหอะ ฉันแย่กว่ารุ่นพี่เลย์ยังไง หลล่อก็หล่อกว่า สูงก็สูงกว่า แถมยังน่ารักอีกด้วย”ชานยอลพูดและยิ้มแก้มปริใส่
“ไอหลงตัวเองงงงง”ฉันหยิกแก้มชานยอลบิดไปมาด้วยความหมั่นไส้
“ฉันแค่พูดเรื่องจริง นี่ถามจริงๆนะ ใครมีสิทธิ์มากว่ากันระหว่างพี่เลย์กับฉัน”
“เอ่อ.. ไม่รู้โว้ยย”
“เอาจริงๆดิ อยากรู้ ถ้าต้องเลือกคนนึง”
“ก..แก..มั้ง”
“ดี ฉันจีบเธอติดชัวร์” เขาพูดและกุมมือฉัน
“คิดว่าทำได้ก็ลองดู” ฉันพูดลอยๆ
“เธอหนีฉันไปไม่รอดหรอกโอเซยู”
Sehun’s part
“กลับมาแล้วครับบบบบบบบ”ผมตะโกนหลังจากเปิดประตูห้อง
“ฮ่าๆๆ ไอบ้าชานยอล จักจี้ นี่แน่ะๆ”
แล้วผมก็มองไปที่โซฟา ชานยอลฮยองกับเซยูออนนี่กำลังเล่นจักจี้กันอยู่ ไม่มีใครสนใจว่าผมกลับมาเลย แต่มันก็แปลกนะ เห็นทุกทีต้องทะเลาะกัน ทำไมตอนนี้ดีกันแล้วล่ะ?
“จะหนีไปไหน” ชานยอลฮยองรวบตัวเซยูออนนี่ไว้ได้ก่อนจะที่ออนนี่จะลุกขึ้น ทำให้ออนนี่นั่งอยู่บนตักของฮยองอยู่ตอนนี้
“อะแฮ่ม”ผมไอเบาๆ ให้พวกเขารับรู้การมีตัวตนของผมบ้าง
“อ่าว เซฮุน กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย” ออนนี่ทักผมขึ้น
“ก็ซักพักแล้วล่ะครับ”ผมมองพวกเขาแบบเอือมๆ
“อ่าวหรอ ไม่เห็นได้ยิน”ชานยอลฮยองพูด
“ตามสบายเหอะครับ ผมไม่อยากขัดจังหวะ” ผมพูดละเตรียมเดินออกไป
“ขัดจังหวะอะไร ไอบ้าปล่อยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” แล้วพวกเขาก็กลับสู่โลกที่มีแค่เขาสองคนอีกครั้ง
หลังจากที่ผมจังแจงข้าวของทุกอย่างเสร็จแล้ว ผมก็ไปหาอะไรกินในครัว เพราะออนนี่ไม่ทำอาหารวันนี้ เอ่อ...รามยอนละกัน ผมยกรามยอนมานั่งกินที่โต๊ะเงียบๆ ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ยังไม่ได้คุยกับซึลกิเลย เวลาเจอกัน เธอก็เอาแต่เดินหนี ผมไม่ชอบแบบนี้เลย ผมรู้ตัวว่าวันนั้นผมก็พูดแรงไปจริงๆ แต่ผมไม่รู้ว่าจะพูดขอโทษกับเธอยังไงดี เฮ้อออ
“ถอนหายใจเป็นไร” ชานยอลฮยองนั่งลงตรงข้ามผม
“เปล่า”
“โกหกน่า”
“เอาที่ฮยองสบายใจเหอะ”ผมพูดปัดไป
“ฉันมีเรื่องจะบอก”
“อะไรฮะ”ผมพูดและยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ฉัน...ชอบเซยู” เท่านั้นแหละ ผมถึงกับสำลักน้ำ
“ฮยองเพี้ยนป่ะเนี่ย”
“ไม่ได้เพี้ยน ฉันพูดจริง”
“ตลกฮะๆ”ผมแกล้งขำเป็นมารยาท หลอกผมด้วยเรื่องนี้เนี่ยนะ?
“ไอเด็กนี่ ฉันไม่ได้เล่นมุก ฟังดีๆ ฉัน ชอบ พี่สาวของนาย”
“นี่ซีเรียส?”ชานยอลฮยองพยักหน้าอย่างจริงจัง
“แล้วนูน่ารู้ป่ะเนี่ย?”
“ฉันก็บอกเซยูแล้ว”
“ฮยองนี่สุดยอด แมนสุดๆ ชอบก็บอกตรงๆ แล้วนูน่าว่าไง?”
“เซยูให้โอกาสฉันพิสูจน์”
“โอ้โห เพี้ยนทั้งฮยองทั้งนูน่า ผมคงจะปกติคนเดียวสินะ”
“ฉันต้องการให้นายช่วย”
“ช่วย? จีบนูน่าอ่ะนะ”
“อ่าฮะ ช่วยกันคู่แข่งให้ฉันหน่อย โดยเฉพาะรุ่นพี่เลย์”
“จะตอบแทนผมด้วยอะไรล่ะฮยอง?”
“ต้องการอะไรล่ะ?”
“อืมมม ขอคิดดูก่อน ไว้คิดออกละจะบอก”
“สรุปคือตกลงนะ?” ชานยอลฮยองยื่นกำปั้นมาหน้าผม
“ตกลง”ผมชนกำปั้นกับฮยอง
“ต้องให้ได้งี้สิ ไปนะ ไว้เจอกัน”แล้วชานยอลฮยองก็ลุกไป
เอาจริงนี่ตลกจริงๆนะสำหรับผม เซยูนูน่ากับชานยอลฮยองเนี่ยนะ? กัดกันแต่เด็ก สนิทอย่างกับพี่น้อง นี่พระอาทิตย์ขึ้นตอนกลางคืนป่ะเนี่ย? แต่ว่า ถ้าชานยอลฮยองชอบนูนา แล้วซึลกิล่ะ? ถ้ายัยนั่นรู้คงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งชัวร์ ก็ยัยนั่นชอบชานยอลฮยองมากนี่ หึ แล้วเห็นนูน่าเคยบอกซึลกิว่าจะช่วยเธอเรื่องชานยอลฮยอง แต่ตอนนี้กลับเป็นชานยอลฮยองชอบนูน่าแทน ทำไมเรื่องถึงยุ่งยากแบบนี้ล่ะ???
Seulgi’s part
วันนี้ได้คุยกับพี่ชานยอลด้วยแหละ เขาจำชื่อฉันได้ แล้วยังบอกฉันว่าไฟติ้งกับงานวันศุกร์นี้ด้วย แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะฟินยังไงแล้ว ตอนนั้นหัวใจฉันเต้นเหมือนจะหลุดออกมาเลยแหละ ฉันคงจะต้องขอบคุณเซยูออนนี่มากๆเลยที่ช่วย พูดถึงก็มาพอดีเลย
“เซยูออนนี่คะ!!!!” เซยูออนนี่หยุดแล้วหันมามองฉัน
“เอ้า...ซึลกิ หวัดดี”
“หวัดดีค่ะออนนี่ ออนนี่ เรื่องเมื่อวาน ขอบคุณมากจริงๆนะคะ”
“ขอบคุณ? ขอบคุณทำไม?”
“เอ่อก็...เรื่องพี่ชานยอลไงคะ”
“ชานยอล? อ่อ...เอ่อ..คือ..”
“ออนนี่ไม่ต้องบอกว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ช่วย แล้ว...พี่ชานยอลจะมางานวันศุกร์นี้มั้ยคะ?”
“ก็คงมาแหละ”
“ดีจังนะคะ ออนนี่กินข้าวรึยังคะ? ให้ฉันเลี้ยงข้าวออนนี่ซักมื้อนะคะ”
“เอ่อ..คือออนนี่มีนัดแล้วอ่ะ ไว้เจอกันนะ” เซยูออนนี่ยิ้มเบาๆก่อนจะเดินออกไปสวนกับใครบางคนพอดี.. ใครบางคนที่ฉันไม่อยากเห็นหน้า ฉันเตรียมจะหันกลับแต่..
“จะหลบหน้าฉันไปถึงไหนกัน” เซฮุนคว้าแขนฉันไว้
“อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป”ฉันสะบัดแขนออก
“อย่าตั้งความหวังไว้สูง ถ้าตกลงมามันจะเจ็บมาก”
“พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ”
“เปล่า ก็แค่มาเตือน ไปล่ะ”เขาปล่อยแขนฉันก็จะเดินจากไปเลย
อะไรของนายนั่น พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจ นายคิดอะไรของนายอยู่กันแน่นะโอเซฮุน...-
-----------------------------------
ตอนที่7มาแล้วน้าาา ช้าไปสองวันขอโทษที ช่วงนี้ๆยุ่งๆๆๆๆๆมาก เรื่องเยอะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน. แล้วก็อย่าลืมคอมเม้นท์กันด้วยน้าค้าาาา
ความคิดเห็น